Henk Knibbeler StudioNature Fotografie

Stuur e-mail mail_outline Van Knokke naar Retranchement, een ballade. 

Van Knokke naar Retranchement, een ballade.

Bij Knokke liggen de velden

in de uitgestrekte oude polder

laag gewas, stug en vrolijk, de

bolletjes op kop zijn pure kolder


Ik bouwde een terras op palen

middenin het miljoenengroen..

een dak erboven en prikkeldraad

het was mij om de schik te doen


kijk, zie Knokke dansen en flirten

met haar zee, madammen bloot

de mosselen in de zwarte pannen

steken af bij al dat goud in nood


mijn vlas dat rijpt, de pint verslindt

de bolletjes rammelen lijn in zaad

ik proef de zee, de klei en patatten

o dit land maakt het leven karaat


muziek als zwevende kathedralen

daalt voor mij neer op planken vloer

ik rammel met mijn bosje vlas en

proef de geur van de echte boer


gij waagt u niet op de kasseienweg

van Heist naar het Retranchement,

waar onderweg een heerlijke Gueuze 

de tongen streelt in een oude tent


ik zeg u, nergens is Vlaanderen schoner

spot met kleur en dorpen verdronken

zwaait met wilg en kust de duinen, die

al eeuwen aan dit land zijn geklonken


Henk Knibbeler juli 2018/2024 reprise ©.


Stuur e-mail mail_outline Vlaams gras, botanische liefde 

Vlaams gras, botanische liefde

Bij iedere kerk staat een polleke

te bloeien in de zoute wind, het

is dat pastor in de vroege morgen

druk is met zijn Jezus kind, maar

anders trok hem het ijle gras

aan stukken, zwierde heftig met

het groen en stukken grond, dat

als venijnige madammekes tegen

de kerkmuur vloog, niet bestond


Bevertjes, stijve schuine pluimtakken

aartjes hoog, wie zegt dat de soort

niet bestaat is geen florist, zeldzaam

wolkenpartijen zakken in elkaar, de

achtergrond lijkt wel een schilderij

zo zwart maakt het zonlicht de einder,

de bosrand trilt de morgen wakker

een boom fungeert als koude ziel

van mijn denken, van mijn determinatie.


HenKn©2024

Foto Trilgras Bevertjes ( Briza media )


Stuur e-mail mail_outline Afgestoten 

Afgestoten

Ik gaf haar de naam zilveren bloem

gewond lag haar koude huid

op de te warme stenen, zelfs de zon

spaarde zijn stralen, schoonheid lag

te sterven, een sculptuur vormend


waar was haar bloeiakker gebleven

dat massief met de witte weiden, de

uitzichten over gebroken landerijen

schip met steven en grote diepgang


donkeren bergen omhelzen het einde

haar graf zal opgaan in de kiezelstenen

sijpelen zal het water, door muren en

zand, zuiver als het was, oneindig zo..


Henk Knibbeler


Stuur e-mail mail_outline Nasleep 

Nasleep


Ik zag je kijken zo hoog

Je zat op een gouden rand

Van een grote wolkenpartij

Het zonlicht kleurde beurtelings

Je kleedje af en aan


De wind schoof je voorbij

Ik zwaaide naar boven

Terwijl zwermen spreeuwen

Het zicht iets wegnamen

Zag ik je nog even kijken


Je durfde niet te springen

Mijn handen zijn ook te klein

Om je op te vangen mijn lief

Het nakijken deed veel pijn

Ik zag je gouden randje nog..


HenkK 2024 ©


Stuur e-mail mail_outline Langs zeekraal en engels gras, een Hymne.. 

Langs zeekraal en engels gras, een Hymne..

Goesting om vandaag den dag eens

anders te beleven, ik nodig u uit om

mee te wandelen langs de slikken van

het Zwin, de vele ganzen en steltlopers


trek een dikke frak aan, sjaal en muts

op uwen kop, kijker mee, goed humeur

en ene lach, want vogels hebben dat graag

kniel tussen het schor neer bij de zeekraal


en proef het zoute, ook nog een toefke

zoutmelde en lamsoor en u vegetarisch

maal is compleet, hoort ge het ruisen van

de zee, ziet het spelen van de duinpannen


ze bewegen echt zunne en dan efkes verder

staat de ijzeren haas boven op het duin

daarachter Knokke en rechts ziet ge Cadzand

zoveel beelden, zoveel schoons en rust


een hele grote groep plevieren kantelt in

het zonneke, wolken van vleugels die afsteken

tegen de horizon, terwijl de straatjes mee

stapelluchten liggen te wachten op zee, zie maar


oude staken van de zeeaster staan als witte

paters in het ijs wat op de kanten van de geulen

heeft weten aan te kleven, een prachtig beeld

daar gaan twee grote zilverreigers, gelijk


engelen zweven ze laag over de geul, strekken

hun poten vooruit en landen gracieus tussen

de scholeksters, amai het zwart en wit samen

vreugde stijgt, tijd om de luwte op te zoeken


tussen engels gras en zeekraal, luisteren

naar de zee en zwijgen, de wind zegt u genoeg

praat u hart uiteen!


Henk Knibbeler,® Alias Rieg 2024

foto  Het sorteren van Zeekraal in Cap Grinez Frankrijk.


Machtig 

Haar vingers

kleven na

jamsessie

mondhoeken

naar boven

vers brood

na de liefde


Wankele zoen

schittert

in overgave

tussen

enkele stralen

het is kort

wil ze zo


Het vriest

alles blijft even bewaard..

tot en met 9 januari..


Henk 2024


Stuur e-mail mail_outline Mooi 

Mooi

Mooi

welkom te horen

klinkt als zuivere

muziek

zo blij

eindelijk

bij je te zijn

terug in de warmte


ik schrijf de dijken

dichter

tegen elkaar

als lichamen

krullend


welkom te horen

achterover leunend

in hoog gras

blikken

van vreugde

spiedend naar

patrijzenslag


Riegpoëzie ©


Stuur e-mail mail_outline Comfortabel, voor mijn muze.. 

Comfortabel, voor mijn muze..

Ik zit lekker in mijn laptop verborgen

Het is warm en aangenaam, alleen zijn

Schrijven met muziek op de achtergrond

Van Antony Phillips bijvoorbeeld, zalig


Buiten is het koud, de regen op mijn raam

Is winterachtig, druilerig, treurig, naakt

Op papier vind ik de woorden weer en jou

Dat roept weemoed op en herinneringen..


De dichter in mij neemt ons samen mee

Naar de Hedwigepolder, samen met Nena

Waar ik jou observeerde toen je verbaasde

Over de vondsten, over de vernielzuchten


Die warmte roept ook heimwee op, tranen

Het spijt mij wat ik je heb aangedaan toen

Meenemen naar de tuin van God, je handen

En je mooie benen tussen al dat geweld in


Ik hoor je alweer roepen, “ kijk eens hier”

Voor ons uit een Grote zilverreiger, goud

Straalde om ons heen, wij zagen het niet

Voelde ons verbonden, stilzwijgend hart..




Henk Knibbeler november 2023


Stuur e-mail mail_outline Binnendijks 

Binnendijks

Deze late herfstdagen

storm op komst

tussen de vogels en het land

een wiegende kiekendief


Poldergroen en stilte, geruis

van de zeewind

zij en haar hondje

doorkruisen de polder


Geen woorden maar vragen

peinzend hoe de dagen

haar gemoed zullen plagen

Ganzen vliegen aan en landen ook!


Henk Knibbeler 2023.


Stuur e-mail mail_outline Uitzichtloos 

Uitzichtloos

Het was warm

meer dan dertig graden

ik was naakt, afgedroogd

stond in mijn achtertuin

hartje zomer en alleen


Heerlijk dat warme windje

tussen mijn benen

voor mij een Roodborstje

achter mij grote ogen

vol verlangen..


©Henk Knibbeler zomer 2023


Stuur e-mail mail_outline Over de Haas zijn vervolging.. 

Over de Haas zijn vervolging.. ..

Hier kunt ge nog gaan langs

de tarwevelden, luisteren naar

ratelende populieren, dromen

met een luit op uw rug, klaprozen

blazen en de blaadjes drogen

op een hoedje van stro steken


Luisteren naar de koekoek die

uit een stiekem hoekske naar

de dorpen roept waar in volle

staminees het volk zich laaft


Aan de geuze lambic, kasseien

blinken in de maan en de geur

van klei en gemalen graan liggen

te rusten in de adem van de zee


Maar de hazen drukken zich thans

want de drijfjachten spelen alles

uit elkaar, net als mijn zinnen

zenuwachtig slapen de dieren nog

dicht bij elkaar de Fazant, Kwartel

en Patrijs, die zijn ook niet veilig nu


Ik fiets van Clinge naar De Klinge

richting Meerdonk op zijn eigen

door de polder over de Koningsdijk

luister, want er gaan schoten klinken

dit gedicht zal er nooit te lezen zijn

op een bordje, de hazen wel vervolgd


© Henk Knibbeler oktober 2023 ( De Haas heb ik gefotografeerd in de reeds verwoeste Hertogin Hedwigepolder )


Stuur e-mail mail_outline Autumnale 

Autumnale

Het was niet die aanblik op de koele aarde

en het puntje van haar schoenen waarin

witte benen staken en een net van aderen

die onderhuids mijn aandacht trokken,..


Toen zij bij het theekransje vroeg, hoe heten

die vergiftigde krokussen ook alweer ‘oma

noemde ze blote vrouwen’, de bloem bloeit

voor het blad en is uiterst giftig lieve moeder


Colchicum staat in haar voortuintje vlakbij

het tegelpaadje waar zo velen met het hoofd

omhoog recht tegen haar deur aanlopen, het

gif voorbij gaan waar enge schoonheid woont


De herfst soms stijlloos haar gang maar gaat

bladeren laat verkleuren, bessen laat rotten

om alvast het volgende voorjaar in te lijsten

ik doe kond van dit aangrijpende proces, leef


Al half in het grijs en geniet van de mistige

ochtenden waar handen dicht bij het lijf zijn

sommige stenen alweer wit uitslaan, tempo

het ritme van vergankelijkheid doet vervagen


H.J.P. Knibbeler  sept 2023 reprise

foto-  Herfststijlloos ( Colchium autumnale )

Stuur e-mail mail_outline Clinge zomaar een dorp.. 

