Stuur e-mail Comfortabel, voor mijn muze..
Ik zit lekker in mijn laptop verborgen
Het is warm en aangenaam, alleen zijn
Schrijven met muziek op de achtergrond
Van Antony Phillips bijvoorbeeld, zalig
Buiten is het koud, de regen op mijn raam
Is winterachtig, druilerig, treurig, naakt
Op papier vind ik de woorden weer en jou
Dat roept weemoed op en herinneringen..
De dichter in mij neemt ons samen mee
Naar de Hedwigepolder, samen met Nena
Waar ik jou observeerde toen je verbaasde
Over de vondsten, over de vernielzuchten
Die warmte roept ook heimwee op, tranen
Het spijt mij wat ik je heb aangedaan toen
Meenemen naar de tuin van God, je handen
En je mooie benen tussen al dat geweld in
Ik hoor je alweer roepen, “ kijk eens hier”
Voor ons uit een Grote zilverreiger, goud
Straalde om ons heen, wij zagen het niet
Voelde ons verbonden, stilzwijgend hart..
Henk Knibbeler november 2023
Stuur e-mail Binnendijks
Deze late herfstdagen
storm op komst
tussen de vogels en het land
een wiegende kiekendief
Poldergroen en stilte, geruis
van de zeewind
zij en haar hondje
doorkruisen de polder
Geen woorden maar vragen
peinzend hoe de dagen
haar gemoed zullen plagen
Ganzen vliegen aan en landen ook!
Henk Knibbeler 2023.
Stuur e-mail Uitzichtloos
Het was warm
meer dan dertig graden
ik was naakt, afgedroogd
stond in mijn achtertuin
hartje zomer en alleen
Heerlijk dat warme windje
tussen mijn benen
voor mij een Roodborstje
achter mij grote ogen
vol verlangen..
©Henk Knibbeler zomer 2023
Stuur e-mail Over de Haas zijn vervolging..
..
Hier kunt ge nog gaan langs
de tarwevelden, luisteren naar
ratelende populieren, dromen
met een luit op uw rug, klaprozen
blazen en de blaadjes drogen
op een hoedje van stro steken
Luisteren naar de koekoek die
uit een stiekem hoekske naar
de dorpen roept waar in volle
staminees het volk zich laaft
Aan de geuze lambic, kasseien
blinken in de maan en de geur
van klei en gemalen graan liggen
te rusten in de adem van de zee
Maar de hazen drukken zich thans
want de drijfjachten spelen alles
uit elkaar, net als mijn zinnen
zenuwachtig slapen de dieren nog
dicht bij elkaar de Fazant, Kwartel
en Patrijs, die zijn ook niet veilig nu
Ik fiets van Clinge naar De Klinge
richting Meerdonk op zijn eigen
door de polder over de Koningsdijk
luister, want er gaan schoten klinken
dit gedicht zal er nooit te lezen zijn
op een bordje, de hazen wel vervolgd
© Henk Knibbeler oktober 2023 ( De Haas heb ik gefotografeerd in de reeds verwoeste Hertogin Hedwigepolder )
Stuur e-mail Autumnale
Het was niet die aanblik op de koele aarde
en het puntje van haar schoenen waarin
witte benen staken en een net van aderen
die onderhuids mijn aandacht trokken,..
Toen zij bij het theekransje vroeg, hoe heten
die vergiftigde krokussen ook alweer ‘oma
noemde ze blote vrouwen’, de bloem bloeit
voor het blad en is uiterst giftig lieve moeder
Colchicum staat in haar voortuintje vlakbij
het tegelpaadje waar zo velen met het hoofd
omhoog recht tegen haar deur aanlopen, het
gif voorbij gaan waar enge schoonheid woont
De herfst soms stijlloos haar gang maar gaat
bladeren laat verkleuren, bessen laat rotten
om alvast het volgende voorjaar in te lijsten
ik doe kond van dit aangrijpende proces, leef
Al half in het grijs en geniet van de mistige
ochtenden waar handen dicht bij het lijf zijn
sommige stenen alweer wit uitslaan, tempo
het ritme van vergankelijkheid doet vervagen
H.J.P. Knibbeler sept 2023 reprise
foto- Herfststijlloos ( Colchium autumnale )
Stuur e-mail Clinge zomaar een dorp..
De dood is vannacht ter ziele gegaan
en heeft het volle verstand meegenomen
sereen , ontspiegeld door spetterende sterren
verdween het witte gelaat in het suizende
vele wachtende doden kermend achterlatend
Als deze dag is verstreken kook ik voor mijzelf
een bordje spinazie met een gehaktbal erbij
weet ik dat je ergens onderweg bent naar waartoe
het moet een geweldig uitzicht zijn daarboven
en hier beneden kuisen de zieken hun leven
Ik hoor de zon opkomen en kauwtjes de bomen
verlossen, op weg naar de akkers, al kwebbelend
kliko’s staan alweer netjes op rij, vandaag de groene
Clinge word wakker, mijn dorp met een dood minder
en een regel tekst om tot bezinning te komen..
© H.J.P. Knibbeler, augustus 2023 gaandeweg..
Stuur e-mail Gesprek met de Vos Snodaert Deel 2, wintervacht een vervolg....
Of ze stond te schilderen in de serre ‘ ahum, heeft ze mij al geschilderd? ’ ik viel stil en zweeg, keek hem aan schudde mijn hoofd, hij sloot de ogen Kop schuin naar boven ‘ compassie ken ik niet, dood is dood, jullie mensen schuilen veel te lang bij elkaar, weten niet hoe het is om te leven zonder!
Een schilderij in mijn hol of spiegel ’ vervolgd,‘ zie mij, naakt in bruine pij poten vol doornen, twee kinders kwijt gevangen door uw soortgenoten ’.' Rust even tegen mij aan, kom ’, terwijl ik zijn vacht voelde, het geruis binnenin van zijn bloed, maar de verdraagzaamheid deelde met het dier, hoe dichtbij kon het zijn..
© H.J.P. Knibbeler, september 2023
Stuur e-mail WEERZIEN MET DE VOS SNODAERT, deel 1 Aardedonker.DEEL 1 AARDEDONKER
Stillekes valt de avond als ik
door het duin naar het schor
wandel, het lamsorenveld ligt
in paarse gloed aan de voet
Van een groep oude begroeide duinen
postelein, teunisbloem en duindoorn
markeren de overgang naar
vochtig terrein, hier en daar
Staan plekken zeekraal, jonge
konijntjes schieten voorbij
waar zou hij zich ophouden, is
het weer een macht spel waarbij
De onberekenbaarheid en pracht
van dat dier de aarde om mij heen
doet slaan, is het de spanning
van dit uur, de speelsheid van..
Oog tot oog, ‘ hmm, bent gij alleen
en ziet ge mij’, klinkt het verderop
‘ de hoge duindoorn links van de
zon, ge hebt nog vier minuten’
Mijn stappen worden stiller, de
wind is flauw en een late lepelaar
steekt als een fee af tegen de hemel
‘ ge zit daar fier naast uw hol ’, uw
Vacht staat uw prachtig ’, praat ik
met nog wat bedeesde stem. ‘ ga
zitten, kom nabij, kijk mij in de ogen
en neem de tijd ’ ik wil iets vragen..
© H.J.P.Knibbeler
Stuur e-mail PAESAGGIO CON NATALE A TOSCANE
Pijnbomen omringen het ovale plein
van Lucca, een samenzijn met jou
hier is als een aanslag op mijn piano
nocturne no.5, Op.15 nr 1, F.Chopin
en verhaalt over deze geliefde streek
Gelateria’s serveren de heerlijkste koffie
en dolces, we nemen de trein naar
Siena, kijken onze ogen uit naar elkaar
en het landschap, terwijl ik in een tunnel
stiekem in je knie knijp, jij kantelt, lacht
Cipressen staan als kaarsen in de heuvels
onze wandeling langs Casa Minnestrone
wordt vergezeld door de hop, wij verbazen
ons om zijn prachtige vlinderachtige vlucht
en kuif, een zomerse groet vanaf afstand
Klokken galmen door het dal, alsof engelen
strooien met gaven van gouden wensen
het licht kleurt hier altijd enigszins oranje
ristorante ‘creatore di pomodoro’ brengt
ons tussen de geneugten van het leven
Wij praten over onze wandeling, Le Crete
het ruwe krijtlandschap, rillingen beklijven
even en in mijn diepste gevoelens sterven
portobello’s, chianti en kaarslicht smelten
op onze tongen, het landschap slaapt reeds..
Henk Knibbeler, augustus 2023 ©
foto; landschap Le Crete onder Siena Toscane.
Stuur e-mail Clinge, zomaar een dorp..
De dood is vannacht ter ziele gegaan
en heeft het volle verstand meegenomen
sereen , ontspiegeld door spetterende sterren
verdween het witte gelaat in het suizende
vele wachtende doden kermend achterlatend
Als deze dag is verstreken kook ik voor mijzelf
een bordje spinazie met een gehaktbal erbij
weet ik dat je ergens onderweg bent naar waartoe
het moet een geweldig uitzicht zijn daarboven
en hier beneden kuisen de zieken hun leven
Ik hoor de zon opkomen en kauwtjes de bomen
verlossen, op weg naar de akkers, al kwebbelend
kliko’s staan alweer netjes op rij, vandaag de groene
Clinge word wakker, mijn dorp met een dood minder
en een regel tekst om tot bezinning te komen..
H. Knibbeler, augustus 2023 gaandeweg.©
Stuur e-mail Eikenbladsla
Groen zei ze, ik hou van lichtgroen
terwijl haar lange vingers
in haar schoot samengevouwen
een gesprek begonnen
Ik raakte in de ban van haar zijn
deze zomer begint anders, groener
zoals altijd alles groener is aan
gene zijde, nu haar mooie handen
Al pratende wandelde wij het groen
tegemoet, de sla hing aan de bomen
slierten van de bloei - aartjes wuifden
zachtjes, wij waren een en al oog en oor..
Geel zei ze, ik hou ook van het felle geel
haar hand omhoog met een lange vijf
Eikenbladsla heb ik nog nooit klaar gemaakt
hoe zou dat zijn als haar groene handen..
Henk Knibbeler © 2023
Stuur e-mail Voorwoord poëzie
Ik schrijf reeds vanaf mijn 12e levensjaar ( 1961 ) poëzie. Het is begonnen na de plotselinge dood van mijn vader. Het was in 1961 een heel andere tijd en mijn moeder had de zorg voor 7 kinderen. Als oudste kon ik haar zoveel mogelijk bijstaan en helpen, maar je bent ook nog een kind, moet naar school en zij kon niet genoeg aandacht schenken aan de leefwereld waarin ik terecht kwam, waar ik het verlies van mijn vader mee kon verwerken. Het begon met cahiers vol vondsten, kleine schrijfsels en Ik ging meer schrijven, trok de natuur in en zo ontstond mijn eigen schrijfstijl. Toen nog veel op rijm, later werd de poëzie voor mij een metafoor waar ik mij aan vast kon houden en alles van mij af schreef. In al die jaren zijn er zo'n 2250 gedichten geschreven en prozastukken. Ik verdiepte mij in andere dichters en mijn grote favoriet was en is nog altijd Rutger Kopland. Maar ook Remco Campert, Vasalis, Ida Gerhardt, Hugo Claus en Wislawa Szymborska. Hagar Peeters, Hans Andreus, Jean Pierre Rawie, Neeltje Maria Min enz. Met sommigen stond ik op de podia tijdens poëziefestivals in Nederland en België. Tot op de dag van vandaag schrijf ik poëzie en combineer het graag met mijn fotografie en biologie waarbij de beelden soms synchroon lopen met mijn gedachten en vondsten.
De combinatie van natuurfotografie, beleving en poëzie spreekt veel mensen aan, daar ben ik mij terdege van bewust! Veel leesplezier, laat de gedichten even bezinken en lees ze nog een paar keer vooraleer ze tot je doordringen.
Lieve groeten, januari 2023
Henk
Stuur e-mail In die tijd..
Was zij al een mooie vrouw
Verzorgd en heel intelligent
Nog voor de oorlog begon was
Zij gelukkig, werkte hard, gaf
Mensen altijd een vrolijke knik
Luisterde sprak wijze woorden
In alle eenvoud en zonder ruwte
Ze verdronk in de liefde, lachte
In haar eentje ver van huis, kwam
Met gegoede mensen in kringen die
Haar op handen droegen, zorgsaam
Zoals zij was, bescheiden en lief
Ze las veel boeken, het bittere kruid
Zag ik vele jaren later op haar nachtkastje
Liggen, mijn moeder vertolkte zichzelf
Nog steeds draag ik haar liefde zowaar
Henk Knibbeler , juli 2023 ©
Stuur e-mail Delpratsingel Breda 1960
DELPRATSINGEL BREDA 1960
Met een boterham op mijn knieën
mocht ik mee de auto in, een Hillman
met zo'n houten dashboard en een
heel groot stuur,
mijn vader ging weer naar zijn werk
in de werkplaats, zoals iedere zaterdag
reden we langs de Etna en de Kwatta
Ik rook de chocola en snoepte van de
lucht, keek naar hem hoe hij stuurde
en mij op de eendjes in de vijver wees
voor het Valkenberg
kastanjebomen bogen al jaren over de
singel heen met hun treurige takken, ik
voelde dat er iets was in hem, maar
Durfde niets te zeggen en speelde die
morgen op het terrein van de werkplaats
met enkele plastic helikoptertjes van de
Loda fabriek,
altijd was daar een man die mij uit de
lege flessen wat onderdeeltjes gaf waarmee
Ik kon bouwen en spelen tussen de flessen
en een oude jeep tot aan de middag, tot
mijn vader klaar was met werken en we over
de Delpratsingel weer naar huis toe reden
hij stak een Lexington sigaret op en zei, hou
het stuur eens even vast..,
In de bocht waren mijn armen te kort en
schrok ik van zijn gebaar, het ging mis en hij
snauwde mij toe,
wat doe je nou, laat los en keek stuurs voor
zich uit, wat was er toch met hem dacht ik
weer en de kastanjebomen bogen dieper, wat
was ik blij dat we er onderdoor konden rijden.
Henk Knibbeler, reprise juli 2023 copyright.
Stuur e-mail Handgrepen
Mijn handen worden oud van buiten
Nagelriemen scheuren, plooien dieper
Vingers zijn glad als ik een vuist maak
Wanneer ik ze strek zie ik mijn leeftijd
Mijn middelvinger steek ik zelden op
Ook de wijsvinger, want die is niet wijs
Het pinkje scrolt graag door mijn haar
Zelden geeft mijn hand de warmte prijs
Handgemeen is nog nooit aan mij besteedt
Anderen konden zich lang niet beheersen
Deden mijn handen pijn door bevrediging
Maar mijn opperhuid overleefde en zie
Mijn handen zijn zacht en warm, beklijven
Schoon, toonbaar, nagels geknipt en bruin
Enkel iemand legt haar hand in de mijne
Daardoor kan ik met volle liefde schrijven
Henk Knibbeler * Zomerspread * 2023.
Het Perenvrouwtje
Rondom de vernielde Hedwigepolder staan boerderijen
Die eigenlijk de naam niet meer waard zijn, in verval en
Soms half ingestort, stallen leeg en veel roerend goed
Wat staat te verstoffen, geen mens die ernaar omkijkt
Eromheen veel oude en jonge vruchtbomen zoals peren
Pruimen en kersen, boompjes op de daken, alles groeit
En rijpt, je kunt er een hele voorraad fruit verzamelen
Voor je wekpotten of eigen gemaakte Reine Claudesiroop
Wij zwierven in al die tuinen en ik legde ze vast op foto
En film, vooral de peren waren in trek bij het perenvrouwtje
Ze droeg ze trots op de borst alsof het haar kindjes waren
Verbaasd zoals altijd en met liefde dartelde ze rondjes..
De zomers zullen voorbijgaan en veel fruit zal verrotten
Vlinders zoals het Landkaartje worden dronken van het sap
Wat eruit druipt en er overkwam mij een zekere weemoed
Van verlangen naar vroeger, hoe mensen hier hadden geleefd!
Henk Knibbeler, juni 2023 ©
Stuur e-mail PFAS de doodsteek zit ons op de hielen!!
In de Schelde van Antwerpen tot Vlissingen
Langs Doel, Hansweert, Hedwige en Breskens
Woont sinds een erg lange tijd de doodsteek
Duizenden stofjes chemicaliën tezamen gepakt
Ze zwemmen al vele jaren van Oost naar West
Op de bodem, wachten op vissers en zwemmers
Die in Perkpolder het zoute water inlopen
Kopje onder een heerlijk frisse chemo doen
Gemeente Hulst en alle aanpalende vrienden
Weten van de gevaren, maar doen echt niets
Ze zwijgen in het Zeeuws en zelfs in Vlaams
Intussen doet de doodsteek geduldig zijn werk
Het Zeeuws Landschap kent Zeeland niet meer
Zorgt wel dat de burgers weg blijven in het
Grensgebied waar dichters leven en de borden
Verboden toegang mijden, de natuur lief zijn
Ook het Sieperdaschor is onlangs gestorven
Hoeveel graven gaan we nog delven als we
Vanuit de panoramatoren de vele lijken tellen
En zien dat de vogels ondersteboven vliegen?
Henk Knibbeler,© juni 2023
Stuur e-mail Kreken
Waterlinten door het landschap
overschotten van een oude zee
ze kleuren in blauw de zomer mooi
stromen in elkaar over met vogels
Ze zijn de metaforen van de boeren
markeren de grenzen tussen natuur
en koeien laven zich aan het water
wij kijken naar het wijdse en verten
Kreken zijn de identiteit van dit land
hun sporen gaan door vele dorpen
verhalen en roddels verdrinken erin
Kreken verbinden mensen en natuur
Henk Knibbeler 2023 zomer.
Stuur e-mail Het randje van de zomer
De maand mei bloeit nog, gaat over in juni
te snel want in de meimaand verloor ik vader
dan vallen er links en rechts soms tranen en
slaat de eenzaamheid toe, bloeien klaprozen
langs het paadje naar de achtertuin, waarom
toch wuift de wind daar altijd zo onstuimig
het schrijven valt zwaar, een opeenstapeling
van oude herinneringen maken een briefkaart
En begin juni is mijn jongste zoon geboren die
zijn Opa nooit gekend heeft, speelde met Lego
dan vertelde ik hoe wij krentenbloesem plukte
en langs de waterkant onze voeten verspeelden
Het landschap juicht de zomer toe, het licht zal
ouder worden in de avonden, ik verlang naar de
wandelingen langs de kreek waar de karekieten
in het riet kwebbelen de zon verstoppertje speelt
Henk Knibbeler mei 2023 ©
Stuur e-mail Langs geurende Jasmijn.
Een klein paadje verleide mij
te gaan naar de oude grafsteen
witte bloemen benevelen alles
om de oude stenen en kruisen
Lindebloesems verpozen zacht
tussen het gebladerte, een vink
slaat zijn slag, ik hoor de doden
die niet meer zijn in lege graven
Een opzij geschoven steen geeft
licht aan een tongvaren, sporen
op de bladeren tonen vooruitgang
geen beenderen klagen meer..
Terwijl ik denk aan de Jasmijn in
mijn jonge jaren, voorbij ging aan
parfumerende geuren, stillekes
over de haag boog, ze plukte voor
Mijn moeder, wit was haar kleur
en ze kon zo mooi zingen als ze
buiten de was ophing, ik achter de
schuur naar haar luisterde in tranen
Henk Knibbeler © 2023 reprise.
Stuur e-mail Van die dagen..
Bij het ouder worden gaan de dagen
In meer versnipperde momenten voorbij
Zoals de nieuwe lente, zoals jouw handen
Er is meer berusting in alle hectic van nu
De warmte van de lentezon doet ons deugd
Kijk maar eens naar boven, ontvang energie
Ik beleef de voorbije jaren, over decennia
Wat doet een dichter alleen met zijn woorden
Om mij heen verblijven mensen in zichzelf
Je ziet hoe hun stemming is, ze gaan gedwee
Alsof er iets te gebeuren staat in hun leven
Meer en meer buigen de dagen dieper, rimpelen
De Wilde hyacinten bloeien naast de Madeliefjes
Een ochtendwandeling gaat over dezelfde stenen
Vogels vergezellen ons met hun dartele gezangen
Die dagen maken ons leven boeiend, handen warm
Henk Knibbeler, april 2023 ©
Stuur e-mail SONNETTEN VAN DEZE LENTE 1 Mijn vader...
Ach mijn vader, ik zit op het randje van mijn stoel
de oude tafel draagt de vaas met witte seringen
trossen met kleine bloempjes die de oude boom
droeg, maar deze lente denk ik meer dan ik bedoel
Voel ik jouw hand in de mijne als je kleine guit
smelt je stem meer dan ooit op die kleine tong
als de wandelingen aan mij voorbij gaan, jij wijst
naar paardenbloemen en madeliefjes, het onkruid
Kruid is geworden en ik aandachtig naar je luister
zo klein mijn vuistje is draag ik dat bosje bloemen
witte kopjes hebben een naam, zal ik ze noemen…
Kijk door het raam, begraaf je weer eens een keer
maar kan eigenlijk nooit goed die hand loslaten, weet
dat je er bent, ga buiten zitten zonder dat ik vergeet
Schrijver: henk knibbeler, reprise ©
Stuur e-mail Cedrus, gedicht bij de begrafenis van Paus Benedictus 5 januari 2023.
Cedrus
Zachtjes blies hij door het boek
sloeg soms wel hele stukken over
dan weer terug naar het begin
Cedrus droeg vandaag geen lover
Geleende handen in het wit gehuld
hielpen hem zoeken naar het licht
omringd door Cipressen, pijnbomen
en olijven sloeg het boek weer dicht
O, welriekende cederhars balsem mij
bewaar dit stoffelijk maar verlaten lijk
kerf mijn naam met nagels in het hout
en laat mij toe tot Uw onbekende rijk
Maar geef de Cedrus zijn lover terug
zijn appels en laagsgewijze takken
neem die hand aan en roep de aarde op
zegen het leven met al zijn ongemakken
Henk Knibbeler, januari 2023
Stuur e-mail Le vent nous portera ( de wind zal ons dragen ) COLUMN WEEK 2 2023
Le vent nous portera, ( de wind zal ons dragen..)
Muziek, poëzie en een oogstrelend landschap in een column samenvatten vond ik een uitdaging omdat de elementen samen dikwijls worden gebruikt of dat een onderdeel wat men toepast uit een van die elementen bestaat! Immers beste schrijvers, dichters en vele lezers die van teksten houden, in boeken of de krant, tijdschrift of eigen werk luisteren meestal ook graag naar muziek. Dat kan rock of jazz zijn, klassiek of eigen gemaakte muziek! De titel van mijn column vandaag wordt door vele zangers gezongen zoals Noir Désir - Le Vent Nous Portera (Clip Officiel) - YouTube
Ik hou bijzonder van klassieke gitaarmuziek. De gitaar is in vele muziekvormen wel aanwezig en in vele landen kent men wel enkele beroemde gitaristen die furore maken met hun werk. Ik noem de jonge Rubén Jordán, Estas Tonne, Estas Tonne - The Song of the Golden Dragon - YouTube beiden Spaanse gitaristen, kunstenaars op de snaren en je in vervoering kunnen brengen met hun prachtige muziek. Op YouTube is er veel van te beluisteren, maar vooral de concerten zijn een ware gebeurtenis en je gaat daarna met een blijvend stuk genot weer naar huis toe.
Zo zijn er ook gitaristen die schitterende vertolkingen laten horen van ons bekende en beroemde artiesten. Gabriella Quevedo is zo’n talent die vele songs op haar gitaar vertolkt heeft.
(Dire Straits) Sultans of Swing - Gabriella Quevedo - YouTube
In feite is alles wat we horen om ons heen ook muziek! Niet altijd even beleefd of soms wel erg lawaaierig of gewoon saai! Als dichter moet ik altijd gitaarmuziek of klassieke muziek op de achtergrond erbij hebben, het zorgt voor ad-hoc gebeurtenissen die je stemming ineens kunnen doen omslaan, vrolijk of droevig. Je zou het ook documentaire gitaarmuziek kunnen noemen. Muziek kleurt ons leven of je het wilt of niet en je kunt er ook kracht uit putten, energie die je misschien weer over een negatieve periode heen helpt, luister maar eens naar de Spaanse gitarist Govi Noches en Andalucía (Spanish Guitar)- Govi - YouTube
In de poëzie zitten net als in de gitaarmuziek heel veel elementen die zo’n werkstuk mensen aanzet tot nadenken, berusting en herpakken van negatieve gedachten met veel emoties omringd. Het temparament van een gitarist en een dichter/schrijver zorgt ervoor dat men op scherp staat en hoe! De fabelachtige techniek die gitaristen bezitten zie je pas als er close-up opnamen gemaakt zijn. De snelheid, vingers en zonder partituur werken is pure kunst uit het hoofd Malagueña - Lucas Imbiriba (Acoustic Guitar) - YouTube
Got Talent in Spanje werd verrast door een jong verlegen gitarist die de juryleden tot tranen toe bewoog. Deze column werd daardoor een bloemlezing door de gitaarmuziek. De wind droeg een flink steentje bij om de pracht ervan weer te geven. Luister maar naar Rubén Jordán en de wijze waarop de jury zijn werk beoordeelde La sensibilidad de este guitarrista hace llorar al jurado | Audiciones 2 | Got Talent España 2019 - YouTube
Ik sluit af, zou zeggen ga luisteren en laat het op je inwerken, het is de moeite waard, de wind zal ons dragen!
Henk Knibbeler 2023
Stuur e-mail
Wees gerust, ik laat je gaan
naar de weide om te grazen
waar het sterke licht zuiver
op je schijnt,
Waar je alles los kunt laten
de zon op deze grote hoogte
speelt met jou op de thermiek
mijn liefste,
Waar jouw lichaam transparant
mijn hart in rood achterlaat
zonder rozen.
Henk Knibbeler 2022
Stuur e-mail De pijnbeuk van het Clingse bos
Vrienden van weleer en tot vandaag
Het werd mij toch teveel, kerdju
’t is te zeggen hoe spijtig ’t ook is
Gaat maar kijken bij d ’oude beuke
Er staat een fleske bier van ZiedeWel
Onder de boom en zijn kruin is dood
De pijn en al die prikken in mijn lijf
Mijn vingers, armen, buik vol naalden
Viert maar feest, de pijn is begraven
Mee al zijn leugens, capriolen en dorst
Dans rond de Beuke zoveel als ge wilt
Tot de lente, door de winter en vorst
Ik zag de Kraanvogels nog overtrekken
Ze riepen mij toe, heel hoog, hoe schoon
Madame Krieckart stond voor haar deure
Ziet ge en wuifde, kraaide op zachte toon
©Henk Knibbeler 26 november 2022
Stuur e-mail De Dodendraad, dwars door de Hedwigepolder, een Essay
- Het Volk werd gescheiden in 1914 -
van Cadzand tot voorbij Vaals konden mensen
de grens niet meer over, er stond 2000 volt
op de draad, het nieuws verspreidde zich
als een mare door het hele land, de Duitsers
bezetten dorpen en steden, vorderden alles wat
arme mensen nodig hadden om te leven
-Zo vertelde mijn grootvader Piet mij op een
zondagmorgen nadat we naar de kerk in
Hengstdijk waren geweest, het was 1962-
Er stond water op zijn lippen, de timmerman
die hij was en werkte op de Zeeuwse Kouter
ook wel Nieuw-Namen genoemd, de zandhoop
van Vlaanderen waar wieten en wuiten
samen met zogenaamde 'ontuchtmensen'
in armoede en kleine huisjes leefde op de Pillendijk
soms zelfs in gegraven holen nog, vertelde hij..
Ward was een echte wieten, een onnozelaar
zei grootvader, deed de straatverlichting 's avonds
aan en als wij in de vroege morgen op het werk
verschenen klom hij met zijn ladder omhoog
om alles weer te doven, men had geen stroom
dan was er een andere troeten, ofwel dommerik
Lippens, de sjampetter al ter plekke om lakens
uit te delen, huiver en ontzag beklemde iedereen
Men leefde van vis, ving garnalen in de Schelde
trapte platvis in de ijskelder van het verdronken
land van Saeftinghe, kroop met zwarte handen
onder de doeken op een bed gevuld met kaf, goh
wat vertelde hij toch mooi, grootvader, voor zich
uitkijkend naar buiten, een boek was hij voor mij
– Sommige namen kwam ik later nog eens tegen -
Zijn duim, wijs – en middelvinger had hij niet meer
was dat ook van de dode draad Opa, vroeg ik hem
hij lachte, nee manneke, dat dicht ik jou morgen toe
maar luister en hij boog voorover met zijn
armen op zijn knieën, de handen ineengevouwen;
Als de maan zich voegt tussen de wolken en krabt
in de zee, dan buigen de bomen nog eeuwen mee
dit land, onmetelijk, vergroeid met klei en klaver
brengt de boer in extase, hij slaapt in zijn haver..
©Henk Knibbeler 2022
Stuur e-mail Het overtollige leven
Er is eigenlijk geen tijd te verliezen
Tussen nu en het uiteindelijke afscheid
Ouderdom komt met de dagen en gaat
Hoe lang je mag blijven bepaald niemand
Belast met veel teveel gewicht verlies je
Alle kracht en mentaal vermogen, kraakt
Meedogenloos sabelen bloedverwanten en
Buurtgenoten je neer, familie indachtig..
Een formulier, vluchtig ingevuld vol vragen
Bepaald het tijdstip waarop je mag sterven
Kinderen strijden om hun imago, bestaan niet
Meer in je leven, zij leven in een andere tijd
Ik passeer een omaatje op het zebrapad, ze
Knikt minzaam, ik wacht haar op bij de stoep
Dan zie ik mijn moeder in haar ogen, terloops
Er is niets overtolligs meer dan gewoon geluk
Henk Knibbeler, oktober 2022
Stokroos
Er staat een stokroos in mijn voortuin
De roze bloemen bloeien zich naar boven
Precies in het hoekje naast het voetpad
Zodat iedereen die passeert hem ziet staan
Stokrozen zijn tweejarige planten, maar deze
Staat er nog maar één jaar en hij is echt
Soms staan mensen er even bij stil, kijken
De hoogte in naar de bijna twee meter lengte
Er staat een stokroos in mijn voortuin
Eenzaam zonder andere stokrozen in zijn buurt
De roze bloemen wuiven rondom de houten steel
Stokstijf en fier geniet de plant van aandacht
Iedere ochtend als ik hem benader bloeit er
Weer een nieuwe bloem naar omhoog, sterft een
Oudere bloem, valt op de aarde, een zanddoosje
Blijft achter, zaadjes verpakt om rijp te worden
Er staat een stokroos in mijn voortuin
Zijn steel wordt een stok, stevig en stijlvol
De bladen verschrompelen, vallen neer, mensen
Gaan aan hem voorbij, Stokstijf sterft in stilte..
Henk Knibbeler, augustus 2022
Stuur e-mail Ik hou van de dood
Steeds meer zie ik zwart
voor mijn ogen staan en
verlang ik naar die zeis
welke neervalt in bloed
Dat vloeit in ijle stromen
langs mijn hoofd en hand
wappert het gewaad mij toe
dat ik graag om wil slaan
En daarmee de dood omhels
mijn vlees in afsterven de
botten verlaat en alles
berustend in wit overgaat
De dood staat mij voor ogen
alle poorten zijn geopend
de stilte trekt langzaam aan
het begin van de eeuwigheid
Henk Knibbeler, reprise juni 2022
Stuur e-mail Klik op onderstaande link en je wandelt mee op een poëzietocht door De Klinge ( B.) en het Clingse bos waar dichters optraden inclusief mijzelf afgelopen zondag 8 mei.
[https://youtu.be/57KugPJRRvM](https://youtu.be/57KugPJRRvM...)
Stuur e-mail Henny Vrienten, het gaat niet over..
Nee toch, alweer een kunstenaar dood
Eerst Jan Rot, toen Arno en nu Henny
Man, wat was je een muzikant, schrijver
En componist, een mens met een snaar
In zijn hart, dat hart wat componeerde
Filmmuziek, hits met Doe maar, zoveel
Prachtige liedjes als Lieske, beste vriend
Als je wint, touwtjes uit de deur en meer
Ik heb het koud, de dood is te dichtbij nu
Hij woont in mijn omgeving, wacht op regen
Hoe is met onze oude dichters, ook zij gaan
Ik voel nog meer gemis komen, lentedoden
Troost mij met het liedje over ‘Lieske’ zo
Prachtig ingetogen gezongen door Henny
Wat duidelijk maakt hoe groot deze artiest
Is geweest en dat altijd zal blijven voor velen
Speel je liedjes ‘Lieske’ en ‘Karnemelk met bitterkoekjes’ e.a..
Dag beste Henny, houdoe, ik luister.., https://youtu.be/Etd2gw6Zz_w
Henk Knibbeler, dichter en fotograaf. April 2022 ©
Stuur e-mail De Dodendraad, een prozastuk met een terugblik..
- Het Volk werd gescheiden in 1914 -
van Cadzand tot voorbij Vaals konden mensen
de grens niet meer over, er stond 2000 volt
op de draad, het nieuws verspreidde zich
als een mare door het hele land, de Duitsers
bezetten dorpen en steden, vorderden alles wat
arme mensen nodig hadden om te leven
-Zo vertelde mijn grootvader mij op een
zondagmorgen nadat we naar de kerk in
Hengstdijk waren geweest, het was 1962-
Er stond water op zijn lippen, de timmerman
die hij was en werkte op de Zeeuwse Kauter
ook wel Nieuw-Namen genoemd, de zandhoop
van Vlaanderen waar wieten en wuiten
samen met zogenaamde 'ontuchtmensen'
in arremoede leefden in kleine huisjes of
soms zelfs in gegraven holen nog, vertelde hij..
Ward was een echte wieten, een onnozelaar
zei grootvader, deed de straatverlichting 's avonds
aan en als wij in de vroege morgen op het werk
verschenen klom hij met zijn ladder omhoog
om alles weer te doven, men had geen stroom
dan was er een andere troeten, ofwel dommerik
Lippens, de sjampetter al ter plekke om lakens
uit te delen, huiver en ontzag beklemde iedereen
Men leefde van vis, ving garnalen in de Schelde
trapte platvis in de ijskelder van het verdronken
land van Saeftinghe, kroop met zwarte handen
onder de doeken op een bed gevuld met kaf, goh
wat vertelde hij toch mooi, grootvader, voor zich
uitkijkend naar buiten, een boek was hij voor mij
– Sommige namen kwam ik later nog eens tegen -
Zijn duim, wijs – en middelvinger had hij niet meer
was dat ook van de dode draad Opa, vroeg ik hem
hij lachte, nee manneke, dat dicht ik jou morgen toe
maar luister nen keer en hij boog voorover met zijn
armen op zijn knieën, de handen ineengevouwen;
Als de maan zich voegt tussen de wolken en krabt
in de zee, dan buigen de bomen nog eeuwen mee
dit land, onmetelijk, vergroeid met klei en klaver
brengt de boer in extase, hij slaapt in zijn haver..
Henk Knibbeler, © reprise 2022 april
Stuur e-mail Koegang
Over de gasdam gaan zij, zij aan zij
links het oude Sieperdaschor voorbij
rechts het Verdronken land Saeftinghe
Paulus Potter zou zijn vingers aflikken
Donkere wolken versnipperen het licht
volgzaam wandelen zij naar de einder
ook de Hedwigepolder komt in het zicht
Boven hen grijze vriesganzen zonder ijs
Het landschap kleurt groener, het riet
aan de kanten schiet uit, Baardmannen
hangen in de halmen, hun snavels vol
met zaad, zij reizen mee door het riet
Hun asem stijgt wit op achter de gasdam
de voorganger versnelt en maakt een brug
Waar de groep zich niet druk over maakt
daar staat de boer bij het hek, ze zijn terug..
Henk Knibbeler © copyrights reserved 2022
Stuur e-mail Paesaggio con Natale a Toscane
Pijnbomen omringen het ovale plein
van Lucca, een samenzijn met jou
hier is als een aanslag op mijn piano
nocturne no.5, Op.15 nr 1, F.Chopin
en verhaalt over onze geliefde streek
Gelataria’s serveren de heerlijkste koffie
en dolces, we nemen de trein naar
Siena, kijken onze ogen uit naar elkaar
en het landschap, terwijl ik in een tunnel
stiekem in je knie knijp, jij kantelt, lacht
Cipressen staan als kaarsen in de heuvels
onze wandeling langs Casa Minnestrone
wordt vergezeld door de hop, wij verbazen
ons om zijn prachtige vlinderachtige vlucht
en kuif, een lentegroet vanaf veilige afstand
Klokken galmen door het dal, alsof engelen
strooien met gaven van gouden wensen
het licht kleurt hier altijd enigszins oranje
ristorante ‘creatore di pomodoro’ brengt
ons tussen de geneugten van het leven
Wij praten over onze wandeling, jouw hand
zo dicht bij mij op tafel licht, een rilling
voel en in mijn diepste gevoelens terugkeer
portobello’s, chianti en kaarslicht smelten
op onze tongen, het landschap slaapt reeds..
Henk Knibbeler © Copyrights reserved 2022.
Foto - Hop
Aantoonbaar
Met een warm oor
ga ik slapen
je ruist als de zee
zo vlakbij
De woorden die
ik je hoorde zeggen
hebben daar
even uitgerust
Geen duin kruipt
helm geselt
de wolken
je zwarte hoofddoek
Siert het contrast
van niet weten
stille verborgenheid
en stappen vooruit..