Clinge zomaar een dorp..


De dood is vannacht ter ziele gegaan

en heeft het volle verstand meegenomen

sereen , ontspiegeld door spetterende sterren

verdween het witte gelaat in het suizende

vele wachtende doden kermend achterlatend


Als deze dag is verstreken kook ik voor mijzelf

een bordje spinazie met een gehaktbal erbij

weet ik dat je ergens onderweg bent naar waartoe

het moet een geweldig uitzicht zijn daarboven

en hier beneden kuisen de zieken hun leven


Ik hoor de zon opkomen en kauwtjes de bomen

verlossen, op weg naar de akkers, al kwebbelend

kliko’s staan alweer netjes op rij, vandaag de groene

Clinge word wakker, mijn dorp met een dood minder

en een regel tekst om tot bezinning te komen..



© H.J.P. Knibbeler, augustus 2023 gaandeweg..


Stuur e-mail mail_outline Gesprek met de Vos Snodaert   Deel 2, wintervacht een vervolg.... 


Op een meter afstand zijg ik neer in het zand en kijk in strakke ogen zijn vacht borstelt wat in de wind mijn zijn is ineens zo klein, die blik  ‘Vertel zei de Vos, waar is uw lief als ik bij u in de hof liep en de kiekens wilde bewonderen, liep ze altijd in de orchideeënweide, zag mij, knikte '

Of ze stond te schilderen in de serre ‘ ahum, heeft ze mij al geschilderd? ’ ik viel stil en zweeg, keek hem aan schudde mijn hoofd, hij sloot de ogen Kop schuin naar boven ‘ compassie ken ik niet, dood is dood, jullie mensen schuilen veel te lang bij elkaar, weten niet hoe het is om te leven zonder!

Een schilderij in mijn hol of spiegel ’ vervolgd,‘ zie mij, naakt in bruine pij poten vol doornen, twee kinders kwijt gevangen door uw soortgenoten ’.' Rust even tegen mij aan, kom ’, terwijl ik zijn vacht voelde, het geruis binnenin van zijn bloed, maar de verdraagzaamheid deelde met het dier, hoe dichtbij kon het zijn..


© H.J.P. Knibbeler, september 2023



Stuur e-mail mail_outline WEERZIEN MET DE VOS SNODAERT, deel 1  Aardedonker.DEEL 1 AARDEDONKER 

WEERZIEN MET DE VOS SNODAERT, deel 1  Aardedonker.DEEL 1 AARDEDONKER

Stillekes valt de avond als ik

door het duin naar het schor

wandel, het lamsorenveld ligt

in paarse gloed aan de voet


Van een groep oude begroeide duinen

postelein, teunisbloem en duindoorn

markeren de overgang naar

vochtig terrein, hier en daar


Staan plekken zeekraal, jonge

konijntjes schieten voorbij

waar zou hij zich ophouden, is

het weer een macht spel waarbij


De onberekenbaarheid en pracht

van dat dier de aarde om mij heen

doet slaan, is het de spanning

van dit uur, de speelsheid van..


Oog tot oog, ‘ hmm, bent gij alleen

en ziet ge mij’, klinkt het verderop

‘ de hoge duindoorn links van de

zon, ge hebt nog vier minuten’


Mijn stappen worden stiller, de

wind is flauw en een late lepelaar

steekt als een fee af tegen de hemel

‘ ge zit daar fier naast uw hol ’, uw


Vacht staat uw prachtig ’, praat ik

met nog wat bedeesde stem. ‘ ga

zitten, kom nabij, kijk mij in de ogen

en neem de tijd ’ ik wil iets vragen..


© H.J.P.Knibbeler


Stuur e-mail mail_outline PAESAGGIO CON NATALE A TOSCANE 

PAESAGGIO CON NATALE A TOSCANE

Pijnbomen omringen het ovale plein

van Lucca, een samenzijn met jou

hier is als een aanslag op mijn piano

nocturne no.5, Op.15 nr 1, F.Chopin

en verhaalt over deze geliefde streek


Gelateria’s serveren de heerlijkste koffie

en dolces, we nemen de trein naar

Siena, kijken onze ogen uit naar elkaar

en het landschap, terwijl ik in een tunnel

stiekem in je knie knijp, jij kantelt, lacht


Cipressen staan als kaarsen in de heuvels

onze wandeling langs Casa Minnestrone

wordt vergezeld door de hop, wij verbazen

ons om zijn prachtige vlinderachtige vlucht

en kuif, een zomerse groet vanaf afstand


Klokken galmen door het dal, alsof engelen

strooien met gaven van gouden wensen

het licht kleurt hier altijd enigszins oranje

ristorante ‘creatore di pomodoro’ brengt

ons tussen de geneugten van het leven


Wij praten over onze wandeling, Le Crete

het ruwe krijtlandschap, rillingen beklijven

even en in mijn diepste gevoelens sterven

portobello’s, chianti en kaarslicht smelten

op onze tongen, het landschap slaapt reeds..


Henk Knibbeler, augustus 2023 ©

foto; landschap Le Crete onder Siena Toscane.


Stuur e-mail mail_outline Clinge, zomaar een dorp.. 

Clinge, zomaar een dorp..


De dood is vannacht ter ziele gegaan

en heeft het volle verstand meegenomen

sereen , ontspiegeld door spetterende sterren

verdween het witte gelaat in het suizende

vele wachtende doden kermend achterlatend


Als deze dag is verstreken kook ik voor mijzelf

een bordje spinazie met een gehaktbal erbij

weet ik dat je ergens onderweg bent naar waartoe

het moet een geweldig uitzicht zijn daarboven

en hier beneden kuisen de zieken hun leven


Ik hoor de zon opkomen en kauwtjes de bomen

verlossen, op weg naar de akkers, al kwebbelend

kliko’s staan alweer netjes op rij, vandaag de groene

Clinge word wakker, mijn dorp met een dood minder

en een regel tekst om tot bezinning te komen..


H. Knibbeler, augustus 2023 gaandeweg.©


Stuur e-mail mail_outline Eikenbladsla 

Eikenbladsla

Groen zei ze, ik hou van lichtgroen

terwijl haar lange vingers

in haar schoot samengevouwen

een gesprek begonnen


Ik raakte in de ban van haar zijn

deze zomer begint anders, groener

zoals altijd alles groener is aan

gene zijde, nu haar mooie handen


Al pratende wandelde wij het groen

tegemoet, de sla hing aan de bomen

slierten van de bloei - aartjes wuifden

zachtjes, wij waren een en al oog en oor..


Geel zei ze, ik hou ook van het felle geel

haar hand omhoog met een lange vijf

Eikenbladsla heb ik nog nooit klaar gemaakt

hoe zou dat zijn als haar groene handen..


Henk Knibbeler © 2023


Stuur e-mail mail_outline Voorwoord poëzie 

Voorwoord poëzie


Ik schrijf reeds vanaf mijn 12e levensjaar ( 1961 ) poëzie. Het is begonnen na de plotselinge dood van mijn vader. Het was in 1961 een heel andere tijd en mijn moeder had de zorg voor 7 kinderen. Als oudste kon ik haar zoveel mogelijk bijstaan en helpen, maar je bent ook nog een kind, moet naar school en zij kon niet genoeg aandacht schenken aan de leefwereld  waarin ik terecht kwam, waar ik het verlies van mijn vader mee kon verwerken. Het begon met cahiers vol vondsten, kleine schrijfsels en Ik ging meer schrijven, trok de natuur in en zo ontstond mijn eigen schrijfstijl. Toen nog veel op rijm, later werd de poëzie voor mij een metafoor waar ik mij aan vast kon houden en alles van mij af schreef. In al die jaren zijn er zo'n 2250 gedichten geschreven en prozastukken. Ik verdiepte mij in andere dichters en mijn grote favoriet was en is nog altijd Rutger Kopland. Maar ook Remco Campert, Vasalis, Ida Gerhardt, Hugo Claus en Wislawa Szymborska. Hagar Peeters, Hans Andreus, Jean Pierre Rawie, Neeltje Maria Min enz. Met sommigen stond ik op de podia tijdens poëziefestivals in Nederland en België. Tot op de dag van vandaag schrijf ik poëzie en combineer het graag met mijn fotografie en biologie waarbij de beelden soms synchroon lopen met mijn gedachten en vondsten.

De combinatie van natuurfotografie, beleving en poëzie spreekt veel mensen aan, daar ben ik mij terdege van bewust! Veel leesplezier, laat de gedichten even bezinken en lees ze nog een paar keer vooraleer ze tot je doordringen.

Lieve groeten, januari 2023

Henk


Stuur e-mail mail_outline In die tijd.. 

In die tijd..

Was zij al een mooie vrouw

Verzorgd en heel intelligent

Nog voor de oorlog begon was

Zij gelukkig, werkte hard, gaf


Mensen altijd een vrolijke knik

Luisterde sprak wijze woorden

In alle eenvoud en zonder ruwte

Ze verdronk in de liefde, lachte


In haar eentje ver van huis, kwam

Met gegoede mensen in kringen die

Haar op handen droegen, zorgsaam

Zoals zij was, bescheiden en lief


Ze las veel boeken, het bittere kruid

Zag ik vele jaren later op haar nachtkastje 

Liggen, mijn moeder vertolkte zichzelf

Nog steeds draag ik haar liefde zowaar



Henk Knibbeler , juli 2023 © 

   

Stuur e-mail mail_outline Delpratsingel Breda 1960 

DELPRATSINGEL BREDA 1960

Met een boterham op mijn knieën

mocht ik mee de auto in, een Hillman

met zo'n houten dashboard en een

heel groot stuur,

mijn vader ging weer naar zijn werk

in de werkplaats, zoals iedere zaterdag

reden we langs de Etna en de Kwatta


Ik rook de chocola en snoepte van de

lucht, keek naar hem hoe hij stuurde

en mij op de eendjes in de vijver wees

voor het Valkenberg

kastanjebomen bogen al jaren over de

singel heen met hun treurige takken, ik

voelde dat er iets was in hem, maar


Durfde niets te zeggen en speelde die

morgen op het terrein van de werkplaats

met enkele plastic helikoptertjes van de

Loda fabriek,

altijd was daar een man die mij uit de

lege flessen wat onderdeeltjes gaf waarmee

Ik kon bouwen en spelen tussen de flessen

en een oude jeep tot aan de middag, tot

mijn vader klaar was met werken en we over

de Delpratsingel weer naar huis toe reden

hij stak een Lexington sigaret op en zei, hou

het stuur eens even vast..,


In de bocht waren mijn armen te kort en

schrok ik van zijn gebaar, het ging mis en hij

snauwde mij toe,

wat doe je nou, laat los en keek stuurs voor

zich uit, wat was er toch met hem dacht ik

weer en de kastanjebomen bogen dieper, wat

was ik blij dat we er onderdoor konden rijden.