Copyright © 2022 Henk Knibbeler
Stuur e-mail Regendroom
Als buien hangen op het land
water spoelt de sloten schoon
dan drukken vogels in verpand
veren plat, kwantiteit in toon
Striemt de regen op het riet
voert grijze sluiers boventoon
muziek die dode avonden schiet
alsof een begrafenis het loon
Is van het reeds gestorven loof
doordrenkt met bloed van wild
De paden leeg zijn bomen doof
het land in rouw, winter verstild
Henk Knibbeler © jan.2022
Stuur e-mail Vorm
Contouren van mensen
bestaan uit lijnen, vormgegeven
door hun houding, krom of
recht, zittend of staand
de vorm, ofwel gestalte, mag
je ook van binnen bekijken,
ook dat heeft een naam
en is kneedbaar, te manipuleren
Door andere mensen, die geleerd
hebben die contouren
binnen het visueel aanvaardbare
te houden, zodat individuen
zichzelf in de juiste vorm voelen
Ik teken een lijn, schrijf een woord
en denk daarbij aan een vorm,
jij zit met je ene been over het andere
voor het raam en ik tegenover jou..
Henk Knibbeler 2022©
Stuur e-mail Een winterwandeling
Met haar doorheen het witte licht
tussen takken, bomen en de zon
erachter kun je immers schuilen
kijken wij knuffelend in ons gezicht
Houtsnip vliegt op voor je voeten
terwijl de zon meer warmte geeft
je handen kruisen mijn vingers los
we lachen, dansen bij het ontmoeten
Henk Knibbeler, januari 2022
Stuur e-mail Omzien bij Prosperdorp
Hoe staat gij, schaars gekleed
te wapperen op de hoge zeedijk
leunend op de straffe wind
uw dijen omhelsd met flarden
Er keren Wilde zwanen terug
van de grote kreek nabij
zij buigen diep in hun verenpak
gracieus valt wit op grijs en zij
Mijn achterland verpietert snel
sterft in dikke lagen blad en loof
ik wuif u toe mee mijnen klak
gij blijft mijn lief als winterstoof
Henk Knibbeler, december 2021
Stuur e-mail Een klein dansje maar..
Golf je even mee op de muziek
ja kom, golf mee en bezwijk
laat de warmte binnen vloeien
maak een klein dansje samen
Pak mijn hand en hou je vast
draai een cirkeltje en zweef
luister naar die ene melodie
kijk mij aan en dans maar door
Duizelig vallen we in het groen
de tonen vliegen het bos uit
Stijgen hoog maar hoor je ze
daar dansen ze, eeuwig verder..
Henk Knibbeler, jan 2022©
Stuur e-mail Jaarwisseling
Stuur e-mail PAESAGGIO CON NATALE A TOSCANE
Pijnbomen omringen het ovale plein
van Lucca, een samenzijn met jou
hier is als een aanslag op mijn piano
nocturne no.5, Op.15 nr. 1, F. Chopin
en verhaalt over onze geliefde streek
Gelataria’s serveren de heerlijkste koffie
en dolces, we nemen de trein naar
Siena, kijken onze ogen uit naar elkaar
en het landschap, terwijl ik in een tunnel
stiekem in je knie knijp, jij kantelt, lacht
Cipressen staan als kaarsen in de heuvels
onze wandeling langs Casa Minnestrone
wordt vergezeld door de Hop, wij verbazen
ons om zijn prachtige vlinderachtige vlucht
en kuif, een kerstgroet vanaf veilige afstand
Klokken galmen door het dal, alsof engelen
strooien met gaven van gouden wensen
het licht kleurt hier altijd enigszins oranje
ristorante ‘Creatore di pomodoro’ brengt
ons tussen de geneugten van het leven
Wij praten over onze wandeling, jouw hand
zo dicht bij mij op tafel ligt, een rilling
voel en in mijn diepste gevoelens terugkeer
portobello, chianti en kaarslicht smelten
op onze tongen, het landschap slaapt reeds..
Henk Knibbeler, 15 december 2021
foto; Lucca, Toscane het ovale stadsplein
Stuur e-mail Dovemansoren
Hier en daar iemand die beweert
dat er geen wilde kwartels bestaan
alles gaat verder zo zijn gangske
de krielen zijn van slag
omdat Reinaert de vos ronddoolde
en het miezert..
Ikzelf ben meer uit mijn doen
omdat het gat tussen jou en mij
nog steeds niet gedicht is
na dit gedicht..
Henk Knibbeler 14 december 2021
Stuur e-mail Prosperdorp
Middenin de mooie Prosperpolder
Godverlaten, omzoomd door akkers
Bestaat ook het kleine Prosperdorp
Een site met maalderij en staminee
Arenberg heet het aloude geslacht
Van adel en kocht de oude gronden
Bouwde er boerderijen en bloeide
In akkerbouw, mensen kregen werk
Het dorpje met grote kerk als baken
Naar de einders tussen dijken verstopt
Is verbonden door draden vol energie
Koeien staan op de bleek te staren
Prosperdorp wordt weer gerepareerd
De maalderij komt weer tot leven en
Kippen scharrelen rond de schuren
Het verste weg komt stukken dichterbij
Henk Knibbeler, december 2021.
Stuur e-mail Rookgordijnen
Ik ben niet van deze zachte aarde weg te slaan
zonder vulpen, griffel, potje inkt en mijn ezel
- het liefst in koningsblauw en okergeel -
hoe kun je de geur van herfst in de steek laten
Gele kanten van bosrand en humuslaag waar we
in de zomer onder oude eiken de liefde bedreven
aan hun lot overlaten en nu geen eikels rapen
te gek is de kardinaalsmuts in dat roze met die
Oranje pitten er middenin, wie kent ze eigenlijk?
och, het is mij om het even hoe de zon zich weer
laat zakken in de zee, de vloed schorren overmant
schoonheid schuilt in de schaduw van jaargetijden
Ik zag en nam waar, vele details werden woorden
mensen vervreemden van elkaar, vochten zich vrij
leven met de gedachte van onsterfelijkheid, zijn
bezig handen en voeten los te maken van zichzelf
Mooie winter, schoonheid van een prachtige vrouw
haar ijdelheid valt samen met een hart van morgen
lach en charmante loop doen de ogen glinsteren,
zeg nu eerlijk, welke kleuren verwarmen het meest
Jij toch in je imitatie bontkraagje gedoken in mij..
Henk Knibbeler , december 2021.
Stuur e-mail Winterakkerse gedichten, proloog
Het zouden toch de sneeuwganzen moeten zijn
die afgestoken tegen de dorpen hun vluchten als
soldaten met een helm op en sabel in de aanslag
in formatie aan het grijze landschap verbannen
Waar einders beginnen groeit meestal de hoop, is
het verzamelen de moeite waard, spreken beelden
die je samen deelt door de horizonten heen, valt
een morgen niet slechts zelden open op een plek
Kijk mijn leger daar staan, een uitkijkpost op kop
kreken blinken als ijzige linten tussen roestig riet
als het even kraakt gaat de formatie de lucht in
met volle bepakking, de sabels langs de flanken
In scheervlucht passeren zij Opitter, stijgen hoog
om snelheid te maken, een V-formatie waardig
klaar om over velden en huizen in haakse bochten
het begin van de winter aan te kondigen, wit door
Groen en licht door donker en dan weer andersom
opdat wij beneden wakker blijven, gaan zaaien in
de bedden, bloemen knuffelen en liefdes erven van
ooit voorspelde leugens, nooit gekende waarheden
henk©knibbeler november 2021
Een liedje van Gerard van Maasakkers wat zo mooi bij mijn tekst past.
https://www.youtube.com/watch?v=bU4CFgYG3X0
Stuur e-mail Aurealis borealis
Ik ben bij jou als het weer licht wordt
Mijn hart weer thuis is en zich opwarmt
Links en rechts slingeren papierkes, ach
Onbeduidend, liever voel ik jouw handen
Ik droomde van een andere aarde, zonder
Covid-19 of PFAS, meer van stilte, zang
Die nieuwe vogels mij brachten, pijnloos
Zag oude mensen converseren, glimlachen
Ontmoette nieuwe vrienden, ooit ontmoet
Het onomkeerbare werd waarheid, zalfde
Mijn gedachten en het licht, helderblauw
Slingerde confetti door het heelal, tranen
Ploften op een bodemloze oude aarde, stof
Waaide op en ik werd weer wakker, ziezo
Het hart klopt weer op de goede plek, knarst
Af en toe, maar de precisie is er weer bijna
Henk Knibbeler, 23 november 2021©
Stuur e-mail Vingerhoedskruid
Al heel jong wist ik wat het waren
en dat ik er mee op moest passen
die hoedjes op de vingers gezet
ik kon er mijn oma zo mee verrassen
Zij had hoedjes die niet groeiden
gingen wel veel langer mee
haar vingers waren buiten de rimpels
zo mooi gaaf, haar nagels in rood
De hoedjes op mijn duim verwelkten
ze waren wit en geel, blauw en rood
op hoge stengels had ik ze gevonden
in de talud van een oude boerensloot
Oma zei dan, speel nog eens poppenkast
want de bloempjes zijn net mensjes
ze genoot en lachte, de woensdagmiddag
vloog weer om met versgebakken flensjes
Dag vogels en dag lieve bloemen, kijk
de hommels zijn zich vol aan het zuigen
vingerhoedjes bloeien er met duizenden
als je er voorbij loopt gaan ze buigen
Henk Knibbeler oktober © 2021
Almuis
Zag je de grote stilte, ben je ook geweest
naar dat klooster boven in de bergen, met
de houten cellen, de ruige gangen waar ze
via een luikje hun eten krijgen toegediend
Waar de klokken de sneeuw wakker maken
bergkammen als beschermende mantels de
tijd doen stilstaan, waar stilte het praten is
blind zijn je dichterbij God kan brengen, stil
Zijn is een gave, drie uur lang stil zitten ook,
van de ene op de andere bil, geeuwend denk
ik aan de kanunniken die in hun uit bont
gemaakte mantel in de winter wegdoken als
Ze in de kapel koude wangen kregen, hun
voeten echter in sandalen voor de Heer en
handen bloot aan het missaal ten prooi vielen
zoveel devotie en gregoriaans kreeg ik nooit
Bij elkaar gezongen voor ik de kerk uit mocht
en toch, ja toch, lach maar, aanschouw ik hem,
Voel ik de dood, zie ik de potkachel en teil met
water waarop een klein vliesje ijs is gaan liggen
Henk Knibbeler november 2021©
Stuur e-mail Paddenstoelenmelange
Nog net voor de regen
zijn wij in het Clingse bos
al vroeg met wandelaars
en bikers, recht vooruit
Plekjes met Berk, Eik en
veel humus waren goed
gevuld, mooie soorten
zorgden voor een extase
Het werden er meer dan
dertig tot regendruppels
mijn camera bekladden
een melange nam ik mee
Henk Knibbeler, oktober 31 2021
Soorten ; Plooivoetstuifzwam - Plooivlieswaaiertje - Oesterzwam en Grote oranje bekerzwam
Sierlijk bewogen
Boven mij hing een wolkensliert die
leek op een ruggengraat met ribben
uitgewaaierd door de avondwind en
tegemoet gevlogen door gierzwaluwen
In het oosten was het al warm, je zag
de opgezwollen lucht de nacht brengen
mijn hoofd zat al in het landschap van
de volgende morgen, wijd en zijd -
Verlangen mensen steeds verse dauw
spreken het liefst met zichzelf over het
komen en gaan van de gegeven hand
die zo zacht de dag een kleur mee geeft
Begrijp je mij of maakt het je benauwd
als ik zeg dat ik je lees vanuit mijn hart
dat teveel woorden te snel rijpen en dan
verkeerd zullen worden uitgelegd wellicht
Of is het zonlicht in je haar al gestorven
en matheid zich meester maakt van zijde
gewikkeld in een rouwmantel die nog net
door een kiertje je ogen laat opengaan…
Henk Knibbeler zomer © 2021
Stuur e-mail
Een zotte morgen
Er klinkt gejubel in het herfstbos
stillekes breken zonnestralen doorheen
de nevelen en het oude bladgroen
boomklevers om ons heen juichen
Het mos is nog nat, wij komen voor
de zeer kleine zwammetjes, mosklokjes
en taailingen, maar het lijkt wel een dag
die langzaam open wilt gaan, dan boven
Ons een paar goudvinken, feestelijk in
hun prachtige verenkleed, geen telelens
bij me, maar ik maak gedachtenfoto's
en sla ze op, we verstillen in de morgen..
Tussen het mos alleen maar wondertjes
zo klein en allemaal familie van elkaar
de dauw werkt mee, het licht betoverend
mostapijten zijn nat net een waterbed..
Henk Knibbeler© 2014 sept.
Stuur e-mail Spelonk
Licht bruist door jouw hart
aan de rand van eeuwigheid
paden kruisen over elkaar
cellen vergroeien in lichamen
Ik dank je voor het meegaan
keer op keer langs oevers
waar de afzondering loerde
gedachten al begraven lagen
Jij mag pronken met alle hoeden
uit de dromenkast, de geest
waar iedereen het over heeft
ontwaakt in een oud ledikant
Bloemen smelten in je magere
ogen, ze vloeien mij de nacht in
ach lieve, ik dank je, hart van mij
perkament van een jong verleden
Henk Knibbeler 2021 oktober
Stuur e-mail Madame Geneva
De herfst hangt weer in de lindebomen
lanen zijn verguld met gele bladeren
een enkele dag is er weer armoedeval
dan gaat zij met haar tas naar de markt
gekleed in een grijs geruite rok en op
halfhoge hakken, grote blauwe hoed met
een paar struisvogelveertjes als sier
Voor de zonnestralen gaat haar ijdelheid
langs voortuintjes en harkende buren
iedereen knikt en kijkt haar na, men leunt
op de schop om haar in de laan te zien
verkleinen, totdat ze op gaat in het geel
Madame Geneva heet ze, is vierentachtig
en een jaar geleden overleed haar man
aan een hartstilstand pal voor de bakker
zijn winkel, onthutst keek de hele buurt
de deftigheid en afstand die men gewend
Was verdween daarna, ze werd menselijker
deelde vruchten uit en gaf kleding weg, ja
ze sprak met de schoenmaker en wandelde
met haar hondje door het park, nu gaat ze
alleen met hondje door de lange lindelaan
Ze verdwijnt in de horizon van haar verleden
de veertjes dansen mee, van links naar rechts
Henk Knibbeler, oktober 2021©
Stuur e-mail CELTIC FIELDS, een eetgewoonte..
Er groeide heel veel huttentut in
de bronstijd, mensen wisten toen
nog niet dat wij er waarschijnlijk
biodiesel van zouden maken
Die Romeinen legden grote raatakkers
aan, waar duivenboon en spelt
ook werden gezaaid tussen de kruiden
dat waren de echte kruidenakkers
Spiegelklokje sprak toen nog
weliswaar tot de verbeelding, maar
men sliep met lief en al in het
strijdveld, voerde elkaar in slaap
Granen, mager van stuk zoals dreps
ook emmertarwe en pluimgierst
werden gretig als vechtvoer gegeten
van huttentut maakte men bezems
Wij eten Brinta en stofzuigen zelfs
ons gazon, daarna gaan we slapen
gevleugeld stijgen wij tegen de wind
en beter weten tot boven het maaiveld
Henk Knibbeler, oktober 2021© reprise.
Stuur e-mail NEERLANDICA TUSSEN COULISSEN
Aan een uitvoering op het strand
tussen sabelheften en garnaaltjes
die zich in de plasjes ophielden, had
ze niet gedacht, liever stond ze in
De coulissen, met haar script op de
borst, net even buiten het beeld
fluisterend naar het opkomend tij
dat overvloedig haar blote voeten
Kuste, haar teksten in verwardheid
ten prooi liet vallen aan een predator
met een spanwijdte van drie meter
ze was confuus van dit natte theater
De recensies slokten haar vloedgolf
van fluisterende zinsneden gretig op
er ontstond een beeld van ruwe zee
lichtzinnigheid over blozende horizon
Henk Knibbeler oktober 2021©
Stuur e-mail Slagvolume
Ik ben aangeslagen
door een kanteling
van de rusteloosheid
Wat leek als helend
duwt mij verder weg
een hart heeft bloed
Een rivier heeft water
de zee pompt het rond
naar alle armen, soms
Is er een afgesloten
ontstaat er een delta
vertakkingen bloeden
Henk Knibbeler 2021 oktober
Stuur e-mail GEDOODVERFD
Nu staat de tafel nog tegen de muur
handen en ellenbogen dragen haar
hoofd, zij staart zich blind op zijn
rug, de schotwond spreekt niet terug
Langzaam valt er licht op de vloer
een spelonkje opent bundels stofzaad
daarmee staat de tafel ineens in bloei
ontbreekt chlorofyl en spat het bloed
Uiteen in een palet van oorlogsgeweld
haar gezicht lijkt op verwrongen staal
roestvrij en gevat in een masker, zoveel
leed draagt de tafel, spreekt niet tegen
Wat op de muur als schaduw zichtbaar is
gij zult niet doden, u zult niet doden
terwijl de dag in haar schoot verdrinkt
streelt de poes haar benen, veel later
Henk Knibbeler © sept 2021
(Yves Duteil) apprendre
Stuur e-mail AUTUMNALE
Het was niet die aanblik op de koele aarde
en het puntje van haar schoenen waarin
witte benen staken en een net van aderen
die onderhuids mijn aandacht trokken,..
Toen zij bij het theekransje vroeg, hoe heten
die vergiftigde krokussen ook alweer ‘oma
noemde ze blote vrouwen’, de bloem bloeit
voor het blad en is uiterst giftig lieve moeder
Colchicum staat in haar voortuintje vlakbij
het tegelpaadje waar zo velen met het hoofd
omhoog recht tegen haar deur aanlopen, het
gif voorbij gaan waar enge schoonheid woont
De herfst soms stijlloos haar gang maar gaat
bladeren laat verkleuren, bessen laat rotten
om alvast het volgende voorjaar in te lijsten
ik doe kond van dit aangrijpende proces, leef
Al half in het grijs en geniet van de mistige
ochtenden waar handen dicht bij het lijf zijn
sommige stenen alweer wit uitslaan, tempo
het ritme van vergankelijkheid doet vervagen
Henk Knibbeler © 2021
Colchicum autumnale is de Herfsttijloos.
Stuur e-mail Van Puglia naar Viareggio
Dit is het rijtuig naar de dood
getrokken door volbloed zwart
kermend langs de vuurstenen
met teugels aan koude botten
Het pad is smal en spoort niet
slingerend langs wolfskers en
bitterzoet gaat de rit op in rook
paarse rook met witte handen
Het jongetje slaat alles gade
ziet hoe de ramen praten van
het rijtuig, onbemand denderend
met achterop een witte doodskist
Bomen deinzen terug, luchten
verzamelen zich in hun kruinen
slechts raven wagen zich op
het koperbeslag, pikken in ogen
Van het lijk, alles is onzichtbaar
en bedekt met zwarte mantels
waar de moraal in is verstopt, er
geen gunnen meer is van geluk
Dit is het rijtuig van de dood
op hoge wielen naar de afgrond
het zwaard is doorregen met het
bloed van het onzichtbare beest
Henk Knibbeler © september 2021
Stuur e-mail De wilde ganzen en de geest..
Het zouden toch de vriesganzen moeten zijn
die afgestoken tegen de dorpen hun vluchten als
soldaten met een helm op en sabel in de aanslag
in formatie aan het grijze landschap verbannen
Waar einders beginnen groeit meestal de hoop, is
het verzamelen de moeite waard, spreken beelden
die je samen deelt door de horizonten heen, valt
een morgen niet slechts zelden open op een plek
Kijk mijn leger daar staan, een uitkijkpost op kop
kreken blinken als ijzige linten tussen roestig riet
als het even kraakt gaat de formatie de lucht in
met volle bepakking, de sabels langs de flanken
In scheervlucht passeren zij Opitter, stijgen hoog
om snelheid te maken, een V-formatie waardig
klaar om over velden en huizen in haakse bochten
het begin van de winter aan te kondigen, wit door
Groen en licht door donker en dan weer andersom
opdat wij beneden wakker blijven, gaan zaaien in
de bedden, bloemen knuffelen en liefdes erven van
ooit voorspelde leugens, nooit gekende waarheden
Henk Knibbeler © 2021
Stuur e-mail Ademnood
Ik luister naar woorden
en een dichter
die niet goed articuleert
Kijk naast mij
Luister naar één adem
ergens anders in dit café
hoe kwam ik hier..
Over een rivier en grens
om taal op te snuiven die
zich vermengd met jouw adem
geschuifel van stoelen
De vrouw naast mij vertrekt
en de man daarnaast gaat ook
ik volg en luister elders
weer verder, de adem achter mij
Henk Knibbeler 2021
Stuur e-mail Langs hoppevelden en staminees
Schone uithangborden in Pajottenland
markeren onze tocht, op zoek naar de
geuze en de kriek, vertelsels en liedekes
gevels mee varens en muurleeuwenbek
Den subieten Dood, den ouden Spijtigen
Duivel, het Stroblommeke van Papier en
Het Vossegat, hoeveel kriekskes brengen
ons naar den ondergaande zon vandaag
Suuske van Looi geeft een bazenbierke
hangt mee haar borsten op den toog
nen snotteraar vraagt om speelkaarten
kijkt zijn ogen uit als zij zich bukt, zo
Is een echte Pajot, lustig en curieus
op tijd zijnen geus en wars van colère, wij
zijn ermee weg, aanschouwen het krassen
en patineren van de laatste zonnestralen
Content zijn de mensen onder dit laken
van groen en heuvels, van geuzeverhalen
ik zwaai naar de hoppe, het meiske van vlas
pertant een schoontje, zoekt geen ambras
Salue Pajotten, tot een volgend keerke
zwijgt over de pinten en mijn gratis concert
amai, die pianoforte was nen patattenkist
ik eindig mee rijm, ge hebt u echt nie vergist
Henk Knibbeler ( Uit mijn Vlaamse periode onder het pseudoniem 'Rieg'.)
Stuur e-mail TUSSEN OOSTKERKE EN LAPSCHEURE
Hoe staat gij, schaars gekleed
te wapperen op den krinkeldijk
leunend op een straffe wind
u dijen omhelst door het gelijk
Er keren groepen zwanen terug
van de grote kreek hier nabij
zij buigen in hun verenpak
gracieus valt wit op grijs en zij
Mijn achterland verpieterd snel
sterft in lagen blad en loof
ik wuif u toe mee mijnen klak
dag lief, gij zijt mijn winterstoof
Henk Knibbeler
Stuur e-mail Mijne velo en de maan..
Mijne velo is van de nacht gestolen
in Damme, ge wit wel aan de kreek
ik was just een gebakken palingske
wezen eten met mijn lief bij de Siphon
Het was donker aan het water, maar
allez, we hadden nog n'n andere velo
zonder buis en met een grote bel
wie steelt er nou zo'n schoon velo langs
Deez mooie kreek, waar de populieren
als flikken stilaan geel worden
en de pielen op de kant tegen elkaar
aanschuiven, de maan op jou schijnt
En ik mij vasthou aan oe heerlijke
achterwerk, wij slingerend door de
knoeterige polderweg, dansen, effekes
stoppen om te zoenen en ik die oogskes
Weer zie gaan, al jaren, nooit vervelig
tegen jou kan zijn, gij ook nie en
die velo mag roesten in dat ander hart
we lachen naar de maan, hebben goesting
Henk Knibbeler ( Uit mijn Vlaamse periode..)
Stuur e-mail Over de Bolderik en mijn grootmoeder
Bolderik, bolderik wat zijt gij een duvelke
uw kroontje spelt mij heel wat op de mouw
ge beklemt mij en tegelijk zie ik uw tranen
Maar verder toont ge geen enkel berouw
O, gij bolderik schoonheid van blomme, zal
ik mij deez avond in andere sferen wanen
Bolderik, bolderik, ge zaait in oude wonden
mijn grootmoeder drukte u tegen haar borst
sneed plakken mik in vroege ochtendstonden
ze lachte de dag in, gaf mij d'n dikste korst..
Henk Knibbeler 2021
Stuur e-mail Druppels
Ik weet dat als het regent
Haar huid glimt en het haar
In plukjes door elkaar hangt
Dat ze dan op de tenen loopt
Ze sierlijk als de kraanvogel
Door haar kamer gaat op tenen
De ramen aanslaan, verblinden
Haar aandacht gadegeslagen is
Ik weet dat als het regent
Haar handen uit de huid kruipen
Ogen en voeten te kort komen
Eruit breken om elders te drogen
Henk Knibbeler 20 augustus 2021
Stuur e-mail Luisteren naar de wind
Er staat een oud vrouwtje voor haar huisje
Ze kijkt naar de bomen en zwiepende takken
Er staat een harde zwoele en warme mistral
Het grijze haar waait voor haar gezicht uit
Vlinders zoeken op de windvlagen een richting
De zwarte kraaien vliegen in formatie over
Zoeken de slaapbomen, maar kunnen niet dalen
De wind zuigt ze omhoog, hele formaties groot
Het vrouwtje gaat met gezicht in de wind staan
En kijkt omhoog waar wolken opbollen, zuchten
Als een orkest zingen de bladeren van de bomen
Beuk, Eik, Els Berk en Linde, ieder zijn toon
Ik zie haar glimlach en weet waar ze aan denkt
De wind raast langs haar, zegt iets tegen haar
Ze buigt voorover en raapt een vogelveertje op
Haar lange rok wappert, het veertje in de hand
Henk Knibbeler 6 augustus 2021
Voor een dag zoals vandaag..
Stokstijf staat de tijd ons voor ogen
Geen getik meer, geen aanwijsbaar
Moment, want mensen zijn in shock
Het stadsgeluid verstomd heel even
Bloemen en kaarsen, een volksgebruik
Men wil er allemaal bij horen, stil
Zijn de mensen en kijken om zich heen
Gaan weer en vangen geluiden onderweg
De dood hangt in de lucht en de bomen
Radio TV verspreiden veronderstelling
Er is geen ander nieuws meer, blijkbaar
Staat de wereld stil, de media beschikt
Stokstijf staat de tijd ons voor ogen
De midzomer is ruw verstoord, klaprozen
Kleuren roder dan anders, zijn met velen
Onbeholpen kijkt men elkaar de dag stuk
Henk Knibbeler 7 juli 2021.
Stuur e-mail Wilde mispel
Hij stond te kijken naar een boompje
met heel speciale appeltjes, dacht hij
precies of ze niet helemaal af waren
ineengedoken en van die uitsteeksels
Nog nooit had hij zo'n boompje gezien
merkwaardig toch als natuurliefhebber
hoe verrassend de natuur toch kon zijn
hij zocht de naam via een plantenapp.
Wilde mispel heet het boompje, mispel
of appeltjes, sierlijk tussen de bladeren
familie van de rozen, een archeofyt, al
zeven eeuwen voor Christus ingevoerd
'Zo rot als een mispel' hoor ik soms en
Fransen noemen de mispel cul du chien
maar ze zijn een lekkernij, goed voor likeur
zu,ig ze uit als ze zacht zijn in de herfst
De man plukte een paar vruchten, keek
in zijn hand en nog eens naar de Mispel
zag mij staan kijken en liep op mij af, zie
zei hij en we wandelden samen het bos in
Henk Knibbeler, 18 juni 2021
Een dag met de wind..
Opgestoken, voortgaand in vlagen
zuigt zij mij mee vandaag, doorheen
de witte abelen, de ratelpopulieren
langs kerktorens en haantjes
Grijpbaar boven het malse koren
zij rust even uit in een oude eik
zuigt zich vol en waait verwoestend
door de hagen, waar slierende mussen
Mij kwetterend belagen, schelden
we naderen de zee waar westenwind
ons toespreekt, vloed komt verder
als het zand bulderend wordt toegesproken
Ik wrijf in mijn ogen en open een dialoog
als we gaan liggen achter de oude dijk
zachtjes zalft zij door mijn haren
plukt korenbloemen en zwelt weer aan
Er is geen sprake van even omkijken
Henk Knibbeler 4 juni 2021.
Stuur e-mail Het jaar van de Kemphaan
Ze zijn niet weggegaan dit jaar
net als jij, de bronzen veren
in je kraag, je handen op mijn
borst, mijn lief viert lente in
De polder, het vijfde seizoen
schijnt op de verse klei, grijzer
dan nu kunnen je lokken niet
onstuimig gul smaken je lippen
Seffens legt de malse zeewind
haar verse zaad in de weilanden
en baltsen de kemphanen vinnig
in prachtige kragen als siertooien
Van trots, van versierders, lokkers
och, de wijvekes zien er scheel van
ze sjokken achter elkaar aan, de
schijngevechten achteloos latend
En wij kijken, we stoeien met de
kijkers op onze liefde gericht, we
dansen de orchissen plat, spoelen
onze voeten over elkaar in de kreek
Henk Knibbeler, mei 2021
Foto Mannetje Kemphaan nog niet in vol zomerkleed.
Stuur e-mail Neerlandica in de coulissen..
Aan een uitvoering op het strand
tussen sabelheften en garnaaltjes
die zich in de plasjes ophielden, had
ze niet gedacht, liever stond ze in
De coulissen, met haar script op de
borst, net even buiten het beeld
te fluisteren naar het opkomend tij
dat overvloedig haar blote voeten
Kuste, haar teksten in verwardheid
ten prooi liet vallen aan een predator
met een spanwijdte van drie meter
ze was confuus van dit natte theater
De recensies slokten haar vloedgolf
van fluisterende zinsneden gretig op
er ontstond een beeld van ruwe zee
lichtzinnigheid over een blozende horizon
Henk Knibbeler, mei 2021
Stuur e-mail Gedoodverfd.
Nu staat de tafel nog tegen de muur
handen en ellenbogen dragen haar
hoofd, zij staart zich blind op zijn
rug, de schotwond spreekt niet terug
Langzaam valt er licht op de vloer
een spelonkje opent bundels stofzaad
daarmee staat de tafel ineens in bloei
ontbreekt chlorofyl en spat het bloed
Uiteen in een palet van oorlogsgeweld
haar gezicht lijkt op verwrongen staal
roestvrij en gevat in een masker, zoveel
leed draagt de tafel, spreekt niet tegen
Wat op de muur als schaduw zichtbaar
gij zult niet doden, u zult niet doden
terwijl de dag in haar schoot verdrinkt
streelt de poes haar benen, nog veel later..
Henk Knibbeler, mei 2021
Stuur e-mail Zo in Mei
Wanneer jong bladgroen de boomkruinen siert
breekt de meimaand aan en zingt de nachtegaal
Bekruipt mij ieder jaar hoe deze maand verankert
ligt in gebeurtenissen die aanleiding zijn tot stilte
Het hart trilt teveel, de adem stokt dan veel meer
en ik mis mijn geliefde, soms op te grote afstand
in geest en armen die zich een weg banen door
de tijd, wij samen tussen bloemen knielen, alleen
Zo in Mei herinner ik mijn vader die het leven liet
onze trouwdag en het ongrijpbare van de toekomst
en nu in het heden zoveel liefde mag ontvangen
waar een nachtegaal U tegen zegt en blijft zingen
Henk Knibbeler, 30 april 2021
Stuur e-mail De oude Perenboom
De oude perenboom bloeit nog een keertje
Zijn hoge dikke stam is takken kwijtgeraakt
Een enkel pluimpje met wat bloemen zwaait
Van hoge neer, er passeert een oud dametje
Haar hondje slentert achter haar en stopt
Ze kijkt om en omhoog waar de bloesems zijn
Het zoemen van de hommels maakt haar blij
En dat ene kleine takje vol met perenbloesem
Herinnert haar aan de mooie jonge jaren zestig
Toen ze hier met haar vriendje veel verbleef
Naar muziek luisterden van Boudewijn de Groot
Naar elkaar keken en handen in elkaar verpakt
De perenboom en zij lopen op de laatste benen
Ze bloeien nog, het hondje hijgt om een koekje
Gloria van Van Morrison klinkt in haar oren ,zegt
‘So good ’ en ze lacht minzaam, wandelt weerom
Henk Knibbeler, 23 april 2021
Stuur e-mail Witte donderdag..
Breekt gij dit brood met mij
in stukken vandaag
drinkt gij uit deze kelk
de wijn opdat het licht nog
Eén keer fel doorbreekt
kruipt het kind op knietjes
door de straat zonder eten
spreekt de vader niet meer
Uit jammerlijke schaamte
zijn ogen te moeten sluiten
doen wij na het horen van
alweer een aanslag, mensen
Verminkt, aan stukken gereten
bloed vergoten, weer gewoon
de dagen open en dicht
zingt de zanglijster vroeger
Dan ooit, is er niet heel veel
waar wij in momenten bij stilstaan
hoofdschuddend verder lopen
nooit meer omkijken
Breekt gij dit brood met mij
slapen wij in de Hof van Eden
onder oude olijfbomen en de
sterren, roept de steenuil niet
ongewoon hard deze morgen
Henk Knibbeler maaart 2021
Stuur e-mail Afgestoten
Ik gaf haar de naam zilveren bloem
gewond lag haar koude huid
op de te warme stenen, zelfs de zon
spaarde zijn stralen, schoonheid lag
Te sterven, een sculptuur vormend
waar was haar bloeiakker gebleven
dat massief met de witte weiden, de
uitzichten over gebroken landerijen
Schip met steven en grote diepgang
donkeren bergen omhelzen het einde
haar graf zal opgaan in de kiezelstenen
sijpelen zal het water, door muren en
zand, zuiver als het was, oneindig zo..
Henk Knibbeler, maart 2021
Stuur e-mail Krassende kroontjespen
Jaren vijftig werd er geschreven
met een krassende kroontjespen
De juf, met dot en overdreven
klokrok, was dus de baas over hen
Die met bril en inktlap in de bank
zo goed als kwaad hun regels schreven
spattend op handen, nog altijd rank
die juf was schizo en er in gebleven
Ó wee, als je niet met rechterhand
de pen bediende, maar het motorisch
deed met die van de verkeerde kant
links dus, dan was haar historisch
Gevormde pinkje helemaal van slag
en legde zij de lat op je kootjes
iets wat hedendaags echt niet meer mag
je kwam dan thuis met rode pootjes
De inktlap en de inktpot, welgeteld
voor nog geen daalder samen, streden
tegen haar en het ongehoorde geweld
kinderen verwoest je niet in verleden
Henk Knibbeler ( reprise )
Stuur e-mail Zonder woorden en weerga..
In de gang hang je tegen mij aan
voor de spiegel oog je mooier
de zwarte pet verbergt mijn
omhelzing, het landschap lokt
Ons naar buiten, witte bruiden
wuiven uitbundig in de zon
het is stil, zelfs de wind zwijgt
we luisteren naar de lente
Kijk, een roerdomp in paalhouding
is zijn camouflage kwijt in het riet
wat aangeslagen ligt onze polder
te schitteren in het ochtendlicht
Jij draagt mijn liefde, helder straalt
het heelal, we luisteren naar de
roep van ganzen, verkleinen ons hart
maken ruimte voor het ademloze
Henk Knibbeler, maart 2021
Foto Roerdomp in paalhouding.
Stuur e-mail Over de Grutto.. en meer. ( Limosa limosa ( L. ) voor de kenners)
Hij danst uitbundig op en over de wijfjes
geen gras is hem te hoog, te nat, er
bloeien pinksterbloemen, vlinders zijn
verzot op deze roze tapijten in de beemden
Voor mij uit dansen oranjetip en langs
de bosrand zwerven rouwmantels tussen
het jonge eikengroen, er sterft nog niets
je hoort het knisperen, dat ongrijpbare
Van het dronken zijn, van verliefd zijn op
alles wat vliegt, wat kruipt, zich onstuimig
door de takken en graslanden voortplant
we vinden een bankje, bijen zoenen onder
Ons de paardebloemen, de avond valt aan
tijd voor een gesprek met jou en de zon
wat mensen zo beweegt als ze samen gaan
waarom jij de veiligheid van het kijken naar
Mij zo overweldigend en gepassioneerd in
gebaren weet om te zetten, je lange armen
reiken waar woorden al bijna vergeten zijn
je vraagt naar mijn vulpen, naar de handstand
Als ik schrijf, linkshandig en toch zo sierlijk
die ene beweging, dat bewust gekozen woord
zou enige bescheidenheid mij kunnen helpen
het pad stijgt hoger en hoger als we opstaan
Geen Grutto’s meer tegen een rode horizon
ieder op een uitgesleten spoor, daartussen
heel veel groen door twee armen verbonden
boven ons roepende zenuwachtige Grutto's
Henk Knibbeler 2021 C.
Stuur e-mail Mijn raam
Mijn raam is glashelder en ijzersterk
zelfs een dichter praat er soms over
ik kijk naar de kerktoren, de wolken
naar de duiven in glijvlucht en tover
Mijn raam is soms net een schilderij
vol dimensies en bewegende beelden
mevrouw met het hondje en jongelui
die in het voorbijgaan zich verveelden
Geen sanseveria’s op de vensterbank
of gehaakte gordijnen voor het licht
nee, de sterren mogen binnen kijken
mijn raam is gratis voor ieder gezicht
Mijn raam staat soms wel even open
dan stroomt wind doorheen mijn huis
stof dwarrelt dan langs zonnestralen
glipt naar buiten als verzameld pluis
Kijk, een putter daalt op de kaardenbol
de klok laat zijn wijzers elven kerven
ik zie zwart door het glasheldere raam
ja, mensen blijven ook steeds sterven
Henk Knibbeler
Stuur e-mail Oh winter en hijgend hert..