Henk Knibbeler,  reprise juli 2023 copyright. 


Stuur e-mail mail_outline Handgrepen 

Mijn handen worden oud van buiten

Nagelriemen scheuren, plooien dieper

Vingers zijn glad als ik een vuist maak

Wanneer ik ze strek zie ik mijn leeftijd


Mijn middelvinger steek ik zelden op

Ook de wijsvinger, want die is niet wijs

Het pinkje scrolt graag door mijn haar

Zelden geeft mijn hand de warmte prijs


Handgemeen is nog nooit aan mij besteedt

Anderen konden zich lang niet beheersen

Deden mijn handen pijn door bevrediging

Maar mijn opperhuid overleefde en zie


Mijn handen zijn zacht en warm, beklijven

Schoon, toonbaar, nagels geknipt en bruin

Enkel iemand legt haar hand in de mijne

Daardoor kan ik met volle liefde schrijven


Henk Knibbeler * Zomerspread * 2023.


Het Perenvrouwtje 

Rondom de vernielde Hedwigepolder staan boerderijen

Die eigenlijk de naam niet meer waard zijn, in verval en

Soms half ingestort, stallen leeg en veel roerend goed

Wat staat te verstoffen, geen mens die ernaar omkijkt


Eromheen veel oude en jonge vruchtbomen zoals peren

Pruimen en kersen, boompjes op de daken, alles groeit

En rijpt, je kunt er een hele voorraad fruit verzamelen

Voor je wekpotten of eigen gemaakte Reine Claudesiroop


Wij zwierven in al die tuinen en ik legde ze vast op foto

En film, vooral de peren waren in trek bij het perenvrouwtje

Ze droeg ze trots op de borst alsof het haar kindjes waren

Verbaasd zoals altijd en met liefde dartelde ze rondjes..


De zomers zullen voorbijgaan en veel fruit zal verrotten

Vlinders zoals het Landkaartje worden dronken van het sap

Wat eruit druipt en er overkwam mij een zekere weemoed

Van verlangen naar vroeger, hoe mensen hier hadden geleefd!


Henk Knibbeler, juni 2023 ©


Stuur e-mail mail_outline PFAS de doodsteek zit ons op de hielen!! 

PFAS de doodsteek zit ons op de hielen!!

In de Schelde van Antwerpen tot Vlissingen

Langs Doel, Hansweert, Hedwige en Breskens

Woont sinds een erg lange tijd de doodsteek

Duizenden stofjes chemicaliën tezamen gepakt


Ze zwemmen al vele jaren van Oost naar West

Op de bodem, wachten op vissers en zwemmers

Die in Perkpolder het zoute water inlopen

Kopje onder een heerlijk frisse chemo doen


Gemeente Hulst en alle aanpalende vrienden

Weten van de gevaren, maar doen echt niets

Ze zwijgen in het Zeeuws en zelfs in Vlaams

Intussen doet de doodsteek geduldig zijn werk


Het Zeeuws Landschap kent Zeeland niet meer

Zorgt wel dat de burgers weg blijven in het

Grensgebied waar dichters leven en de borden

Verboden toegang mijden, de natuur lief zijn


Ook het Sieperdaschor is onlangs gestorven

Hoeveel graven gaan we nog delven als we

Vanuit de panoramatoren de vele lijken tellen

En zien dat de vogels ondersteboven vliegen?


Henk Knibbeler,© juni 2023


Stuur e-mail mail_outline Kreken 

Kreken                                                                 


Waterlinten door het landschap                            

overschotten van een oude zee                                 

ze kleuren in blauw de zomer mooi                         

stromen in elkaar over met vogels  


Ze zijn de metaforen van de boeren                        

markeren de grenzen tussen natuur                       

en koeien laven zich aan het water                      

wij kijken naar het wijdse en verten                       


Kreken zijn de identiteit van dit land                    

hun sporen gaan door vele dorpen                      

verhalen en roddels verdrinken erin                      

Kreken verbinden mensen en natuur  


Henk Knibbeler 2023 zomer.

Stuur e-mail mail_outline Het randje van de zomer 

De maand mei bloeit nog, gaat over in juni

te snel want in de meimaand verloor ik vader

dan vallen er links en rechts soms tranen en

slaat de eenzaamheid toe, bloeien klaprozen


langs het paadje naar de achtertuin, waarom

toch wuift de wind daar altijd zo onstuimig

het schrijven valt zwaar, een opeenstapeling

van oude herinneringen maken een briefkaart


En begin juni is mijn jongste zoon geboren die

zijn Opa nooit gekend heeft, speelde met Lego

dan vertelde ik hoe wij krentenbloesem plukte

en langs de waterkant onze voeten verspeelden


Het landschap juicht de zomer toe, het licht zal

ouder worden in de avonden, ik verlang naar de

wandelingen langs de kreek waar de karekieten

in het riet kwebbelen de zon verstoppertje speelt


Henk Knibbeler mei 2023 ©


Stuur e-mail mail_outline Langs geurende Jasmijn. 

Langs geurende Jasmijn.


Een klein paadje verleide mij

te gaan naar de oude grafsteen

witte bloemen benevelen alles

om de oude stenen en kruisen


Lindebloesems verpozen zacht

tussen het gebladerte, een vink

slaat zijn slag, ik hoor de doden

die niet meer zijn in lege graven


Een opzij geschoven steen geeft

licht aan een tongvaren, sporen

op de bladeren tonen vooruitgang

geen beenderen klagen meer..


Terwijl ik denk aan de Jasmijn in

mijn jonge jaren, voorbij ging aan

parfumerende geuren, stillekes

over de haag boog, ze plukte voor


Mijn moeder, wit was haar kleur

en ze kon zo mooi zingen als ze

buiten de was ophing, ik achter de

schuur naar haar luisterde in tranen



Henk Knibbeler © 2023 reprise.


Stuur e-mail mail_outline Van die dagen.. 

Van die dagen..

Bij het ouder worden gaan de dagen

In meer versnipperde momenten voorbij

Zoals de nieuwe lente, zoals jouw handen

Er is meer berusting in alle hectic van nu


De warmte van de lentezon doet ons deugd

Kijk maar eens naar boven, ontvang energie

Ik beleef de voorbije jaren, over decennia

Wat doet een dichter alleen met zijn woorden


Om mij heen verblijven mensen in zichzelf

Je ziet hoe hun stemming is, ze gaan gedwee

Alsof er iets te gebeuren staat in hun leven

Meer en meer buigen de dagen dieper, rimpelen


De Wilde hyacinten bloeien naast de Madeliefjes

Een ochtendwandeling gaat over dezelfde stenen

Vogels vergezellen ons met hun dartele gezangen

Die dagen maken ons leven boeiend, handen warm



Henk Knibbeler, april 2023 ©


Stuur e-mail mail_outline SONNETTEN VAN DEZE LENTE 1  Mijn vader... 


Ach mijn vader, ik zit op het randje van mijn stoel

de oude tafel draagt de vaas met witte seringen

trossen met kleine bloempjes die de oude boom

droeg, maar deze lente denk ik meer dan ik bedoel


Voel ik jouw hand in de mijne als je kleine guit

smelt je stem meer dan ooit op die kleine tong

als de wandelingen aan mij voorbij gaan, jij wijst

naar paardenbloemen en madeliefjes, het onkruid


Kruid is geworden en ik aandachtig naar je luister

zo klein mijn vuistje is draag ik dat bosje bloemen

witte kopjes hebben een naam, zal ik ze noemen…


Kijk door het raam, begraaf je weer eens een keer

maar kan eigenlijk nooit goed die hand loslaten, weet

dat je er bent, ga buiten zitten zonder dat ik vergeet


Schrijver: henk knibbeler, reprise ©


 

https://www.rtlnieuws.nl/nieuws/buitenland/artikel/5367463/pfas-diersoorten-330-besmetting-rivm-chemische-stoffen-schadelijk

Stuur e-mail mail_outline Cedrus,  gedicht bij de begrafenis van Paus Benedictus 5 januari 2023.  

Cedrus,  gedicht bij de begrafenis van Paus Benedictus 5 januari 2023. 

Cedrus


Zachtjes blies hij door het boek

sloeg soms wel hele stukken over

dan weer terug naar het begin

Cedrus droeg vandaag geen lover


Geleende handen in het wit gehuld                                               

hielpen hem zoeken naar het licht

omringd door Cipressen, pijnbomen

en olijven sloeg het boek weer dicht


O, welriekende cederhars balsem mij

bewaar dit stoffelijk maar verlaten lijk

kerf mijn naam met nagels in het hout

en laat mij toe tot Uw onbekende rijk


Maar geef de Cedrus zijn lover terug

zijn appels en laagsgewijze takken

neem die hand aan en roep de aarde op

zegen het leven met al zijn ongemakken


Henk Knibbeler, januari 2023


Stuur e-mail mail_outline  Le vent nous portera  ( de wind zal ons dragen )       COLUMN WEEK 2   2023 

Le vent nous portera, ( de wind zal ons dragen..)

Muziek, poëzie en een oogstrelend landschap in een column samenvatten vond ik een uitdaging omdat de elementen samen dikwijls worden gebruikt of dat een onderdeel wat men toepast uit een van die elementen bestaat! Immers beste schrijvers, dichters en vele lezers die van teksten houden, in boeken of de krant, tijdschrift of eigen werk luisteren meestal ook graag naar muziek. Dat kan rock of jazz zijn, klassiek of eigen gemaakte muziek! De titel van mijn column vandaag wordt door vele zangers gezongen zoals  Noir Désir - Le Vent Nous Portera (Clip Officiel) - YouTube

Ik hou bijzonder van klassieke gitaarmuziek. De gitaar is in vele muziekvormen wel aanwezig en in vele landen kent men wel enkele beroemde gitaristen die furore maken met hun werk. Ik noem de jonge Rubén Jordán, Estas Tonne, Estas Tonne - The Song of the Golden Dragon - YouTube beiden Spaanse gitaristen, kunstenaars op de snaren en je in vervoering kunnen brengen met hun prachtige muziek. Op YouTube is er veel van te beluisteren, maar vooral de concerten zijn een ware gebeurtenis en je gaat daarna met een blijvend stuk genot weer naar huis toe.

Zo zijn er ook gitaristen die schitterende vertolkingen laten horen van ons bekende en beroemde artiesten. Gabriella Quevedo is zo’n talent die vele songs op haar gitaar vertolkt heeft.

(Dire Straits) Sultans of Swing - Gabriella Quevedo - YouTube

In feite is alles wat we horen om ons heen ook muziek! Niet altijd even beleefd of soms wel erg lawaaierig of gewoon saai! Als dichter moet ik altijd gitaarmuziek of klassieke muziek op de achtergrond erbij hebben, het zorgt voor ad-hoc gebeurtenissen die je stemming ineens kunnen doen omslaan, vrolijk of droevig. Je zou het ook documentaire gitaarmuziek kunnen noemen. Muziek kleurt ons leven of je het wilt of niet en je kunt er ook kracht uit putten, energie die je misschien weer over een negatieve periode heen helpt, luister maar eens naar de Spaanse gitarist Govi Noches en Andalucía (Spanish Guitar)- Govi - YouTube

In de poëzie zitten net als in de gitaarmuziek heel veel elementen die zo’n werkstuk mensen aanzet tot nadenken, berusting en herpakken van negatieve gedachten met veel emoties omringd. Het temparament van een gitarist en een dichter/schrijver zorgt ervoor dat men op scherp staat en hoe! De fabelachtige techniek die gitaristen bezitten zie je pas als er close-up opnamen gemaakt zijn. De snelheid, vingers en zonder partituur werken is pure kunst uit het hoofd Malagueña - Lucas Imbiriba (Acoustic Guitar) - YouTube

Got Talent in Spanje werd verrast door een jong verlegen gitarist die de juryleden tot tranen toe bewoog. Deze column werd daardoor een bloemlezing door de gitaarmuziek. De wind droeg een flink steentje bij om de pracht ervan weer te geven. Luister maar naar Rubén Jordán en de wijze waarop de jury zijn werk beoordeelde La sensibilidad de este guitarrista hace llorar al jurado | Audiciones 2 | Got Talent España 2019 - YouTube

Ik sluit af, zou zeggen ga luisteren en laat het op je inwerken, het is de moeite waard, de wind zal ons dragen!


Henk Knibbeler 2023


Stuur e-mail mail_outline  

Gedichten


THERMISCHE BEVEILIGING


Wees gerust, ik laat je gaan

naar de weide om te grazen

waar het sterke licht zuiver

op je schijnt,


Waar je alles los kunt laten

de zon op deze grote hoogte

speelt met jou op de thermiek

mijn liefste,


Waar jouw lichaam transparant

mijn hart in rood achterlaat

zonder rozen.



Henk Knibbeler 2022


Stuur e-mail mail_outline De pijnbeuk van het Clingse bos 

De pijnbeuk van het Clingse bos

Vrienden van weleer en tot vandaag

Het werd mij toch teveel, kerdju

’t is te zeggen hoe spijtig ’t ook is

Gaat maar kijken bij d ’oude beuke


Er staat een fleske bier van ZiedeWel

Onder de boom en zijn kruin is dood

De pijn en al die prikken in mijn lijf

Mijn vingers, armen, buik vol naalden


Viert maar feest, de pijn is begraven

Mee al zijn leugens, capriolen en dorst

Dans rond de Beuke zoveel als ge wilt

Tot de lente, door de winter en vorst


Ik zag de Kraanvogels nog overtrekken

Ze riepen mij toe, heel hoog, hoe schoon

Madame Krieckart stond voor haar deure

Ziet ge en wuifde, kraaide op zachte toon



©Henk Knibbeler 26 november 2022


Stuur e-mail mail_outline De Dodendraad, dwars door de Hedwigepolder, een Essay 

De Dodendraad, dwars door de Hedwigepolder, een Essay

- Het Volk werd gescheiden in 1914 -

van Cadzand tot voorbij Vaals konden mensen

de grens niet meer over, er stond 2000 volt

op de draad, het nieuws verspreidde zich

als een mare door het hele land, de Duitsers

bezetten dorpen en steden, vorderden alles wat

arme mensen nodig hadden om te leven

-Zo vertelde mijn grootvader Piet mij op een

zondagmorgen nadat we naar de kerk in

Hengstdijk waren geweest, het was 1962-

Er stond water op zijn lippen, de timmerman

die hij was en werkte op de Zeeuwse Kouter

ook wel Nieuw-Namen genoemd, de zandhoop

van Vlaanderen waar wieten en wuiten

samen met zogenaamde 'ontuchtmensen'

in armoede en kleine huisjes leefde op de Pillendijk

soms zelfs in gegraven holen nog, vertelde hij..

Ward was een echte wieten, een onnozelaar

zei grootvader, deed de straatverlichting 's avonds

aan en als wij in de vroege morgen op het werk

verschenen klom hij met zijn ladder omhoog

om alles weer te doven, men had geen stroom

dan was er een andere troeten, ofwel dommerik

Lippens, de sjampetter al ter plekke om lakens

uit te delen, huiver en ontzag beklemde iedereen

Men leefde van vis, ving garnalen in de Schelde

trapte platvis in de ijskelder van het verdronken

land van Saeftinghe, kroop met zwarte handen

onder de doeken op een bed gevuld met kaf, goh

wat vertelde hij toch mooi, grootvader, voor zich

uitkijkend naar buiten, een boek was hij voor mij


– Sommige namen kwam ik later nog eens tegen -

Zijn duim, wijs – en middelvinger had hij niet meer

was dat ook van de dode draad Opa, vroeg ik hem

hij lachte, nee manneke, dat dicht ik jou morgen toe

maar luister en hij boog voorover met zijn

armen op zijn knieën, de handen ineengevouwen;


Als de maan zich voegt tussen de wolken en krabt

in de zee, dan buigen de bomen nog eeuwen mee

dit land, onmetelijk, vergroeid met klei en klaver

brengt de boer in extase, hij slaapt in zijn haver..


 ©Henk Knibbeler 2022 



Stuur e-mail mail_outline Het overtollige leven 


Er is eigenlijk geen tijd te verliezen

Tussen nu en het uiteindelijke afscheid

Ouderdom komt met de dagen en gaat

Hoe lang je mag blijven bepaald niemand


Belast met veel teveel gewicht verlies je

Alle kracht en mentaal vermogen, kraakt

Meedogenloos sabelen bloedverwanten en

Buurtgenoten je neer, familie indachtig..


Een formulier, vluchtig ingevuld vol vragen

Bepaald het tijdstip waarop je mag sterven

Kinderen strijden om hun imago, bestaan niet

Meer in je leven, zij leven in een andere tijd


Ik passeer een omaatje op het zebrapad, ze

Knikt minzaam, ik wacht haar op bij de stoep

Dan zie ik mijn moeder in haar ogen, terloops

Er is niets overtolligs meer dan gewoon geluk



Henk Knibbeler, oktober 2022


Stokroos 


Er staat een stokroos in mijn voortuin

De roze bloemen bloeien zich naar boven

Precies in het hoekje naast het voetpad

Zodat iedereen die passeert hem ziet staan


Stokrozen zijn tweejarige planten, maar deze

Staat er nog maar één jaar en hij is echt

Soms staan mensen er even bij stil, kijken

De hoogte in naar de bijna twee meter lengte


Er staat een stokroos in mijn voortuin

Eenzaam zonder andere stokrozen in zijn buurt

De roze bloemen wuiven rondom de houten steel

Stokstijf en fier geniet de plant van aandacht


Iedere ochtend als ik hem benader bloeit er

Weer een nieuwe bloem naar omhoog, sterft een

Oudere bloem, valt op de aarde, een zanddoosje

Blijft achter, zaadjes verpakt om rijp te worden


Er staat een stokroos in mijn voortuin

Zijn steel wordt een stok, stevig en stijlvol

De bladen verschrompelen, vallen neer, mensen

Gaan aan hem voorbij, Stokstijf sterft in stilte..



Henk Knibbeler, augustus 2022


Stuur e-mail mail_outline Ik hou van de dood 

Ik hou van de dood


Steeds meer zie ik zwart

voor mijn ogen staan en

verlang ik naar die zeis

welke neervalt in bloed


Dat vloeit in ijle stromen

langs mijn hoofd en hand

wappert het gewaad mij toe

dat ik graag om wil slaan


En daarmee de dood omhels

mijn vlees in afsterven de

botten verlaat en alles

berustend in wit overgaat


De dood staat mij voor ogen

alle poorten zijn geopend

de stilte trekt langzaam aan

het begin van de eeuwigheid



Henk Knibbeler,  reprise juni 2022

Stuur e-mail mail_outline Klik op onderstaande link en je wandelt mee op een poëzietocht door De Klinge ( B.) en het Clingse bos waar dichters optraden inclusief mijzelf afgelopen zondag 8 mei.  

Klik op onderstaande link en je wandelt mee op een poëzietocht door De Klinge ( B.) en het Clingse bos waar dichters optraden inclusief mijzelf afgelopen zondag 8 mei.  [https://youtu.be/57KugPJRRvM](https://youtu.be/57KugPJRRvM...)