Vrieskoude verraad haar aanwezigheid
ik zie ze niet, maar de adem stijgt hoog
veel koolzuurgas danst in het zonlicht
sneeuw knarst en patrijzen drukken zich
Het aangezicht van koning winter prijkt
op de bomen en paaltjes in het weiland
ongemoeid smelt de zon zijn kroon neer
een haas zoekt dekking, het rammelt al
Oh winter, je speelt onder nul met zuurstof
hijgend staat een hert in de luwte, wikt
en weegt zijn pad over het witte weiland
sporen stempelen zijn afkomst in de sneeuw
De vrieskoude zorgt voor onverwacht bezoek
Koperwieken dalen in groepjes op oude bessen
hun rode flanken en witte borst schitteren in
de winterzon, een buizerd kijkt op afstand toe
Henk Knibbeler, 11 februari 2021
foto; Koperwiek
Stuur e-mail Hartgespan
Hoge bomen vangen wind
er achter de knotwilgen
waar een steenuil woont
coulissen markeren grenzen
Ik bloos en schrijf zinnen
uit mijn gehavende hart
het lekt een klein beetje
geen tranen, levensvocht
Het duurt een tijdje alvorens
ik haar weer zie en voel
winters zijn schaars, iedere
ontmoeting telt voor jaren..
Henk
Fotografie Polder bij Sint Jan in Eremo Oost Vlaanderen.
Stuur e-mail In het stinsen voorjaarsbos
Wit en geel op zachte klei
vochtig wellend barende aarde
in het stinsen voorjaarsbos,
vlakbij mij en jou..
januari is nogal schraal
In weelde en tere uitdossing,
gevoed door water en mineraal
dwingen ze zich naar boven toe.
Geuren werken nauwelijks
de zon is nog te zwak
pioniers van de lente, jong genot
door hoge ogen vastgelegd
langs de smalle paadjes, bloeien
rijk langs de wandelpaden
ja, overwoekeren ons met gemak
en jij knielt bij een lenteklokje..
Henk Knibbeler, januari 2021.
Stuur e-mail Duw je langs madeliefjes..
Als ik weer thuis ben
dan kom ik je opzoeken
en dan drinken we thee
met een biscuitje erbij.
Ik wacht niet te lang,
want ik wil je graag zien
en lekker even bijpraten
over zus en zo, over zij.
Dan ga ik met je wandelen
en duw je langs madeliefjes,
stop ze in je haar en lach
tegen je, daar laat ik het bij.
Henk Knibbeler, januari 2021
https://www.youtube.com/watch?v=6-oHBkikDBg
Stuur e-mail Niets is wat het lijkt
De oude vrouw was weer uit bed gevallen
ze lag op de grond toen ik binnenkwam
doodstil was het in haar kleine ziekenhuis
De geur van pis en aangebrande melk in
Haar keuken stond vol met oud brood, de
afwas was dagenlang niet meer gedaan
waar was de hulp, de poetsvrouw, de arts
even werd het mij teveel, hoezo corona en
hoezo aandacht voor elkaar, confuus tilde
ik haar op en ze huilde van de pijn, op bed
krijgen was een kracht voor nodig, lucht en
vers water, haar handen even vasthouden
De telefoon bleef maar bellen, ze namen niet
op vanwege coronamaatregelen en spreek
maar in, we bellen u terug!!
Ze belden niet meer, ik ruimde alles op, deed
haar bed opschonen en kamde het haar, er
verscheen een glimlach, ze dronk haar glas
en nog een washandje over haar gezicht en
even zitten naast het bed, ze knikte weer. de
tranen opgedroogd en ik nam zachtjes afscheid
toen ze in slaap viel, morgen weer een dag om
te verzorgen, gewoon even als mens bij mens
zijn, en er even met iemand over kunnen praten
Henk Knibbeler, 21 januari 2021
- thuis gekomen zette ik muziek op en dacht aan mijn muze..
luister stil naar: https://www.youtube.com/watch?v=oUFJJNQGwhk
Stuur e-mail ijsvogelke
Ik heb u gezocht mijn vriend
langs steile kanten op de kreek
wilgentakken en weidepalen leeg
water rimpelloos wachtend
Och arme, de strenge vorst
ontnam u het schoonspringen
stekelbaarsjes zaten vast in het
ijs en keken met glazige ogen
Maar het zonneke lachte en brak
het prille voorjaar, mijn geduld
beloond mee een gracieuze duik
kleuren spetterden, water opende
Nog een keerke, nog een keerke
en ja, het eerste visje na de vorst
valavond trekt strepen, het fluistert
zachtjes van de nacht, van donkerte
Henk Knibbeler 2021
Stuur e-mail Goudvink
Ik zoek in de vroege ochtenden
Paden en laantjes tussen de mist
De bomen luisteren, wiegen zacht
Dat geluid, het nasale fluittoontje
Waar kun je beter helen dan hier
Jezelf reinigen en de knop vinden
Resetten hoeft niet alles te wissen
Wat overblijft is het verschil zien
En boven mij alweer dat fluitje wat
Plotseling daalt tussen takken vol
Korstmossen en mij vragend aankijkt
Vraagt om een foto, de schoonheid
Vroeger al met vogelaars samen dan
Spraken wij over dit gouden moment
Verzamelden wij wensen, keken uit
Luisterde geduldig naar de Goudvink
Henk Knibbeler, 12 januari 2021
Stuur e-mail Geroezemoes
Er komt geluid aan, vanaf het land
patrijzen scheren in straffe formatie
over het pas geschoren maïsveld
het voelt koud en kil, huizen branden
Weids geurt mijn land naar de stront
knotwilgen penselen nog met twijgen
aan de overkant van de kreek klinkt
een lied wat door de mist is verwekt
Mensen gaan met een brood onder
hun arm bij de slager binnen, staan
beurtelings te knikken, kletsen over
hun doden, kiezen ieder zijns weegs
Er komt geluid aan vanaf de Schelde
stemmen omringen kreken en sloten
voren leggen zich om in stilte, luister..
wat ben ik klein hier te mogen zijn
Deze dagen zijn te grijs en te eenzaam
een Koereiger staat te verkleumen in
het lage weiland onder mij, mijn dorp
ligt te dommelen, een patrijzenslag ver
Henk Knibbeler, januari 2021.
https://www.youtube.com/watch?v=MzDRMFa8DKE&list=RDMzDRMFa8DKE&start_radio=1
Stuur e-mail Een rode Geranium
Het oude jaar is op sterven na dood
we hebben maanden samen doorleefd
tot aan deze dag, handen zijn al koud
tranen bevriezen achter haar ogen
We eten bloemkoolschotel met puree
zoeken naar woorden voor we slikken
en de rode wijn wordt steeds zachter
maar de kilte van afscheid is voelbaar
Volle maan scheurt zich door de wolken
een dubbelleven splijt haar, vastgelopen
in minderwaardigheid en schaamte want
poetsvrouw zijn kijken anderen op neer
Het voorbije jaar bracht mij twee keer in
Verlegenheid en in een intens verdriet
haar tuin die ik niet ken wacht op vingers
die toveren met bloemen, groenten, fruit
Dit oude jaar vergaat in onschuld, in stilte
ik gaf haar een rode Geranium in volle bloei
daar zit mijn liefde in verborgen, de pijn
maar ook kracht die zij nodig zal hebben..
Henk Knibbeler, 31 december 2020
Stuur e-mail Oude vogels
Zelden zie je nog oude vogels vliegen
met hun poten op de rug en bek open
ze zijn er wel maar leven verscholen in
eeuwenoude huisjes, tussen spouwen
Waar muizen en ratten hun buren zijn
en de jonge vogels hoog in de bomen
stiekem de honden bespieden, haarfijn
voelen hoe ze een nest kunnen maken
Oude vogels zingen nog zelden, gezapig
bevolken zij de buurt, roddelen met elkaar
over de eksters en pikken overal graantjes
mee, zijn hees van het geroep in hun wijk
Het jaar verstrijkt, vuurwerk knalt merg en
been uit elkaar, oudjes sidderen in hun bed
Oude vogels zwijgen liever, poetsen hun veren
hebben schoon genoeg van nesten bouwen..
Henk Knibbeler, 29 december 2020
Stuur e-mail Stilzwijgende Kerst
Enkele tonen hoger
met een warm oor
ga ik slapen
je ruist als de zee
zo vlakbij
De woorden die
ik je hoorde zeggen
hebben daar
even uitgerust
Geen duin verstuift
helm geselt
de wolken
je verlangende blik
Siert het contrast
van niet weten
stille verborgenheid
en stappen vooruit..
Henk Knibbeler 25 december 2020
Stuur e-mail Nachtkoren
De aren spreken
wiegen zwaar
een licht gekraak
houdt mij wakker
Blond zwerft in mij
als de velduil
passeert, de maan
Nog meer coulissen
maakt en schaduwen
doodt in mijn armen
Henk Knibbeler ( Uit ' Vruchtvlees ' 2020 )
Stuur e-mail Paesaggio con Natale a Toscane
Pijnbomen omringen het ovale plein
van Lucca, een samenzijn met jou
hier is als een aanslag op mijn piano
nocturne no.5, Op.15 nr 1, F.Chopin
en verhaalt over onze geliefde streek
Gelataria’s serveren de heerlijkste koffie
en dolces, we nemen de trein naar
Siena, kijken onze ogen uit naar elkaar
en het landschap, terwijl ik in een tunnel
stiekem in je knie knijp, jij kantelt, lacht
Cipressen staan als kaarsen in de heuvels
onze wandeling langs Casa Minnestrone
wordt vergezeld door de hop, wij verbazen
ons om zijn prachtige vlinderachtige vlucht
en kuif, een kerstgroet vanaf veilige afstand
Klokken galmen door het dal, alsof engelen
strooien met gaven van gouden wensen
het licht kleurt hier altijd enigszins oranje
ristorante ‘creatore di pomodoro’ brengt
ons tussen de geneugten van het leven
Wij praten over onze wandeling, jouw hand
zo dicht bij mij op tafel licht, een rilling
voel en in mijn diepste gevoelens terugkeer
portobello’s, chianti en kaarslicht smelten
op onze tongen, het landschap slaapt reeds..
Henk Knibbeler ( reprise 2020 )
Stuur e-mail Heksenbezems
Ze hebben zich weer blootgegeven
na de laatste heftige herfststorm
takken kaal schors in schilfers aan
stam ik zie weer die typische vorm
Die bosjes in de takken als bezem
aan het eind bijeengekropen heks
zwaaiend in de wind langs de maan
schimmels die verlekkerd zijn op sex
Loop je langs de berken in het bos
kijk omhoog en ontmasker jezelf
daar hangen ze slinks in groepjes
vegen de bomen schoon als vanzelf
Maar pas op want al die hekserij
zorgt voor dromen en rare spinsels
de natuur blijft ons altijd verrassen
je zult zien het zijn geen verzinsels
Henk Knibbeler, december 2020
Stuur e-mail Dood tussen het bestek..
Je koffie wordt koud werd nog
gezegd maar hij hoorde niets
meer, hij was al in slaap gevallen
tussen de borden en het bestek
De handen voorover op tafel en
een sigarettenpeuk er tussenin
het gesprek ging door men dacht
aan een korte onderbreking maar
Langzaam werd het gezicht blauw
en steeg een kilte op van zijn vel
die de meute overviel als de mist
op een vroege morgen boven de
Velden waar kieviten doorheen
proberen te vallen als de zon maar
door wil breken, hardnekkig kan
verzet soms zijn in het doodgaan
Bloed stolt tussen geroezemoes
waar rook en bier het leven meer
kleur geven, geen tijd is voor onzin
de lach immer overheerst ook al is
Dit lichaam nu stilgevallen want
na een korte pauze zit men er de
volgende dag weer, zijn de stoelen
iets dichter tegen elkaar geschoven
Henk Knibbeler, ( Uit de bundel Vruchtvlees 2020 )
Stuur e-mail Ik schrijf je blauw
Ik schrijf bijna niet meer met de vulpen
in mijn linkerhand.
Toetsen zijn mijn handschrift geworden
voor linker- en rechterhand tegelijk.
Dat had ik met de duurste vulpen nooit
voor elkaar gekregen.
Toch mis ik mijn letters in blauw en in
onherkenbare lussen, het geknoei met
zinnen, terwijl ik over jou schrijf, de
avonden aan elkaar, ontelbare avonden
mijn vingertoppen blauw..
Henk Knibbeler, november 2020
Zie ook de rubriek foto aan de muur met dit gedicht.
Stuur e-mail Zonder de regen
Er ligt een maanlandschap op mij te wachten
Als ik voor de zoveelste keer in de Hedwige
Mijn sporen in de klei vereeuwig, kaalslag tot
De horizon waartussen de laatste populieren
Het is Belgendag. Godzijdank zijn ze niet hier
Maar in de schrale polders lopen er honderden
In groepjes te zoeken naar een gezellig moment
Kloppen op de deur van het gesloten café zoals
Belgen zijn als hun eigen land op slot zit, droog
Maar hun drang om buiten te zijn pintjes pakken
En garnaalkroketten of mosselen eten, goesting
Hebben die niet verzadigd kan worden met friet
Voor mij een groepje voorbijtrekkende ganzen
Ze gaan het Verdronken land van Saeftinghe in
Waar het gras nog groen is, geen kale gronden
Hun poten er niet in wegzakken na een regenbui
Op de zeedijk ontwaar ik het Sieperdaschor en
De vloedarm die is afgesloten door een dam kan
Geen eb en vloed meer brengen naar steltlopers
Die je vanuit de Kijkhut kon aanschouwen, dood
Ik wou dat het ging regenen, wekenlang en dat het
Schor verzuipt, de vogels kunnen zwemmen en die
Belgen vanuit de Kijkhut met hun kijkers richting
Doel kunnen kijken en containerkranen, dat alleen
Henk Knibbeler, 14 november 2020
Stuur e-mail Conformisme
Uiteindelijk neigde zij daartoe
Nadat inmiddels de poort naar
De nieuwe wereld wagenwijd
Was opengezet
Alle verworvenheden deden er
Niet meer toe, zij negeerde de
Discussie om tot een breed
Maatschappelijk draagvlak te
Komen, het schip al uitgevaren
Met mantelmeeuwen aan zij
En een kolkende Noordzee onder
Haar blies hoog van de toren
Dit land verzuipt, geen gras is
Veilig voor de koppen die er net
Onder liggen, ik huiver bij het
Zien van alweer een microfoon
De nieuwe haring zwemt al dunner
In de hofvijver, een vrouw met
Twee kinderen kijkt naar de walm
Van kokketerende kamerleden..
Henk Knibbeler, oktober 2020
Stuur e-mail Regenvrouwen in Antwerpen
In Antwerpen regent het water
op blote vrouwen
druppels schitteren even in het
schamele zonlicht, de kraaien
bevolken de toppen van torenhoge
eiken, ze verzamelen zich
Grijs dringt zich op, het brons
klinkt door het park, zingt zachtjes
over de uitspattingen van handen
die tepels hebben gevormd, lijven
waar nu water in een kuiltje blijft
staan, bijna een goddelijk vocht
Drie vrouwen dragen een kap, kletsen
richting de vijver waar een nymfe
languit in de regen ligt te zonnen
haar huid en taille zacht en slank als
een heerlijke omarming, een kussen
van de kunst, ik kijk nog eens om
Zie de regen grijnzen tussen oude
beuken, de sneeuwbessen wuiven in
de oude wind, tot aan een oude vrouw
met handtasje, ze staat een beetje scheef
gemaakt in de vijftiger jaren, de regen
loopt als een rivier in haar schoot
Er rent een meisje door het bos
ze loopt naar de bronzen zon op haar
voetstuk, wat maar niet los wil komen
wijds haar armen spreidend, kletsnat
in haar open schoentjes, dan vind ik het
welletjes, druip af het kasteeltje in, neem
een warme choco bij een droge vrouw
Henk Knibbeler ( oktober 2020 uit 'Vruchtvlees' )
Foto : Bloedweizwammetjes ook wel Blotebillenzwammetjes genoemd!
Stuur e-mail Resolutie
Hoe groot is ons scheidend vermogen
als we een object fotograferen, dus niet
het aantal pixels, maar jij als fotograaf
kun je altijd alles wel scherp blijven zien?
Henk Knibbeler, 23 oktober 2020
Coronapijn..
Mager ben je, vel over been, gehavend ook
dat verdomde virus slaapt ook bij je in bed
hoor niets anders dan ruisende herinneringen
om je heen plastic en slangen, handen vol zorg
Ga nog niet weg alsjeblieft, blijf nog even bij me
Ik laat je jas hier aan de kapstok hangen, er zit
een zakdoek in je linker zak en een mondkapje
Zo mager ben je, tranen vallen recht naar beneden
Oh mijn lief ik heb een bos bloemen, mandje bottels
en een foto van je hond voor het raam gezet, de
rozen heb ik thuis gelaten voor als je terug komt
en het jaar weer opnieuw mag beginnen zonder pijn
Hoor, de muziek danst door de kamer op jouw tonen
die onmiskenbare schoonheid van ons hartgespan
ga nog niet weg alsjeblieft, adem, adem, luister met
mij naar de onophoudelijke roep van de Bosuilen..
Henk Knibbeler
10 oktober 2020
https://www.youtube.com/watch?v=YH7_QToufbI
Stuur e-mail In de luwte..
Er was behoefte om even uit de wind
naar hem te luisteren, het suizen van
geroezemoes op straat daar te laten
kaarslicht wappert voor kleurige beelden
en boven in de toren slaat de klok die
Ver over de dorpen hoorbaar is, de stem
van stilte, van bezinning en in mijn hart
een intens verlangen, niet benoembaar
om mij heen lege banken, geurend naar
Boenwas, alsof ik de jaren vijftig ruik
het beklijft, alles wordt bijna klassiek in
dit huis van God, het licht danst op het
klatergoud, zonnebloemen vermolmen
Er was behoefte om even uit de wind
mijn hart te luchten en diep te zuchten
kracht geeft hoop en hoop doet leven
clichématig ga ik terug in geroezemoes
Henk Knibbeler oktober 2020
Stuur e-mail De Stadsdichter
Het spijt mij zeer beste dichter in spé
Je schrijft en dicht de gaten met niks
Over molens, kerken, het zit je niet mee
Ook de social media geeft je geen clicks
De stad snakt naar poëzie uit het hart
meer zinnen met inhoud en denkpatronen
Het hoeft geen rijm te zijn, maar taal
Die diepgang raakt en logische opbouw
Je spuugt de woorden op het papier uit
Als er maar iets van de streek in staat
Het advertentieblaadje lacht in zijn vuistje
Zelfs een kind in groep 8 schrijft hoger
Het spijt mij beste Stadsdichter in spé
Geknossel met woorden, begin opnieuw
De burgerij leest , stop met Stadsdichten
Zet ze op je raam, de regen poetst wel!
Henk Knibbeler, oktober 2020
Stuur e-mail Harvest moon
Het tentdoek lekt een beetje
gehurkt zitten wij tussen de stokken
met mens erger je niet en een lamp
die onze gezichten verwarmd, jij net
als een kleine eskimo onder het witte
tentdoek in een prachtige pose
Het gaat regenen, de druppels vallen
om ons heen, alsof een vel strak
getrokken wordt spant de tent zich op
wij luisteren met pionnen in de hand
en weten niet wie er aan zet zal zijn
Elk kastanjebos ruikt naar badschuim
er is geritsel tussen het oude loof
kiemt er soms een affodil of steelt de
egel wat uit ons verwaterde melkpannetje
er slaat niets aan, ramen staan in onze ogen
maar we staren alleen maar en vragen
niets aan elkaar, zetten geel op blauw
en gaan liggen, dicht tegen elkaar aan
het doek transpireert op de naden, lekt
een weinig terwijl de nacht zich laat horen
onder mijn rug ligt nog een dobbelsteen
ik tel tot zes, luister met jou naar geluk
Henk Knibbeler ( Uit Zomerspread 2020 C )
Muziek, Neil Young https://www.youtube.com/watch?v=n2MtEsrcTTs
Foto Harvest Moon,
Stuur e-mail Colchicum autumnale L.
Het loof rijpt al in het voorjaar
met in de schoot een doosvrucht
bij Ell (L) in het Heykersbroek staan
in een vochtig grasland honderden
exemplaren de hele zomer zonder
bloemen te wachten op de herfst
Een zweem van lichtval en gele
dansende populierenblaadjes komen
bij elkaar in een poel, wij verpozen
aan de waterrand, voelen zacht in
het mos, praten met de waterwilgen
Zij ruisen niet, zij zingen het land op
en de herfsttijloos staat in lila, trots
op hoge poten, met duizenden in bloei
wuivend in de wind, onder de bijen
die aarzelend hun laatste weken slijten
Vroeger stond hier het kasteeltje van Ell
niets is meer over van de oude oprit
het bakhuisje en de koperen deurbel
ja, de lila bloemen zijn gebleven, zij
luiden ons naar de stilte, in schoonheid
Henk Knibbeler, ( reprise op verzoek )
muziek https://www.youtube.com/watch?v=WYT-TZRMnSY ; MoodyBlues
Foto Herfsttijloos in volle bloei..
Stuur e-mail Herfst in haar handen
Alleen de vroege ochtenden
geven mij nog vers zonlicht
zij slaapt nog ergens terwijl
de regen al begint te suizen
Regen spreekt ook, luister maar
praat met de oude beukenbomen
de paddenstoelen en de vogels
ook zij schuilen dicht bij elkaar
Mijn pad is te kort, dus schrijf ik
zijdezacht waren haar voeten
de wijn geurde naar jasmijn
wij proefden de blauwe druifjes
Wat zou ik zonder haar, nooit
eenzaam en teveel alleen zijn, zij
mijn liefde, mijn muze, mijn leven
de herfst begint in haar handen..
Henk Knibbeler 2020
De Letterzetter
De Sparrenbossen lijk wel in een overgang
Hun schors schilfert af het regent naalden
Ik zie kaalheid, sterven van hele percelen
Sparren zijn immers altijd erg vriendelijk
Schorskevers zijn met duizenden gearriveerd
Priemen dwars door de schors heen en larven
Vreten zich vol door het cambium, ze drukken
Zich een ongeluk, het zetsel als hiëroglyfen
Lijkend maakt een enorm gangenstelsel om de
Boom die geen sapstroom, zeg maar voeding op
Rantsoen zet en de Sparren gaan dood, massaal
De boswachters zijn in rep en roer, Fijnspar
Is de meest smakelijke voor het kevertje en
De boomsterfte neemt toe, ook de Grove den is
In trek en de Lariks of Lork ook. Natuurbos
En productiebos is een beleidsvorm, dat zorgt
Voor enerzijds afwisselende loof- en dennenhout
En anderzijds voor monotone naaldbossen en
Door de droogte zijn die nu de klos, dood zal
Overal te zien zijn, en weer wint het klimaat
In zijn nieuwe gedaante, de mens verliest het
Maar is dwars en stimuleert de economie, groei
En geld, maar spit de natuur om waar niets meer
Van overblijft dan schrale vlaktes en woestijn.
Henk Knibbeler, september 2020
Foto : Dode Fijnsparren aangetast door de Letterzetter
Stuur e-mail Monstrans
Opeens werd ik wakker, badend in zweet
- dat ding op het altaar, met die hostie
achter glas en dan meneer pastoor, - die
zichzelf verhief, men noemde het ‘ het Lof ’
wij, als kinderen van acht jaar op zondag
rond half drie in de kerk, buiten dertig graden
Het woord monstrans was al monsterachtig
zo’n stom ding waardoor je Jezus kon zien
ja, wij waren achterlijk, wij geloofden nog
in een God die zo af en toe een ooievaar de
kerk liet binnenvliegen en iets in de doopfont
dropte, later bleek het een doofpot te zijn..
En die pastoor droeg een zwarte jurk met
welgeteld honderd - dertien knoopjes die
hij razend snel kon lospeuteren na het Lof
een borreltje nam en nog een en nog een
om daarna neer te zijgen in de zondagse zetel
met een kind van acht jaar op zijn knieën
Buiten was het licht fel, pijnigde mijn ogen
die toch al prikten, ik wilde naar moeder, snel
langs de aardbeienakker, de frambozengaard
waar ik altijd even stopte, op zondag nooit..
met ranja, rietje en biscuitje, zat ik trillend
naast haar, zwijgend, bang, in een poepbroek
De klootzak, het serpent, meneer de pastoor
die mij met de monstrans over God vertelde
godverdomme, ja, vloeken mocht wèl van hèm
zijn grafsteen ligt bedolven onder mos en blad
als het regent hoor ik de druppels nog kaatsen..
Henk Knibbeler, ( Reprise 2020 sept. )
Foto : R.K kerk in Antwerpen met de doopfont.
Stuur e-mail Na de regen..
Zong de merel zachtjes een deuntje
in de vergelende berkenboom, stond
het zandpad in de karrensporen vol
met water, dus liepen wij op de rug
en wat hoger over de heide, sluiers
verse regen hingen als herfstgordijnen
over het landschap, de bosrand brak
Wij telden het geweizwammetje, de
berkenzwam, de braakrussula, het
eekhoorntjesbrood, de aardappelbovist
een groepje vliegenzwammen, sommige
nog veilig opgeborgen in het velum en
andere uitbundig zwaaiend met hun hoed
vooral de grote parasolzwam riep ons..
Hoezo somber, hoezo depri, kijk kinderen
met grote ogen, regenpak, laarzen en
vragende open mond houden zij een spiegeltje
onder de paddenstoelen en dan.., dan
begint hun sprookjeswereld te leven, ze
roepen naar elkaar om de mooiste soorten
We dansen samen in een heksenkring, onder
een oude beuk spreken we over kabouter
spillebeen.. ssstt, luisteren of hij misschien
niet onder die krulzoom zit te gluren, de
handjes gaan in elkaar, de herfst en regen
spelen krijgertje met de zon, zij genieten..
De onstuimige wind nam de sporen mee en
is even verderop stil in het gras gaan liggen
Henk Knibbeler september 2020
Stuur e-mail Snobisme
Nee, dat gelaat glom teveel
terwijl botox tot net onder
haar kraagje reikte, zag ik
aan haar oude armen hoeveel
was zij nooit had opgehangen
Tijdens een praatje verkrampte
haar mond, werden de woorden
nog valser, liet ze zowaar een
ordinaire scheet en liep weg
Op haar hoge hakken, de nacht
tegemoet, dat was wel charmant
onder die lantaarnpaal toen ze
zich even omdraaide in het licht ..
Henk Knibbeler, 2020 juli.
Stuur e-mail De spiegel in de spiegel
Ik heb gewacht tot de zon zijn
laatste bruiden onder hem vandaan
joeg, kleuren van zacht rood in
donkerpaars boven mij overdreven
groepjes jonge boerenzwaluwen
nog even een schimmenspel speelden
tegen het laatste donkerblauw
Ik heb gewacht tot jij zou komen
met op de achtergrond de muziek
van Arvo Pärt, Spiegel im spiegel
alles naar binnen gekeerd, houvast
van de stilte, zomersterfte in mineur
Alsof engelen boven mij in groepjes
van de ene berg naar de andere
de nacht tegemoet vlogen, witte
stipjes fonkelden op dit late tijdspad
Ik heb gewacht op jou, de stoel
was vrij, mijn hand lang al op de
leuning, het kippenvel reeds overeind
en de piano volgde mij, sprak van
herhaalde magere noten, sloeg snaren
in gestaag tempo aan, onophoudelijk
zweefde jij door mijn oude lichaam
Henk Knibbeler, ( reprise 3 september 2020 )
Bij de muziek van Arvo Pärt, https://www.youtube.com/watch?v=TJ6Mzvh3XCc
Zomerwind
De oostenwind wikt
en weegt
is te hooi en te gras
op bezoek
jaagt op de hitte
- zinderend spel -
van warme golven
wuivende riethalmen
kraaien liggen open
en bloot met vleugels
bek en poten gespreid
op het koude gras
zij staat 's avonds in
haar deuropening
leunend op de rollator
zuchtend sterft
de wind in haar armen
Henk Knibbeler
Domies Toen en de wind
Als ik in het stille Groninger landschap de
wind met me meekrijg, de bomen en
struiken zoals kastanje, meidoorn en populier
zie blozen. Alsof Ede Staal met de
Poedersuikerbus heeft gestrooid, zijn
geest nog rondwaart in de sloten, bruidskleed
overvloedige paardenbloemenvelden. dan
is daar Pieterburen, waar Jonkers de kerk
Bouwden. kniel ik voor het Haarlems
klokkenspel, pluk de kruiden, snuif
aan de triomfantelijke trossen seringen
die alles parfumeren. En weer is de wind
Mijn enige metgezel, slinger ik door
de kruidentuin en luister naar kikkers.
Daar is de thee, geuren sterven op het gras
en de Clematis bolt zich op tegen de muur.
Er roepen nog meer kerkjes op terpen, Ezinge,
Breede, zij allen staan verweerd op
de wind, hoor het zingen op het land.
Het zilveren gras wat buigt, kop tegen staart.
Mijn gesprek is aldoor luider, zwaluwen
scheren langs de lieflijke dijken, ik zie de wind
ademhalen, dan weer roepen tegen mij. God
kust deze stilte, God beroert mijn uitzichten.
Henk Knibbeler.
Foto; Wierdendorp Ezinge Groningen.
Stuur e-mail Haar lege stoel bij maanlicht
Haar stoel stond er altijd onder de appelboom
tussen het hoge gras, dichtbij de stam en met
het gezicht naar de volle maan, dan kon ze zien
hoe de nacht in elkaar werd geschoven, hoorde
ze anderen spreken uit hun slaap, kwam de uil
Door het licht voorbij in stille slag en verbond
zij zich met de korrelgrootte van het schaarse
licht, zo werden zomeravonden stuk gesneden
in duizenden beelden, werd haar aarde rijker
Op de achtergrond klonk het vioolconcert op.53
van Antonin Dvorák, hemelse klanken droegen
haar, de maan deed niets, scheen en maakte
dat lange schaduwen uiteen vielen op het boek
Wat al in de vijfendertigste druk ongelezen bij
bladzijde dertien op haar schoot verkleurd lag
nee, zij voelde de maankracht, miste vader en
haar kinderen, wankelde van ster naar ster, sprak
Over dichters, droeg zichzelf voor en danste dan
onder de arm van een verdwaalde fee de nacht in
nu is de stoel leeg, kijkt nog steeds naar de maan
en het gras komt steeds meer door de zitting heen
Henk Knibbeler, aug.2020 ( voor M. )
Muziek van Dvorak , vioolconcert Opus 53.
https://www.youtube.com/watch?v=9rAd0-pTuU8&t=479s
Stuur e-mail Wit licht ( Madammen mee nen bontjas!! )
Bij het ter perse gaan
van de nachtvorst
huilde de moervos de
ochtend leeg
Haar vacht viel uiteen
alle panorama's werden
gewist, de strik zweeg
Henk Knibbeler, ( Lettre de deuill )
Stuur e-mail Hostie
Kapelaan Riemslag sloeg een kruis
ik zei tegen hem in de godsdienstles
dat ik Jezus had doodgebeten
maar niet expres, hij was zo lekker
plakte aan mijn gehemelte
en met mijn tong rolde ik hem op
Toen beging ik een doodzonde, stil
zat ik te bidden, wel tien weesgegroetjes
op mijn blote knieën in de kerkbank
Fons lachte mij uit, vroeg of ik nog een
bazooka kauwgom in mijn mond had
en zomaar, ineens
Slikte ik Jezus door, voelde hem zakken
en dacht, dat is zijn lichaam, zijn bloed
nu ga ik dood, komt de pastoor mij straffen
ga ik naar het vagevuur
en daarna naar de hel, naar de duivel
steeds moest ik denken aan de kachel
Thuis, daar poften we beukennootjes op
en dat was heet, gloeiend heet
Kapelaan Riemslag verliet onze klas, zette
zijn hoed op en buiten op het speelplein
stond hij heel hard te lachen tegen de Juf
Ik schreef de oefening van Hoop en wist
dat Jezus nooit meer tussen mijn tanden
terecht zou komen, kneep in mijn piemel
moest plassen, waar bleef die juf nu weer!!
Henk Knibbeler, augustus 2020
Een gedicht vol humor, maar wel echt gebeurd in die overdreven katholieke overheersing waar wij als kinderen werden gebruikt en ook misbruikt. Toch waren er ook leuke gebeurtenissen op school, vandaar dit gedicht.
Stuur e-mail Groeizaam
Het is zo mooi om jou te zien
even maar op een momentje
wanneer je loopt, kijkt en lacht
als onbestaanbaar niet bestaat
Ik knip een oog naar dahlia's
en vorm een vuist van liefde
alles is soms een beetje wazig
het kunnen ook de tranen zijn
Het is zo mooi om jou te zien
die tred en zuivere schoonheid
weet je, iedere dag opent weer
mijn hart in vleugjes heimwee
Twijfels en een stil verlangen
maken dat ik nog schrijven kan
koester jouw ogen in taal die
zachter is dan verdraagzaamheid
Henk Knibbeler, zomer 2020
Stuur e-mail Het sneeuwde lichtjes om haar..
Grijs en strak stond de lucht boven ons
die ochtend, aan de randen van de akkers
lag en beetje sneeuw, berkenbosjes
verschilferde van schors, een enkele
verslapen kraai kraste zich over het land
Zij was opgebaard in het midden van haar
uitgesproken wens, eenvoudig en houdbaar
nog op deze vroege morgen, te midden van
de stilte, de wuivende bossen om haar heen
Ik keek naar het gezicht, streek met mijn
wijsvinger over haar voorhoofd, neus en
mond, zo de contouren volgend van mijn
moeder, van wat zij mij nog wilde zeggen
Wit in wit, dood geverfde oude kamille in
haar handen, een hoge toon van de muziek
trok als een laken over haar, sereen en
aanhoudend koud klonken stemmen in
Dit huis waar wij waren, zij hield van Preisner
Requiem, stofte de stilte, ontsteeg zichzelf
haar lichaam ademde nog, de huid verkruimelde
och, mijn moederlief, laat mij door je haren
Strijken, de groeven in je huid eigen maken
en kijken naar je, verdriet om je schoonheid
hebben, je woorden, je zalving, Agnus Dei
zingen voor je tot diep in de oude bossen
Stijg maar, ga maar hoog, ik omhels je om
je mooie handschrift, mijn vuile broeken, de
boze pastoor, de melkfles half leeg en dat
onvergetelijke verhaaltje steeds, ga nu maar..
Ik luister naar je muziek en herhaal, herhaal
de schoonheid, zo mooi, mooi mens, zo mooi
------------------------------------------------------------
Henk Knibbeler
Gedicht geschreven na de dood van mijn moeder en tot op de dag van vandaag vele duizenden keren op herdenkingen, crematies en begrafenissen gespeeld of zelfs voorgedragen. Op verzoek van vele trouwe lezers plaats ik het nog een keer op mijn website. De muziek kunt u beluisteren via Youtube. Veel dank aan alle lezers, reacties en gelegenheden waarop mijn gedicht is voorgedragen.
Muziek van Zbigniew Preisner, Requiem for a friend.
Geduldig landschap
Ik spijker de luiken met roestige nagels
vast aan het uitzicht op de bonte kust
duinen woekeren tegen het vaste land aan
lamsoor en zeekraal staan schaars te bloeien
smalle paden verdelen de aandacht in duigen
Spoelt de zee zich gulzig in de schorren
tussen donkere luchten, wakkere schapen in
wolvenvacht voelen de zoute wind, vleugels
van de velduil met ogen als was de zon erin
verdronken, dit land zuigt thans aan het leven
Mijn uitzicht verdampt tussen laaghangende mist
er doemen gedaanten op uit pollen en veen
zij spreken de nacht toe uit oude gedichten,
werk van De Genestet, groots en potsierlijk met
Krullen van liefde, tranen van goud en aardse
bemoeienissen over de dood en haar achterban, ja
dit is nieuwe proza, zo schrijft een geest op
een lei met vulpen, zo leest men uitgedoofde inkt
Henk Knibbeler, juli 2020
Stuur e-mail Tintel mij..
Daar waar je hand zit
ben ik ook steeds bij
zakken zijn gauw vol
als er twee handen zijn
Grijpen in elkaars hart
en tintelen het centrum
Een blik van jou is genoeg
om kippenvel van te krijgen
Henk Knibbeler juli 2020
Stuur e-mail Kruipruimte
Ga nog even niet dood
blijf
want het zal stil zijn
te stil
Ik weet wel dat lachen
je vergaat
dat je door het glas al
licht verwelkt
Maar ga nog even niet
blijf
het klinkt zo zelfzuchtig
als pijn
de dood komt vergezellen
Ik rondjes dool om jou
te zeggen
dat ik godverdomme van
je hou
ga nog even niet dood
Henk Knibbeler, juli 2020
Stuur e-mail De witte dame van de nacht
Ontzield liggen veldmuizen
verzameld in braakballen
kaken en schedels gekraakt
de maan was getuige
slechts met een eenvoudige sikkel
scheen een streepje licht
op het verdict, de nacht blaakt
Langs gevels en graven
scheert geruisloos de dame
het wit weerkaatst op de dood
de landing is precies, oogjes schreeuwen
kort spiest een nagel
het hart, wat bloedt, is ontbloot
De ochtend kriekt, strepen oranje
verbleken de morgen, het landschap
komt los van de blauwe nacht
rietpluimen buigen, mensen bewegen
de dame schuilt boven de koeien
op stal, zoals verwacht..
Henk Knibbeler juli 2020
Stuur e-mail Celtic fields, een eetgewoonte..