Stuur e-mail mail_outline Henny Vrienten, het gaat niet over.. 


Nee toch, alweer een kunstenaar dood

Eerst Jan Rot, toen Arno en nu Henny

Man, wat was je een muzikant, schrijver

En componist, een mens met een snaar


In zijn hart, dat hart wat componeerde

Filmmuziek, hits met Doe maar, zoveel

Prachtige liedjes als Lieske, beste vriend

Als je wint, touwtjes uit de deur en meer


Ik heb het koud, de dood is te dichtbij nu

Hij woont in mijn omgeving, wacht op regen

Hoe is met onze oude dichters, ook zij gaan

Ik voel nog meer gemis komen, lentedoden


Troost mij met het liedje over ‘Lieske’ zo

Prachtig ingetogen gezongen door Henny

Wat duidelijk maakt hoe groot deze artiest

Is geweest en dat altijd zal blijven voor velen


Speel je liedjes ‘Lieske’ en ‘Karnemelk met bitterkoekjes’ e.a..

Dag beste Henny, houdoe, ik luister..,   https://youtu.be/Etd2gw6Zz_w


Henk Knibbeler, dichter en fotograaf. April 2022 ©





 

Stuur e-mail mail_outline De Dodendraad, een prozastuk met een terugblik.. 


- Het Volk werd gescheiden in 1914 -

van Cadzand tot voorbij Vaals konden mensen

de grens niet meer over, er stond 2000 volt

op de draad, het nieuws verspreidde zich

als een mare door het hele land, de Duitsers

bezetten dorpen en steden, vorderden alles wat

arme mensen nodig hadden om te leven


-Zo vertelde mijn grootvader mij op een

zondagmorgen nadat we naar de kerk in

Hengstdijk waren geweest, het was 1962-


Er stond water op zijn lippen, de timmerman

die hij was en werkte op de Zeeuwse Kauter

ook wel Nieuw-Namen genoemd, de zandhoop

van Vlaanderen waar wieten en wuiten

samen met zogenaamde 'ontuchtmensen'

in arremoede leefden in kleine huisjes of

soms zelfs in gegraven holen nog, vertelde hij..


Ward was een echte wieten, een onnozelaar

zei grootvader, deed de straatverlichting 's avonds

aan en als wij in de vroege morgen op het werk

verschenen klom hij met zijn ladder omhoog

om alles weer te doven, men had geen stroom

dan was er een andere troeten, ofwel dommerik

Lippens, de sjampetter al ter plekke om lakens

uit te delen, huiver en ontzag beklemde iedereen


Men leefde van vis, ving garnalen in de Schelde

trapte platvis in de ijskelder van het verdronken

land van Saeftinghe, kroop met zwarte handen

onder de doeken op een bed gevuld met kaf, goh

wat vertelde hij toch mooi, grootvader, voor zich

uitkijkend naar buiten, een boek was hij voor mij


– Sommige namen kwam ik later nog eens tegen -

Zijn duim, wijs – en middelvinger had hij niet meer

was dat ook van de dode draad Opa, vroeg ik hem

hij lachte, nee manneke, dat dicht ik jou morgen toe

maar luister nen keer en hij boog voorover met zijn

armen op zijn knieën, de handen ineengevouwen;


Als de maan zich voegt tussen de wolken en krabt

in de zee, dan buigen de bomen nog eeuwen mee

dit land, onmetelijk, vergroeid met klei en klaver

brengt de boer in extase, hij slaapt in zijn haver..



Henk Knibbeler, © reprise 2022 april


Stuur e-mail mail_outline Koegang 

Koegang


Over de gasdam gaan zij, zij aan zij

links het oude Sieperdaschor voorbij

rechts het Verdronken land Saeftinghe

Paulus Potter zou zijn vingers aflikken


Donkere wolken versnipperen het licht

volgzaam wandelen zij naar de einder

ook de Hedwigepolder komt in het zicht

Boven hen grijze vriesganzen zonder ijs


Het landschap kleurt groener, het riet

aan de kanten schiet uit, Baardmannen

hangen in de halmen, hun snavels vol

met zaad, zij reizen mee door het riet


Hun asem stijgt wit op achter de gasdam

de voorganger versnelt en maakt een brug

Waar de groep zich niet druk over maakt

daar staat de boer bij het hek, ze zijn terug..



Henk Knibbeler © copyrights reserved 2022


Stuur e-mail mail_outline Paesaggio con Natale a Toscane 

Paesaggio con Natale a Toscane


Pijnbomen omringen het ovale plein

van Lucca, een samenzijn met jou

hier is als een aanslag op mijn piano

nocturne no.5, Op.15 nr 1, F.Chopin

en verhaalt over onze geliefde streek


Gelataria’s serveren de heerlijkste koffie

en dolces, we nemen de trein naar

Siena, kijken onze ogen uit naar elkaar

en het landschap, terwijl ik in een tunnel

stiekem in je knie knijp, jij kantelt, lacht


Cipressen staan als kaarsen in de heuvels

onze wandeling langs Casa Minnestrone

wordt vergezeld door de hop, wij verbazen

ons om zijn prachtige vlinderachtige vlucht

en kuif, een lentegroet vanaf veilige afstand


Klokken galmen door het dal, alsof engelen

strooien met gaven van gouden wensen

het licht kleurt hier altijd enigszins oranje

ristorante ‘creatore di pomodoro’ brengt

ons tussen de geneugten van het leven


Wij praten over onze wandeling, jouw hand

zo dicht bij mij op tafel licht, een rilling

voel en in mijn diepste gevoelens terugkeer

portobello’s, chianti en kaarslicht smelten

op onze tongen, het landschap slaapt reeds..



Henk Knibbeler © Copyrights reserved 2022.


Foto - Hop


Aantoonbaar 

Aantoonbaar


Met een warm oor

ga ik slapen

je ruist als de zee

zo vlakbij


De woorden die

ik je hoorde zeggen

hebben daar

even uitgerust


Geen duin kruipt

helm geselt

de wolken

je zwarte hoofddoek


Siert het contrast

van niet weten

stille verborgenheid

en stappen vooruit..


Copyright © 2022 Henk Knibbeler


Stuur e-mail mail_outline Regendroom 

Regendroom


Als buien hangen op het land

water spoelt de sloten schoon

dan drukken vogels in verpand

veren plat, kwantiteit in toon


Striemt de regen op het riet

voert grijze sluiers boventoon

muziek die dode avonden schiet

alsof een begrafenis het loon


Is van het reeds gestorven loof

doordrenkt met bloed van wild

De paden leeg zijn bomen doof

het land in rouw, winter verstild



Henk Knibbeler © jan.2022


Stuur e-mail mail_outline Vorm 

Vorm


Contouren van mensen

bestaan uit lijnen, vormgegeven

door hun houding, krom of

recht, zittend of staand

de vorm, ofwel gestalte, mag

je ook van binnen bekijken,

ook dat heeft een naam

en is kneedbaar, te manipuleren


Door andere mensen, die geleerd

hebben die contouren

binnen het visueel aanvaardbare

te houden, zodat individuen

zichzelf in de juiste vorm voelen


Ik teken een lijn, schrijf een woord

en denk daarbij aan een vorm,

jij zit met je ene been over het andere

voor het raam en ik tegenover jou..


Henk Knibbeler 2022©


Stuur e-mail mail_outline Een winterwandeling 

Een winterwandeling


Met haar doorheen het witte licht

tussen takken, bomen en de zon

erachter kun je immers schuilen

kijken wij knuffelend in ons gezicht


Houtsnip vliegt op voor je voeten

terwijl de zon meer warmte geeft

je handen kruisen mijn vingers los

we lachen, dansen bij het ontmoeten


Henk Knibbeler, januari 2022

Stuur e-mail mail_outline Omzien bij Prosperdorp 

Omzien bij Prosperdorp


Hoe staat gij, schaars gekleed

te wapperen op de hoge zeedijk

leunend op de straffe wind

uw dijen omhelsd met flarden


Er keren Wilde zwanen terug

van de grote kreek nabij

zij buigen diep in hun verenpak

gracieus valt wit op grijs en zij


Mijn achterland verpietert snel

sterft in dikke lagen blad en loof

ik wuif u toe mee mijnen klak

gij blijft mijn lief als winterstoof



Henk Knibbeler, december 2021


Stuur e-mail mail_outline Een klein dansje maar.. 


Golf je even mee op de muziek

ja kom, golf mee en bezwijk

laat de warmte binnen vloeien

maak een klein dansje samen


Pak mijn hand en hou je vast

draai een cirkeltje en zweef

luister naar die ene melodie

kijk mij aan en dans maar door


Duizelig vallen we in het groen

de tonen vliegen het bos uit

Stijgen hoog maar hoor je ze

daar dansen ze, eeuwig verder..


Henk Knibbeler, jan 2022©


Stuur e-mail mail_outline Jaarwisseling 

Jaarwisseling

Stuur e-mail mail_outline PAESAGGIO CON NATALE A TOSCANE 

PAESAGGIO CON NATALE A TOSCANE


Pijnbomen omringen het ovale plein

van Lucca, een samenzijn met jou

hier is als een aanslag op mijn piano

nocturne no.5, Op.15 nr. 1, F. Chopin

en verhaalt over onze geliefde streek


Gelataria’s serveren de heerlijkste koffie

en dolces, we nemen de trein naar

Siena, kijken onze ogen uit naar elkaar

en het landschap, terwijl ik in een tunnel

stiekem in je knie knijp, jij kantelt, lacht


Cipressen staan als kaarsen in de heuvels

onze wandeling langs Casa Minnestrone

wordt vergezeld door de Hop, wij verbazen

ons om zijn prachtige vlinderachtige vlucht

en kuif, een kerstgroet vanaf veilige afstand


Klokken galmen door het dal, alsof engelen

strooien met gaven van gouden wensen

het licht kleurt hier altijd enigszins oranje

ristorante ‘Creatore di pomodoro’ brengt

ons tussen de geneugten van het leven


Wij praten over onze wandeling, jouw hand

zo dicht bij mij op tafel ligt, een rilling

voel en in mijn diepste gevoelens terugkeer

portobello, chianti en kaarslicht smelten

op onze tongen, het landschap slaapt reeds..