Er groeide huttentut in
de bronstijd, men wist
nog niet dat wij er mogelijk
biodiesel van zouden maken
Die Romeinen legden raatakkers
aan, waar duivenboon en spelt
ook werden gezaaid
dat waren de echte kruidenakkers
Spiegelklokje sprak toen nog
weliswaar tot de verbeelding
men sliep met lief en al in het
strijdveld, voerde elkaar liefde
Granen, mager van stuk, zacht
ook emmertarwe en pluimgierst
werden gretig als vechtvoer gegeten
van huttentut maakte men bezems
Wij eten brinta en stofzuigen zelfs
ons gazon, daarna gaan we slapen
gevleugeld stijgen wij tegen de wind
en beter weten tot boven het maaiveld
Henk Knibbeler. 29 juni 2020
Ik schreef dit gedicht in 2009 en kreeg van lezers gisteren het verzoek het hier nog eens te publiceren, omdat het nog zo actueel is en aansluit bij de column van gisteren. Dank lezers, hierbij inclusief enkele reacties.
Reacties
Naam: jan haak
Datum: 11 jun. 2009
Bericht: Prachtig tijdsperspectief -door natuurminnende ogen bekeken...
Naam: elze
Datum: 24 apr. 2009
Bericht: Wat een woorden Henk, fantastische akkers waren dat.
Naam: lydia wubbenhorst
Datum: 24 apr. 2009
Bericht: Jammer dat je het nu digitaal gepubliceerd hebt! Het had met stip mee kunnen doen in Komrij's Nationale Gedichtenwedstrijd!
Naam: Manuel Van den Fonteyne
Datum: 24 apr. 2009
Bericht: Magnifiek. Hoe je de kunde verstaat termen uit de natuur te verweven in een dicht over de mens en zijn geheime kantjes.
Naam: Ingrid
Datum: 24 apr. 2009
Bericht: Mooi, huttentut en al die fraaie termen die je gebruikt van de gewassen, je slot is erg sterk in dit gedicht.
Naam: windwhisper
Datum: 24 apr. 2009
Bericht: Grandioos, die blik terug we kunnen nog heel veel leren.
Stuur e-mail Zonneleen
Bij binnenkomst kijk ik diep
de lange hoge gang in
klapdeuren met prachtige
vazen vol rozen in matglas
zuigen wind langs mij heen
overal staan stapels
met boeken
met blikken
met papieren
met oude kranten
met hondenvoer
met kleding
Ik kom bij de grote kamer
waar ik ze zie zitten
de stoel is er een uit de tijd
waarin oma zaliger zo lekker
kon zitten bij het vuur, met
haar breiwerk op schoot
Ze knikt minzaam
ze spreekt als de oudheid
ze wenkt mij bij haar
en fronst de wenkbrauwen
in korte zilveren draadjes
omhoog ..
Er valt een ongewone stilte
alsof het licht zich terug wil
trekken, boeken spreken gaan
en ik mij nauwelijks durf te
bewegen omdat ik waarschijnlijk
het authentieke dan
tekort doe
Bij het naar buitengaan kijk ik diep
de lange hoge boslaan in ..
Henk Knibbeler ( reprise )
Stuur e-mail Zomerrogge
Als ik nu eens over het roggeveld raas
naar de zwarte huizen en het licht, als
ik onderweg mijn vleugels voel trillen
en jou halverwege in het hooggeboren
veld slapend tegenkom, dan klinkt een
lied hoog aan de hemel, kroppen wolken
aan de horizon omhoog, val ik op jou..
Zie de eenzaamheid vertrekken, dans jij
op je tenen het prachtige zomers ballet
juich met de aren in bewust verlangen
naar de vrijheid, weet dat ik je liefheb..
Als ik nu eens een eiland vrij kan maken
waar wij een zomer lang cirkels trekken
jij in mij, ik in jou, vogels als onze adem
wapperend als een scarf langs de maan
Henk Knibbeler, 23 juni 2020
Stuur e-mail Mijn raam
Mijn raam is glashelder en ijzersterk
zelfs een dichter praat er soms over
ik kijk naar de kerktoren, de wolken
naar de duiven in glijvlucht en tover
Mijn raam is soms net een schilderij
vol dimensie en bewegende beelden
mevrouw met het hondje en jongelui
die in het voorbijgaan zich vervelen
Geen sanseveria’s op de vensterbank
maar haar orchideeën voor het licht
nee, de sterren mogen binnen kijken
mijn raam is gratis voor ieder gezicht
Mijn raam staat soms wel even open
dan stroomt wind doorheen mijn huis
stof dwarrelt dan langs zonnestralen
glipt naar buiten als verzameld pluis
Kijk, putters zwerven door mijn tuin
de klok laat zijn wijzers elven kerven
ik zie zwart door het glasheldere raam
ja, mensen blijven ook steeds sterven
Henk Knibbeler 21 juni 2020
Stuur e-mail Verpauperd dorp
Zoveel zotheid verzadigd de dijken
bomen verdringen zich boven mijn hoofd
hier knielt men nog bij oude graven
hangt poëzie aan het verroeste hek
dit dorp is verworden tot een toneel
De doden zitten rechtop in hun graven
met maskers op, een uil knapt erop af
als de klok slaat bewegen de stenen
spreekt de wind uit de polder in delen
en zo duurt de gekte nog even voort..
Het Hooghuis is versiert met Clematissen
muren waar Rubens nog tegenaan heeft gestaan
vergaat langzaam onder druk van teloorgang
kunst is zelden zo uit dorpelingen gerukt
de weg naar Kieldrecht trekt zijn strepen
Waar zonlicht het beton nog bleker maakt
weidse akkers bol staan van het pootgoed
een oude man stopt en vraagt naar het dorp
ik wijs en zeg niets, hij vervaagt in de verte
zoals warme lucht in deze tijd dansen kan..
© 2020 Henk Knibbeler Alle rechten voorbehouden.
Foto : Doel, waar kunst nog een oogje in het zeil houdt!!
Stuur e-mail Volterra Toscane..
Rondom keek ik over de rode daken
naar het strogele landschap, de terra
die hier en daar aan de oppervlakte
zijn afkomst prijsgaf, hoge ijle cipressen
welke oude karrensporen verslingerden
Nee, ik verloor haar niet uit het oog
toen ze aandachtig naar een kunstenaar
stond te kijken die uit albast een kop
aan het snijden was, de witte schilfers
sneeuwden om zijn voeten, zij en haar
Rode hoed met wit randje en die mooie
man aan haar zijde, achter hen vlogen
huiszwaluwen tegen strakblauwe lucht
verder was het stil en warm, erg warm
wij zochten verkoeling in elkaars handen
Dartelden door de smalle straatjes tot
aan een gélateria waar we een gélato à
limoen op onze tong lieten smelten, jij
had opeens lippen van hemelse vruchten
ogen die hier in dit licht zo uiteen spatte
In de koele kerk knielden wij voor moeder
- kaarsjes branden hier langer dan elders -
het glas in lood sprak mee, tekende en
omlijnde ons samenzijn, jij danste voor mij
uit het oude plein op, wierp je rode hoed..
Henk Knibbeler, reprise 11 juni 2020.
Voor een dierbaar iemand die af en toe nu graag dingen ophaalt omdat ze er erg slecht aan toe is en dan helen herinneringen uit een ver verleden soms een beetje!
Stuur e-mail Ornithologie
Mijn zoon was elf jaar, hij droeg
knalgele schoenen, spijkerbroek
sterke gel in zijn jonge puberhaar
het praten viel hem moeilijk, de
mobieltjes waren meer in trek
tot we bij een sloot kwamen
waar een dode snoek te kijk lag
het ijsvogeltje een stekelbaarsje
mee omhoog vloog en zwaaide
met open mond bewonderden wij
vandaag is hij zesentwintig geworden
Henk Knibbeler, 7 juni 2020
Stuur e-mail Rode kool met appeltjes
Bij binnenkomst hing er een rode lucht
in haar keuken, een geur van appelen
verspreidde zich als een mantel over de
plavuizen, sloeg de klok aan en viel stil
Het jagende huilen van de zomerwind
bracht mij bij haar aan het vuur, omhoog
kijkend kuste zij mijn wang en roerde
onverstoorbaar in haar grote pan, likkend
Aan de houten lepel en af en toe enkele
appelstukjes toevoegend met kruidnagelen
viel ons gesprek in een rustend samenzijn
uiteen, knoopten we flarden aan elkaar van
Oude dagen en moeders, van dagen waarop
het licht nauwelijks lachte, de kerkklok zweeg
en geen dode zich buiten durfde te tonen
haar grijze haar golfde nog steeds, rustig
Vielen haar handen op tafel, als lepels, die
jaren achtereen kelen hadden gevoed, mij
ertoe dwongen vandaag samen het bord leeg
te eten in uren van elkanders samenzijn..
Henk Knibbeler juni 2020
Foto; Rodekoolzwammen oftewel de Amethistzwam.
Stuur e-mail Het hooggeboren koren
Lief, waar moet ik je zoeken
in de wolken, in de hoge bomen
op de oude grond, vertel mij
hoeveel lanen moet ik nog
ben je naar de kust gegaan
zijn je sporen nog zichtbaar in
De natte duinen, spreek maar
gil maar, maar niet tegen de wind
ik kan je anders niet horen, je
adem waait als witte mist voorbij
het reizen duurt nu al te lang
zelfs wind raast op de koele maan
Lief, ik heb je lief, waar ben je
de uren gaan dood, de tijd sterft
in dagen die er niet meer zijn,
of lig je soms nog in het koren,
het hooggeboren koren in blond
met korenbloemen in je haar, ik
Spreek tegen de nieuwe zomer aan
het geel is al zichtbaar, je licht
is al veranderd in een bloemjurk
vossen jammeren, uilen verzamelen
op het land spelen de hazen zich
in hun leger, ook zij moeten zoeken
Henk Knibbeler, juni 2020 .
Luister en kijk naar https://www.youtube.com/watch?v=ewjw3wlVttQ
Stuur e-mail Mooi ben je, ja heel mooi!
Je bent zo mooi, ja mooi..
zo mooi ben je, mooi, ja mooi,
je haar en je ogen, je handen
en je voeten, mooi, ja mooi,
niet te vergeten je oren, je
neus en je hals, ja mooi, mooi
is je pols zonder horloge, je
lichaam, je benen, ja mooi, mooi
zoveel moois ben je, je nagels
en je tenen, je mooie lippen
met die lelijke lippenstift, mooi
ben je, ja mooi, je borsten en
je dijen, ik zak langzaam af, ja
mooi, mooi ben je, je venusheuvel
is mooi, ja mooi, je knieën en je
enkels, mooi zijn ze, ja mooi
het is allemaal mooi van jou, mooi
ben je in je lijf, in je hoofd
en mooi in je geest, ik ga nu maar
naar binnen toe, ja mooi, heel mooi is
je tong en je hart, mooi, heel mooi
is je iris, ja mooi, ik kijk je aan
en zelfs dat is mooi, dat is mooi
laat het maar allemaal mooi, ja mooi ..
Schrijver: Henk Knibbeler, 7 feb. 2009
Gedicht geschreven als podiumgedicht uit de tijd dat ik op de podia stond in de zomers en door deze voordracht het luisterend publiek in een vrolijke stemming bracht.
Enkele reacties op deze inzending:
Naam: Tjoke
Bericht: Mooi, doet qua stijl aan Herman Gorter denken, ...'Zie, ik hou van je, ik vin je zo lief en zo licht'...
Nam: Roland Hainje
Emailadres: r.hainjegmail.com
Bericht: wat is de liefde...mooi!
zoals Elke heeft gereageerd:Kostelijk geschreven!
Naam: elke hazelhoff
Datum: 7 feb. 2009
Emailadres: e.r.reesink.hazelhoffhotmail.com
Bericht: Kostelijk geschreven, in alle eenvoud ook eigenlijk. Ik zou het ook wel willen horen, geeft je vleugels!
Naam: Rosalie
Emailadres: hymantomsn.com
Bericht: Heerlijk podiumgedicht, zo mooi, alles is mooi en wat een mooie woorden, dank je dichter!
Naam: Ingrid
Datum: 7 feb. 2009
Emailadres: apiferahotmail.com
Bericht: hahaha, ik heb gelachen om dit vrolijke liefdesgedicht van je, alles zit er in en wat ik het mooiste vind is mooi, dit moet je voordragen komende vrijdag, gewoon mooi!
Naam: hebus
Emailadres: wietewuitenskynet.be
Bericht: helemaal niet storend, de vele moois. neen, ze blijven het mooi vinden.
Naam: annabel
Emailadres: justformeplanet.nl
Bericht: Mooi opwindend mooi!
Stuur e-mail Scharlakenrode hoedje
Zij had een hoedje gekocht, iets
waar ze al zo lang naar verlangde
etalages waren al leeg gekeken
stiekem deurklinken al vastgepakt
Ik wist het want ze droeg een jurk
die dag. 's morgens had ik nog naar
haar mooie benen gekeken toen ze
hem aandeed en parmantig wegliep
Die tred en haar lichaam zo sierlijk
bewegend, een sprookje op benen
om je vingers bij af te likken, zelfbewust
maar met oog voor detail en finesse
Het hoedje had een bonte rand van
witte bloemen met in het midden nog
meer kleinere bloempjes, een compositie
die bijna samensmolt met haar lokken
Ze was als een bloeiende Gelderse roos
oh, daar kun je zo lang van genieten
want de prachtige scharlakenrode bessen
glinsteren zo mooi in de lage herfstzon..
Henk Knibbeler, 24 mei 2020
Stuur e-mail Zomerspelt
Als ik nu eens over de speltakker raas
naar de zwarte huizen en het licht, als
ik onderweg mijn vleugels voel trillen
en jou halverwege in het hooggeboren
veld slapend tegenkom, dan klinkt een
lied hoog aan de hemel, kroppen wolken
aan de horizon omhoog, val ik op jou..
Zie de eenzaamheid vertrekken, dans jij
op je tenen het prachtige zomers ballet
juich met de aren in getemd verlangen
naar de vrijheid, weet dat ik je liefheb
Als ik nu eens een eiland vrij kan maken
waar wij een zomer lang cirkels trekken
jij in mij, ik in jou, vogels als onze adem
wapperend als een voile langs de maan gaan
het speltbrood in onze handen samensmelt
Henk Knibbeler 21 mei 2020 muzegedicht.
Foto Zomerspeltakker.
Stuur e-mail Hemelgeitje
Dauwdruppels verwelkomen mijn sokken
wanneer de zon door de ochtend breekt.
Ik heb me uit mijn tent laten lokken
naar het paradijs waarbij alles verbleekt.
Wakker word je vanzelf als de vos vol
en recht in je gezicht kijkt, velen
kennen dit niet, liggen nog in hun hol
terwijl ik vier grote jongen zie spelen.
Mijn aandacht gaat naar blauwe luchten
ik hoor werkelijk een echt hemelgeitje
het mekkeren tijdens hoge vluchten
zoek en ga liggen in het blauwe weitje.
Daar gaat ie weer omhoog, het hemels geitje
intussen kriebelt een spaanse ruiter mijn rug
en vibreert de lucht weer, wat een meidje
blauwgras verarmd, ik kom hier weer terug!
Henk Knibbeler, mei 2019 De Blikken bij Groede.
Foto ; het Hemelgeitje oftewel De Watersnip, een prachtige moerasvogel, zo schuw en tijdens de balts hoog in de lucht maakt hij via de staartveren en de luchttrillingen van de luchtstroom daardoorheen het mekkerende geluid. Met duizelingwekkende snelheid gaat dat heel lang door.
Bekijk bijgaand filmpje van Vara Vroege Vogels maar eens..
Stuur e-mail De tijd staat op onze gezichten geschreven..
Le temps s'ecrit sur ton visage
Zo ik even opnieuw met haar mocht zijn
nog jong en ver terug in de tijd, verliefd
en dartel, teer zoals zij was, zo onschuldig
dansend op de dagen, hemels in mijn armen
Jaren zijn voorbijgegaan en nog zijn we samen
weliswaar in andere tijden, rijper en met slijt
zij met kraaiepootjes nog altijd zo charmant
gaf mij soms cadeautjes met foto's gevuld of
Een klaargemaakte maaltijd in een schaaltje
waarvan ik bijna het glas bij zou opeten
woorden springen uit mijn ogen, ze leest ze uit
altijd heel adrem, soms kortaf maar wel oprecht
Op een dag in het park dansten wij onze oude wals
haar gezicht tegen het mijne, mijn ogen verbaasd
ik zag ons spelen in het gras, haar zoenen en armen
hielden mij vast, we konden niet stoppen, geen haast..
nanana-nanana.
Henk Knibbeler 14 mei 2020. Voor mijn Muze..
Geïnspireerd door een chanson van Yves Duteil, zie de film en muziek die hierbij hoort.
https://www.youtube.com/watch?v=YPl0xRo8gQw
Stuur e-mail Lentebrief..
Er blaast een roze wolk over je heen
in een ongewone pose, dit land
gaat stormenderhand kopje onder
walst het groen in je oren en
legt eieren zo groot als die van
een winterkoninkje in je zachte haar
Ik zoen je tijdens onze wandeling
werp een verse tak voor mij uit
en nog een en nog een, samen
maken we er een nieuw nest van, met
een dak erop, hoog boven in een
oude statige linde, in de vork van
Een dikke tak, daar zwaaien wij dan
over de toppen heen en liggen naast
elkaar, beminnen ons hart en uitzicht
wiekend vrijen we de dagen stuk
O, die wind, die malse wind wuift
het blauw en grijs naar de horizon
Ik stuur je een brief, een lentebrief
mijn land, jouw land, ons land, ik
noem je naam en hou van jou, altijd,
neem mij, roep mij, bel me, dans dan
stormenderhand naar het oude strand
in cirkels, groot en klein, dicht tegen mij
Henk Knibbeler 12 mei 2020
Foto : lentelicht en romantiek.
Stuur e-mail Lenteliefde..
Gisteren sprak ik met de zon
over de groenwordende lente
de kreek spiegelde mij voor
zonder beloftes, het riet wuifde
De aarde scheurt al her en der
laag kiest een patrijs zijn landing
nu al kijk ik naar de pioenrozen
ontluikt ook al de boerenjasmijn
En jij schildert je huis vol liefde
maakt alles schoon, kijkt in kastjes
je tuin warmt zich aan je handen
overal zaad, gedachten die kiemen..
Henk, 10 mei 2020
Stuur e-mail C'est le ton, qui fait la musique..
Vandaag is een zon net zo blauw
als woorden geheven uit een glas
wijn, zaaien liefde vooruit, ik draag je
als mijn ingehouden woorden op
een dienblaadje van echt zilver ...
Want mijn dichterschap groeit te
hard tegen de onwaarschijnlijkheid
der dingen..,
ik vloei leeg en ben kwetsbaar in
een rijk hart, ik weet het, jij ook!
Soms is stilte je enige liedje, zingt
c’est le ton, qui fait la musique..ou?
Henk Knibbeler, 7 mei 2020. Voor mijn Muze..
Foto: Twee jonge Kluten op veilige afgstand voedselzoekend op het wad!
Stuur e-mail Spingaren..
Ik vergeet je niet, want een ooglach
van jou is nog nooit geëvenaard
als jij binnenkwam stak er een wind
op, zo zacht en heilzaam, zo bedaard
Brak het glas en wrong je in mij, ik
lag met jouw voeten in een spagaat
we dronken de wijn uit oude kruiken
en aten vingers van elkanders gelaat
Ik vergeet je niet, spijbel de uren en
schrijf mijn letters in een houten muur
heb je de tred van jezelf zien dansen
wapperend haar zo vlakbij het vuur?
Dat ben jij, meisje uit die bloemenstraat
muurtjes en water, lantaarns en plein
nooit meer zal ik je nagels voelen, je
mooie huid en ogen, je lippen ragfijn..
Henk Knibbeler, mei 2020
Foto - Braakman-Noord Tijgerspin. ( zie rubriek vlinders libellen en spinnen voor grote foto!
Stuur e-mail In het gras..
Kom, ga maar mee
dan toon ik je groen
duizenden sprietjes
allemaal even trots
Ze wiegen in de wind
zwaaien om je heen
ga maar liggen, voel
hoe zacht, hoe fris
Leg je hoofd dan opzij
kijk, hoor ze praten
tegen elkaar, vlijen
kriebelen in je haar
Kom, ga maar mee
dan dansen we groen
rijgen door de aartjes
met onze witte handen
Henk Knibbeler, 5 mei 2020
Stuur e-mail Sachsenhausen Berlijn, de walging..
‘ Arbeit macht frei ’ voor ik door de poort
de hel tegemoet loop, barakken van binnen
bekijk vol afgebladderde zwarte wanden
dragend de geur van verkoold mensenvlees
mensen, mensen, mensen, mensen
Er was eens een slager in Sachsenhausen
die als hobby het fileren van lichamen had
welke van tevoren onderzocht waren op
unieke ziekten, hersenen, die als je ze
een beetje verbouwde mensen plotseling
in dieren veranderden, in beesten, beesten
beesten, beesten, beesten, beesten , beesten
Ik walg van de koelcellen waar het vlees
werd bewaard om later aan spiesen omhoog
getrokken te worden en afgevoerd naar
de ovens, men was gek op rook van mensen
mensen, mensen, mensen, mensen
Praat mij niet over allang voorbij, praat
vandaag niet teveel, houd de mond even
stil als je respect hebt voor mensen, mensen
van toen, van de verschrikkingen, van nu
Stilte, stilte, stilte, stilte, stilte, stilte
Stilte, stilte, stilte,stilte,stilte,stilte...
Henk Knibbeler, geschreven na een bezoek aan Concentratiekamp Sachsenhausen.
Opgedragen aan mijn moeder die zo begaan was met de oorlogslachtoffers.
Stuur e-mail Slaaptrein
Vanmorgen werd ik wakker zonder je handen
het nestje waar je altijd zo lekker in wegkroop
mijn bed schudde zich uit, kussens bolden op
en het licht brak in stukken tegen de gordijnen
De radio sprak over dodenherdenking vandaag
die Duitsers met hun pispotten op de kop, hakken
klik klak op de koude tegels, en jij was er niet meer
rechtop in bed zocht ik naar je zachte huid en lippen
Voorbij reed de trein met koffers en oude lichamen
kinderen schots en scheef kermend tussen hun ouders
ik zag jou niet meer mijn lief, werd wanhopig en bang
er klonken schoten, bomen ritselden boven mijn hoofd
Mag je een beetje bidden als je haar bent kwijtgeraakt
zou dit keer die trein misschien achteruit komen rijden
de deuren open gaan en jij in het volle licht de sprong
naar je geluk wagen, je gezicht in mijn handen gevouwen
Henk Knibbeler, voor mijn Muze 4 mei 2020
Stuur e-mail Lentekiemen in mijn hart..
Er komen nieuwe knoppen in de orchideeën voor mijn raam
Wekenlang dacht ik, ze gaan dood, alsof alles dood moest
Geen geluid, geen gebaren, shit en een onrustig gevoel
Het hart staakte opeens, die bliksemschicht maakte mij bang
De uren leken jaren, woorden van vrienden en familie suste
Ik was even ergens anders in een zwart gat met een lange gang
Stilletjes zag ik lichtjes dansen heel voorzichtig en fragiel
Mijn hemel, hoe diep was die slaap en hoe dicht was ik bij haar
Misschien mocht het wel niet, maar ik kon geen weerstand bieden
Aan haar plotselinge aanwezigheid, aan haar Muze, haar handen
De zee ruist en de duinen zwaaien, het zand schuurt in ons
Zij leest mij door dik en dun, de avond lang, stuurt gouden regels
Dan komt Walsoorden voorbij, mijn uitzicht op het grote wad
Zeekraal en lamsoor pluk ik graag om met een visje te koken
Geen hartzeer meer, geen verstoppingen, maar helderheid en zij
De orchideeën zullen weldra bloeien, een hele mooie zomer lang..
Henk Knibbeler, 1 mei 2020. Voor mijn Muze..
Stuur e-mail Keizemiekes..
Dicht aan huis dwarrelen ze al rond
in ‘t geel en zwart, bollekes mee
hun frakske bonte veren, drukdoende
achter in den hof vieren de spruiten
Hun laatste weken tot de eerste vorst
de wind blaast anders, meer in vlagen
kuist zachtjes de stuifzwammekes leeg
zachte plofjes zorgen voor bruine ophef
Een regendruppel valt als een kassei
op oude bloeiaren van een orchidee
en bij Fonske springen de balsemienen
tot over de kreek, alles lijkt op toer
Bij het graf gaat hij vooruit mee een
paarse chrysant voor zijn ma, zijn blik
ligt verborgen tussen de blommen, we
wandelen om haar heen, kunnen niet
Dichterbij geraken, wolken vergrijpen
zich aan onze gezichten als hij op mijn
knie zit en wij zingen voor haar, kijk
ziet ge ze gaan pa, kijzemiekes, daar..
Schrijver: Rieg, ( pseudoniem van Henk Knibbeler) 14 sep. 2008 en reprise op 29 april 2020. Opnieuw een gedicht uit de vogelkes serie in Vlaanderen op veler verzoek.
Keizemiekes zijn Koolmezen.
Reacties op deze inzending:
Naam: marcus neuborg
Datum: 16 sep. 2008
Emailadres: neverending23live.nl
Bericht: dat is echt wel goed.
Naam: Gerhard Burgers
Datum: 14 sep. 2008
Emailadres: rotsplateauyahoo.com
Bericht: Een heel mooi (Vlaams?) gedicht!
poëzie van hoog niveau.
IJsvogelke
Ik heb u gezocht mijn vriend
langs steile kanten op de kreek
wilgentakken en weipalen leeg
water rimpelloos wachtend
Och arme, de strenge vorst
ontnam u het schoonspringen
stekelbaarsjes zaten vast in het
ijs en keken met glazige ogen
Maar het zonneke lachte en brak
het prille voorjaar, mijn geduld
beloont mee een gracieuze duik
kleuren spetterden, water opende
Nog een keerke, nog een keerke
en ja, het eerste visje na de vorst
deemstering valt in, het fluistert
zachtjes van de nacht, van donkerte
Uit mijn Vlaamse periode toen ik als pseudoniem de naam 'Rieg' droeg. Nog een oud gedicht over een veugelke, maar wat nog steeds actueel is en de IJsveugelkes het heel goed doen momenteel!
Schrijver: Rieg, 30 jan. 2009 Reprise Henk Knibbeler 28 april 2020.
Er zijn 4 reacties op deze inzending:
Naam: Brinkie
Datum: 10 apr. 2010
Bericht: Je schrijft werkelijk prachtig Rieg, wat jammer dat je al een tijdje niet geschreven hebt.
Naam: jandeb
Datum: 31 jan. 2009
Emailadres: jandebskynet.be
Bericht: weer een parelke Rieg!
Naam: A. Kers
Datum: 30 jan. 2009
Bericht: Ik ben onder de indruk van uw werk, de mooie en warme zinnen, de stijl en uw kennis van de natuur. Kan ik ergens een bundeluitgave vinden?
Naam: Katrien
Datum: 30 jan. 2009
Bericht: wat een pracht beschrijft ge hier, zoveel geduld, ik weet 't zunne, 'het fluistert zachtjes van de nacht', wat een prachtzin, merciekes!
Dank aan jullie lezers met liefde voor de fijne reacties.
Henk
Stuur e-mail Het Ploegdrijverke..
Seffens als het voorjaar klinkt
in kragen van riet en dotters
hoort ge hem zingen en ziet ge
hem staan boven de stengels
zijn witte borst in het blauw
Maakt u bekanst bijzichtig, hij
lokt u van verre als ge u ogen
open doet wanneer fietsend door
het Meetjesland langs ons kreken
dit parelke zich aan u wil tonen
Kijkt nen keer, wie schildert dat
zo schoon op zijn borst en schijnt
als de maan in de nacht, jazeker
het maanvogelke zingt in de mei
Om twee uur ’s nachts en blinkt
van verre, zijn wijveke is van slag
en wacht in de donkerte op zijn
liefdesvlucht, op nog meer kleur
Een Ploegdrijverke is een Witte kwikstaart en in Vlaanderen ook wel in de volksmond een Ploegdrijverke wordt genoemd.
Henk Knibbeler, april reprise 2020. ( Gedicht uit mijn Vlaamse periode in Antwerpen en Leuven, serie over de veugelkes..)
Wit huisje..
Zij had een wit huisje gekocht vlakbij
de Hedwig, onder de rook van Doel
zo een met knotwilgenrijen eromheen
van wel een halve eeuw met schreeuwende
basten en open wonden waar eenden
in verpoosden, bitterzoet tot bloei kwam
Daar schreef zij haar zinnenprikkelende
teksten, voor het raam, op een oude
schrijfmachine, met zicht op de dahlia’s
en seringen, op het gehoor van de leeuwerik
die zich onvermoeibaar parachuteerde
tot grote hoogte, inspiratie uit een polder
Vergaard in maanden achtereen in haar witte
huisje, haar roman bladerde zichzelf open
Want onder haar handen zat de boosheid
een polderduivel en een zwarte geit die
samen in een kleine kerk de liefde bedreven
voor het aanschijn van een geschilderd beeld
daarna in een zelf gegraven poel verdronken
Buiten tikte de bundel kattekruid het raam
Zomers broeiden voorbij, luchten stapelden
eb en vloed, stilte sprak haar in de moestuin
nee, zo had niemand haar nog nooit gezien
met het script onder haar arm ging ze heen
Uitgever en boekbinder bonden het verhaal
stapels verwelkten, recensies prezen haar hoog
tussen de knotwilgen scheen haar wit huisje
postelein op de aanrecht, de kat in het raam
Henk Knibbeler, 20 april 2020
Stuur e-mail Poldergebroed..
Welke dans kunnen we nog maken
nu het water binnenkort over de klei
de Hedwig zal overstromen, welke
wandeling kunnen we nog maken, nu
mijn favoriete einder zal verdrinken
De Zulte-asters bloeien alsof ze weten
waar de spade de grond in zal gaan
populieren zwaaien met hun oude armen
moeizaam de winter in, mensen gaan
Gebukt voor hun paarden uit, opnieuw
snakt men naar water, naar macht en
solt men met de natuur en het landschap
welke dans kunnen we nog maken..
Rond het vuur op het brandend water
zullen we de elfen aanroepen, of heeft
de duivel zijn ondoorgrondelijke listen
al verstopt in de dossiers van de politici
Er steekt een storm op, de saeftinghe
roept, vlakbij ging zij ook al ten onder
en kijk hoe de jonge kluten en plevieren
spelen, soms ook naar de Hedwig vliegen
Henk Knibbeler
Foto zicht op het verdronken land van Saefthinge.
Stuur e-mail Aanraken..
Ik kan, mag jou niet aanraken
tel iedere centimeter van je af
ook van beneden naar boven
ik mag jou niet aanraken, ik kan
je haar niet even voelen, ogen
niet even strelen, handen wrijven
waar ben je toch, waarom zo stil
we mogen toch praten, lachen..
elkaar vergeven en liefhebben
zwaaien mag ook, een dansje op
één vierkante meter voor jou
ik kan je niet missen op afstand
Ik kan en mag je niet even zoenen
je lippen over mijn hart laten gaan
zie je lopen in de verte met je hondje
soms even omkijkend, stil blijven staan..
Ja, ik ben er nog en aanraken mag!
Henk Knibbeler,© 17 april 2020
Foto: Cuba 2014 Havana
Stuur e-mail Zomernachtsdroom
Zomer, zwoele zomer maak mijn droom
bezorg mij hooi en een bloeiende hei
wolkenluchten als we liggen, loom
naast elkaar in de sloot en zielsvrij
Bekommer je niet om de rijpe bessen
laat ze vallen, er zijn er genoeg
ik dans in je warmte, dorsten lessen
samen met haar in een donkere kroeg
Zomer, maak mij sterk met je dromen
vertel in je grootheid mooie dingen
als we 's avonds het strand afkomen
de maan verdrinken, de zee bezingen
Bezoek ook een markt en boerentuinen
gooi je zomerwater over de rozen heen
droom, droom, geef teunisbloem duin
maar laat haar bij mij en nooit alleen...
Henk Knibbeler, 15 april 2020
Het Korhoen en Pasen..
Zijn schaarste is zijn grootste goed
slechts enkele exemplaren zijn over
in zorgvuldig bewaarde terreinen en
zelfs daar dreigt een definitief einde
Het Korhoen vloog over het weidehek
boeren hooiden, zomerwind wuifde
even keken ze op, het blauw-witte en
zijn rode oortjes schitterden in vlucht
Bij het avondeten sprak men van geluk
de geur van het land en de vogel ontdaan
Bliksem sloeg tegen het water, het hoen
onder struikheide in eeuwig vechttenue..
Henk knibbeler, 12 april, Corona Pasen 2020
Fijne Paasdagen, foto , baltsende Korhoenders
Stuur e-mail Paasorchis
Nog is het licht te koud van de zon
de bodem begint al te scheuren
en rozetten kondigen de plant aan
hommels en wolzwevers verkennen
Ik wacht op de warme zompige dagen
om met jou te velde te trekken, samen
op de knieën te gaan tussen het moois
wat ons beiden op apengapen laat gaan
Het wuiven van jouw armen langs aren
je ogen ieder detail opnemen en je lippen
de te lange droogte weer laten verdrinken
de dagen oneindig je liefde laten begaan..
Henk Knibbeler 11 april 2020
Foto : Bosorchis ( Dactylorhiza fuchsii ) bij Absdale Z-VL.
Stuur e-mail Avondwake
Het licht kermt zich, klieft als
jong geladen hout
merels houden het uit tot
de gevels bijna zwart zien
Mijn raam wijst westwaarts
jij bent te ver van mij
geen huid knaagt de lente zo
aan, onvoltooid zingt zij..
Henk Knibbeler, 10 april 2020
Stuur e-mail Vrouwenmantel
Tover maar niet met mijn pink
tenzij jij er een andere kleur
aan wilt geven, samen met je
lach, maak maar een wandeling
Langs de nieuwe weilanden en
juich met de jonge vogels die
de ereprijs en madeliefjes bijna
Doen verbleken, proef de liefde
dans in de eerlijkheid van jezelf
en schreeuw je verlangens uit..
Henk Knibbeler, april 2020
Stuur e-mail De dood voorbij..
We leven tussen de doden in deze tijd
maart was een afschuwelijke maand
er is afstand tussen ons, er is argwaan
de dood ligt op iedere hoek van de straat
We missen onze naasten, onze geliefden
praten er liever niet over, want de dood
luistert mee, één niesbui dreunt lang na
zelfs kerkklokken luiden bijna niet meer
mijn dorp is een oase van rust geworden
de stilte bekruipt je, geen oma's te zien
snel loopt men met hond rond de vijver
de bakker knikt tja en de slager zegt nè..
Nu lig ik zelf in het ziekenhuis, quarantaine
niemand hoort je, weten het misschien niet
ik hoor de doden doodgaan, de muren kermen
mijn hart gebarsten, maar vecht voor het leven
We zullen doorgaan hoor ik, ja we gaan door
mijn deur zal hij overslaan, de dood voorbij...
Henk, Ziekenhuis ZorgSaam 3 april 2020.
Stuur e-mail Blokkade
Blokkade
In mijn slaap hoor ik kleine geluidjes
ze klinken hoopvol, licht melancholisch
komen vanuit een wanhopig hart
vertellen mij over haar kleine handen
Het is donker en koud, oh toch lievelief
ik voel je adem en hoor je denken met
je handen in het haar, stilgevallen pijn
blokkeer mij niet, beschimp mij niet, leef
Leef en laat de dingen zoals ze zijn, liefde
kleurt je hart, dat kleine hart met milde toon
ik vecht, probeer het virus te overwinnen
in mijn slaap en daarnaast jou beminnen..
Henk, april 2020
Stuur e-mail Coronakraantje sterft, alle zuurstof is op..
..De ochtend leek rustig te beginnen, er scheen een waterig zonnetje en op de weide tegenover het huis speelden een paar eekhoorntjes krijgertje met elkaar. Kraantje sliep nog, maar wel erg lang en ik maakte mij ongerust. Begon met het ontbijt en zette haar schaal met fruit en gedroogde visjes alvast klaar. Op de radio het ochtendnieuws met slechte berichten, alweer 104 doden gisteren en heel veel opnames.
Er kwam een klagerig geluid de trap af, iets wat ik niet gewend was van Kraantje. Het werd steeds luider en klonk wanhopig. Ik rende de trap op naar boven en stormde de slaapkamer binnen.., nee hè, nee, hè, Kraantje bewoog niet meer, lag languit op haar favoriete scarve met bloemen. Haar ogen stonden dof, de snavel strak en stijf, Kraantje was dood!!
Stukje uit het sprookje 'De trek van Coronakraantje'..
Het hele verhaal lezen? Stuur een emailtje en je krijgt het toegezonden met de foto's van Kraantje.
Geluid van overvliegende Kraanvogels ;
https://www.youtube.com/watch?v=_-zX523fLtc
Stuur e-mail Haar scarve..
Als de witte piano
in mijn rugzak
en jij in het vuur
konden spelen
Je haar zwierend
tegen mijn ogen
weet ik dat liefde
op zak rijkdom is ..
Haar scarve omhelst
haar eenzaamheid
bedekt haar ogen
vol tranen en gemis
Henk Knibbeler, maart 2020
ZONDER JOU!!
https://www.youtube.com/watch?v=x5k9ZdhCHUA&list=RDx5k9ZdhHUA&start_radio=1C
Witte donderdag in rouw..
Breekt gij dit brood met mij
in stukken vandaag
drinkt gij uit deze kelk
de wijn opdat het licht nog
één keer fel doorbreekt
Kruipt het kind op knietjes
door de straat zonder eten
spreekt de vader niet meer
uit jammerlijke schaamte
zijn ogen te moeten sluiten
Doen wij na het horen van
alweer een aanslag, mensen
verminkt, aan stukken gereten
bloed vergoten, weer gewoon
de dagen open en dicht
zingt de zanglijster vroeger
dan ooit, is er niet heel veel
waar wij in momenten bij stilstaan
hoofdschuddend verder lopen
nooit meer omkijken
Breekt gij dit brood met mij
slapen wij in de Hof van Eden
onder oude olijfbomen en de
sterren, roept de steenuil niet
ongewoon hard deze morgen
Henk Knibbeler, 25 maart 2020
Foto : Boomkikkertje veilig in mijn handen..
Linnaeus
Ze kwam met het water uit de zee
uit de golven die hoog opzwiepten
jagers verdreven naar waterbogen
in haar hand het boek van Linnaeus
met namen als Vanellus vanellus,
Agrostemma ghitago en Orchis morio
Het strand voor haar lag te baden
in kleine geluidjes, in plasjes die
achtergebleven waren vol garnalen
en losgeslagen krabbepootjes
Zij wenkte naar het duin waar zeewind
onder haar armen en winde in het haar
tussen de helm en zeedistels bladerde
het boek zich een baan door de flora
Ik spotte een paar drieteenstrandlopers
en zag een witte vlag boven het duin
er was geen beeld, wel geluid, de zee
had haar genomen, het boek was leeg
Henk Knibbeler, 8 maart 2020
Voor mijn muze
Stuur e-mail Vogelwind..
De wind kwam vanochtend met de dood
het land invallen, onstuimig en briesend
met wilde vlagen geselend over gewassen
een zeis vol wolken voor oogverblindende
zonnestralen, mijn land oogste lichte herfst
witte was stak scherp af bij de donkere
opbollende luchten, waaide hoog op, stak
lege armen en benen in een keurslijf waar
de dode straks in zou verblijven, gekloofd
hout trok zich samen tot draagbaar verlies
Ik zie een fietser in zwart pak voorbijgaan
zijn broek waait achter hem aan, het stuur
blinkt verkeerd en de bomen wuiven nauwelijks
in de goede richting, aan welke zijde zou
Het graf straks beter liggen, kraaien stuiven
In formatie aan hem voorbij, de wind raast
adem uit, zij draagt een scarve in zwarte zijde
verlaat het huis aan gene zijde waar een golf
van droefheid haar handen vult, waar onmacht
meedrijft naar de horizon, het land verlaten
Henk Knibbeler, 6 maart 2020 (voor een dierbare liefde ).
Stuur e-mail Afgestoten
Ik gaf haar de naam zilveren bloem
gewond lag haar koude huid
op de te warme stenen, zelfs de zon
spaarde zijn stralen, schoonheid lag
te sterven, een sculptuur vormend
Waar was haar bloeiakker gebleven
dat massief met de witte weiden, de
uitzichten over gebroken landerijen
schip met steven en grote diepgang
Donkere bergen omhelzen het einde
haar graf zal opgaan in de kiezelstenen
sijpelen zal het water, door muren en
zand, zuiver als het was, oneindig zo..
Henk Knibbeler, februari 2020
Foto : Hondskruid, Anacamptis pyramidalis ( wilde orchidee )
Stuur e-mail Stormenderhand
Ik ben het uitwaaien nog lang niet verleerd
ook de beelden die dreigen om te vallen staan
nog stevig op hun sokkel, zij verstenen verder
buitendijks bloeit reeds het eerste Klein hoefblad
Binnendijks gaat een koets aan mij voorbij, hoeven
dansen in een ritme en klikklakken op het asfalt
het is schering en inslag als Patrijzen mij verrassen
onzichtbaar verdwijnen tussen de wintertarwe
Even verder passeren wilerenners voorbij de wind
ik hoor ze in vervormde woorden, met gezwinde
spoed verdwijnen ze tussen de rijen populieren in
Het uitwaaien neemt angstaanjagende vormen aan
fluitende Smienten op de kreek sterven in de wind
wortels kraken in de klei, windkracht breekt mijn haar
Henk Knibbeler, 9 februari 2020
Stuur e-mail Kamerlinde..bloeiend en Kamerlinde in rouw..
Kamerlinde
Zelfs een speld valt
zonder hooi, raakt zoek
in de vroege lente
tussen jong grut, liefde
Jij woont in mijn hoofd
tussen wat gevonden is
in zalig gevoel, ik stoei
met een keukenrolkoker
Die past om mijn naakte huid
trots als een papoea
lach en dans ik
je kamerlinde rond
Kamerlinde in rouw
Na bijna een jaar is de krimp
een feit, het dansen rond zijn
robuuste vorm, het aanraken
van bladeren niet meer gewoon
In de kamer klinkt een hymne
er hangt een voelbaar afscheid
knarsetandend spreekt mijn maag
maar durft niks te zeggen als
Zij binnenkomt, als een zomerfee
dwarrelt zij rond de laatste avond
zonder elkaar, zonder een kus of
het moet op een stil sterven lijken
De linde zal weer verplaatst worden
vlakbij het oude raam, in de zon
zij zal met fluwelen hand zijn bladeren
plukken en wrijven tot een ander..
Henk ( reprise, januari 2020 )
Luister naar https://www.youtube.com/watch?v=kmWCAvCRJ1o&list=PLY76EsQUSSPCm7EpFk53laMgUtD0AHx6K&index=19&t=0s
Stuur e-mail Vliegbeelden
Ik heb altijd al willen vliegen, hoog boven de aarde
loskomen van vaste grond, de trekkracht van water
kijken waar jij loopt, waar jij de was hebt hangen
rivieren meanderen naar een uitgang, een delta
Vogels lopen over het water, zij durven op te stijgen
zwenken majestueus in het zonlicht, geruisloos gaan
zij de avondgloed tegemoet, slapen in Gods handen
ik heb altijd al willen vliegen, hoog boven de aarde
Beneden zwaait een oud vrouwtje in haar moestuintje
ik zie ze praten, maar hoor ze niet, haar armen hoog
de dag daalt neer, vleugels slaan waterdruppels uit
een zwaan en een zwaan en een zwaan lachen haar toe
Ik heb altijd al willen vliegen, hoog boven de aarde ..
Henk
Foto : Canadese gans slaat zijn vleugels uit en een Nijlgans kijkt toe.
Stuur e-mail Vos Krapuelle de Zotte..
De geestigaard kijkt ietwat meewarig
naar het vroege daglicht, zwermen
met verse ganzen trekken het land op
zijn witte baard droogt in de zilte wind
Het hol is verlaten, kop – over – kloten
is moervos Snodaert gisteren vertrokken
haar welpen verlieten reeds eerder de
veste, alle speelgerei hangt in de bramen
Stilte, alleen aangesproken door suizen
van een constante zeewind, schilderde
een geheimzinnige sfeer, meer nog een
grafstemming, zelfs de klei lijkt grijzer
Krapuelle de Zotte overdenkt zijn plan
afspraak bij kiekenskot op Hontseinde
‘ awel spreekt hij, ‘ ze zullen verschieten
die sappige kiekens’, pluimen maken mij
Zot, een duivel, als ik bloed proef moet
alles dood, slechts één kieken vreet ik op’
kom, we zijn ermee weg en hij rent met
rechte staart gezwind den preiakker over
Ik blijf, weet dat binnen luttele minuten
belleboomkes zullen verkleuren van bloem
ieverans een kerkklok zal luiden en madam
Himst ten Berge haar graf zal ineenzakken
Henk, ( Reprise januari 2020 Vlaamse uitgave)
Foto: Vos in een strik door stropers gezet.
Stuur e-mail Een arm en hand omhoog..
Uit de ochtendnevel komen
de vage koeien, samen
met het geluid van
half-uitgewiste stemmen,
Die afgelopen nacht zijn
verdronken, op mij af,
zij brengen het verhaal over
een vrouw die warme tranen
op haar arm liet vallen,
bevend een blik gadesloeg
Die al te lang bevroren was
kleuren als pasteltinten
van de mooiste bloemen, die
heerlijk gingen ruiken,
een geur van jasmijn en melisse
In mijn jas verstopte
en als een moeder
nog even omkeek en knikte
daarna weer verdween met haar
arm hoog boven het hoofd
richting ondergaande zon
Henk, december 2019
Leise rieselt der Schnee..
Twinkelingen in haar ogen, lichtjes
doen haar glimlachen, ze schuifelt
naar binnen, koopt een kerststol
en worstenbroodjes -'doe er maar zes'-
het sneeuwt weer, stapje voor stapje
zoekt ze naar houvast, bang om te vallen
Een man ondersteunt haar bij de zebra
haar mantel gaat op in een warme huid
takken boven haar strooien met stof
groepen kolganzen roepen een V- groet
Ik zie haar gaan op afstand, de kerst in
de dagen dat heimwee zich weer aandient
op momenten dat de stilte overheerst
het jaar verloren gaat in een nieuwe adem
Er klinken liederen hoog in het ijs en
sterren stralen, haar handen kruisen
het kerstbrood geurt de stemmen zuiver
minzaam knikt zij en berust in de vrede
Eerste kerstdag twinkelt de zon op 't wit
ze schuifelt naar het raam en voelt hoe
de stilte kerst heeft gebracht, mooi mens
'Leise rieselt der Schnee' klinkt zachtjes ..
Henk, 21 december 2019
Stuur e-mail Het hooggeboren koren..
Lief, waar moet ik je zoeken
in de wolken, in de hoge bomen
op de oude grond, vertel mij
hoeveel lanen moet ik nog
ben je naar de kust gegaan
zijn je sporen nog zichtbaar in
De natte duinen, spreek maar
gil maar, maar niet tegen de wind
ik kan je anders niet horen, je
adem waait als witte mist voorbij
het reizen duurt nu al te lang
zelfs koper klinkt in de koele maan
Lief, ik heb je lief, waar ben je
de uren gaan dood, de tijd sterft
in dagen die er niet meer zijn,
of lig je soms nog in het koren,
het hooggeboren koren in blond
met korenbloemen in je haar, ik
Spreek tegen de oude zomer aan
het grijs is al zichtbaar, je licht
is al veranderd in een winterkleed
vossen jammeren, uilen verzamelen
en op het land spelen de hazen zich
in hun leger, ook zij moeten zoeken
Henk Knibbeler, december 2019
Stuur e-mail Harde wind..
ik verschiet als ze voorbij gaat
op haar velo, tegen wind
haar rok waait omhoog, hoe
schoon haar benen, die zwarte
panty in het licht van 'n regenbui
Daar komt er nog een, ook mee
haar rok omhoog, als een ballon
stijgt ze in mijn ogen, ze steken
straf en als vliegende vissen gaan
zij over de brug de polder in, alleen
Tegen wind, ik ben jaloers, kerdju
zie de jonge twijgen zweten aan
de sleedoorn, het gras ligt al plat
tegen den dijk, nog onbevlekt alleen
scheert een aardhommel langs mij
Die mooie meiden gaan op in akkers
waar de wintergerst nog toekijkt
en de wind kuist waar hij wil zijn,
kust zachtjes de lente in de lellekes
van kalfverliefdes op weg naar school
Henk ( december 2019 ) Foto; Een Plooirokje op een dijk..
Romance in deux..
Kijken en wachten op alles rondom jou
woorden strelen de muur en verdampen
soms lijkt chemie wel een utopie te zijn
voetstappen op fluweel een verademing
Zo kijk ik uit op de blauwe winterhemel
de zon verblind mijn uitzicht en ogen
je lacht, je streelt en zingt een beleving
er schijnt volop licht in de oude kamer
Dit zijn bij jou was antiek, was warm als
mahoniehout, klonk niet hol, geurde
naar lentestof, naar zaad, naar je huid
deze dag gaat niet open maar verwarmt
Ons fysieke opgaan, de passie en tranen
waar moet ik nog zoenen, waar is nog plaats
als je terugloopt naar de keuken, de
ceintuur van je kamerjas met je meeslepend..
Henk ( reprise, november 2019 )
Luister eens zei ze, stillekes zijn..
doordat de beleving waarin je bent
komen te verkeren de woorden spreekt
van de waarneming, zo ook bij haar..
want als ze in mijn handen knijpt en
vragend kijkt of het zo wel hard genoeg
is, dan lachend loslaat en weer wegkijkt
zie ik haar ouderdom in schaamte, kan
Ze geen potten meer breken en dialogen
met mij voeren zoals vroeger, dat vroeger
waarin alles beter was, alles echter ook
de melk echter, sla malser, brood verser
Baden wij samen ’s avonds bij de radio
als de rest al in bed lag en zij strijkte, het
ijzer heen en weer schoof over molton
haar zakdoek onder het pofmouwtje stak
Nu zit ik bij haar, alsof ze glas in lood is
ieder stukje kleuriger dan ooit, breekbaar
verhalen we, verblijden de dag in oogjes
naar elkaar, ze is toch mooier dan toen
Luister eens, stillekes zijn, hoor de vogels
zijn de zwaluwen al terug, nog dezelfde als
vorige zomer en als het Pasen is kom je
dan weer, dan gaan we toch naar buiten hè.
Henk Knibbeler, ( reprise, november 2019 )
Stuur e-mail Je bent zo mooi, ja mooi..
Je bent zo mooi, ja mooi..
Zo mooi ben je, mooi, ja mooi,
je haar en je ogen, je handen
en je voeten, mooi, ja mooi,
niet te vergeten je oren, je
neus en je hals, ja mooi, mooi
is je pols zonder horloge, je
lichaam, je benen, ja mooi, mooi
zoveel moois ben je, je nagels
en je tenen, je mooie lippen
zonder lelijke lippenstift, mooi
ben je, ja mooi, je borsten en
je dijen, ik zak langzaam af, ja
mooi, mooi ben je, je venusheuvel
is mooi, ja mooi, je knieën en je
enkels, mooi zijn ze, ja mooi
het is allemaal mooi van jou, mooi
ben je in je lijf en in je hoofd
mooi in je geest, ik ga nu maar
naar binnen toe, ja mooi, heel mooi is
je tong en je hart, mooi, heel mooi
is je iris, ja mooi, ik kijk je aan
en zelfs dat is mooi, dat is zo mooi
laat het maar allemaal mooi, ja mooi
zijn, net als het houden van jou, mooi
Henk, november 2019 ( podiumgedicht slamsessie )
Luister naar; Nuit van Frederiks, Goldman Jones
https://www.youtube.com/watch?v=fqoMv1s1yh4&list=PLY76EsQUSSPBAgbI3ANSAY8uHLOImU9ZF&index=2&t=0s
Stuur e-mail De wind
Hoor het gehuil van de wind
door kieren en gaten gaan
onzichtbaar met zoveel armen
net als zij wervelend in mij
Nooit heb ik de wind verslagen
die kracht kan geen mens aan
als bladeren op reis gaan naar
hun verleden, zie ik haar gaan
Die handen omhelzen, kneden
mijn huid en wassen mijn ogen
de wind is getuige, legt zich neer
wij ademen liefde, tranen drogen
Henk, november 2019
Stuur e-mail Over de Grutto en meer..
Limosa limosa ( L. ) voor de kenners
danst uitbundig op en over de wijfjes
geen gras is hem te hoog, te nat, er
bloeien pinksterbloemen, vlinders zijn
Verzot op deze roze tapijten in de beemden
voor mij uit dansen oranjetip en langs
de bosrand zwerven rouwmantels tussen
het jonge eikengroen, er sterft nog niets
Je hoort het knisperen, dat ongrijpbare
van het dronken zijn, van verliefd zijn op
alles wat vliegt, wat kruipt, zich onstuimig
door de takken en graslanden voortplant
We vinden een bankje, bijen zoenen onder
ons de paardenbloemen, de avond valt aan
tijd voor een gesprek met jou en de zon
wat mensen zo beweegt als ze samen gaan
Waarom jij de veiligheid van het kijken naar
mij zo overweldigend en gepassioneerd in
gebaren weet om te zetten, je lange armen
reiken waar woorden al bijna vergeten zijn
Je vraagt naar mijn vulpen, naar de handstand
als ik schrijf, linkshandig en toch zo sierlijk
die ene beweging, dat bewust gekozen woord
zou enige bescheidenheid mij kunnen helpen
Het pad stijgt hoger en hoger als we opstaan
geen Grutto’s meer tegen een rode horizon
ieder op een uitgesleten spoor, daartussen
heel veel groen en twee armen verzot op elkaar
Henk Knibbeler ( reprise nov. 2019 ) Luister naar de CD van Simply red Home
https://www.youtube.com/watch?v=VPwXgSlgpHE&list=PLZ30cIKwAg75QmbRdSD3KtllwssKVCpci
foto; een groep Rosse Grutto"s
Stuur e-mail Gesprek met de Vos ( Vlaamse versie )
Boven op ’t duin zit hem te kijken
statig en fier, bitteke roestig
zijn kop in de wind, wapperende
pluimstaart, bijkans een oude graaf
Hij ziet mij, ruikt mij, maakt mij
kwetsbaar en klein, bekanst bang
doorheen de duindoorns en bramen
ga ik op hem af, voel iets machtigs
Voor mij, beef en worstel met vragen
een klein konijntje springt voor mij
amai, nog een en nog, het duin ijlt
voor zich uit, deemstering valt snel
Kijk, kijk, ge bent daar al’ , spreekt
de Vos, terwijl ik in zijn ogen kijk
slierten rottend vlees tussen tanden
zie hangen, vliegen ogen markeren
‘Ja, we hadden een afspraak hier, dus
hier ben ik ’, spreek ik terug. ‘ hm,
jullie mensen maken mijn wereld klein
en kapot ’, overal trap ik in glas en blik
‘ Wij eten uit het zand, rauw vlees en
hart, bloed om de zenuwen te voeden
ge zijt schepsels, ‘ zwijgt, ik spreek nu,
waar is u waardigheid, u hoger wezen? ’
Ik heb goesting om hem te omhelzen
‘ waar wilt ge nog over spreken, ’ zegt
het maar zenne, ‘ blijf ik bij u vannacht
hier onder de duindoornen en bottels,’
‘ Hoe ruikt gij, laat mij eens likken’, kunt
ge de kou weerstaan of zal ik u warmen
‘ spreken wij de nacht stuk over mensen
terwijl de maan wat licht zal bijsteken ’
Stillekes wuif ik in mijn hart, die nacht
de zotte morgen daarop volgend, gaan wij
samen over het strand, hij kijkt op, ik neer
er zijn geen velden en ook geen einder
Dit is een prozagedicht, een fabel. Maar een fabel die gaat over een dier waarmee ik iets heb in de natuur. De Vos is vogelvrij en jagers drijven het dier in een onmogelijke situatie en doden hem en velen daarna. Hij pakt een fazant, een Patrijs en een Haas. De Hazen zijn er bijna niet meer, maar dat is niet de schuld van de Vos, maar van de jagers, de knallers!
De Vos Rynaert, symbool van de Gemeente Hulst zal alleen nog door de fabel blijven bestaan, zelf is hij in geen velden of wegen meer te zien..
Henk Knibbeler
Rode rozen met een bevroren randje..
Ik zie haar voorbijgaan in de ochtend
hoog op haar voeten, korte tred, fier
op weg naar het werk, poetsen
bij mensen die het zelf niet meer kunnen
Ze praat met hen, keuvelt met ze
zeemt intussen de ramen en zuigt
de vloeren, verschoont de bedden
neemt stof af en poetst het toilet
Ik zie ze gaan voorbij de rozentuin
van Mevrouw Goudveil en ze stopte
rozen hangen over, rode parfumeren
dan gaat ze weer, haar tas bungelend
Een paar dagen later viel de nachtvorst
in en overal vielen bladeren, het strooide
vol liefde in de straat, warmte gloedvol
als een aura om haar heen naar het werk
Die dag besloot ik om haar te verrassen
kocht een bos met mooie rode rozen en
zette ze in een vaas met lauw water totdat
de winteravond viel, ze voorbij zag lopen
Het vroor alweer en ze was al een eindje
toen ik haar tenslotte inhaalde en ze de
rode rozen gaf, ze knikte minzaam en zei
wat lief, "ze hebben een bevroren randje.".
Voor haar raam stond Mevrouw Goudveil
en lachte, knikte en stak haar hand op
zij was in trans, keek mij aan en glimlachte
met de bos rozen op haar arm verdween ze weer, de koude avond in
nog even, even..
Henk, november 2019 ( kleine schrijfsels )
Stuur e-mail Madeliefjes huilen..
Als de dagen zoals nu
af en toe even wegwuiven
in het grijs, kraaien
groepjes vormen op het land
langs het water scharrelen
Als de dagen zoals nu
dichterbij de winter
kruipen, boomtoppen
kaler wuiven in de winterzon
tegen de bosrand
liefde onmisbaar is
Kan elk moment die winter
verharden, blijft het
jonge groen nog beklemmend
ver weg, madeliefjes huilen..
Henk, november 2019. (kleine schrijfsels)
Stuur e-mail Lichtbundel
Je omhelzing is het niet
zelfs niet de spreiding
van je stralende liefde
in geen van je armen ga
ik verloren, in het weten
Verblijf ik in je zomertuin
lees ik oude boeken in
je ogen en vertak seringen
van paars naar sneeuwwit
zoals seizoenen voorbij gaan
Henk, november2019 (kleine schrijfsels)
Stuur e-mail Onbereikbaar..
Ik weet dat ze onbereikbaar is voor mij
Maar er is altijd een maar waarom
Het doet pijn omdat ik haar voel
De gedachten lees die ze niet zegt
De chemie zorgt voor een cohesie
Welke soms onuitstaanbaar verlangen
Oproept, zelden heb ik dit meegemaakt
Haar harmonie siert, eenvoud beklijfd
Juist dat vangt mijn denken, mijn ziel
Zo onrustig en vecht met het respect
We flirten met ogen en lippen op afstand
Wat is er geworden van ons en zij zoekt
De warmte en aandacht is de roes voorbij
Ik dwaal af mag dit niet zeggen, heb
Nog immer een bevestiging ontvangen en
Ik weet dat ze onbereikbaar is voor mij..
Henk, november 2019 ( kleine schrijfsels )
Stuur e-mail De poetsvrouwe..
Ze komt altijd naar binnen met haar glimlach
brilletje soms wat aangeslagen van de koude
het praatje gaat over de dingen van alledag
haar werktijd is beperkt, maar we praten
Over dingen die ons aangaan en bewegen
ze komt leergierig over, eet van mijn lippen
ik voel haar blijdschap weer bij me te zijn
dan stoor ik niet meer, ze gaat aan de slag
Ze is als een libelle zo vlug en wendbaar, het
stof verdwijnt als sneeuw voor de zon, zeem
en poetsdoeken fladderen door het huis, soms
een vraag of ik even kan komen helpen samen
Tillen wij aan veel liefde die onderhuids verstopt
even tegen elkaar of een korte omhelzing raakt
woorden spreken boekdelen, vol verwachtingen
ze gaat altijd weer naar buiten met een glimlach..
Henk, november 2019 ( kleine dingskes )
De foto is de Platbuiklibelle, een vrouwtje.
Stuur e-mail Nachtkoren
De aren spreken
wiegen zwaar
een licht gekraak
houdt mij wakker
Blond zwerft in mij
als de velduil
passeert, de maan
Nog meer coulissen
maakt en schaduw
doodt in mijn armen
Henk, november 2019 ( Kleine schrijfsels )
Stuur e-mail Van de koele avonden..
Kom mijn kind, kom en huil
mijn handen zijn iets ruwer
ik til je wat hoger de lucht in
maar schenk je dezelfde liefde
Over het naar bed toebrengen
het vastpakken van je doekje
vertellen over de vos en het
kleine konijntje, zijn streken
Kom mijn kind, spreek met mij
in de uren van het grote missen
de taaie nachten, de oude uil
samen verzacht ons alleen zijn
Zie de vogels gaan over het land
hun vleugels dragen je tranen
en licht zal het worden, morgen
wanneer we weer gaan wandelen
Henk, november 2019
Stuur e-mail Dondersteen..
Hij is stilgevallen
spreekt niet meer
ieder woord en gebaar
moet ik thans raden
Een overzijde juicht
nog zachtjes uit oud gras
steeds zijn er zwermen
Grijze zwaluwen, te oud
om weg te gaan
stenigt hij mijn gelaat
Henk, nov. 2019
Stuur e-mail Hubkes
Begin november waren van die dagen dat
het grijze in de lucht niet weg wilde gaan
allerzielen, allerheiligen en Sint - Hubertusdag
waren dagen waarop vooral de chrysanten
Met hun geur en kleur de graven bevolkten
ook werd er stilgestaan bij de jacht, - aan het
hert ontkomen -, de fazant in wilde vlucht en
de patrijs schichtig in flarden uiteen vallend
Vol lood dat fragiele verenpakje, het hoefijzer
op de borst en toch een kleurrijk palet zijnde
wij aten kleine broodjes, hubkes geheten, met
anijs erin of een enkel krentje, gezegend door
Meneer pastoor met van dat heilige water en
daardoor kregen wij nooit hondsdolheid, want
ja, een vos was dichtbij en als je gebeten werd
dan kreeg je zweren, je kon er zelfs aan dood
Gaandeweg werd de traditie teruggebracht naar
een klein deel van de mensen die nog geloofden
in de heilzame waterdruppels van meneer pastoor
thans liggen de hubkes weer bij de bakkers op
De toonbank, ongewijd, maar net zo lekker, een
vierkant broodje, wat als je het nog niet wist, in
het teken staat van de opening op drie november
van het jachtseizoen, leve de hagelkorrels, leve
de herinnering aan de tijd dat geloof nog mystiek
was, dat wij in de jaren zestig bij het graf van
onze vader stonden met een hubke in de hand en
ik het liefst had dat hij weer mee naar huis ging..
Henk, november 2019 reprise.
Stuur e-mail Het grijze voorbij
Er is niets van overgave, het licht
deelt bundels uit, gratis..
warmte kruist door de avond van
de dag en uitbundigheid laait op
Ik ga slapen met een zachte stem
preludeer op een vrolijke winter
vlokken dansen door de nacht, op
het raam ijsbloemen groeiend naar
Een patroon wat door een tocht langs
sponningen zeldzame soorten vormt
er is weer beweging, blijdschap laat
zich lezen, die stem omhels ik nog en
Meer, hoe mooi kan Vlaanderen zijn
in taal, landschap en vooral in haar..
Henk, november 2019
Brief aan een geliefde
Zo schreef ik jou onlangs nog
over de novemberdagen van toen
het gezeur over mist, grijze lucht
en keelpijn kwam ik iedere morgen
Tegen in de gangen van gisteren
het klakken van de hoge hakken
op de donker gepolijste vloeren
ontlokte mij altijd weer een omzien
Naar hoe zij daar ging in het licht
mooi bleek nog te weinig grijpbaar
zelfs sneeuw op de rand van haar
bontkraagje bleef liggen, zichtbare
Adem schreef zich leeg in de lucht
ja, die allinea over de naderende
winter heb ik maar geschrapt, zodra
ik je weer zie praten we verder over
moeder en de ziekte van tante Riet
Henk, Reprise oktober 2019
Stuur e-mail Een blijvende herinnering..
Laag over laag, huid over huid
schroeien de uren de nacht in
wat afgelopen dag als voorval
aan ons voorbijging was lichte
Verbazing, slaap hield ons stil
de wind kroop ongenadig onder
deuren en loeide zoals ooit de
potkachel klepperde op het zeil
Er kwamen stralen maneschijn
tot in het bed, schaduwen zijn
soms net vogelbekdieren, maar
dan met blauwe en gele veren
We spraken met de letters van
ons hoeslaken, plukten klaprozen
op een zachte bodem van lucht
terwijl kastelen als sneeuw voor
De opkomende zon verdwenen
laag zonder laag, huid zonder huid
zagen hoe de zondag verscheen
omhelsden bijeen gedroomd geluk ..
Henk, oktober 2019 reprise,
Foto: Kleine beukenbladmycena
Stuur e-mail De witte dagen..
Nu ik weer terug patiënt ben
de witte lakens deel met mijzelf
het uitzicht op de stad verregend
wacht ik op een forse ingreep..
Dit keer spelen de zenuwen door
dit doorgaans taaie lichaam heen
zusters lopen haastig heen en weer
met infusen en meters, voorbereid
Op morgenochtend half 8, de tijd is
mijn toeverlaat, tikt onverbiddelijk
en net zo lang ik het einde bereikt heb
in mijn witte lakens, hoop te slapen...
Henk, 16 oktober 2019
Foto: Ziekenhuiskorstzwam.
Langs Zeekraal en Engels gras
Goesting om vandaag den dag eens
anders te beleven, ik nodig u uit om
mee te wandelen langs de slikken van
het Zwin, de vele ganzen en steltlopers
Trek een dikke frak aan, sjaal en muts
op uwen kop, kijker mee, goed humeur
en ene lach, want vogels hebben dat graag
kniel tussen het schor neer bij de zeekraal
En proef het zoute, ook nog een toefke
zoutmelde en lamsoor en u vegetarisch
maal is compleet, hoort ge het ruisen van
de zee, ziet het spelen van de duinpannen
Ze bewegen echt zunne en dan efkes verder
staat de ijzeren haas boven op het duin
daarachter Knokke en rechts ziet ge Cadzand
zoveel beelden, zoveel schoons en rust
Een hele grote groep plevieren kantelt in
het zonneke, wolken van vleugels die afsteken
tegen de horizon, terwijl de straatjes mee
stapelluchten liggen te wachten op zee, zie maar
Oude staken van de zeeaster staan als witte
paters in het ijs wat op de kanten van de geulen
heeft weten aan te kleven, een prachtig beeld
daar gaan twee grote zilverreigers, gelijk
Engelen zweven ze laag over de geul, strekken
hun poten vooruit en landen gracieus tussen
de scholeksters, amai het zwart en wit samen
vreugde stijgt, tijd om de luwte op te zoeken
Tussen engels gras en ganzenkeutels, luisteren
naar de zee en zwijgen, de wind zegt u genoeg
praat u hart uiteen!
Uit mijn Vlaamse periode.
De dodendraad, een prozastuk.
- het Volk werd gescheiden in 1914 -
Van Cadzand tot voorbij Vaals konden mensen
de grens niet meer over, er stond 2000 volt
op de draad, het nieuws verspreidde zich
als een mare door het hele land, de Duitsers
bezetten dorpen en steden, vorderden alles wat
arme mensen nodig hadden om te leven
-zo vertelde mijn grootvader mij op een
zondagmorgen nadat we naar de kerk in
Hengstdijk waren geweest, het was 1962-
Er stond water op zijn lippen, de timmerman
die hij was en werkte op de Zeeuwse Kauter
ook wel Nieuw-Namen genoemd, de zandhoop
van Vlaanderen waar wieten en wuiten
samen met zogenaamde 'ontuchtmensen'
in arremoede leefden in kleine huisjes of
oms zelfs in gegraven holen nog, vertelde hij..
Ward was een echte wieten, een onnozelaar
zei grootvader, deed de straatverlichting 's avonds
aan en als wij in de vroege morgen op het werk
verschenen klom hij met zijn ladder omhoog
om alles weer te doven, men had geen stroom
dan was er een andere troeten, ofwel dommerik
Lippens, de sjampetter al ter plekke om lakens
uit te delen, huiver en ontzag beklemde iedereen
men leefde van vis, ving garnalen in de Schelde
trapte platvis in de ijskelder van het verdronken
land van Saeftinghe, kroop met zwarte handen
onder de doeken op een bed gevuld met kaf, goh
Wat vertelde hij toch mooi, grootvader, voor zich
uitkijkend naar buiten, een boek was hij voor mij
– sommige namen kwam ik later nog eens tegen -
zijn duim, wijs – en middelvinger had hij niet meer
was dat ook van de dode draad Opa, vroeg ik hem
hij lachte, nee manneke, dat dicht ik jou morgen toe
maar luister nen keer en hij boog voorover met zijn
armen op zijn knieën, de handen ineengevouwen;
als de maan zich voegt tussen de wolken en krabt
in de zee, dan buigen de bomen nog eeuwen mee
dit land, onmetelijk, vergroeid met klei en klaver
brengt de boer in extase, hij slaapt in zijn haver..
Bij Heikant op de grens naar Stekene en in het Clingse bos net buiten het dorp zijn dode draden opgericht als herdenking, zeer de moeite waard om deze eens te bezoeken! Op de foto de opstelling in Clinge van de dodendraad op dezelfde plaats waar de oorspronkelijke dodendraad stond met 2000 volt spanning erop!! Zie ook bij rubriek landschappen voor een grote foto.
Henk Knibbeler, september 2019.
Stuur e-mail Van Zuidzande naar St.Kruis
Hoe staat gij, schaars gekleed
te wapperen op d' oude zeedijk
leunend op een straffe wind
uw dijen omhelsd met flarden
Er keren groepen zwanen terug
van de grote kreek nabij
zij buigen in hun verenpak
gracieus valt wit op grijs en zij
mijn achterland verpietert snel
sterft in lagen blad en loof
ik wuif u toe mee mijnen klak*
als gij verblijft in deez herfstkloof
Och lief dorp, omringd door klei
een hymne zingt om al u daken
oktober doet de peperbusse* luiden
tot ver in 't land waar kreken kraken
Henk, reprise 2019 september.
Stuur e-mail Geselecteerd voor het Theater- en Kunstfestival In het AFAS Live theater te Amsterdam.
Vanmorgen kwam er een delegatie van het Leger des Heils onverwachts met een geweldige boodschap.
Ik ben door de jury die in Dordrecht afgelopen maand het Theater- en Kunstfestival beoordeelde, geselecteerd om in september a.s op te treden in het AFAS theater te Amsterdam voor het landelijke Theater en kunstfestival.
Wat een verrassing, met prachtige bloemen en een mooi affiche met de felicitatie. Ik ben er heel blij mee en ook trots om op dat grote podium te staan in september.
Kijk op de website van Het leger des heils voor alle informatie en de onderste link toont jullie de video die is gemaakt toen de delegatie bij mij op bezoek kwam en mij de gouden enveloppe overhanfigde.
https://www.legerdesheils.nl/agenda/5288?time=1568465986
https://public.3.basecamp.com/p/ih9SmgzeFdiR7pEKHRcRfDCd ;
Stuur e-mail Zachte wind door Siena ..
Hoor de vrouwen in kwebbelend koor
bij de fontein, zie de zon geduldig
hun gezichten beschilderen met
voorbijvliegende duivenvluchten
Het plein is als een schelp gelegd
en waaiert uit tegen de huizen
waarvan de luiken daags sluiten
ik kijk op hen neer vanaf het palazzo
Hoor de oude vrouwen breeduit lachen
ze draaien hun rokken in elkaar
vrijen met hun armen in een boog om
elkanders woordenschat, wenken als
De wind om hen heen speelt met droge
geelrood verkleurde lindeblaadjes en
luifels aan de gevels van gelateria’s
zwaaien boven de zitjes, terra zingt
Uit de muren, herfst huist in mijn hart
hier is het, dat aardse, het gloedvol
geluk met haar in mijn binnenzak, ik
hoor mijn denken open en dicht gaan
Henk ( Zomerpoëzie reprise )
De maand juni met haar..
Het paard roeste vast in zijn weide
fluitenkruid maskeerde zijn manen
terwijl de zonnige dijk ons te ruste nam
haar bloemjurk paste tussen de klaprozen
Zij sprak weer boekdelen over Claus
spreidde ze voor ons uit, zong zoals
alleen zij dat kon over het verdriet van
België, november 1947,” Vlieghe die
wuifde onder de perenboom en wuifde
en wuifde..”
Het einde naderde nu rap, de witte
blouse en bruine ogen veroverde de ratelaar
het stuifmeel van de zegges verdoofde
‘n tijdloos samenzijn tegen het dijklichaam
Onze dialogen rafelden poëzie en liefde
uit elkaar, een moment van rust sliep
in haar armen, de lippen sprakeloos mooi
ik bewonderde die hemelse lach, zo fragiel
Henk, zomergedichten 2019 reprise.
Langs Zeekraal en Engels gras
Goesting om vandaag den dag eens
anders te beleven, ik nodig u uit om
mee te wandelen langs de slikken van
het Zwin, de vele ganzen en steltlopers
Trek een dikke frak aan, sjaal en muts
op uwen kop, kijker mee, goed humeur
en ene lach, want vogels hebben dat graag
kniel tussen het schor neer bij de zeekraal
En proef het zoute, ook nog een toefke
zoutmelde en lamsoor en u vegetarisch
maal is compleet, hoort ge het ruisen van
de zee, ziet het spelen van de duinpannen
Ze bewegen echt zunne en dan efkes verder
staat de ijzeren haas boven op het duin
daarachter Knokke en rechts ziet ge Cadzand
zoveel beelden, zoveel schoons en rust
Een hele grote groep plevieren kantelt in
het zonneke, wolken van vleugels die afsteken
tegen de horizon, terwijl de straatjes mee
stapelluchten liggen te wachten op zee, zie maar
Oude staken van de zeeaster staan als witte
paters in het ijs wat op de kanten van de geulen
heeft weten aan te kleven, een prachtig beeld
daar gaan twee grote zilverreigers, gelijk
Engelen zweven ze laag over de geul, strekken
hun poten vooruit en landen gracieus tussen
de scholeksters, amai het zwart en wit samen
vreugde stijgt, tijd om de luwte op te zoeken
Tussen engels gras en ganzenkeutels, luisteren
naar de zee en zwijgen, de wind zegt u genoeg
praat u hart uiteen!
Uit mijn Vlaamse periode.