Henk Knibbeler, 15 december 2021

foto;  Lucca, Toscane het ovale stadsplein


Stuur e-mail mail_outline Dovemansoren 

Dovemansoren


Hier en daar iemand die beweert

dat er geen wilde kwartels bestaan

alles gaat verder zo zijn gangske

de krielen zijn van slag

omdat Reinaert de vos ronddoolde

en het miezert..


Ikzelf ben meer uit mijn doen

omdat het gat tussen jou en mij

nog steeds niet gedicht is

na dit gedicht..


Henk Knibbeler 14 december 2021


Stuur e-mail mail_outline Prosperdorp 

Prosperdorp


Middenin de mooie Prosperpolder

Godverlaten, omzoomd door akkers

Bestaat ook het kleine Prosperdorp

Een site met maalderij en staminee


Arenberg heet het aloude geslacht

Van adel en kocht de oude gronden

Bouwde er boerderijen en bloeide

In akkerbouw, mensen kregen werk


Het dorpje met grote kerk als baken

Naar de einders tussen dijken verstopt

Is verbonden door draden vol energie

Koeien staan op de bleek te staren


Prosperdorp wordt weer gerepareerd

De maalderij komt weer tot leven en

Kippen scharrelen rond de schuren

Het verste weg komt stukken dichterbij



Henk Knibbeler, december 2021.

Stuur e-mail mail_outline Rookgordijnen 


Ik ben niet van deze zachte aarde weg te slaan

zonder vulpen, griffel, potje inkt en mijn ezel

- het liefst in koningsblauw en okergeel -

hoe kun je de geur van herfst in de steek laten


Gele kanten van bosrand en humuslaag waar we

in de zomer onder oude eiken de liefde bedreven

aan hun lot overlaten en nu geen eikels rapen

te gek is de kardinaalsmuts in dat roze met die


Oranje pitten er middenin, wie kent ze eigenlijk?

och, het is mij om het even hoe de zon zich weer

laat zakken in de zee, de vloed schorren overmant

schoonheid schuilt in de schaduw van jaargetijden


Ik zag en nam waar, vele details werden woorden

mensen vervreemden van elkaar, vochten zich vrij

leven met de gedachte van onsterfelijkheid, zijn

bezig handen en voeten los te maken van zichzelf


Mooie winter, schoonheid van een prachtige vrouw

haar ijdelheid valt samen met een hart van morgen

lach en charmante loop doen de ogen glinsteren,

zeg nu eerlijk, welke kleuren verwarmen het meest

Jij toch in je imitatie bontkraagje gedoken in mij..



Henk Knibbeler , december 2021.


Stuur e-mail mail_outline Winterakkerse gedichten, proloog 

Winterakkerse gedichten, proloog


Het zouden toch de sneeuwganzen moeten zijn

die afgestoken tegen de dorpen hun vluchten als

soldaten met een helm op en sabel in de aanslag

in formatie aan het grijze landschap verbannen


Waar einders beginnen groeit meestal de hoop, is

het verzamelen de moeite waard, spreken beelden

die je samen deelt door de horizonten heen, valt

een morgen niet slechts zelden open op een plek


Kijk mijn leger daar staan, een uitkijkpost op kop

kreken blinken als ijzige linten tussen roestig riet

als het even kraakt gaat de formatie de lucht in

met volle bepakking, de sabels langs de flanken


In scheervlucht passeren zij Opitter, stijgen hoog

om snelheid te maken, een V-formatie waardig

klaar om over velden en huizen in haakse bochten

het begin van de winter aan te kondigen, wit door


Groen en licht door donker en dan weer andersom

opdat wij beneden wakker blijven, gaan zaaien in

de bedden, bloemen knuffelen en liefdes erven van

ooit voorspelde leugens, nooit gekende waarheden


henk©knibbeler november 2021


Een liedje van Gerard van Maasakkers wat zo mooi bij mijn tekst past.

https://www.youtube.com/watch?v=bU4CFgYG3X0


Stuur e-mail mail_outline Aurealis borealis 

Aurealis borealis


Ik ben bij jou als het weer licht wordt

Mijn hart weer thuis is en zich opwarmt

Links en rechts slingeren papierkes, ach

Onbeduidend, liever voel ik jouw handen


Ik droomde van een andere aarde, zonder

Covid-19 of PFAS, meer van stilte, zang

Die nieuwe vogels mij brachten, pijnloos

Zag oude mensen converseren, glimlachen


Ontmoette nieuwe vrienden, ooit ontmoet

Het onomkeerbare werd waarheid, zalfde

Mijn gedachten en het licht, helderblauw

Slingerde confetti door het heelal, tranen


Ploften op een bodemloze oude aarde, stof

Waaide op en ik werd weer wakker, ziezo

Het hart klopt weer op de goede plek, knarst

Af en toe, maar de precisie is er weer bijna



Henk Knibbeler, 23 november 2021©


Stuur e-mail mail_outline Vingerhoedskruid 

Vingerhoedskruid


Al heel jong wist ik wat het waren

en dat ik er mee op moest passen

die hoedjes op de vingers gezet

ik kon er mijn oma zo mee verrassen


Zij had hoedjes die niet groeiden

gingen wel veel langer mee

haar vingers waren buiten de rimpels

zo mooi gaaf, haar nagels in rood


De hoedjes op mijn duim verwelkten

ze waren wit en geel, blauw en rood

op hoge stengels had ik ze gevonden

in de talud van een oude boerensloot


Oma zei dan, speel nog eens poppenkast

want de bloempjes zijn net mensjes

ze genoot en lachte, de woensdagmiddag

vloog weer om met versgebakken flensjes


Dag vogels en dag lieve bloemen, kijk

de hommels zijn zich vol aan het zuigen

vingerhoedjes bloeien er met duizenden

als je er voorbij loopt gaan ze buigen



Henk Knibbeler oktober © 2021


Almuis 


Zag je de grote stilte, ben je ook geweest

naar dat klooster boven in de bergen, met

de houten cellen, de ruige gangen waar ze

via een luikje hun eten krijgen toegediend


Waar de klokken de sneeuw wakker maken

bergkammen als beschermende mantels de

tijd doen stilstaan, waar stilte het praten is

blind zijn je dichterbij God kan brengen, stil


Zijn is een gave, drie uur lang stil zitten ook,

van de ene op de andere bil, geeuwend denk

ik aan de kanunniken die in hun uit bont

gemaakte mantel in de winter wegdoken als


Ze in de kapel koude wangen kregen, hun

voeten echter in sandalen voor de Heer en

handen bloot aan het missaal ten prooi vielen

zoveel devotie en gregoriaans kreeg ik nooit


Bij elkaar gezongen voor ik de kerk uit mocht

en toch, ja toch, lach maar, aanschouw ik hem,

Voel ik de dood, zie ik de potkachel en teil met

water waarop een klein vliesje ijs is gaan liggen


Henk Knibbeler november 2021©


Stuur e-mail mail_outline Paddenstoelenmelange 

Paddenstoelenmelange

Nog net voor de regen

zijn wij in het Clingse bos

al vroeg met wandelaars

en bikers, recht vooruit


Plekjes met Berk, Eik en

veel humus waren goed

gevuld, mooie soorten

zorgden voor een extase


Het werden er meer dan

dertig tot regendruppels

mijn camera bekladden

een melange nam ik mee


Henk Knibbeler, oktober 31 2021

Soorten ; Plooivoetstuifzwam - Plooivlieswaaiertje - Oesterzwam en Grote oranje bekerzwam


Sierlijk bewogen 


Boven mij hing een wolkensliert die

leek op een ruggengraat met ribben

uitgewaaierd door de avondwind en

tegemoet gevlogen door gierzwaluwen


In het oosten was het al warm, je zag

de opgezwollen lucht de nacht brengen

mijn hoofd zat al in het landschap van

de volgende morgen, wijd en zijd -


Verlangen mensen steeds verse dauw

spreken het liefst met zichzelf over het

komen en gaan van de gegeven hand

die zo zacht de dag een kleur mee geeft


Begrijp je mij of maakt het je benauwd

als ik zeg dat ik je lees vanuit mijn hart

dat teveel woorden te snel rijpen en dan

verkeerd zullen worden uitgelegd wellicht


Of is het zonlicht in je haar al gestorven

en matheid zich meester maakt van zijde

gewikkeld in een rouwmantel die nog net

door een kiertje je ogen laat opengaan…



Henk Knibbeler zomer © 2021


Stuur e-mail mail_outline  

 

 

Een zotte morgen

 

 

Er klinkt gejubel in het herfstbos
stillekes breken zonnestralen doorheen
de nevelen en het oude bladgroen
boomklevers om ons heen juichen

Het mos is nog nat, wij komen voor
de zeer kleine zwammetjes, mosklokjes
en taailingen, maar het lijkt wel een dag
die langzaam open wilt gaan, dan boven

Ons een paar goudvinken, feestelijk in
hun prachtige verenkleed, geen telelens
bij me, maar ik maak gedachtenfoto's
en sla ze op, we verstillen in de morgen..

Tussen het mos alleen maar wondertjes
zo klein en allemaal familie van elkaar
de dauw werkt mee, het licht betoverend
mostapijten zijn nat net een waterbed..

 

 

 

Henk Knibbeler© 2014 sept.