Terug naar het leem
Er was eens een kleigroeve, gelegen
in de bossen rond Dorst. Waar leem
uit de grond komt is de bodem rijk,
rijk aan mineralen en rijk aan de flora.
Mossen pionieren op de verse kanten
die door de graafmachines zijn gegraven.
Ze maken de bodem bouwrijp voor hun
hogere soortgenoten. Het water is troebel.
Nu wandel ik samen met jou door een
stuk historie, een stuk landschap wat nog
steeds de sporen draagt van het oude, van
stilte, waar runderen grazen en de leemput
berust. De mossen samen met grassen en
paddestoelen uitbundig de kleigronden blijven
uitputten, vissen en vogels jubelen.
Ik kijk in een oude leegte, in de zon en je
Hand voelt de nerven en het uitzicht. Alsof
we hier samen met andere wandelaars een
herbeleving doormaken, nu mogen zijn waar
we toen niet mochten, elkaar knikkend en
groetend voorbij lopen..
De avond valt over de bleke berken, wolken
drijven als schapen over hun oude weiden. Ik
sta samen met jou op de uitkijk naar de einder
waar zwaluwen slieren tussen het nachtleven
Henk, juli 2019
Klaprozenweide, een kleine suite..
Het mooiste in mij word vandaag geboren
geen spiegel heb ik nodig om te gaan
terug te kijken naar een ouder bestaan
nee, alle bloesems zijn voor mij even mooi
God is maar even geweest afgelopen nacht
hij zat tegenover mij en bemoeide zich tegen
mij aan, wat was het licht helder van geest
hoe heftig klonk de regen tegen het raam
Alles is vers, alles is nieuw, het leven gaat
mijn hart zoekt warmte in oude holtes
vlinders brengen mij op de klaprozenweide
van spaanse ruiter tot moeraskartelblad
Daar ben jij, wie heeft jou hier gebracht
in zilver, je danst op vilten muiltjes, lacht
terwijl er geen muziekstuk wordt gespeeld
dauwdruppels in je handen, zo onverwacht
Henk, juli 2019.
Stuur e-mail In het gras
Kom, ga maar mee
dan toon ik je groen
duizenden sprietjes
allemaal even trots
Ze wiegen in de wind
zwaaien om je heen
ga maar liggen, voel
hoe zacht, hoe fris
Leg je hoofd dan opzij
kijk, hoor ze praten
tegen elkaar, vlijen
kriebelen in je haar
Kom, ga maar mee
dan dansen we groen
rijgen door de aartjes
met onze witte handen
Henk, maart 2019.
Stuur e-mail Geduldig landschap
Ik spijker de luiken met roestige nagels
vast aan het uitzicht op de blonde kust
duinen kruipen tegen het vaste land
lamsoor en zeekraal staan schaars in bloei
smalle paden verdelen de aandacht in duigen
Spoelt de zee zich gulzig in de schorren
tussen donkere luchten, wakkere schapen in
wolvenvacht voelen de zoute wind, vleugels
van de velduil met ogen als was de zon erin
verdronken, dit land zuigt thans het leven
mijn uitzicht vervaagd bij laaghangende mist
er doemen gedaanten op uit pollen en veen
zij spreken de nacht toe uit oude gedichten
werk van De Genestet, groots, potsierlijk met
Krullen van liefde, tranen van goud en aardse
bemoeienissen over de dood en haar achterban
dit is nieuwe proza, zo schrijft een geest op
een lei met vulpen, zo leest men uitgedoofde inkt
Henk Knibbeler 2019 maart ( herbenoeming )
Stuur e-mail De witte dame van de nacht
Ontzield liggen veldmuizen
verzameld in braakballen
kaken en schedels gekraakt
de maan was getuige
slechts met een eenvoudige sikkel
scheen een streepje licht
op het verdict, de nacht blaakt
Langs gevels en graven
scheert geruisloos de dame
het wit weerkaatst op de dood
de landing is precies, oogjes schreeuwen
kort spiest een nagel
het hart, wat bloedt, is ontbloot
De ochtend kriekt, strepen oranje
verblijden de morgen, het landschap
komt los van de blauwe nacht
rietpluimen buigen, mensen bewegen
De witte dame schuilt voldaan
boven de koeien, op stal, zoals verwacht
Henk Knibbeler 2019 februari 23.
Van Hunsel naar Kinrooi B. ( reprise..)
tegen teveel verstuiving, bomenrijen
op heuveltjes omgeven door palen
bieden ruimte aan Gelderse roos,
Vogels broeden op de toppen van Vlier, hier
is het stil, waait de wind zachtjes om
de boerderijen, danst de zomer als
een jong veulen door de groene weiden
Op de grens ploegt een oud boer boertje
zijn pas gerooide aardappelakker schoon
als ik stop zwaait hij en wijst naar boven
ja, de luchten zijn fraai, meeuwen schooien
In groepjes achter hem aan, zijn leeftijd
ook, terwijl wij bij Neeritter aan de oever
van de Itterbeek onze verbazing uitspreken
over de bloeiende Rapunzelklokjes, het
Meanderen langs een watermolen en de
nieuwsgierige koeien om antwoord vragen
waar de grens nu precies begint, passeren
wij Napoleonsweg, indachtig Bokkenrijders.
Die hier ooit met zwaard en zwarte hand
dood en verderf zaaiden, Thorn en de
zusters van ’t Stift zich door de nachten heen
worstelden in gebed, zo mooi dit landschap
En de oude muziek in mijn oren, langs
kapellen en tuinen vol met bloeiende dahlia’s
te Kinrooi proeven wij kriekenbier en elkaar
spreken uit elkanders mond, lachen zomer..
Henk Knibbeler, 31 januari 2019
Een raam in je hart
Een raam in je hart
je moet niet met de dood heulen
te pas en te onpas om medelijden
schrijven, jezelf reeds begraven
De dood is niet om bang te maken
zijn kleuren van paars, donkerblauw
en karmijnrood vergezellen ons bij
ieder gesprek, de dood is niet zielig
Een verloren gewaande vriend komt
met een bos bloemen in de lente
kijkt uit over de frisse groene weiden
vanuit mijn raam, bemerkt een schaduw
En voelt de mantel van de dood, hij
wordt niet aangetikt, juicht het leven
draait zich om en opent zijn hart
de dood vergaat het lachen en sterft
Henk 31 januari 2019.
Fries wildevrouw
Een uit echt Fries hout gesneden
Stuurs, gek op mannen en ook
Nog zeer hulpvaardig en haar taal
Redelijk machtig, beetje boers maar
Dat maakte haar ook plaatselijk geiiefd
De kunst was haar niet vreemd. Ze scharrelde
Wat leuk werk bij elkaar en hielp doodzieken.
Ineens was ze weg zonder reden. Ja koppig
En met weinig woorden. Och, nee het was
Geen liefde, het waren 6 weken aan een lijntje...
Henk Knibbeler, Lavaux
Stuur e-mail Oh regen
Val maar op mijn aarde
Voedt de bodem met
Je transparante bloed
Spoel de straten en sleep
Alles in je stromen mee
Ook mijn tranen die in
Het niets zullen oplossen
In zich mijn heimwee dragen
Kom je ooit in een onderzoek
Verkleurde cellen tegen
Zeg dan tegen haar hoezeer
Mijn liefde lang heeft geleefd
Laat je kraan wat harder lopen
Douche je met het liefdeswater
Het liefdeswater op haar huid
Parfumeer haar voor het leven
Oh regen, blijf vallen, verzuur
Opdat ook het veen ervan afweet
Na jaren doordrenken tot dit uur..
Henk Knibbeler© 2 december 2018
Luister naar https://www.youtube.com/watch?v=OhGjQ6cMVz0
https://www.youtube.com/watch?v=_7hpeywrpD8
Songs van Wende Snijders.
Vader
Vader was slechts 38 jaar toen hij stierf
vandaag precies 95 jaar geleden werd
hij geboren en tot 1961 was hij mijn steun
ineens was het afgelopen, ik was hem kwijt
Vaders zijn je hele leven een inspiratiebron
ze verdwijnen nooit uit je gedachten, altijd
zijn ze wel ergens op de achtergrond aanwezig
maar vandaag prominent, zijn verjaardagsdag
Dan sta ik stil bij bij onze leuke dingen die we deden
hoe ik mee mocht naar de fabriek op zaterdag, lekkere
worstenbroodjes kreeg en op zondag mee naar de
hoogmis en daarna bitterballen eten in bij zijn vrienden.
Och, het is zoveel en ik mis hem nog hoor af en toe, nu
praat ik met hem en vertel over van alles, nieuwe vrienden
veel mooie natuur en mooie momenten. 95 jaar is niet niks
maar hij mocht het niet beleven, deze herinnering doet dat wel
Henk., 8 oktober 2018
Monoloog 1. ( bij de Vliegenzwam )
De avond schetst een ruwe dag na
Flarden wolkenstraten schuiven over
Mij heen, ik zie purper en oranje
De restanten van de zon gaan onder
Daar sta ik, heel alleen in de stilte
Overal dansende muggen, een enkele snip
De bosrand filmt de dag na, ruist
In mijn hart, schors van berken breekt
Een vliegenzwam knikt minzaam, ik ga
Zitten op het mos en vertel, praat
Trek intussen polletjes gras uit de grond
De avond krimpt ineen, koude stijgt op
Ik moet gaan, morgen meer, dag vriend
Ja, ik weet het, zij is in de buurt
Een nachtzwaluw scheert over mij heen
Ze wacht op mijn woorden, tot de morgen
....
...
..
.
HenkKnibbeler©28 september 2018
Gaandeweg naar Vlierzele, een ode aan Pajottenland
Over slingerwegen en door een landschap
wat gelijkenissen heeft met Limburg, heuvels
en vergezichten tussen oude hoeves en
leegstaande huizen, puin en kastanjebomen
frietkotten te over en tussen de lintdorpen
relaxsalons waar de hoeren uit Polen buiten
de stoep staan te vegen, wachtend op een
passant die net een half uur naar een kerkje
heeft zitten turen in zijn auto op een lange
zogeheten Napoleonsweg en nu zijn muts
wel eens af wil doen voor een paar eurocenten
Waar ben ik, waar de boulangier nog versere
pistolets bakt en zijn koeken kruidiger dan
het bier smaken wat door de straatgoten loopt
ja, want hier ruikt ge het leven, smaakt de hesp
beter dan een frikandel bij Tedje Mayoveel, is
de dorst anders en spreekt men met meer klank
Ook vogels dragen precies andere veerpakken
een merel ziet wit - zwart en een vlaamse gaai
is brutaler, maar tegelijk mooier, voller op kleur
schijt meestal paars tegen de vlaggende was
aan de draad, wit wat afsteekt tegen het groen
van alweer een dijk vol populieren, voorover
gebogen, kruimels voor de mussen, gier voor het
volk waar zelfs een dichter van moet kotsen als
de pastoor in zijn zwarte toog de straat oversteekt
en dan, dan luiden de klokken, splijt alle Vlaams
knielt men op de bankskes voor Sjefke van Rosa
Waar ben ik, amai, in een verdronken land waar God
nooit slaapt, maar vrouwen op zijn mooist zijn
veel mooier dan de veren van een poelepetaone
naadloos de liefde bedrijven in een bed vol rozen
zichzelf verwennen met een koffietje en glimlach
met de fiets gaandeweg naar Vlierzele terug rijden
HenkKnibbeler©23september2018
Stuur e-mail Een kartelrandje
Rood met witte stippen
geeft de herfst aanzien
och, kabouter spillebeen
bestaat nog steeds, kijk
Maar als kinderen knielen
en het deurtje zoeken
de schoorsteen en dan
opeens een blaadje landt
Tussen de witte poepjes
mooi opgekruld, gekarteld
en roerloos ligt te pronken
de oogjes knipperen, lachen
Rood met witte stippen
staat er weer en als de wind
het wil, het blaadje neemt
dan ' krak zei de paddenstoel '
Henk Knibbeler, 13 september 2018
ijzerhard.
Ik ben niet van deze zachte aarde weg te slaan
zonder vulpen, griffel, potje inkt en mijn ezel
- het liefst in koningsblauw en okergeel -
hoe kun je de geur van herfst in de steek laten
gele kanten van bosrand en humuslaag waar we
in de zomer onder oude eiken de liefde bedreven
Aan hun lot overlaten en nu geen eikels rapen
te gek is de kardinaalsmuts in dat roze met die
oranje pitten er middenin, wie kent ze eigenlijk?
och, het is mij om het even hoe de zon zich weer
laat zakken in de zee, de vloed schorren overmant
Schoonheid schuilt in de schaduw van jaargetijden
ik zag en nam waar, vele details werden woorden
mensen vervreemden van elkaar, vochten zich vrij
leven met de gedachte van onsterfelijkheid, zijn
bezig handen en voeten los te maken van zichzelf
mooie herfst, schoonheid van een prachtige vrouw
haar ijdelheid valt neer met een hart van morgen
lach en charmante loop doen de ogen glinsteren,
zeg nu eerlijk, welke kleuren verwarmen het meest
jij toch in je imitatie bontkraagje gedoken in mij..
HenkKnibbeler©september 2018
Stuur e-mail De trek van de ljippen..
Verzacht als jij weer even
Aanklopt, alsof je in mij woont.
Het ruisen van de bomen en
De trek van groepen ljippen wijst op verandering
De wolkenluchten die ik zie
Zijn al eerder bij jou geweest
Ze dragen een gouden randje
Wuiven beurtelings jouw liefde
Deze dag door de pijn heen
Is draagbaar, wat een geluk
Nog kan ik jou niet voelen, we
Sparen samen, sprokkelen in
Het donker nog naar vlinders..
HenkKnibbeler,© 8 september 2018
Stuur e-mail De zwarte dialogen II
Het paard roestte vast in zijn weide
fluitenkruid maskeerde zijn manen
terwijl de zonnige dijk ons te ruste nam
jij sprak weer boekdelen over Claus
spreidde ze voor ons uit, zong zoals
alleen jij dat kon over het verdriet van
België, november 1947,” Vlieghe die
wuifde onder de perenboom en wuifde
en wuifde..”
De zomer naderde nu rap, je zwarte
blouse met kant veroverde de ratelaar
het stuifmeel van de zeggen verdoofde
‘n tijdloos samenzijn tegen het dijklichaam
onze dialogen rafelden poëzie en kunst
uit elkaar, een moment van rust sliep
in jouw armen, je lippen sprakeloos
Konden we maar regels uit elkaar schrijven
Ik bewonderde je hemelse lach, zo fragiel
als je, tegenover mij, gebarend over het
witte licht praatte en het zwarte paard in
teugels gehesen, de einder tegemoet reed
dan brak er iets in mij, ontnam een machtig
onvermoed bestaan het verlangen naar je
vooral die rietstengel in je mond raakte mij
HenkKnibbeler,© 4 september 2018
Stuur e-mail De zwarte dialogen..
Wij zitten in het grote raam met uitzicht
op de vallei van Castelnuovo di Garfagnana
waar pioenrozen als drachtige vrouwen
in elkaar vallen, praten met gezichten
waar vragen op getekend staan, brengen
vingertoppen naar elkaar toe en spreken
Dan in de vorm van een oud gedicht
Een veer van een raaf splijt tussen het
ruwe marmer, zwart is met ons in kledij
tijd om het spel te spelen van het spreken
in een contrastrijke context, waarover wij
nooit iets hebben gecomponeerd, jouw
viool strijkt volkomen tegendraads een
Gebroken ochtend tot ongekende opspraak
Jij zegt het ene, ik denk en zeg het andere
wij willen even geen wielewaal horen zingen
de geur van lavendel tussen vlinders laten
zwart steekt sterk af bij je lach, ik lees je
maar jij kunt mijn woorden niet goed zien
hoort het zuchten van de deur achter mij
Galnoot
Nee, niet zoals ge wel zult denken;
zwartgalligheid van jonge walnoten
kan tot schrijven leiden van uitgebreide
- op sterk absorberend kladblokpapier-
volzinnen, die dichtlopen in de aanzet
vanzelf gaan de lezer zijn ogen wijd open
zijn wij zichtbaar tussen de witte papierkes
En zij leest dit hoog in het land, waar de
uitzichten op vooruitzichten lijken in eigen taal
waar de kievitten zich verzamelen en bijna
naar de grens met België vertrekken..
Henk Knibbeler © 1 september 2018
Bij terugkomst..
Bij terugkomst leek mijn land veranderd
alles was strogeel, het rook naar oogsten
koeien vermagerd, kippen met slordige veren
nergens een paddenstoel, laat staan zwaluwen
In de kreek dreven dode vissen, een reiger
kon bijna niet meer opvliegen, overvloed van..
vreemd als je rondkijkt in je omgeving
alsof het landschap is opgeschoven, herfstachtig
Mijn camera zoekt naar opvallende zaken, spots
nog geen biefstukzwam of parasolzwammen
een oude man fietst over het zandpad voorbij
roept iets van, alles is dor en de vogels zingen niet
Ik weet dat we veranderen, dat niets hetzelfde blijft
dat er altijd om ons heen mensen verdwijnen, vluchtig
maar ook dat er weer nieuwe op komen dagen
dagen die gevuld worden met herinneringen van gisteren
HenkKnibbeler,© augustus 2018
Spetter
Het water spat om haar heen
overal kristallen in de lucht
van blauw tot purper en geel
de zon lacht op haar lippen
Ze wenkt en lacht, roept liefde
geen duik was zo verfrissend
in haar armen en lange haar
spetters, jong en fel omringen
haar borsten, zoenen haar lippen
verlegen kijkt ze voor zich uit
ik weet niet waar dat meertje ligt
en haar onvermoede bestaan..
Henk Knibbeler,© januari 2019
Stuur e-mail Looking for the summer
Droom even weg in de zinderende hitte
luister naar Chris Rea en hoor de melodie
Het zomerhuisje is omringd met liefde
akkers worden bedrijvig omgeploegd en
overal maken vlinders en bijen een dansje
Kijk naar de Franse veldwesp, wat een beauty
zo apart en opvliegend met haar lange poten
of de Kleine vos op een Gele ganzenbloem
de zomer buitelt over haar hoogte, de kreek
Zalft haar oevers met donsveertjes van liefde
zwanen met hun jongen baden in het wit
op de randen staan oude granen zoals Dreps
en ook Slaapbollen wakkeren de zomer aan
En zij staart haar ogen uit, maakt heerlijke thee
Looking for the summer, lacht en zwerft door
mijn huid. I can hear youre heartbeat galmt
door de serre, een Glazenmaker danst rondjes
Luister en kijk in maximaal scherm naar
https://www.youtube.com/watch?v=A8a6kHQN9BA
Henk Knibbeler.C.juli 2018
Stuur e-mail Beelden uit de zee
Ik zag een witte piano staan
op het strand, net voorbij de
vloedlijn..
dichterbij was hoorbaar hoe
zorgvuldig partituur bewoog
verderop kwam zij uit het zand
met rood gewaad om zich heen
haar blote voeten verborgen
zich beurtelings in de zeewind
het zwarte haar spartelde hoog
boven het klavier, ik luisterde
samen met het ritme van golven
naar een verwaaide polonaise
duinen bedolven hun doornen
de muziek zweefde over helm
en aardsterren, ik keek verdwaasd
hoe haar vingers dansten, hoe
ze hier was geraakt langs slikken
en graven van oude vissersboten
zoveel gezichten legde zij bloot
vreemde namen klonken het land in
waar de hazen zich ingroeven voor
komende winter, dorpjes stillekes
onder het vallend blad bedolven
hun grijze gezichten uit steen houwen
ik ben blij, de melodie verdwijnt
langzaam in de nacht, de zee zwijgt
en de maan valt met zijn geel licht
op haar naakte voeten, onvoorstelbaar
Henk Knibbeler juli 2018
Stuur e-mail Zuiddorpe zonder lindenblaadjes..
In het vroege ochtendlicht ontwaakt het dorp
ik hoor een viool uit een raam klinken, scherp
worden akkoorden aangesneden, de ochtend
doorklieft en duiven, mussen zij blijven nog stil
Ik passeer het huisje van de vrouw die met penseel
en palet de abstractie van haar denken vastlegt
van een oude liefde die dertig jaar ouder was en
al vele jaren haar heeft moeten verlaten, indachtig
hangt zij nog steeds aan die man, ze weigert een
zoen van een vreemdeling, hangt aan het verleden
en penseelt haar ziektes weg die ze na zijn dood
heeft opgelopen, haar leven is een en al abstractie
Pogingen om dichterbij te komen lukt amper iemand
haar angsten om te falen en haar onkreukbaarheid
maakt mensen kopschuw, het dorp is haar metafoor
nooit zal zij liefde waarderen, alleen van haar penselen
De viool speelt Max Bruch in G-Minor Op.26 en over
de straat dwarrelen de lindenblaadjes, dansend op de
tonen. Een vrouw naast mij knikt minzaam en fluistert
in mijn oor, herkenbaar, ze knijpt zachtjes in mijn arm
Henk Knibbeler, juli 21 2018
De zotte zomer
Oh mijn lieveke wat ben je mooi
wat dans je in mijn schaduw
Uw voetekes zo klein, ge lacht
tegen het water, ge spettert geluk
Ik volg U naar het zandkasteel
kijk in U kamer en beklim de toren
Heel de dag straalt U gezichtje
de zomer vol, die zotte zomer
We dansen op de golven en ik
zwier U over haar hoge kammen
Oh zomer blijf nog maar effekes
hij slaapt in mijn armen, zo lief
Henk, juli 2018.
Stuur e-mail Le temps qui reste..
Ik wil teveel zeggen, kan mijn woorden niet goed kwijt
Er gebeuren dingen, mijn lichaam is onrustig
De dagen gaan te traag, ik zou wel willen rennen
Eet van alles, drink te weinig en slaap te kort
Wat gebeurd er toch, de hazen lopen niet meer
ze slapen in het droge gras en ik stuntel overal overheen
huilen mag toch ook geloof ik, of hoe zeg je dat
als er een enorme drang naar haar is die aan blijft dringen
De seizoenen wuiven voorbij, deze zomer ken ik haar
van een halve foto, van enkele woorden, maar zoveel
wat mijn hart tart, wat mijn gevoelens pijnigt, ik weet het
ook liefde doet pijn, maar je houdt het niet tegen, het komt
en het landschap om haar heen sluit langzaam om ons
ik schreeuw, laat morgen die dag maar komen, dat wat we
afgesproken hebben doen en elkaar bewonderen, luisteren
en elkaars handen voelen, ogen strelen en een beetje huilen
Ik luister naar Serge Reggiani, Le Temps qui reste, zo mooi
onophoudelijk speel ik dat schitterende lied zo vol passie
vol hoop en verdriet, maar kom op, omhels mij maar en laat
mij je hart voelen voor altijd, verdrinken in je zachte adem
Henk©5 juli 2018
Luister naar
https://www.youtube.com/watch?v=Pp9nCNy04So&list=PLoBK9cXxsLlmHaqCfB_yY0yx5Q45zrVnc
Stuur e-mail In alle eenvoud..
Jaren gingen voorbij, ik leefde
Reisde heel de wereld rond
Nooit was er een moment dat
Ik dacht aan haar vriendschap
Ik kende haar niet, tot voor kort
En dat zelfs virtueel, half beeld
Bescheidenheid siert haar, kort
Van stof en vooral verkennend
Een dichter zoekt naar beelden
Evenals de fotograaf. Zij is kunst
Voor mij, ongezien het mooiste
In al die jaren in eenvoud zo lief
Nu schrijf ik mijn nieuwe bundel
Vol met werk uit mijn bestaan
Het klinkt gek maar de laatste
weken laat ik haar in mij begaan
Voel de synergie en openheid
De tijd zal ons wel ergens duiden
Als ik door het dorp Zuiddorpe
Fiets dan gaan de klokken luiden
Knisperen de lindeblaadjes stuk
Ben ik blij met dit warme geluk..
©Henk Knibbeler, 4 juli 2018
Van Zuiddorpe naar Boekhoute
Hoe staat zij, schaars gekleed
te wapperen op d'oude zeedijk
leunend op een straffe wind
haar dijen omhelsd met flarden
Er keren groepen zwanen terug
van de grote kreek nabij
zij buigen in hun verenpak
gracieus valt wit op grijs en zij
Het achterland verpietert snel
sterft in lagen blad en loof
ik wuif haar toe mee mijnen klak
als zij verblijft in zomerloof
Och lief dorp, omringd door vlas
een hymne zingt om al u daken
Ik zie haar gaan, de kunst omhanden
nooit gedacht dat ze mij zou raken
Henk Knibbeler, 25 juni 2018
Zomerkoelte
Er zijn van die dagen dat het koud is om je hart
dat je elkaar een mantel wilt geven en samen
op een bankje onder de kersenboom wilt zitten
en elkaars handen vasthoudt.
Er zijn van die dagen dat ik verdrietig ben
omdat ik niet weet waar jij bent, wat je doet
de koude om mij heen slaat en jou mis.
Er zijn van die dagen dat ik je kwijt ben
Jij ergens in dat verlaten landschap eenzaam
en alleen bent. Ja, van die dagen zijn er af en toe
om dit 10 keer te lezen en even stil bij te staan
zo'n dag als vandaag!
Henk Knibbeler, mei 2018
Stuur e-mail Kruisbestuiving
Vandaag viel er honing op de daken
de zoete geur van de Japanse kers
doofde stemmen in het voorportaal
het was een komen en gaan van handen
Zij duwden het opgetrommelde geluk
in een kruiwagen voor zich uit
vooral veel witte bloesems zweefden
met de vogels mee als een lint door
De fragiele zonnestralen, stapels met
opgespaarde boeken werden naar buiten
gedragen, een eerste liefde verdrong
zich door het scheefhangende tuinhek
En ik weet nog wanneer de Jasmijn ging
bloeien, dan stond Maria het hoogst
dartelden er altijd zweefvliegen langs
slurpten aan de honing en brak de lente
Zoveel woorden in de tuin van moeder
brachten ons bij elkaar, het tafeltje met
verwelkte tulpen met uitzicht op de vijver
haar blijdschap, haar handen in de schoot
Henk Knibbeler, maart 2018.
Stuur e-mail Theetuin uit duizenden..
Nu we aan het rondtrekken waren langs onze
oude rivieren kwam na de Maas dan nu de Waal
aan bod, een magere rivier met beddingen en
strandjes waar kinderen spelen, paarden jagen
Op hol geslagen veulens, staarten als wimpels
in het verrukkelijke blauw de loef afstaken
van de blaarkoppen, fietsers geruisloos
glijdend door het landschap een zoom tegen
De dijken vormden, Millinger Waard kwamen
We terecht, dorpjes als Kekerdom en Tolkamer
liggen er te kijk tegen de dijken, uitgeholde
oude populieren zijn rijk gevuld met humus
En Klaverzuring gelardeerd met fraaie mossen
we nemen de blauwe route, glijden over klei
Worden gadegeslagen door een boerenzwaluw
ja, ze zijn er dus, we lachen en proeven lente
Hier in de stilte hoor je de Fitis en Tjiftjaf
er klinken bootgeluiden vanaf de rivier, alsof
We naar een onbekende reis toe lopen, maar al
snel struinen we door de Gelderse Poort, waar
Kuddes Galloway runderen en wilde Konikpaarden
ons pad kruisen, jij rust even tegen mijn zijde
en dan komen we bij de Millinger theetuin aan
ik zou bijna gedacht hebben de geurende thee
Van lokale kruiden geroken te hebben, maar er
is veel meer te zien, we praten honderd uit, jij
Geeft mij een kleine rode roos uit de rozenvijver
en schrijft het duizendste gedicht hier voor mij
Neer, ja dat mag zegt ze en koestert het zonlicht
in prachtig blauw geglazuurde tegels, vlinders en
vogels omhelzen ons, dank je wel lieve lezers al die jaren..
Henk Knibbeler, april 2018
Stuur e-mail Zo zondag
Weer zomertijd
met een lange arm
naar het avondlicht
Genieten na het eten
Nog even gauw kijken
voor het donker
we tellen de uren op
tot in de hoge zomer
Slapen onder de maan
lepeltje lepeltje op de heide
Henk 25 maart 2018
Spektakelgroen
Het groen in de beukenhagen
lichtgroen wat de linden siert
hard groen ratelt met populieren
de kaarsen op de rode kastanje
Geen lucifer is nodig, ze bloeien
dag en nacht, parfumeren straten
en pleinen, maken doorkijkjes
weer spannend, wolliger en ronder
Wij gaan door holle wegen, met
sporen van löss tot onder de tafel
het landschap wordt kleiner, komt
dichterbij en laat zich omhelzen
Een regenbui kleeft aan je haren
alles verdrinkt in je warme gelaat
de dotters, de zinkviooltjes dansen
het groen, het geel, ja het bestaat..
Henk Knibbeler, maart 2018
Stuur e-mail Dans met een glazen madam
Mager geel licht verstrooid
in lucht rook door het café
gezapige lieden hangen met
buikjes voorover aan de bar
Een oude saxofoon speelt
vlekken in mijn slechte ogen
aan een tafeltje zie ik haar
onrustig spelen met een viltje
In de linkerhand en een glas
met rode port in de andere
dansend op de oude muziek
zweef ik naar haar handen toe
En kus haar zomaar op de adem
ze kijkt als een glazen dame
die me zo zou willen ruilen
voor het glas als vertier
Scherven schitteren op de vloer
hebben elkaar goed vast
swingen en lachen onze tanden
bloot zoals iedere zondagmorgen
Henk Knibbeler, maart 2018
Verhalen uit een landschap
Bij het avondeten sprak men af om
langs de Tungelroysebeek in het gras
te gaan liggen, er was weinig stroming
en de zomer doofde een lome dag op
het land waar geelgors in verdwaalde
Stemmen galmden over het bleke water
terwijl stuifmeel de oppervlakte bepoederde
overal gonsden bijen, hingen populieren
tegen elkaar en strooiden met sluiklicht
Hun schaduwen vooruit, de beek boog
licht richting Swartbroek, het dorpje wat
tegen potstalakkers lag te walmen, die
het landleven als een lied tussen de rijk
bloemende bermen vlocht
Ik zwierf hier jaren en uren rond met een
verrekijker en flora, knielde voor grijskruid
en akkerviooltje, minutieus registrerend de
rijkdom van dit kleine land achter Weert
Op de zandgrond ploegde een boertje diep
voorovergebogen zijn resterende jaren omver
uit de lucht vielen te hooi en te gras vogels
als wulp en tureluur op de schots en scheef
staande paaltjes in het land
Er was kleinschaligheid om mij heen, er was
een evenwicht tussen mens en natuur, de
ecologie voelde als een gezonde groene weide
Wandel maar mee, de Pelmersheideweg af
Aanschouw het coulissenlandschap en de vele
poelen, luister naar de stilte, naar het zand
wat tegen boomvoeten waait, wandel met
mij mee en vraag maar, vraag waar koningsvaren
staat en pluk een grashalm, voel de sporen
onder je voeten van eeuwenoude paden
Rust dan in de berm, gebruik je armen om mij
je vreugde uit te leggen, tot aan het avondeten
Henk Knibbeler 2018 herbewerking.
Herbewerking voor Stichting Limburgs Landschap
Stuur e-mail Meiboom
Je bent, jullie zijn vandaag
wel even dichtbij geweest
ik herinner mij het lentefeest
onder de kersenboom, dans..
Ook het plein in Siena, waar
we op die hoek gelato aten
korte flitsen, gemarkeerd in
onze levens, mooie momenten
Nu zijn we gelukkig in andere
tuinen, drinken nieuwe wijn
uit oude glazen, het moet gezegd
niets verliezen we in het heden
Henk 2018.
Stuur e-mail Mistroostige plekken
Ze bestaan nog die desolate paden
dwars door een verlaten landschap
met oude telefoonpalen, eksters
wazige kerktorens op een zondag
Alsof de mist daar is blijven wonen
voorgoed, boeren niet meer ploegen
dat weggetje waar wij dikwijls fietsten
als het kleine hoefblad massaal bloeide
Jij mij plaagde en tegen mijn stuur sprak
wij in spagaat in het gras vielen samen
het uitzicht minder mistig werd, schoner
een vogel op d'n draad stiekem meekeek
HenkKnibbeler, januari 2018
foto bij Prosperedorp vlakbij Doel.
Bundel "Blij dat je hier bent"
Stuur e-mail Gesprek met een foto..
En steeds worden woorden
aan de klok opgehangen
stijgen wolken hoger dan blauw
zoek ik in beelden en boeken
Wat rest zijn de herinneringen
en mijn armoede jou te missen
hoe trots sleep ik het zwart - wit
Welk een negatief ontwikkeld
langs het schrepele licht wat winter
wordt genoemd, kijk in de leegte
Of er misschien een antwoord
hangt aan de wand, een foto
zonder warmte die mij aanstaart
Waartegen geen kruid is opgewassen
regels wegkwijnen en steeds meer
woorden in vraagtekens veranderen
HenkKnibbeler januari 2018 Bundel “ Blij dat je hier bent “
Lieveke in de nacht
Als het nacht is roept mijn schrijfgerei
breekt de stilte ieverans in het heelal
gedachten die alleen de dichter kent
laten radertjes draaien, beelden klotsen
Tegen mijnen binnenkop, onrust zet zich
vast en de letterkes vliegen in de ronde
De maan zwijgt stillekes, ligt op zijn gat
wiegt op het zwarte scherm en er krijst
Een verdwaalde meeuw in de donkerte
dan schrijf ik de letters uit de lucht, hou
van haar en van haar, lach om haar en
om haar, peins dat ik effekes bij haar sliep
Plots komt er een klein liedeke bij mij af
pak mijn gitaar en zoek de zjuste tonen
- och mijn lieveke, gij bent zo schoon
ik kom vannacht, ik kom vannacht
Och mijn lieveke, gij bent zo schoon
weet dat ge op mij hebt gewacht –
Maar de regels verdwijnen weer, gelijk
de droom spatten zij uiteen, verkrampen
Onder het geweld van mijn schrijfijver
en de morgen, de zotte morgen komt op
mee een gouden randje, een tas thee
dan hoor ik geluidjes en schouwschijterkes
Hoor, het luidt over de dood, de kwartels
roepen al uit het land, zij gaan mij vooruit
weten waar de wegskes hun kronkels bij
het voorbijsteken lichtelijk omhoog voeren
mijn geest kruipt in elkaar met zwarte hand
Muziek van Zjef Vanuytsel gebruikt als mijn nachtelijke inspiratiebron.
https://www.youtube.com/watch?v=uXl8b4t916A
HenkKnibbeler januari 2018
Vogelwind
De wind kwam vanochtend met de dood
het land invallen, onstuimig en briesend
met wilde vlagen geselend over gewassen
een zeis vol wolken voor oogverblindende
Zonnestralen, mijn land oogste lichte herfst
Witte was stak scherp af bij de donkere
opbollende luchten, waaide hoog op, stak
lege armen en benen in een keurslijf waar
De dode straks in zou verblijven, gekloofd
hout trok zich samen tot draagbaar verlies
Ik zie een fietser in zwart pak voorbijgaan
zijn broek waait achter hem aan, het stuur
Blinkt verkeerd en de bomen wuiven nauwelijks
in de goede richting, aan welke zijde zou
het graf straks beter liggen, kraaien stuiven
In formatie aan hem voorbij, de wind raast
Adem uit, zij draagt een scarve in zwarte kant
verlaat het huis aan gene zijde waar een golf
van droefheid haar handen vult, waar onmacht
meedrijft naar de horizon, het land verlaten
HenkKnibbeler januari 2018
Stuur e-mail Ik ben blij dat je hier bent...in Zoutelande
Kom, geef mij je armen en ga mee naar het water
luister naar het ruisen van de zee, zie de meeuwen
ga zitten in het rulle zand en kijk naar de horizon
hoor de muziek opstaan uit de schuimende golven
Een heel strand voor ons alleen, wuivende duinen
en we dansen weer, draaien cirkels en zijn zo blij
In Zoutelande, het strand in Zoutelande, zomerliefde
Jouw silhouet als lange schaduw voor mij , stralend
Ik ben blij dat je hier bent, jij bij mij in Zoutelande
de dans veranderd in een krijgertje spelen met elkaar
Jij rent als een hinde voor mij uit naar het water
ik ben blij dat je hier bent, ik ben blij dat je hier bent
Jaren zat je in mij verborgen, was ik zoekende, verlegen
om je liefde te vragen, om je huid te proeven, het zout
ik ben blij dat je hier bent in Zoutelande, ik pak je vast
en langs de zeereep vallen wij neer, je benen op de mijne
Ik ben blij dat je hier bent, mijn muze, ik ben blij dat je hier bent
in Zoutelande, in Zeeland, langs onze kust, in Zoutelande
HenkKnibbeler, januari 2018
Gedicht geschreven na inspiratie van het lied Zoutelande van Blof
Luister ernaar als je dit gaat lezen en dans mee in gedachten
Stuur e-mail Kamerlinde
Zelfs een speld valt
zonder hooi, raakt zoek
in de vroege lente
tussen jong grut, liefde
Jij woont in mijn hoofd
tussen wat gevonden is
in zalig gevoel, ik stoei
met een keukenrolkoker
Die past om mijn naakte huid
trots als een papoea
lach en dans ik
je kamerlinde rond
HenkKnibbeler, januari 20018
Windkracht negen
De wind is op bezoek vandaag
Onstuimig en hard schuurt hij
Langs alles wat stof bevat
Neemt het mee, maakt wolken
Ik zie een vrouwtje gaan
Zij is bijna als een zeilboot
Haar rok staat bol, ze wankelt
Op de golven van de storm
Een jongetje kantelt op zijn fiets
Snotpin onder zijn neus, tranen
Knie kapot hulpeloos vragend
Aan de wind of hij wilt gaan liggen
De wind is op bezoek, wij razen ook
Zo dikwijls, buiten adem en nemen
Te weinig stof mee, wij vervuilen
Onze aarde, zijn zelden onstuimig
Henk Knibbeler, januari 2018.