 

Stuur e-mail mail_outline Spelonk 


Licht bruist door jouw hart

aan de rand van eeuwigheid

paden kruisen over elkaar

cellen vergroeien in lichamen


Ik dank je voor het meegaan

keer op keer langs oevers

waar de afzondering loerde

gedachten al begraven lagen


Jij mag pronken met alle hoeden

uit de dromenkast, de geest

waar iedereen het over heeft

ontwaakt in een oud ledikant


Bloemen smelten in je magere

ogen, ze vloeien mij de nacht in

ach lieve, ik dank je, hart van mij

perkament van een jong verleden


Henk Knibbeler 2021 oktober

Stuur e-mail mail_outline Madame Geneva 


De herfst hangt weer in de lindebomen

lanen zijn verguld met gele bladeren

een enkele dag is er weer armoedeval

dan gaat zij met haar tas naar de markt

gekleed in een grijs geruite rok en op

halfhoge hakken, grote blauwe hoed met

een paar struisvogelveertjes als sier


Voor de zonnestralen gaat haar ijdelheid

langs voortuintjes en harkende buren

iedereen knikt en kijkt haar na, men leunt

op de schop om haar in de laan te zien

verkleinen, totdat ze op gaat in het geel


Madame Geneva heet ze, is vierentachtig

en een jaar geleden overleed haar man

aan een hartstilstand pal voor de bakker

zijn winkel, onthutst keek de hele buurt

de deftigheid en afstand die men gewend


Was verdween daarna, ze werd menselijker

deelde vruchten uit en gaf kleding weg, ja

ze sprak met de schoenmaker en wandelde

met haar hondje door het park, nu gaat ze

alleen met hondje door de lange lindelaan


Ze verdwijnt in de horizon van haar verleden

de veertjes dansen mee, van links naar rechts


Henk Knibbeler, oktober 2021©


Stuur e-mail mail_outline CELTIC FIELDS, een eetgewoonte.. 


Er groeide heel veel huttentut in

de bronstijd, mensen wisten toen

nog niet dat wij er waarschijnlijk

biodiesel van zouden maken


Die Romeinen legden grote raatakkers

aan, waar duivenboon en spelt

ook werden gezaaid tussen de kruiden

dat waren de echte kruidenakkers


Spiegelklokje sprak toen nog

weliswaar tot de verbeelding, maar

men sliep met lief en al in het

strijdveld, voerde elkaar in slaap


Granen, mager van stuk zoals dreps

ook emmertarwe en pluimgierst

werden gretig als vechtvoer gegeten

van huttentut maakte men bezems


Wij eten Brinta en stofzuigen zelfs

ons gazon, daarna gaan we slapen

gevleugeld stijgen wij tegen de wind

en beter weten tot boven het maaiveld



Henk Knibbeler, oktober 2021© reprise.


Stuur e-mail mail_outline NEERLANDICA TUSSEN COULISSEN 


Aan een uitvoering op het strand

tussen sabelheften en garnaaltjes

die zich in de plasjes ophielden, had

ze niet gedacht, liever stond ze in


De coulissen, met haar script op de

borst, net even buiten het beeld

fluisterend naar het opkomend tij

dat overvloedig haar blote voeten


Kuste, haar teksten in verwardheid

ten prooi liet vallen aan een predator

met een spanwijdte van drie meter

ze was confuus van dit natte theater


De recensies slokten haar vloedgolf

van fluisterende zinsneden gretig op

er ontstond een beeld van ruwe zee

lichtzinnigheid over blozende horizon



Henk Knibbeler oktober 2021©


Stuur e-mail mail_outline Slagvolume 


Ik ben aangeslagen

door een kanteling

van de rusteloosheid


Wat leek als helend

duwt mij verder weg

een hart heeft bloed


Een rivier heeft water

de zee pompt het rond

naar alle armen, soms


Is er een afgesloten

ontstaat er een delta

vertakkingen bloeden


Henk Knibbeler 2021 oktober

Stuur e-mail mail_outline GEDOODVERFD 


Nu staat de tafel nog tegen de muur

handen en ellenbogen dragen haar

hoofd, zij staart zich blind op zijn

rug, de schotwond spreekt niet terug


Langzaam valt er licht op de vloer

een spelonkje opent bundels stofzaad

daarmee staat de tafel ineens in bloei

ontbreekt chlorofyl en spat het bloed


Uiteen in een palet van oorlogsgeweld

haar gezicht lijkt op verwrongen staal

roestvrij en gevat in een masker, zoveel

leed draagt de tafel, spreekt niet tegen


Wat op de muur als schaduw zichtbaar is

gij zult niet doden, u zult niet doden

terwijl de dag in haar schoot verdrinkt

streelt de poes haar benen, veel later


Henk Knibbeler © sept 2021

 (Yves Duteil) apprendre

https://youtu.be/F7SsvPhzHx0


Stuur e-mail mail_outline AUTUMNALE 


Het was niet die aanblik op de koele aarde

en het puntje van haar schoenen waarin

witte benen staken en een net van aderen

die onderhuids mijn aandacht trokken,..


Toen zij bij het theekransje vroeg, hoe heten

die vergiftigde krokussen ook alweer ‘oma

noemde ze blote vrouwen’, de bloem bloeit

voor het blad en is uiterst giftig lieve moeder


Colchicum staat in haar voortuintje vlakbij

het tegelpaadje waar zo velen met het hoofd

omhoog recht tegen haar deur aanlopen, het

gif voorbij gaan waar enge schoonheid woont


De herfst soms stijlloos haar gang maar gaat

bladeren laat verkleuren, bessen laat rotten

om alvast het volgende voorjaar in te lijsten

ik doe kond van dit aangrijpende proces, leef


Al half in het grijs en geniet van de mistige

ochtenden waar handen dicht bij het lijf zijn

sommige stenen alweer wit uitslaan, tempo

het ritme van vergankelijkheid doet vervagen


Henk Knibbeler © 2021
Colchicum autumnale is de Herfsttijloos.


Stuur e-mail mail_outline Van Puglia naar Viareggio 

Van Puglia naar Viareggio


Dit is het rijtuig naar de dood

getrokken door volbloed zwart

kermend langs de vuurstenen

met teugels aan koude botten


Het pad is smal en spoort niet

slingerend langs wolfskers en

bitterzoet gaat de rit op in rook

paarse rook met witte handen


Het jongetje slaat alles gade

ziet hoe de ramen praten van

het rijtuig, onbemand denderend

met achterop een witte doodskist


Bomen deinzen terug, luchten

verzamelen zich in hun kruinen

slechts raven wagen zich op

het koperbeslag, pikken in ogen


Van het lijk, alles is onzichtbaar

en bedekt met zwarte mantels

waar de moraal in is verstopt, er

geen gunnen meer is van geluk


Dit is het rijtuig van de dood

op hoge wielen naar de afgrond

het zwaard is doorregen met het

bloed van het onzichtbare beest


Henk Knibbeler © september 2021


Stuur e-mail mail_outline De wilde ganzen en de geest.. 

De wilde ganzen en de geest..


Het zouden toch de vriesganzen moeten zijn

die afgestoken tegen de dorpen hun vluchten als

soldaten met een helm op en sabel in de aanslag

in formatie aan het grijze landschap verbannen


Waar einders beginnen groeit meestal de hoop, is

het verzamelen de moeite waard, spreken beelden

die je samen deelt door de horizonten heen, valt

een morgen niet slechts zelden open op een plek


Kijk mijn leger daar staan, een uitkijkpost op kop

kreken blinken als ijzige linten tussen roestig riet

als het even kraakt gaat de formatie de lucht in

met volle bepakking, de sabels langs de flanken


In scheervlucht passeren zij Opitter, stijgen hoog

om snelheid te maken, een V-formatie waardig

klaar om over velden en huizen in haakse bochten

het begin van de winter aan te kondigen, wit door


Groen en licht door donker en dan weer andersom

opdat wij beneden wakker blijven, gaan zaaien in

de bedden, bloemen knuffelen en liefdes erven van

ooit voorspelde leugens, nooit gekende waarheden



Henk Knibbeler © 2021


Stuur e-mail mail_outline Ademnood 


Ik luister naar woorden

en een dichter

die niet goed articuleert

Kijk naast mij


Luister naar één adem

ergens anders in dit café

hoe kwam ik hier..


Over een rivier en grens

om taal op te snuiven die

zich vermengd met jouw adem

geschuifel van stoelen


De vrouw naast mij vertrekt

en de man daarnaast gaat ook

ik volg en luister elders

weer verder, de adem achter mij


Henk Knibbeler 2021


Stuur e-mail mail_outline Langs hoppevelden en staminees 


Schone uithangborden in Pajottenland

markeren onze tocht, op zoek naar de

geuze en de kriek, vertelsels en liedekes

gevels mee varens en muurleeuwenbek


Den subieten Dood, den ouden Spijtigen

Duivel, het Stroblommeke van Papier en

Het Vossegat, hoeveel kriekskes brengen

ons naar den ondergaande zon vandaag


Suuske van Looi geeft een bazenbierke

hangt mee haar borsten op den toog

nen snotteraar vraagt om speelkaarten

kijkt zijn ogen uit als zij zich bukt, zo


Is een echte Pajot, lustig en curieus

op tijd zijnen geus en wars van colère, wij

zijn ermee weg, aanschouwen het krassen

en patineren van de laatste zonnestralen


Content zijn de mensen onder dit laken

van groen en heuvels, van geuzeverhalen

ik zwaai naar de hoppe, het meiske van vlas

pertant een schoontje, zoekt geen ambras


Salue Pajotten, tot een volgend keerke

zwijgt over de pinten en mijn gratis concert

amai, die pianoforte was nen patattenkist

ik eindig mee rijm, ge hebt u echt nie vergist


Henk Knibbeler ( Uit mijn Vlaamse periode onder het pseudoniem 'Rieg'.)

Stuur e-mail mail_outline TUSSEN OOSTKERKE EN LAPSCHEURE 


Hoe staat gij, schaars gekleed

te wapperen op den krinkeldijk

leunend op een straffe wind

u dijen omhelst door het gelijk


Er keren groepen zwanen terug

van de grote kreek hier nabij

zij buigen in hun verenpak

gracieus valt wit op grijs en zij


Mijn achterland verpieterd snel

sterft in lagen blad en loof

ik wuif u toe mee mijnen klak

dag lief, gij zijt mijn winterstoof



Henk Knibbeler


Stuur e-mail mail_outline Mijne velo en de maan.. 