De Nieuwjaaarsheks
Na het ontploffen van een vat zuurkool
in de oudejaarsnacht bij boer Verminnen
hingen de slierten overal in de bomen
als serpentines te bungelen, een steenuil
Draaide schichtig zijn ronde kop rond
toen op het hek bij de mestvaalt een zwart
kleed wapperde en een bezem gevuld met
sterrenstof bewoog, de uil verwisselde van
poot en zag een witte gedaante met grote
kromme neus, lange vingers en uitpuilende
ogen op de bezem klimmen, haar sandalen
hadden sporen die ze als sjeesraketten gebruikte
Als een speer steeg ze op en krijste de hele
omgeving bij elkaar, riep leuzen over de
boerderijen uit en spuugde vlammende letters
uit, vraagtekens, vissenstaarten en ogen van
Kikkers, ze schreef een woord in de grijze lucht
Waar niemand wijs uit kon, zelfs de uil niet
een vos met een vers kippetje in de bek en
niet gauw bang voor enig rondvliegend gespuis
dook in een sloot, witte pluimen knalden omhoog
Maar de heks daalde neer, stak haar bezem in
een molshoop en riep een onheilspellende kreet
Nog steeds stond de uil hoog op zijn poten..
En zag hoe de heks met haar staf de sterrenstof
in een hol stak, daar ontstond een enorme bal
van vuur en stemmen, ze spraken over nieuwjaar
En omhelsden elkaar, ze zongen liederen over een
nieuw decennium en veranderden in elfjes, fladderden
naar de boerderij en kleurden de hemel in goud
en zilver..
Toen verdween de heks, haar bezem
veranderde in een knotwilg, de uil droomde verder..
Henk Knibbeler©2017 december 31
Stuur e-mail Zij is funky, something about you..
When they ask me how long i gonna love you
I say forever..
In de avond is zij een dancing queen
Vraagt mij weer mee naar de dansclub
Zwaait even om mij heen, die armen
Draait rondjes om mijn middel, geurt..
Do it for you love is het thema dit keer
Daryl Hall and John Oates, mij bekend
Klinken uit de speakers, de vloer is leeg
Er komen meer stelletjes, we clicken
Het ritme zweept ons op, zij is gorgeous
Ik grijp haar handen, draai en wentel
Harder de muziek, zweetdruppels kleuren
In de zwoele ruimte is er chemie, de uren
Dansen ons de nacht in, no matter what it takes
No matter what they say, use my intuition
Dan rust zij even uit tegen mij natte lichaam
Time healing, nooit meer laat ik haar gaan
Oh wat een muziek die ons wegsleept in de liefde
Keer op keer, de douche samen, so close
I feel a change in the air, something about you
Leaving me breathless, something about you..
Met dank aan Hall&Oates, speel zeker de CD Do it for you love helemaal!!
https://www.youtube.com/watch?v=__qbxdxp_6c&list=PL47LEjakiFHartR7lNo3VhU1_hiSpEqzu&index=13
https://www.youtube.com/watch?v=HUFU_aH9Gf8&list=PL47LEjakiFHartR7lNo3VhU1_hiSpEqzu&index=6
HenkKnibbeler©december2017
Levensduur
In de vrieskou worden ze geboren
waar het vandaan komt weet ik niet
hoe dan ook, de mist is de moeder
maar dan, wie zet het om in verschiet ?
De precisie en vormen zijn zo uniek
alle takjes en blaadjes zijn exact gelijk
uit het niets ontstaan in zoveel pracht
het ontwerp tart mijn ogenschijnlijk bereik
De zon wint uiteindelijk met zijn warmte
breekt dat wat geboren was weer af
weg is het leven van ijskoude wezentjes
ik adem nog, wacht op nieuws, ben bekaf
Henk©december 2017
Winterakkerse gedachten..
Het zouden toch de brandganzen moeten zijn
die afgestoken tegen de dorpen hun vluchten als
soldaten met een helm op en sabel in de aanslag
in formatie aan het grijze landschap verbannen
Waar einders beginnen groeit meestal de hoop, is
het verzamelen de moeite waard, spreken beelden
die je samen deelt door de horizonten heen, valt
een morgen niet slechts zelden open op een plek
Kijk mijn leger daar staan, een uitkijkpost op kop
kreken blinken als ijzige linten tussen roestig riet
als het even kraakt gaat de formatie de lucht in
met volle bepakking, de sabels langs de flanken
In scheervlucht passeren zij mij, stijgen hoog
om snelheid te maken, een V-formatie waardig
klaar om over velden en huizen in haakse bochten
het begin van de winter aan te kondigen, wit door
Groen en licht door donker en dan weer andersom
opdat wij beneden wakker blijven, gaan zaaien in
de bedden, bloemen knuffelen en liefdes erven van
ooit voorspelde leugens, nooit gekende waarheden
henk©knibbeler december 2017
De ontmoeting
Klapwiekend droog ik mijn handen
aan de onzichtbaar gulzige lucht
de spiegel zweet nog van het scheren
de rest is de wastafel in gevlucht
Zweterig loop ik mijn rondjes alvast
met een kop koffie in de appelgaard
spreeuwen imiteren het laatste nieuws
angst beklijft mij, tijd ontspaart…
Het park ligt schuin en ik loop scheef
zoek naar jouw sporen en je geur
parmantig blauw danst tussen struiken
ik wend mij af, herken de lichte kleur
Als er nu een fontein zou openbarsten
nam ik je hand en droeg je op armen
kuste je borsten, lippen en geweten
om je daarna weer in mij op te warmen
De winter mag komen, jij bent erbij
neem bladeren, licht en zijde maar mee
het huis ademt jou, vlokken vluchten
als we stil zijn dan horen we de zee…
Henk©december2017
Blauw
Nu de luchten zo strak blauw zijn
koolmeesjes met hun jongen op sjouw
mis ik jou
in al dat blauw
het zomerblauw
wat zo mooi afsteekt tegen het groen
het zijn de lome dagen van niets doen
van hangen en kijken
naar vrouwen in het blauw
kinderen in het water
oudjes in de rouw
met al dat blauw bemin ik jou
mieters staat het hoedje op jou
met al dat blauw
vooral dat ene veertje
je bent een schat van een vrouw
Henk, aug.2017
Wederkerig
Iedere keer weer
Is het weer
Weer het gesprek
Van de dag
Of de nacht
Over en weer
Gaan ervaringen
Weerzien is soms
Meer dan weerachtig
Henk©nov 2017
On Every Street, een dansnacht met haar..
Ik wil met je dansen, de hele nacht door
Het zweet op onze gezichten en lijven, je armen
Om mij heen en je ceintuur losjes
Op je jurkje, je voeten op de mijne
Op de muziek van Dire Straits het album
On Every Street, snel en langzaam, helemaal
Kijkend naar elkaar, naar de spotlights
Tot onder de morgen wil ik met je dansen
Je lichaam trilt, je bent een beetje geil
Ik voel je heerlijke huid, dat zachte
De muziek danst ons weg in weer een nummer
We swingen om elkaar, wat ben je een stuk
Ik kan je schrijven zoals ik dat wil schat
Je haar lekker wild, je ogen als Zeeuws blauw
Eindelijk heb ik je gevonden, jij, lief
Ik slaap tegen je oren en je zachte borsten
Maar de nacht is lang, Heavy fuel klinkt
En jij zwiert over de vloer tussen het volk
Ik ben je kwijt, maar je zweetdruppels herken ik
Boven de menigte, het zijn jouw liefdesparels
Die opspatten en onmiskenbaar zijn voor mij
Daar ben je weer en springt op mij, lekker ding
On Every Street maakt onze liefde klinkervast
Je gezicht in mijn handen, je lippen ontembaar
Luister de hele CD On Every Street en dans met mij de hele nacht!
https://www.youtube.com/watch?v=u6aJvz1t0t8&list=RDu6aJvz1t0t8&start_radio=1
Henk©november 2017
Bij de Vogel, een Zeeuws-Vlaamse kreek - prozagedicht.
Paulus Potter schilderde de knotwilg met koeien
boerenzwaluwen tegen kroppende wolkenluchten
en zwierf met dit beeld door vele gangen. Zo ook
door die van mijn Opa en Oma in Hengstdijk
Tegenover het huis lag een modderpad naar de Vogel
een kreek in Zeeuws-Vlaanderen. Spelend en langs
de boerenstal lopend moest ik door een hek en kwam
op de natte weilanden. Laverend tussen vlaaien
Bereikte ik het water en proefde de brakke grond
Keek naar de knotwilgen en de koeien, zag een soort
schilderij. Toen kon ik dat niet beschrijven, die schoonheid
van het landschap, ik durfde er niet eens over te praten
Riet werd doorsneden door visstoepen, overal kwetterden
karekieten en tegen de zwoele zomerzon klonk de
roep van de koekoek. Kringen in het water trokken mij
ik zag mijn vader, ik greep naar wat er niet meer was
Maar de vreugde van de beleving was overweldigend
Ik aaide de koeien en plukte de korenbloemen gretig
Liep trots naar Oma en vulde haar hart met blauw, zei
dat ik het schilderij had gezien uit de gang, ze glimlachte
Luister bij dit gedicht eens naar
https://www.youtube.com/watch?v=x5k9ZdhCHUA
Henk©augustus2017
Bloemen voor de doden
Het is met de storm dat er weer liefde en vriendschap
binnenwaait, bladeren hun laatste strohalm verliezen
en een rondedansje maken aan de voet van een linde
ik zie haar gaan met een chrysant onder de arm, stil
Ligt de aarde, namen en jaartallen gaan voorbij, stenen
spreken niet, zij geven een houvast aan wat eens was
Steeds harder waait de wind, kromgebogen staan elzen
naar het oosten gericht, hier en daar dwarrelen linten
Maar de zon heeft een afspraak
dat er momenten zijn vandaag
om even te mogen doorbreken
Het licht te laten kaatsen, glans
op het roodbruine weer te geven
onverwachte momenten te koesteren
De lange mantel volgt, haar voile zwaait en vlagt terug
bij het hek staat een oudere man te treuren, zij vraagt
Met de hand op zijn schouder, ik zie het gebeuren terwijl
ik even daarvoor bij mijn vader over moeder heb staan praten
Henk©sept.2017
Geroezemoes
Er komt geluid aan, vanaf het land
patrijzen scheren in straffe formatie
over het pas geschoren maïsveld
het voelt koud en kil, huizen branden
Wijds geurt mijn land naar de stront
knotwilgen penselen nog met twijgen
aan de overkant van de rivier klinkt
een lied wat door de mist is verwekt
Mensen gaan met een brood onder
hun arm bij de slager binnen, staan
beurtelings te knikken, kletsen over
hun doden, kiezen ieder zijns weegs
Er komt geluid aan vanaf de zeekant
stemmen omringen kreken en sloten
ijsvlaktes kraken in de stilte, luister..
wat ben ik klein hier te mogen reizen
Henk©oktober2017
Romance in deux
Kijken en wachten op alles rondom jou
woorden strelen de muur en verdampen
soms lijkt chemie wel een utopie te zijn
voetstappen op fluweel een verademing
Zo hoog kijk ik uit op de donkere stad
regenvlagen vertroebelen het uitzicht
je lacht, je streelt en zingt een beleving
er schijnt nog licht in de oude kamer
Dit zijn bij jou was antiek, was warm als
mahoniehout, klonk niet hol, geurde
naar lentestof, naar zaad, naar je huid
deze dag gaat niet open maar verscheurd
Ons fysieke opgaan, de passie en tranen
waar moet ik nog zoenen, waar is nog plaats
als je terugloopt naar de keuken, de
ceintuur van je kamerjas met je meeslepend
Henk©2017 augustus.
Een roze wolk
Waar zij gaat
Wil ik ook gaan
Dat schelpenpad
Wat knarst
Net als mijn hoofd
Haar tred die benen
Dat roze ergens
In een vrouw van
Verlangen en lust
Henk©nov.2017
Muze
Alsof ik je al jaren zocht
tussen koren en luchten
einders liet slapen, vogels
het strand op liet vluchten
Waar jij danste in cirkels
je rok zwierend door zout
mijn woorden, mijn zinnen
door jou gekerfd in hout
Overal hoor ik je zingen
kijk ik mijn ogen naar je uit
schrijf mij, kneed mij, zeg
hoe inkt drenkt in mijn huid
Wees vooral je eigen mooi
lach en zwier, huil mij vast
omhels dat wat waarde kent
zo lief je naam in mij verkast
Henk©september 2017 voor mijn muze.
Spingaren
Ik vergeet je niet, want een ooglach
van jou is nog nooit geëvenaard
als jij binnenkwam stak er een wind
op, zo zacht en heilzaam, zo bedaard
Brak het glas en wrong je in mij, ik
lag met jouw voeten in een spagaat
we dronken de wijn uit oude kruiken
en aten vingers van elkanders gelaat
Ik vergeet je niet, spijbel de uren en
schrijf mijn letters in een houten muur
heb je de tred van jezelf zien dansen
wapperend haar zo vlakbij het vuur
Dat ben jij, meisje bij de oude olmen
muurtjes en water, lantaarns en plein
nooit meer zal ik je nagels voelen, je
huid en sporen, je lippen ragfijn..
Henk©2017 september
Herfst in haar handen
Alleen de vroege ochtenden
geven mij nog zonlicht
zij slaapt nog ergens terwijl
de regen begint te suizen
Regen spreekt ook, luister maar
praat met de beukenbladeren
en de paddenstoelen
ook zij schuilen bij elkaar
Mijn pad is kort, kastanjes vallen
honingzoet waren haar handen
de thee geurde naar jasmijn
wij namen geen blad voor de mond
Wat moet ik nog zonder haar, nooit meer
eenzaamheid en alleen zijn
mijn liefde, mijn vrouw van mijn leven
deze herfst begint te ver van je vandaan
Henk©september2017
En als de zomer..
En als de zomer..
En als de zomer haar kleuren
laat zien, het T-shirt in geel
met opdruk, " wat ben je blauw "
als de kattenstaarten bloeien
Wederiken jaloers hun geel
in de strijd werpen en hier en daar
een wielwebspin haar kabels
heeft gespannen, juffers van harte
Een lange paringsvlucht maken
gekoppeld de nacht ingaan..
En als de zomer haar kleuren dan
langzaam even dooft om te slapen..
Henk Knibbeler©juli 2017
Langs het vlas
Het ruist in het vlasveld
alsof de bloemen huilen
een zomer te heet op de klei
toch zitten er vlasbolletjes
Zij wiegen in de wind
maken het veld tot een grote rammelaar
als ik voorbij ga, zij drogen hun tranen
wachten op regen
Een gele kwikstaart vlindert voorbij
past in het zomerbeeld
als ik langs het vlas ga
met mijn enige ziel onder mijn arm
Henk Knibbeler©juni 2017
Domies toen en de wind..
Als ik in het stille Groninger landschap de
wind met me meekrijg, de bomen en
struiken zoals kastanje, meidoorn en populier
zie blozen.
Alsof Ede Staal met de
poedersuikerbus heeft gestrooid, zijn
geest nog rondwaart in de sloten, bruidskleed
opgebolde paardenbloemenvelden.
Dan is daar Pieterburen, waar Jonkers de kerk
bouwden. Kniel ik voor het Haarlems
klokkenspel, pluk de kruiden, snuif
aan de triomfantelijke seringentrossen
die alles parfumeren. En weer is de wind
mijn enige metgezel, slinger ik door
de kruidentuin en luister naar kikkers.
Daar is de thee, geuren sterven op het gras
en de Clematis bolt zich op tegen de muur.
Er roepen nog meer kerkjes op terpen, Ezinge,
Breede, zij allen staan verweerd op
de wind, hoor het zingen op het land.
Het zilveren gras wat buigt, kop tegen staart.
Mijn gesprek is aldoor luider, zwaluwen
scheren langs de lieflijke dijken, ik zie de wind ademhalen,
dan weer roepen tegen mij.
God kust deze stilte,
Henk Knibbeler©2017
Naar Appeltern wilde ze graag nog een keertje..
Het land van Maas en Waal was haar paradijs
Ze zei altijd tegen mij, hier moet je een lief zoeken
Tussen de twee rivieren en dorpjes met Linden
Landerijen waar koeien laven in het zonlicht
Wij reden naar Appeltern, ze had haar flora van Heukels
al op haar schoot liggen, onderweg een Canadese gans
en een Torenvalk, heel veel Fluitenkruid ging als
witte strepen aan ons voorbij, ze vertelde over Appeltern
De thee is er zo lekker en het appelgebak geurt
Naar kaneel, maar de flora zo uniek en voelbaar mooi
Ik liep met haar door de tuinen, langs tranen en bloemtros
van de Gelderse roos, haar flora kende ze van buiten
Kijk een boomblauwtje en dan die Lupinen, Bevertjesgras
Nee zei ze Briza media en ik schikte, lachte naar de libel
Waarna zij op de knieën zittend de Bolderik bewonderde
Gaan we naar de thee terwijl ze mijn hand vastpakte..
Het is helder, ik moet dit jaar terug naar Appeltern toe..
Henk Knibbeler©Jan.2017
Van Zuidzande naar Sint Kruis
Hoe staat gij, schaars gekleed
te wapperen op d'oude zeedijk
leunend op een straffe wind
uw dijen omhelsd met flarden
Er keren groepen zwanen terug
van de grote kreek nabij
zij buigen in hun verenpak
gracieus valt wit op grijs en zij
Mijn achterland verpietert snel
sterft in lagen blad en loof
ik wuif u toe mee mijnen klak*
als gij verblijft in deze winterkloof
Och lief dorp, omringd door klei
een hymne zingt om al u daken
de vroegmis doet 't kerkklokske luiden
tot ver in 't land als kreken kraken..
Henk Knibbeler, januari 2017
* een klak is een pet
Verdomse dagen
Gans Meetjesland blinkt
strakskes als de voren
op hun rug zijn gegaan
einders tegenwinds dood
lopen tegen dijklichamen
licht verpaupert in takken
Ik hou van grijs, met rood
zoals een sjarpe de vrouw
omhelst, haar mantel tot
op de enkels doet vallen
het grijze haar in een knot
ogen spiedend rondgaan
Regensluiers verhangen zich
in de schoot van het land
wanneer de vossen grijnzen
tussen asem van koebeesten
stoefen over hun wijvekes
dorpen geuren naar elkaar
Ik blijf van het grijs houden
zie haar voorbijgaan, deftig
lichtelijk schuw van opzij
waar heb ik haar meer gezien
in ’t rood zoals mijn landschap
kuiert, zwaait in vergetelheid
Henk Knibbeler
Theetuin uit duizenden..
nu we aan het rondtrekken waren langs onze
oude rivieren kwam na de Maas dan nu de Waal
aan bod, een magere rivier met beddingen en
strandjes waar kinderen spelen, paarden jagen
op hol geslagen veulens, staarten als wimpels
in het verrukkelijke blauw de loef afstaken
van de blaarkoppen, fietsers geruisloos
glijdend door het landschap een zoom tegen
de dijken vormden, Millinger Waard kwamen
we terecht, dorpjes als Kekerdom en Tolkamer
liggen er te kijk tegen de dijken, uitgeholde
oude populieren zijn rijk gevuld met humus
en Klaverzuring gelardeerd met fraaie mossen
we nemen de blauwe route, glijden over klei
worden gadegeslagen door een Boerenzwaluw
ja, ze zijn er dus, we lachen en proeven lente
hier in de stilte hoor je de Fitis en Tjiftjaf
er klinken bootgeluiden vanaf de rivier, alsof
we naar een onbekende reis toe lopen, maar al
snel struinen we door de Gelderse Poort, waar
kuddes Gallowayrunderen en wilde Konikpaarden
ons pad kruisen, jij rust even tegen mijn zijde
en dan komen we bij de Millinger theetuin aan
ik zou bijna gedacht hebben de geurende thee
van lokale kruiden geroken te hebben, maar er
is veel meer te zien, we praten honderd uit, jij
geeft mij een kleine rode roos uit de rozenvijver
en schrijft het duizendste gedicht hier voor mij
neer, ja dat mag zegt ze en koestert het zonlicht
in prachtig blauw geglazuurde tegels, vlinders en
vogels omhelzen ons, dank je wel lieve lezers..
henk©knibbeler 16 januari 2017
Herfstsponge
Wanneer mijn polders langzaam sterven
in gele tinten, lange schaduwen en licht
De dagen korten, soms in flarden nevel
leven de bossen, tonen mij hun gezicht
Uren verblinden mij zo in opgetogenheid
ogen te kort, gulzig, zoveel prikkelpracht
paddenstoelen klein en groot, schubbig
leg het vast, leg het vast voor ooit gedacht..
Henk Knibbeler, oktober 2016
Roestvrij..
Er staat ergens een vertrek te wachten zag ik
in mijn agenda heb ik het niet doorgehaald
de weken zijn een slijtageslag geworden, een
veelvuldig terugdenken aan het smalle paadje
de frambozen, de piano, de tafel en de hond
Het huis stond op instorten, de muren zweette
en de vloer gaf splinters af die ik nog meedraag
als spijkers in mijn huid, boete, spijt en tranen
geen antwoorden zijn genoeg, geen escapes meer
Deze zomer eindigt vóór het vertrek in een hitte
die over zal gaan in een andere hitte, ver weg
er was iets, er is iets, nog steeds, breekbaar mooi
Er zal een beeld zijn daarginds wat zal spreken
het hart een omwenteling doen geven en het goede
in verlangen zal omzetten, vergeving, roestvrij..
Henk Knibbeler©25augustus 2016
Vlaamse gras 1 en 2
Vlaams gras 1
Bij iedere kerk staat een polleke
te bloeien in de zoute wind, het
is dat pastor in de vroege morgen
druk is met zijn Jezus kind, maar
anders trok hem het ruige gras
aan stukken, zwierde heftig met
het groen en stukken grond, dat
als venijnige madammekes tegen
de kerkmuur vloog, niet bestond
***
Vlaams gras 2
Blonde zegge, driekantige stengel
aartjes hoog, wie zegt dat de soort
niet bestaat is gek
wolkenpartijen zakken in elkaar, de
achtergrond lijkt wel een schilderij
zo zwart maakt het zonlicht de einder
een boom fungeert als koude ziel
van mijn denken, van mijn determinatie
HenkKnibbeler©juni2016
Zomerrogge
Als ik nu eens over het roggeveld raas
naar de zwarte huizen en het licht, als
ik onderweg mijn vleugels voel trillen
en jou halverwege in het hooggeboren
veld slapend tegenkom, dan klinkt een
lied hoog aan de hemel, kroppen wolken
aan de horizon omhoog, val ik op jou..
Zie de eenzaamheid vertrekken, dans jij
op je tenen het prachtige zomers ballet
juich met de aren in getemd verlangen
naar de vrijheid, weet dat ik je liefheb
Als ik nu eens een eiland vrij kan maken
waar wij een zomer lang cirkels trekken
jij in mij, ik in jou, vogels als onze adem
wapperend als een voile langs de maan gaan
HenkKnibbeler©2016
Stormender hand
Het is met de storm dat er weer liefde en vriendschap
binnen waait, bladeren hun laatste strohalm verliezen
en een rondedansje maken aan de voet van een linde
ik zie haar gaan met een chrysant onder de arm, stil
Ligt de aarde, namen en jaartallen gaan voorbij, stenen
spreken niet, zij geven een houvast aan wat eens was
Steeds harder waait de wind, kromgebogen staan elzen
naar het oosten gericht, hier en daar dwarrelen linten
Maar de zon heeft een afspraak
dat er momenten zijn vandaag
om even te mogen doorbreken
Het licht te laten kaatsen, glans
op het roodbruine weer te geven
onverwachte momenten te koesteren
De lange mantel volgt, haar voile zwaait en vlagt terug
bij het hek staat een oudere man te treuren, zij vraagt
Met de hand op zijn schouder, ik zie het gebeuren terwijl
ik even daarvoor bij mijn vader over moeder heb staan praten
HenkKnibbeler©juni2016
Stuur e-mail
Spelonk
Soms valt de zon ineens in hoge zee
ben jij weg, spreekt niet meer, vervalt
oneindig speur ik naar jou gezicht
weet niet of je haar nog voor je ogen
De avond vermoed een ontmoeting
het strand leeg, oude voeten vervagen
vooral het ruisen en de treurige helm
wijzen landinwaarts, waar kan ik je vinden..
Hoe kan ik je meenemen in de nieuwe nacht
bij het vuur, je gezicht en handen dansend
dan weer opkijkend naar een vallende ster
ik weet niet waar de vlammen branden
Achter mij sterft de polder het voorjaar uit
vergezichten zijn gekleurd, dragen maskers
het koren begint al zachtjes te wuiven
als antwoord aan de zee, zou jij dat zijn?
HenkKnibbeler©juni2016
Haar stoel bij maanlicht
Haar stoel stond er altijd onder de appelboom
tussen het hoge gras, dichtbij de stam en met
het gezicht naar de volle maan, dan kon ze zien
hoe de nacht in elkaar werd geschoven, hoorde
ze anderen spreken uit hun slaap, kwam de uil
Door het licht voorbij in stille slag en verbond
zij zich met de korrelgrootte van het schaarse
licht, zo werden zomeravonden stuk gesneden
in duizenden beelden, werd haar aarde rijker
Op de achtergrond klonk het vioolconcert op.53
van Antonin Dvorák, hemelse klanken droegen
haar, de maan deed niets, scheen en maakte
dat lange schaduwen uiteen vielen op het boek
Wat al in de vijfendertigste druk ongelezen bij
bladzijde dertien op haar schoot verkleurd lag
nee, zij voelde de maankracht, miste vader en
haar kinderen, wankelde van ster naar ster, sprak
Over dichters, droeg zichzelf voor en danste dan
onder de arm van een verdwaalde fee de nacht in
nu is de stoel leeg, kijkt nog steeds naar de maan
en het gras komt steeds meer door de zitting heen
henkknibbeler©2016juni
Stuur e-mail
Moederke
Ik heb in u gewoond
zonder schoenen
een huiske vol water
en schokvrij
Warm, soms achterduims
speelde ik in u
hing aan de touwen
trapte tegen glas
Moederke, mijn heimwee
zij zeggen het niet
uw handen op mij
waren zachter dan gras
Henk, 2016 ergens in juni
Ver weg in Afrika, waar ik haar weer voelde samen met die andere onbekende moeder van mijn grote liefde, mijn muze, plotseling, zomaar en in hetzelfde huis, wat een weerzien!
De zwarte dialogen
Wij zitten in het grote raam met uitzicht
op de vallei van Castelnuovo di Garfagnana
waar pioenrozen als drachtige vrouwen
in elkaar vallen, praten met gezichten
waar vragen op getekend staan, brengen
vingertoppen naar elkaar toe en spreken
Dan in de vorm van een oud gedicht
Een veer van een raaf splijt tussen het
ruwe marmer, zwart is met ons in kledij
tijd om het spel te spelen van het spreken
in een contrastrijke context, waarover wij
nooit iets hebben gecomponeerd, jouw
viool strijkt volkomen tegendraads een
Gebroken ochtend tot ongekende opspraak
Jij zegt het ene, ik denk en zeg het andere
wij willen even geen wielewaal horen zingen
de geur van lavendel tussen vlinders laten
zwart steekt sterk af bij je lach, ik lees je
maar jij kunt mijn woorden niet goed zien
hoort het zuchten van de deur achter me
henkknibbeler©15juni 2016
voetnoot
dialogen voeren is een taal uitspreken tussen twee mensen, een poging om iets van jezelf bij die ander neer te leggen in de hoop dat het begrepen wordt.
Twee geschenken
Ik geloof
Dat ik geen groter geschenk
kan ontvangen
Dan door de ander
te worden gezien
Te worden gehoord
Te worden begrepen
en aangeraakt
Het grootse geschenk
dat ik kan geven is
De ander te zien
Te horen, te begrijpen, aan te raken
Wanneer dat gebeurt
Voel ik
dat er contact is gelegd
henkknibbeler©juni2016
Uit de ochtend..
Er speelt een piano in het ochtendwoud
de mist hangt tussen oergeluiden
vogels zingen uitbundig hun dageraad
tegemoet, geluiden van mensen hoor ik niet
Het is tijd om te gaan, de week van verwelking
en lijden, van nieuwe krachten en hoop
heeft eenieder ervaren als een levensles
zelfs de priester delfde het graf mee, sprak
woorden die in heel Bwindi hoorbaar waren
ja, je mag rouwen, huilen, het missen liefhebben
wat anderen met hun doodgewone nuchterheid
niet kunnen of willen begrijpen, is een gemis
Het is tijd om te gaan, de week van liefde
heeft dit land weer hoop gegeven en toekomst
zij kunnen verder, er is weer water en een huis
met witte wanden, rein en voelbaar vrij gemaakt
Het oerwoud zingt zichzelf een mooie dag toe
tijd om te gaan, het los te laten en afscheid te nemen
in een omhelzing van hen die ik altijd lief zal hebben
met een lach naar elkaar, op weg naar mijn liefde..
henk©Bwindi Uganda11juni 0.4.20u
Dahlia's in Afrika
In het bloedhete zand van Uganda
overleven de boerenbloemen niet
knollen die slordig ineen gewrongen
liever de koude grond kiezen van
haar tuin, de tuin met het graspaadje
Ik neem even tijd om terug te denken
aan haar woorden, aan haar boodschap
nooit was ik zo nerveus en onzeker
ik mocht niet delen, alles was te heftig
en hier sterven mensen, ik moest gaan
De palmen en bananenbomen ruisen
met hun harde en brede bladeren langs
het kerkje waar gezangen klinken tot ver
in het woud, tot waar de olifanten zijn
ik moest sterk zijn, de arm vasthouden
Het graf ligt pal naast het afgebrande huisje
dichtbij, opdat na enige tijd een dode
weer schijnt te spreken in de volle maan
overal geluiden klinken van opgetogen wild
ineens schiet mij haar woordje 'ooh' binnen
'wat een weekend' en daarna de dahlia's
ik spreek met de priester en met hem alleen
dit kapot gaan, dit gemis en verdriet is
nauwelijks te helen, maar er is altijd hoop
kom terug, kom terug, je hebt mij bij je
En we wandelen de lange zandweg in, dan
weer palmen, dan woeste grond en hindes
ik zie kracht en hoop in elkaar opgaan, hij
neemt zijn zoontje op de arm en terwijl er
een klokslag klinkt voel ik zijn hart slaan
Haar dahlia's mogen bloeien, jaren achtereen
in bonte kleuren, daar kan iedereen tegen..
Henk, avond 8 juni 23:05u in Bwindy Uganda©
Afrika
Er staat een reis te gebeuren
zoals vele gevuld met koffers
vol zeelucht, geduld en liefde
het delen ervan baart mij zorgen
Het laatste contact was niet meer
meer dan een afwijzend gebaar
immers, oorlogen en verwijten
zijn altijd al in dode tranen verdronken
Ik weet niet waar zij thans verblijft
alle communicatie is verbroken
soms lijkt het wel of er stiekem
gekeken wordt of we online zijn
Maar ik moet gaan, met haar in
mijn hart, met de porseleinkast in
de koffer, heimwee naar de lokken
en een slot op mijn mond, verplicht
Kom en zie niet om, ga voor je doel
en help de doden sterven, het leven
weer zichtbaar maken en alles wat
mij verweten wordt bij mijzelf leggen
henk©ochtend 6 juni 2016
Verlegen liefde..
Als ik je plots voor mij heb dan
trilt mijn wezen schaamteloos
is de aarde net een natte spons
valt er regen over heel mijn huid
ik weet niet hoe je vast te pakken
Denk dat iets misschien niet mag
maar mijn armen willen meer dan
besluiteloos langs mijn lijf hangen
steeds komen die momenten terug
de film is nog nooit zo lang geweest
Jij kijkt omlaag en kruist je voeten
in die wandelschoenen over elkaar heen
voorover ben je onbeschrijfelijk lief
als ik je dan weer in je ogen kijk
dansen onze wimpers naar elkaar
trek ik even aan je zachte lange haar
en hoor een zoetgevooisde stem in
mijn oor jouw hand tegen mij spreken
Henk, mei 2016
Eikensla
Groen zei ze, ik hou van lichtgroen
terwijl haar lange vingers
in haar schoot samengevouwen
een gesprek begonnen
Ik raakte in de ban van haar zijn
deze lente begint anders, groener
zoals altijd alles groener is aan
gene zijde, nu bij haar mooie handen
Al pratende wandelde wij het groen
tegemoet, de sla hing aan de bomen
slierten van de bloei - aartjes wuifden
zachtjes, wij waren een en al oor..
Groen zei ze, ik hou van lichtgroen
haar hand omhoog met een lange vijf
Eikensla heb ik nog nooit klaar gemaakt
hoe zou dat zijn met haar groene handen
Mei 2016©hk
Een dag met de wind
Opgestoken, voortgaand in vlagen
zuigt zij mij mee vandaag, doorheen
de witte abelen, de ratelpopulieren
langs kerktorens en haantjes
grijpbaar boven het malse koren
Zij rust even uit in een oude eik
zuigt zich vol en waait verwoestend
door de hagen, waar slierende mussen
mij kwetterend belagen, schelden
We naderen de zee waar westenwind
ons toespreekt, vloed komt verder
als het zand bulderend wordt toegesproken
ik wrijf in mijn ogen en open een dialoog
Als we gaan liggen achter de oude dijk
zachtjes zalft zij door mijn haren
plukt klaprozen en zwelt weer aan
er is geen sprake van even omkijken..
Henk©2016
Harde wind
Ik verschiet als ze voorbij gaat
op haar velo, tegen wind
haar rok waait omhoog, hoe
schoon haar benen, die zwarte
panty in het licht van 'n regenbui
Daar komt er nog een, ook mee
haar rok omhoog, als een ballon
stijgt ze in mijn ogen, ze steken
straf en als vliegende vissen gaan
zij over de brug de polder in, alleen
Tegen wind, ik ben jaloers, kerdju
zie de jonge twijgen zweten aan
de sleedoorn, het gras ligt al plat
tegen den dijk, nog onbevlekt alleen
scheert een aardhommel langs mij
Die mooie meiden gaan op in akkers
waar de wintergerst nog toekijkt
en de wind kuist waar hij wil zijn,
kust zachtjes de lente in hun oren
van kalverliefdes op weg naar school
Henk Knibbeler, maart2016
Preview uit ' Hart van de kasseien ' 2016 nieuwe dichtbundel
Gymles
Het moeten zware uren
zijn geweest
tussen half een en vier
Tussentijds vertwijfeld
met haar gsm spelend
Zichzelf verstopt houden
tussen niets doen en
niets verzenden, haar
Vinger op de verzendtoets
wat zou ze graag drukken
HenkKnibbeler©maart2016
Lofdicht ter ere..
De dagen kruipen steeds dichter
bij de dichter, de uren schrijven
zich vol verlichte beelden, tuigen
de woordenboom op, spreken vrij
van wolkenluchten, stuk gespeelde
partituur en verse groentjes op het
aanrecht, die zich niet alleen laten
eten, buiten wacht nog een volle
moestuin, huilt de jonge bladsla
Maar ik weet waar jou armen zijn
waar ze liggen, hoe je gezicht in
puin is veranderd, in een breekbaar
uitzicht op het zilte land, kermend
Tussen de sabelheften en de meeuw
die strandde tegen de wind in, zijn
kaalgevreten karkas in de coulissen
van de golven smeulend verstijfd
Die dagen komen steeds dichterbij de
dichter, bij het vergelen van je groen
stiltes tegen een witte muur, lakens
wapperend om het oude los te laten
henkknibbeler©maart2016
Preview uit ' Hart van de kasseien ' 2016 nieuwe dichtbundel
Een bordje Ereprijs ( Veronica chameadrys L.)
Bij thuiskomst glinstert tussen het groen
een bed met liefelijke bloemetjes
ik buk en kijk en raak verbaasd over de
fragiele kroonblaadjes, het hemelsblauwe
met de donkere adertjes bij het hart
Mijn moeder deed ze weleens door de sla
vroeger, als het Pasen was kregen wij
een bordje ereprijs met een paaseitje erbij
dan zong ze altijd een liedje en keek ik
naar haar ogen, er stonden tranen in..
Ze zei niets, maar keek mij vragend aan
ereprijs werd voor mij een moederbloempje
in haar handen bloeide alles, zelfs leegte
werd gevuld met deze pracht, de doosvrucht
hartvormig, hoe kon het ook anders bij haar
Henk Knibbeler©maart 2016
Vroegeling
Waar het pad even langs de gevel
van haar huis loopt richting de beek
staat daar opeens een klein nietig plantje
te bloeien, de Vroegeling ( Erophila verna )
Begin maart is altijd al onstuimig geweest
de aarde breekt overal en stuwt de lente
omhoog tussen tegels, op oude muren en
in vergeten hoekjes waar nog hoopjes blad
Verzameld liggen te wachten op een windvlaag
het roodborstje prevelt in de oude hazelaar
een oud vrouwtje komt naar buiten en gaat
te voet door het dorp op weg naar de bakker
Zij doet al de boodschappen in het kerkdorp
de slager, groenteman, al wat haar belieft
voor haar huis alleen wat gras met aan de
rand tegen een muurtje ook een Vroegeling..
HenkKnibbeler©maart 2016
Gravure
De morgen brak open
zij aan het raam
als een muze zo mooi
Ik moest het zeggen
vandaag zie ik u
voor altijd graag!
Henk Knibbeler©maart 2016
Affrimatie
Affrimatie
Zij komt thuis in een leeg huis
in een lege kamer zonder geluid
haar lichaam nog transpirerend
van het sporten snakt naar liefde
Onder de douche streelt zij haar
zachte huid en borsten, buigt
voorover en huilt zachtjes onder
de warme waterstralen, de dag
Breekt als zij weer beneden in
haar zelfgemaakte keuken naar
de post kijkt en in een roes de
mooie uren aan haar voorbij gaan
Zij is weer alleen thuis, geraakt
door de waan van alle dag, het gemis
ook al heeft zij dat verstopt en
zou ze liefst vanavond dansen gaan
Henk Knibbeler©maart2016
Stormender hand
Het is met de storm dat er weer liefde en vriendschap
binnen waait, bladeren hun laatste strohalm verliezen
en een rondedansje maken aan de voet van een linde
ik zie haar gaan met een chrysant onder de arm, stil
Ligt de aarde, namen en jaartallen gaan voorbij, stenen
spreken niet, zij geven een houvast aan wat eens was
Steeds harder waait de wind, kromgebogen staan elzen
naar het oosten gericht, hier en daar dwarrelen linten
Maar de zon heeft een afspraak
dat er momenten zijn vandaag
om even te mogen doorbreken
Het licht te laten kaatsen, glans
op het roodbruine weer te geven
onverwachte momenten te koesteren
De lange mantel volgt, haar voile zwaait en vlagt terug
bij het hek staat een oudere man te treuren, zij vraagt
Met de hand op zijn schouder, ik zie het gebeuren terwijl
ik even daarvoor bij mijn vader over moeder heb staan praten
Henk Knibbeler© jan. 2016
Post scriptum
Je gezicht schreef ik bijna voorbij, alsof
jouw afwezigheid in mij tekort schoot
in dit gedicht en dan nog even voor G,.
Want terwijl ze zich omdraait en kijkt
om een wenk op te vangen van
wat in haar gedachten mee loopt
struikelt ze en valt in haar verdriet
De bramen zijn hels geweest vorige zomer
strengen met doornen pijnigde het hart
Vergeef een keer en laat los het oude
kom met je opgeheven hoofd naar hem
omhels en dans met alles wat jij bent
je hart zal opgelucht zijn, je huid stralen
Vurige vogels zingen de boomkruinen leeg
zij achtervolgen om bij elkaar te kunnen zijn
kom vlieg, wees niet bevreesd voor koude
of schaamte, open armen doen nooit pijn!
Henk Knibbeler©27 februari 2016
De lange tuin..
Als je mij zoekt deze dagen
dan vertoef ik in de tuin
van gedachten waar een vijver
in ligt, rozen nog blozen toen
zachte handen ze plukten
Hier en daar bloeien hyacinten
ook de hazelaar loopt al uit
en onder het ijs op de vijver
spartelen jonge salamanders
De tuin van gedachten bestaat
de paadjes erdoorheen ruiken
naar geparfumeerd hout, er
komt bijna geen einde aan..
Als je mij zoekt deze dagen
dan vertroef ik in haar tuin
stillekes, om afscheid te nemen
het roodborstje te horen prevelen
Henk Knibbeler©febr. 2016
Op zwart
Het is zoals het is zei ze
tussen wit en zwart
zag zij geen andere kleuren meer
winters zijn ook contrastrijk
het wit verpand zich tijdelijk
aan substraten van oneindig
Ik heb haar gezicht uitgekleed
de oude sporen en groeven
gladgestreken, zij werd als nieuw
geen huid smijt met ouderdom
blijft over iets van heimwee
wat wederzijds de harten kleurt
de spanning zodanig opvoert
om van zwart weer naar wit te reizen
Henk Knibbeler©21 februari 2016
Dans met de glazen dame
Mager geel licht verstrooid
de rooklucht door het café
gezapige lieden hangen met
buikjes voorover aan de bar
Een oude saxofoon speelt
vlekken in mijn slechte ogen
aan een tafeltje zie ik haar
Onrustig spelen met een viltje
in de linkerhand en een glas
met rode port in de andere
Dansend op de oude muziek
zweef ik naar haar handen toe
en kus haar zomaar op de adem
Ze kijkt als een glazen dame
die me zo zou willen ruilen
voor het glas als vertier
Scherven schitteren op de vloer
hebben elkaar goed vast
swingen en lachen onze tanden
Bloot zoals iedere zondagmorgen
Henk Knibbeler©2016
16 februari en mijn moeder
Vandaag is moeder jarig
zij viert haar 95 jaar samen
met de winter en de gorzen
ik denk op afstand aan haar
Als zij jarig was dan juichte
het huis, joeg een zachte wind
al wuivend door de kamers
was haar keuken in topvorm
Want uit de oven geurde de
een na de andere appeltaart
rook de thee zo winters warm
sprak eenieder over haar hast*
Euh, enfin en amai zeg, klonken
door de huiskamer, in een kring
met de appeltaart op schoot en
blikken die boekdelen spraken
Gonsde het van roddelverhalen
steeds dezelfde lachten hardop
moeder bediende en keek of
iedereen het goed had, zijzelf
was niet zo erg jarig, zij droeg
haar verlies extra zwaar die dag
voelde de winterwind en keek in
de keuken naar het roodborstje
*Hast is een gekookte ham in het zout gelegd en een specialiteit van de streek
Henk Knibbeler©2016 februari
Florence, la Luna
Zou ik haar vragen
om in het terra
van de dansende
coulissen, geuren
Parfumerend langs
de Arno, mee te gaan
naar Piazzo della Signoria
gevels met witte luiken
Zijden jurken, losjes
en nonchalant over
de schouders, bandjes
zichtbaar, glimlachen
Neergelegd in marmer
waar pioenrozen
uiteen vallen, de maan
zijn sikkel kwartiert
Zou ik haar vragen
een Gelato al Limon
over mijn lippen te laten
vergaan, zij alleen ja
Henk Knibbeler©februari2016
Rondedans
Ik wals heel efkes
voorzichtig in de ronde
ze kleeft aan mij
haar voeten staan
op de mijne
We draaien, gans de dag
niet te hard
want we zijn bang
elkaar voor altijd
te verliezen
Henk Knibbeler©2016
Het aanvliegen van de merel..
Nu stilaan geen sneeuw meer knarst
jij rust op een bank zonder blad
zwarte veren in een waaier voorbijgaan
waarbij ik alleen het stukje geel zie
In een jonge toverhazelaar met open
takken en versnipperde kroonblaadjes
is het aanvliegen voor een goede landing
zo gracieus, zo harmonieus en precies
De vogel kromt zich, spreidt de pennen
van staart en vleugels, strekt poten
en tenen, zingt de tak toe en grijpt
vast, slingert door zijn gewicht nog
Even over de tak heen en veert terug
staat dan trots recht overeind en kijkt
mij aan, schreeuwt en wipt zijn staart
hoog, waarna een wonderschone strofe
Volgt die ik hier niet op kan schrijven
slechts seconden was de waarneming, jij
wenkte nog dat de thee koud werd, dit
bracht mij in beroering om jou zijn..
Henk Knibbeler©februari 2016
La Brenne
Er ligt een boek op mij te wachten
ergens tussen duizend meren in..
met zachte hand omgeven, wellicht
bepoederd met pollen van Myosotes
en een vleugje Monet op de cover
Vogels en waterjuffers wachten ook
op een terugkeer, de knallen van jagers
die grote vluchten eenden de hemel
in jagen, de schoonheid van de Kwak
gezeten op een tak in verlegen houding
Ik hoor Yves Duteil weer, struinend
met camera en statief door het zware riet
' la grande maison des vacances ' klinkt
in mijn oren, een Ijsvogel lacht mij toe
en ik voel een warme wind dichtbij me
Zoveel poses van het licht, Meziers lokt
en in een kleine auberge worden foto's
kritisch bekeken, wat moet er opnieuw..
De avond valt, de hemel kleurt rood, zou
het liefde zijn, ik luister naar dans l'eau
de ses silences, het water danst zachtjes
Henk Knibbeler©2016
Valavond
Ik treur om mijn oude vrienden
heen en weer tussen de takken
de een slaapt, de ander reist
ze zijn allemaal doorgewinterd
Soms vliegt er een door de lens
dan vergeet ik te pannen, weg
is de voorgenomen conversatie
het even bijpraten op het gras
Het vallen van een zachte avond
in aarde die steeds roder kleurt
brengt mij bij mijn nieuwe vrienden
ook zij reizen, slapen, gaan dood
Henk Knibbeler©2016
IJsbloemen op het raam..
Het vroor keihard in die winter, 1957
moeder had een warme kruik achterin
mijn bed gestopt, gewikkeld in molton
anders zou ik mijn voetjes verbranden
De rest van het bed stond stijf van de
kou, buiten raasde een sneeuwstorm
- het glas veranderde in het maanlicht -
omdat ik toch niet kon slapen van de kou
ademde ik tegen mijn raam en toverde
IJsbloemen tevoorschijn, waaiers van
kristallen, kelken van rozen, takken die
verhaaltjes vertelden en tikten op het
raam, ik stond op mijn tenen, bloemen
blies ik, de mooiste, tot de deur openging
Moeder hurkte naast mij neer en keek, ik
voelde haar warme hand op mijn rug, ze
zei - ' mooi hè jongen ', wat een juweeltjes
vertelde toen het verhaaltje van de ijsfee
tot ik prikkelende ogen kreeg, droomde..
Met mijn voetjes tegen de warme kruik
ze kneep nog in mijn tenen toen ze wegging
Henk Knibbeler©2016
Vlaams gras
Bij iedere kerk staat een polleke
te bloeien in de zoute wind, het
is dat pastor in de vroege morgen
druk is met zijn Jezus kind, maar
anders trok hem het ruige gras
aan stukken, zwierde heftig met
het groen en stukken grond, dat
als venijnige madammekes tegen
de kerkmuur vloog, niet bestond
Blonde zegge, driekantige stengel
aartjes hoog, wie zegt dat de soort
niet bestaat is gek
wolkenpartijen zakken in elkaar, de
achtergrond lijkt wel een schilderij
zo zwart maakt het zonlicht de einder
een boom fungeert als koude ziel
van mijn denken, van mijn determinatie
Henk Knibbeler©2016
Sneeuwliefde
't is den avond
van teder en zacht,
van donderdagwolken en
roepende kievieten op het land,
van u, van jij en jou..
Met de nacht voorhanden
tussen zuivere zilte wind
en jouw haren, kalmeer ik
praat tegen je huid
leg knopen in het wit
't is den morgen
van dauw en jong gras
van vrijdagliefde, grote ogen
besneeuwde telefoondraden
die ons samen bedekken
Henk Knibbeler©2016
Margriet..
Hé, hallo dag Margriet, 'wat fijn je te zien'
samen met de anderen aan de voet van
de dijk langs de Stierskreek, je schijnt fel
in dat witte jasje en gele hart, je bent echt
een stuk want ik word vrolijk van je wimpers
En af en toe hoor ik je zingen als de zon
zich reflecteert op je kroon, dan wieg je tegen
je buurman aan, ga je schuin met het kopje
en is er geen sprake van verwelken, maar
Wuift het hele Margrietenkoor de polder in
dartelen de dronken hommels met gele poten
om jullie zomerjurken heen, Goddelijke meiden
kijk ik omhoog naar de ratelende populieren
Hé Margriet, wie heeft jou je naam gegeven
of moet ik spreken van 'ongekende schoonheid'?
Henk Knibbeler, zomer 2015 tgv Poëzieweek 2016
Voorbode
Het splijt mij, dit grijze onderkomen
van dagen die maar niet sluiten
er is een lichte kentering op komst
de kruidlaag broedt onder het blad
schuchter licht verrijkt het buiten
Eén vroege vlinder waagt een vlucht
Ik zoek in mijn materiaal naar beelden
vindt een plaatje vlakbij de kreek
met duizenden staan daar orchideeën
en op de dijk spiedende populieren
ratelend op de wind, terwijl ik verbleek
Kan de lente niet eerder ontmantelen
evenzo met haar uit wandelen gaan
geduldig landschap wacht op warmte
luisterend naar Spiegel Im Spiegel is
berusten in overgang, in nieuw bestaan
Henk Knibbeler 2016
De wintermerel
Zo vroeg nog met een bijna volle maan
serene stilte, zachte wind, fluistering
de dagen lengen alweer, een merel zingt
' blackbird singing in the dead of night '
Maar de morgen staat op, huizen roken
ik mis een paar waardevolle mensen
weet niet waar ze zijn, waar ze wonen
en toch zingt de merel aldoor en luider
Het vroege licht lijkt wel te ademen
geurt naar humus, naar lichtelijk verval
deze dagen kun je beter maar vluchten
op je knieën, een beetje hoop koesteren
De bosrand geurt, sparren snakken naar
sneeuw zodat hun takken een buiging
kunnen maken en bovenin zingt de merel
zijn lied, meewarig en vol overtuiging..
Henk Knibbeler, 24 december 2015
Lavendelliefde
Als de dagen zoals nu
af en toe even wegwuiven
in het grijs, kraaien
groepjes vormen op het land
achter het water
scharrelen
als de dagen zoals nu
dichterbij de lente
kruipen, boomtoppen
aanzwellen in de winterzon
tegen de bosrand
liefde onmisbaar is
Kan ieder moment de winter
verharden, blijft het
jonge groen nog beklemmend
ver weg, lavendel toch beklijft..
Henk Knibbeler ©2015, december.
Engelengeduld
Deze avond tel ik de te zachte tikken van mijn wandklok
cijfers komen door de muren heen, ik tril met de
telefoon in mijn handen, durf niet, deze avond zonder jou
is als een lamgeslagen vogel, een omarming met mijzelf
Een hoop, een huis, vol paperassen en vertrouwen, ligt
te wachten op tafel, jij bent er niet, wel een theaterkaartje
ik dweil met de kraan open, mis je en ben ook opgelucht
weer zal jouw kooklucht aan mijn neus voorbij gaan
Hoe groot mijn vragen ook zijn, hoe ruim onze vriendschap
de muren van mijn huis zal ik behangen, het licht zal zacht zijn..
en de gordijnen zullen af en toe naar binnen wapperen
ik zal slapen tussen de manen van nieuwe nachten
Henk Knibbeler, ©december 2015
Linnaeus
Ze kwam met het water uit de zee
uit de golven die hoog opzwiepten
jagers verdreven naar waterbogen
in haar hand het boek van Linnaeus
met namen als vanellus vanellus,
agrostemma ghitago en orchis morio
Het strand voor haar lag te baden
in kleine geluidjes, in plasjes die
achtergebleven waren vol garnalen
en losgeslagen krabbepootjes, zij
Wenkte naar het duin met de zeewind
onder haar armen en winde in het haar
tussen de helm en zeedistels bladerde
het boek zich een baan door de flora
Ik spotte een paar drieteenstrandlopers
en zag een witte vlag boven het duin
er was geen beeld, wel geluid, de zee
had haar genomen, het boek was leeg
Henk Knibbeler © december
Brief aan een geliefde
Zo schreef ik jou onlangs nog
over de novemberdagen van toen
het gezeur over mist, grijze lucht
en keelpijn kwam ik iedere morgen
tegen in de gangen van gisteren
het klakken van de hoge hakken
op de donker gepolijste vloeren
ontlokte mij altijd weer een omzien
naar hoe zij daar ging in het licht
Mooi bleek nog te weinig grijpbaar
zelfs sneeuw op de rand van haar
bontkraagje bleef liggen, zichtbare
adem schreef zich leeg in de lucht
Ja, die alinea over de naderende
winter heb ik maar geschrapt, zodra
ik je weer zie praten we verder over
moeder en de ziekte van tante Riet
Henk Knibbeler, december 2015
Speel bij dit gedicht de prachtige muziek van Serge Reggiani
Le temps qui reste, Serge Reggiani
https://youtu.be/8mQiRFgOiWQ
Het late licht..
Het late licht laat sporen na
mijn polder zucht in schaduwen
luchten kaatsen het donker
terug tegen de lage zonnestand
Weldra zullen zware regenbuien
het land overspoelen, kermt een
achtergelaten koe op de dijk
zoeken de bomen steun bij elkaar
henk knibbeler nov.2015
Kanteling
Het is inmiddels half september
nog steeds zie ik boerenzwaluwen
boven de kaalgeschoren akkers
jagen op overgebleven zomergezoem
Weldra zal de meute vertrekken
het wintergespuis zijn opwachting
maken, gegak en hoorbare vleugelslag
de horizon vullen, knallende winter
Met vluchtende hazen, fazanten en
ander onschuldig gevederte in paniek
en angst de nachten doorbrengen
onder een maan die hen zacht belicht
Het gras is lauw en laaft zich aan
glinsterende waterkristallen, dronken
gaan mannen te fiets en paard langs
het land van God, hunkeren naar hem
Henk Knibbeler september 2015
Over van Gogh
Zijn penselen strelen de bonte bloemakker
vooral kleine zonnebloemen springen eruit
meisjesogen glunderen tussen het blauwe
de korenbloemen, het palet kleurt zijn huid
Deze zomer verdrinkt in haar eigen droogte
kreken barsten uiteen, groepjes huismussen
slieren over het boerenerf tussen de gasten
duiven fladderen en koeren, maar intussen
Dansen zijn handen over de schoonheid, tasten
het bloemveld af en maken een compositie
op het doek kleeft de verf die zovelen verraste
Wij maken sier, lachen, zingen, maken ons sterk
in het bloemveld te midden van jeugd en zomer
wat een geluk, we zien van Gogh aan het werk..
Henk Knibbeler, © augustus 2015
Moet je luisteren mijn lief..
Moet je luisteren mijn lief..
Ik kom even naast je lopen
je bent zo stil de laatste dagen
is er iets, heb je last van de
warme dagen, ik maak me zorgen
Hoor je mij lief, doet je (h) oorplaatje
het wel ?
weet je, ik hou van je, voel mij
veilig naast jou, je ogen zo mooi
Morgen regent het zei de Buizerd
waar denk je aan, moet de kapper
komen, moeten de mensen ons met
schaar en handen de zomer verlichten
Ik wandel met je mee naar de einder
weet dat je luistert, ik hoor je hart..
Henk Knibbeler©2014
Het antwoord mijn lief..
Het duurde even mijn lief, ik weet het
maar met maren raak ik je niet aan
“ trouwens, zag je de velduil voorbij gaan “
hij knikte minzaam en gleed geruisloos langs
Och, die warmte speelt mij zo parten en
als jij zo naar mij kijkt wordt ik verlegen
jij bent zo'n fijne partner, zo hartverwarmend
daar weet ik dan geen raad mee, denk na..
En dan dat plastic in mijn oren, het jeukt
terwijl de boer altijd lacht en ons aait
nee, ik ben stil omdat ik jouw hoorspel
beleef als een gejuich en gezang, zo mooi
In de avonden kruip je tegen mij aan, dan
hoor ik je soms zachtjes huilen, waait de wind
zachtjes om ons heen en koelt de nacht in
onze vachten, slaapt de polder haar uren weg
Ik hoor je, je snoetje nog altijd even schattig
soms praat je in je slaap, dan kijk ik naar je
liggen we onder de populieren en de maan
weet dat ik je altijd hoor, zal zoeken waar ook
van mij mag je ' het houden van ' lang bewaren..
Henk Knibbeler, © augustus 2015
Lees het gedicht moet je luisteren mijn lief, Iets verder..
Fragment
Zij staat in het felle licht
met de ochtend onder haar armen
er volgt een passage die
bundels zonnestralen meesleept
stofdeeltjes dansen achter haar
Even later komt ze terug en legt
haar gezicht op het einde van het bed
Ik pak het boek rupsjenooitgenoeg
lees haar voor over groene blaadjes
Henk Knibbeler © 2015
Interludum
Vroeger zaten de zaden tussen het graan
men mengde zaden van o.a Korenbloem, Spiegelklokje
Wilde ridderspoor, Kleine en Gewone klaproos
en Bolderik door het graan..
men at de giftige zaden van de prachtige Bolderik
en kreeg soms last van buikkramp, duizeligheid en
dacht niet er niet aan dat het in het brood zat!
Er kwam een zuivering van gewassen, thans is de
Bolderik zeldzaam geworden en als je hem ziet, soms
ook in wegbermen waar Gemeenten kruiden zaaien,
dan moet je even stoppen en kijken hoe mooi en
fraai de bloemen zijn, de plant is nu beschermd!
Over de bolderik en mijn grootmoeder
Bolderik, bolderik wat zijt gij een duvelke
uw kroontje spelt mij heel wat op de mouw
ge beklemt mij en tegelijk zie ik uw tranen
maar verder toont ge geen enkel berouw
O, gij bolderik schoonheid van blomme, zal
ik mij deez avond in andere sferen wanen
bolderik, bolderik, ge zaait in oude wonden
mijn grootmoeder drukte u tegen haar borst
Sneed plakken mik in vroege ochtendstonden
ze lachte de dag in, gaf mij d'n dikste korst
grootvader nam zijn pakske brood en vertrok
naar het werk op zijnen velo als een vorst
Maar dikwijls begon de maag op te spelen
en dronk hij zijn thermosfles mee koffie leeg
och arme, de man moest nog uren voortdoen
eenmaal thuis zag hij grootmoe koken en zweeg
Henk Knibbeler, 2015
Na de regen..
Zong de merel zachtjes een deuntje
in de vergelende berkenboom, stond
het zandpad en de karrensporen vol
met water, dus liepen wij op de rug
En wat hoger over de heide, sluiers
verse regen hingen als herfstgordijnen
over het landschap, de bosrand brak
Wij zagen het geweizwammetje, de
berkenzwam, de braakrussula, het
eekhoorntjesbrood, de aardappelbovist
een groepje vliegenzwammen, sommige
nog veilig opgeborgen in het velum en
andere uitbundig zwaaiend met hun hoed
vooral de grote parasolzwam riep ons..
Hoezo somber, hoezo depri, kijk kinderen
met grote ogen, regenpak, laarzen en
vragende open mond houden zij een spiegeltje
onder de paddenstoelen en dan.., dan
begint hun sprookjeswereld te leven, ze
roepen naar elkaar om de mooiste soorten
We dansen samen in een heksenkring, onder
een oude beuk spreken we over kabouter
spillebeen.. ssstt, luisteren of hij misschien
niet onder die krulzoom zit te gluren, de
handjes gaan op elkaar, de zomer en regen
spelen krijgertje met de zon, zij genieten..
De onstuimige wind nam de sporen mee en
was even verderop stil in het gras gaan liggen
Henk Knibbeler©2015
Langs hoppevelden en staminees
Schone uithangborden in Pajottenland
markeren onze tocht, op zoek naar de
geuze en de kriek, vertelsels en liekes
gevels mee varens en muurleeuwenbek
Den subieten Dood, den ouden Spijtigen
Duivel, het Stroblommeke van Papier en
Het Vossegat, hoeveel kriekskes brengen
ons naar den ondergaande zon vandaag
Suuske van Looi geeft een bazenbierke
hangt mee haar borsten op den toog
nen snotteraar vraagt om speelkaarten
kijkt zijn ogen uit als zij zich bukt, zo
Is een echte Pajot, lustig en curieus
op tijd zijnen geus en wars van colère, wij
zijn ermee weg, aanschouwen het krassen
en patineren van de laatste zonnestralen
Content zijn de mensen onder dit laken
van groen en heuvels, van geuzeverhalen
ik zwaai naar de hoppe, het meiske van vlas
pertang een schoontje, zoekt geen ambras
Salue Pajotten, tot een volgend keerke
zwijgt over de pinten en mijn gratis concert
amai, die pianoforte was nen patattenkist
ik eindig mee rijm, ge hebt u echt nie vergist
Henk Knibbeler, 2015©
Verschroeid Vlaanderen
Geel ziet het landschap, geel
en niets anders dan geel, dor
en droog, de klei aan klompen
geregen, de tarwe arm van aar
Het zindert boven de vlasakkers
zoveel hitte bijeen in mijn land
koebeesten liggen onder struiken
het gras is te taai, de huid bleek
In de middag verdooft zelfs de vis
en hoe zou ik tegen haar alsnog
moeten zeggen, effekes niet schat
terwijl haar armen met wind zwaaien
En daar is de stad, straten als vuur
drommen mensen dragen hun zweet
winkel in en winkel uit, amai toch
er sijpelt water door de tunnel, hoe
Zou het zijn als een golf ons verzwelgd
is het lopen met haar door dit ultieme
koudefront, klamme handen en zicht
op geel een verademing, tot boven..
Henk Knibbeler, juli 2015
Langs geurende Jasmijn
Een klein paadje verleidde mij
te gaan naar de oude grafsteen
witte bloemen benevelen alles
om de oude stenen en kruisen
Lindebloesems verposen zacht
tussen het gebladerte, een vink
slaat zijn slag, ik hoor de doden
die niet meer zijn in lege graven
Een opzij geschoven steen geeft
licht aan een tongvaren, sporen
op de bladeren tonen vooruitgang
geen beenderen klagen meer..
Terwijl ik denk aan de Jasmijn in
mijn jonge jaren, voorbij ging aan
parfumerende geuren, stillekes
over de haag boog, ze plukte voor
Mijn moeder, wit was haar kleur
en ze kon zo mooi zingen als ze
buiten de was ophing, ik achter de
schuur naar haar luisterde in tranen
Henk Knibbeler©2015
Tandem
Vasthouden is het devies
vooral niet loslaten
iedere grasspriet of bloemknop
geeft wel enig houvast
De fijne doornharen haken
bij iedere landing, ze zorgen
voor enige zekerheid
je zult er maar onder bungelen
En dan gaan ze weer, samen
het luchtruim, de wind, uren
achtereen siert deze tandem
boven het water in knalrood
Zij spreken niet van liefde
houden de aarde wel bij elkaar
en zichzelf, net als wij proberen
het beklijft als zij zo hangen
Vasthouden is het devies
even loslaten wekt verwijdering
iedere steen, boek of een lach
maakt zoveel verbindingen, vanzelf
Henk Knibbeler©2015
Vlaanderen in blond
Koren wuift mij na door de polder
het knikt al overrijp op de grond
in de verte steken knotwilgen af
tegen de hemel in zwart vermomd
Schelpenpaadjes lopen als linten
langs de kreken en akkers zo lief
kruiskruid en zwaluwen zomeren
samen met een krijsende visdief
Vlaanderen waarom ben je zo mooi
en lig je daar lui in het lage land
torentjes spreken, boerderijen zijn
monumenten de kust spoelt mijn hand
Als ik dijken met 'n pintje besprenkel
kinderen op het strand zie spelen
dan weer in het hoge koren verdrink
het vlas is gaan liggen en einders helen
Henk Knibbeler© 2015
* klik op de foto om het Scheldelandschap te bewonderen
'n wit papierke
't is den avond
van teder en zacht
van donderdagwolken en
roepende kievitten op het land,
van u, van jij en jou..
met de nacht voorhanden
tussen zuivere zilte wind
en jouw haren, kalmeer ik
praat tegen je huid
leg knopen in het wit
't is den morgen
van dauw en jong gras
van vrijdagliefde, grote ogen
bestoven telefoondraden
die ons samen bedekken
Henk Knibbeler©2016
Sluitertijd
Zie mij als een zaailing, een wimper
aan een stekelige vrucht die ergens
is blijven hangen aan een Jeneverbes
uiteindelijk is gevallen
in hoge zandgrond tussen de heide
daar met een zandhagedis opgroeide
Zie mij als een klein en nietig wezen
wat mag wonen in zijn wereld, even
zingt als de zon schijnt, treurt wanneer
regen het riet striemt, maar opstaat
Als mijn kinderen terug zijn van hun reis
naar de eenzaamheid, tien jaar lang
zie mij met kijker en camera tussen al
het waardevolle wat ik mag overdragen
Henk Knibbeler©2015
Korte wandeling
Ik praat met jou in boekdelen
bladzijden gebaren wij vol
jij hangt in mijn rechterarm
luistert naar stille tranen
Voor ons een hemeldeken
zwanger boven de horizon
wij verdelen het uiteengaan
in brokstukken vol weemoed
henkknibbeler©mei2015
Vogelwind
De wind kwam vanochtend met de dood
het land invallen, onstuimig en briesend
met wilde vlagen geselend over gewassen
een zeis vol wolken voor oogverblindende
zonnestralen, mijn land oogste lichte herfst
Witte was stak scherp af bij de donkere
opbollende luchten, waaide hoog op, stak
lege armen en benen in een keurslijf waar
de dode straks in zou verblijven, gekloofd
hout trok zich samen tot draagbaar verlies
Ik zie een fietser in zwart pak voorbijgaan
zijn broek waait achter hem aan, het stuur
blinkt verkeerd en de bomen wuiven nauwelijks
in de goede richting, aan welke zijde zou
het graf straks beter liggen, kraaien stuiven
In formatie aan hem voorbij, de wind raast
adem uit, zij draagt een scarve in zwarte zijde
verlaat het huis aan gene zijde waar een golf
van droefheid haar handen vult, waar onmacht
meedrijft naar de horizon, het land verlaten
Henk Knibbeler © 2015
Madame Geneva
De zomer hangt al in de lindebomen
lanen zijn verguld met bloesemregens
een enkele dag is er al zwoele armoede
dan gaat ze met haar tas naar de markt
gekleed in een grijs geruite rok en op
halfhoge hakken, grote blauw hoed met
een paar struisvogelveertjes als scherm
voor de zonnestralen, gaat haar ijdelheid
langs voortuintjes en harkende buren
iedereen knikt en kijkt haar na, men leunt
op de schop om haar in de laan te zien
verkleinen, totdat ze opgaat in het groen
Madame Geneva heet ze, is vierentachtig
en een jaar geleden overleed haar man
aan een hartstilstand vlak voor de bakker
zijn winkel, onthutst keek de hele buurt toe
de deftigheid en afstand die men gewend
Was verdween daarna, ze werd menselijker
deelde kersen uit en gaf kleding weg, ja
ze sprak met de schoenmaker en wandelde
met haar hondje door het park, nu gaat ze
alleen zonder hondje door de lange lindelaan
Ze verdwijnt in de horizon van haar verleden
de veertjes dansen mee, van links naar rechts
Henk Knibbeler©2015
Stuur e-mail
Lenteklokjes, een drieluik..
1
Ieder voorjaar zei ze weer tegen me
heb je vandaag de kermis in de hel gezien
die waterkristallen van ijs
verwarmd door de zon en omgezet in
een prachtige regenboog..
En bloeien de lenteklokjes al, kunnen we
weer eens gaan op een ochtend
haar handen op de schoot, steeds maar
naar buiten kijkend naar de vogeltjes
Ze zullen wel weer uitgebreid zijn
denk je niet..
is morgenochtend een goed moment
terwijl ze haar kopje thee omarmt –
Henk Knibbeler©2015
- 2
Oh, kijk nou eens hoeveel wiegende
klokjes, wel meer als duizend voel ik
en zie je die geelgroene vlekjes op het
prachtig witte klokje, ik ben er stil van
Ik liet haar even staan tussen het witte
op afstand bewonderde ik haar
ze knielde en bekeek, telde de kelkblaadjes
vlakbij haar een roodborstje, nieuwsgierig
En de lente begroette een oud dametje
misschien nog één keer
ze riep, kom we laten ze met rust hier
Het is mooi geweest zo, ik weet het weer -
Henk Knibbeler©2015
-3
..Nog even de binnenkant goed bekijken
ze had haar flora stiekem meegenomen
die kleine Heukels van de middelbare school
uit 1909 en ze las mij voor, zei, luister goed
Stengel 1, zelden 2 bloemig, 0,10 - 0,25 hoog
samengedrukt, bloemdek wit met aan den
top groene slippen en haar boek klapte dicht
Ik stond versteend en vervuld met blijdschap
wat je tegenwoordig niet meer mag zeggen
en we gingen verder door de stinzentuin, het
was een grote verrukking en ze lachte
Maak jij maar foto's nu, dat is goed voor later
ze gaf haar flora aan mij en ik heb hem
nu in mijn boekenkast staan naast de
nieuwe Heukels, wat een herinnering, wat een sieraad
Henk Knibbeler©2015
IJsbloemen op het raam..
Het vroor keihard in die winter, 1957
moeder had een warme kruik achterin
mijn bed gestopt, gewikkeld in molton
anders zou ik mijn voetjes verbranden
De rest van het bed stond stijf van de
kou, buiten raasde een sneeuwstorm
- het glas veranderde in het maanlicht -
omdat ik toch niet kon slapen van de kou
ademde ik tegen mijn raam en toverde
IJsbloemen tevoorschijn, waaiers van
kristallen, kelken van rozen, takken die
verhaaltjes vertelden en tikten op het
raam, ik stond op mijn tenen, bloemen
blies ik, de mooiste, tot de deur openging
Moeder hurkte naast mij neer en keek, ik
voelde haar warme hand op mijn rug, ze
zei - ' mooi hè jongen ', wat een juweeltjes
vertelde toen het verhaaltje van de ijsfee
tot ik prikkelende ogen kreeg, droomde..
Met mijn voetjes tegen de warme kruik
ze kneep nog in mijn tenen toen ze wegging
Henk Knibbeler, januari 2015
Van Zuidzande naar St.Kruis
Hoe staat gij, schaars gekleed
te wapperen op d' oude zeedijk
leunend op een straffe wind
uw dijen omhelsd met flarden
Er keren groepen zwanen terug
van de grote kreek nabij
zij buigen in hun verenpak
gracieus valt wit op grijs en zij
Mijn achterland verpietert snel
sterft in lagen blad en loof
ik wuif u toe mee mijnen klak*
als gij verblijft in deze winterkloof
Och lief dorp, omringd door klei
een hymne zingt om al u daken
kerst doet het kerkklokske luiden
tot ver in 't land als kreken kraken
Henk Knibbeler, januari 2015
* een klak is een pet
"The Hounds Of Winter"
Mercury falling
I rise from my bed,
Collect my thoughts together
I have to hold my head
It seems that she's gone
And somehow I am pinned by
The Hounds of Winter
Howling in the wind
I walk through the day
My coat around my ears
I look for my companion
I have to dry my tears
It seems that she's gone
Leaving me too soon
I'm as dark as December
I'm as cold as the Man in the Moon
I still see her face
As beautiful as day
It's easy to remember
Remember my love that way
All I hear is that lonesome sound
The Hounds of Winter
They follow me down
Lyrics by Sting©
Oud licht
In het arme licht, het gloeiende licht
ligt mijn polder te verdrinken, ze zucht
onder de gratie van gekregen bundels
zonnestralen, ze ruikt naar wintermos
Ziet hoe de hemel zich vergaapt aan
de snoeren met parels, het vergulde van
Mijn land, hoe de nacht zich opoffert
aan het onweerstaanbare van de morgen
Proef het zout, steek u lach in een schelp
en geniet, kijk, kijk en droom efkens weg
Het mag van mijn polder, zij verwacht u
in al haar schoonheid, in al haar blijdschap
Henk, 31 december 2014
Frozen moments
Nothing compares with
your blue eyes
and white skin
even in the quietest moments
Wintertime saves the heart
rises in frozen love
for a while and sometimes
I remembering you..
henk Knibbeler, december 2014
Overgang
Ik vroeg mij al af waar je was
kon je niet vinden
tussen het oude groen en de
vergelende kantige randjes
Overal nieuwsgierige hoedjes
zonder veertjes, maar blij
converserend met de blauwe
maan, spectaculaire liefde..
Het dwarrelen van spoorslags
passerende schoonheid, jij
uit je schaduw, ik achter glas
beiden op weg naar overgang
henk knibbeler©nov.2014
Moederke
Vandaag mag ze rusten
voorgoed
omgeven door het witte
zand in het zwarte donker
Wij kijken van boven neer
op haar, maar eigenlijk kijkt
zij van boven neer op ons
zij in stilte, wij in het lawaai
Van het overige leven zoals
daar zijn de ruzies, haat en
afgunst, jaloezie en ongekende
zucht naar macht en materialisme
Vandaag mag ze rusten
mijn moederke
voorgoed
omgeven door het witte zand -
Henk Knibbeler©7 november 2014
Het grijze voorbij..
Er is niets van overgave, het licht
deelt bundels uit, gratis..
Warmte kruist door de avond van
de dag en uitbundigheid laait op
ik ga slapen met een zachte stem
preludeer op een vrolijke winter
Vlokken dansen door de nacht, op
het raam ijsbloemen groeiend naar
een patroon wat door een tocht langs
sponningen zeldzame soorten vormt
Er is weer beweging, blijdschap laat
zich lezen, die stem omhels ik en
meer, hoe mooi kan Vlaanderen zijn
in taal, landschap en vooral in haar..
Henk Knibbeler©2014 juni
Sierlijk bewogen
Boven mij hing een wolkensliert die
leek op een ruggengraat met ribben
uitgewaaierd door de avondwind en
tegemoet gevlogen door gierzwaluwen
In het oosten was het al warm, je zag
de opgezwollen lucht de nacht brengen
mijn hoofd zat al in het landschap van
de volgende morgen, wijd en zijd -
Verlangen mensen steeds verse dauw
spreken het liefst met zichzelf over het
komen en gaan van de gegeven hand
die zo zacht de dag een kleur mee geeft
Begrijp je mij of maakt het je benauwd
als ik zeg dat ik je lees vanuit mijn hart
dat teveel woorden te snel rijpen en dan
verkeerd zullen worden uitgelegd wellicht
Of is het zonlicht in je haar al gestorven
en matheid zich meester maakt van zijde
gewikkeld in een rouwmantel die nog net
door een kiertje je ogen laat opengaan…
Henk Knibbeler zomer © 2021