Mijne velo is van de nacht gestolen

in Damme, ge wit wel aan de kreek

ik was just een gebakken palingske

wezen eten met mijn lief bij de Siphon


Het was donker aan het water, maar

allez, we hadden nog n'n andere velo

zonder buis en met een grote bel

wie steelt er nou zo'n schoon velo langs


Deez mooie kreek, waar de populieren

als flikken stilaan geel worden

en de pielen op de kant tegen elkaar

aanschuiven, de maan op jou schijnt


En ik mij vasthou aan oe heerlijke

achterwerk, wij slingerend door de

knoeterige polderweg, dansen, effekes

stoppen om te zoenen en ik die oogskes


Weer zie gaan, al jaren, nooit vervelig

tegen jou kan zijn, gij ook nie en

die velo mag roesten in dat ander hart

we lachen naar de maan, hebben goesting



Henk Knibbeler ( Uit mijn Vlaamse periode..) 

Stuur e-mail mail_outline Over de Bolderik en mijn grootmoeder  

Bolderik, bolderik wat zijt gij een duvelke

uw kroontje spelt mij heel wat op de mouw

ge beklemt mij en tegelijk zie ik uw tranen


Maar verder toont ge geen enkel berouw

O, gij bolderik schoonheid van blomme, zal

ik mij deez avond in andere sferen wanen


Bolderik, bolderik, ge zaait in oude wonden

mijn grootmoeder drukte u tegen haar borst

sneed plakken mik in vroege ochtendstonden

ze lachte de dag in, gaf mij d'n dikste korst..


Henk Knibbeler 2021 



Stuur e-mail mail_outline Druppels 


Ik weet dat als het regent

Haar huid glimt en het haar

In plukjes door elkaar hangt

Dat ze dan op de tenen loopt


Ze sierlijk als de kraanvogel

Door haar kamer gaat op tenen

De ramen aanslaan, verblinden

Haar aandacht gadegeslagen is


Ik weet dat als het regent

Haar handen uit de huid kruipen

Ogen en voeten te kort komen

Eruit breken om elders te drogen



Henk Knibbeler 20 augustus 2021


Stuur e-mail mail_outline Luisteren naar de wind 


Er staat een oud vrouwtje voor haar huisje

Ze kijkt naar de bomen en zwiepende takken

Er staat een harde zwoele en warme mistral

Het grijze haar waait voor haar gezicht uit


Vlinders zoeken op de windvlagen een richting

De zwarte kraaien vliegen in formatie over

Zoeken de slaapbomen, maar kunnen niet dalen

De wind zuigt ze omhoog, hele formaties groot


Het vrouwtje gaat met gezicht in de wind staan

En kijkt omhoog waar wolken opbollen, zuchten

Als een orkest zingen de bladeren van de bomen

Beuk, Eik, Els Berk en Linde, ieder zijn toon


Ik zie haar glimlach en weet waar ze aan denkt

De wind raast langs haar, zegt iets tegen haar

Ze buigt voorover en raapt een vogelveertje op

Haar lange rok wappert, het veertje in de hand



Henk Knibbeler 6 augustus 2021


Voor een dag zoals vandaag.. 


Stokstijf staat de tijd ons voor ogen

Geen getik meer, geen aanwijsbaar

Moment, want mensen zijn in shock

Het stadsgeluid verstomd heel even


Bloemen en kaarsen, een volksgebruik

Men wil er allemaal bij horen, stil

Zijn de mensen en kijken om zich heen

Gaan weer en vangen geluiden onderweg


De dood hangt in de lucht en de bomen

Radio TV verspreiden veronderstelling

Er is geen ander nieuws meer, blijkbaar

Staat de wereld stil, de media beschikt


Stokstijf staat de tijd ons voor ogen

De midzomer is ruw verstoord, klaprozen

Kleuren roder dan anders, zijn met velen

Onbeholpen kijkt men elkaar de dag stuk


Henk Knibbeler 7 juli 2021.


Stuur e-mail mail_outline Wilde mispel 


Hij stond te kijken naar een boompje

met heel speciale appeltjes, dacht hij

precies of ze niet helemaal af waren

ineengedoken en van die uitsteeksels


Nog nooit had hij zo'n boompje gezien

merkwaardig toch als natuurliefhebber

hoe verrassend de natuur toch kon zijn

hij zocht de naam via een plantenapp.


Wilde mispel heet het boompje, mispel

of appeltjes, sierlijk tussen de bladeren

familie van de rozen, een archeofyt, al

zeven eeuwen voor Christus ingevoerd


'Zo rot als een mispel' hoor ik soms en

 Fransen noemen de mispel cul du chien

maar ze zijn een lekkernij, goed voor likeur

zu,ig ze uit als ze zacht zijn in de herfst


De man plukte een paar vruchten, keek

in zijn hand en nog eens naar de Mispel

zag mij staan kijken en liep op mij af, zie

zei hij en we wandelden samen het bos in


Henk Knibbeler, 18 juni 2021


 

  



Een dag met de wind.. 


Opgestoken, voortgaand in vlagen

zuigt zij mij mee vandaag, doorheen

de witte abelen, de ratelpopulieren

langs kerktorens en haantjes


Grijpbaar boven het malse koren

zij rust even uit in een oude eik

zuigt zich vol en waait verwoestend

door de hagen, waar slierende mussen


Mij kwetterend belagen, schelden

we naderen de zee waar westenwind

ons toespreekt, vloed komt verder

als het zand bulderend wordt toegesproken


Ik wrijf in mijn ogen en open een dialoog

als we gaan liggen achter de oude dijk

zachtjes zalft zij door mijn haren

plukt korenbloemen en zwelt weer aan

Er is geen sprake van even omkijken


Henk Knibbeler 4 juni 2021.


Stuur e-mail mail_outline Het jaar van de Kemphaan 

Het jaar van de Kemphaan


Ze zijn niet weggegaan dit jaar

net als jij, de bronzen veren

in je kraag, je handen op mijn

borst, mijn lief viert lente in


De polder, het vijfde seizoen

schijnt op de verse klei, grijzer

dan nu kunnen je lokken niet

onstuimig gul smaken je lippen


Seffens legt de malse zeewind

haar verse zaad in de weilanden

en baltsen de kemphanen vinnig

in prachtige kragen als siertooien


Van trots, van versierders, lokkers

och, de wijvekes zien er scheel van

ze sjokken achter elkaar aan, de

schijngevechten achteloos latend


En wij kijken, we stoeien met de

kijkers op onze liefde gericht, we

dansen de orchissen plat, spoelen

onze voeten over elkaar in de kreek



Henk Knibbeler, mei 2021

Foto Mannetje Kemphaan nog niet in vol zomerkleed. 



Stuur e-mail mail_outline Neerlandica in de coulissen.. 


Aan een uitvoering op het strand

tussen sabelheften en garnaaltjes

die zich in de plasjes ophielden, had

ze niet gedacht, liever stond ze in


De coulissen, met haar script op de

borst, net even buiten het beeld

te fluisteren naar het opkomend tij

dat overvloedig haar blote voeten


Kuste, haar teksten in verwardheid

ten prooi liet vallen aan een predator

met een spanwijdte van drie meter

ze was confuus van dit natte theater


De recensies slokten haar vloedgolf

van fluisterende zinsneden gretig op

er ontstond een beeld van ruwe zee

lichtzinnigheid over een blozende horizon


Henk Knibbeler, mei 2021




Stuur e-mail mail_outline Gedoodverfd. 

Nu staat de tafel nog tegen de muur

handen en ellenbogen dragen haar

hoofd, zij staart zich blind op zijn

rug, de schotwond spreekt niet terug


Langzaam valt er licht op de vloer

een spelonkje opent bundels stofzaad

daarmee staat de tafel ineens in bloei

ontbreekt chlorofyl en spat het bloed


Uiteen in een palet van oorlogsgeweld

haar gezicht lijkt op verwrongen staal

roestvrij en gevat in een masker, zoveel

leed draagt de tafel, spreekt niet tegen


Wat op de muur als schaduw zichtbaar

gij zult niet doden, u zult niet doden

terwijl de dag in haar schoot verdrinkt

streelt de poes haar benen, nog veel later..


Henk Knibbeler, mei 2021


Stuur e-mail mail_outline Zo in Mei 

Wanneer jong bladgroen de boomkruinen siert

breekt de meimaand aan en zingt de nachtegaal

Bekruipt mij ieder jaar hoe deze maand verankert

ligt in gebeurtenissen die aanleiding zijn tot stilte


Het hart trilt teveel, de adem stokt dan veel meer

en ik mis mijn geliefde, soms op te grote afstand

in geest en armen die zich een weg banen door

de tijd, wij samen tussen bloemen knielen, alleen


Zo in Mei herinner ik mijn vader die het leven liet

onze trouwdag en het ongrijpbare van de toekomst

en nu in het heden zoveel liefde mag ontvangen

waar een nachtegaal U tegen zegt en blijft zingen



Henk Knibbeler, 30 april 2021    


Stuur e-mail mail_outline De oude Perenboom 


De oude perenboom bloeit nog een keertje

Zijn hoge dikke stam is takken kwijtgeraakt

Een enkel pluimpje met wat bloemen zwaait

Van hoge neer, er passeert een oud dametje


Haar hondje slentert achter haar en stopt

Ze kijkt om en omhoog waar de bloesems zijn

Het zoemen van de hommels maakt haar blij

En dat ene kleine takje vol met perenbloesem


Herinnert haar aan de mooie jonge jaren zestig

Toen ze hier met haar vriendje veel verbleef

Naar muziek luisterden van Boudewijn de Groot

Naar elkaar keken en handen in elkaar verpakt


De perenboom en zij lopen op de laatste benen

Ze bloeien nog, het hondje hijgt om een koekje

Gloria van Van Morrison klinkt in haar oren ,zegt

 ‘So good ’ en ze lacht minzaam, wandelt weerom



Henk Knibbeler, 23 april 2021


Stuur e-mail mail_outline Witte donderdag.. 


Breekt gij dit brood met mij

in stukken vandaag

drinkt gij uit deze kelk

de wijn opdat het licht nog


Eén keer fel doorbreekt

kruipt het kind op knietjes

door de straat zonder eten

spreekt de vader niet meer


Uit jammerlijke schaamte

zijn ogen te moeten sluiten

doen wij na het horen van

alweer een aanslag, mensen


Verminkt, aan stukken gereten

bloed vergoten, weer gewoon

de dagen open en dicht

zingt de zanglijster vroeger


Dan ooit, is er niet heel veel

waar wij in momenten bij stilstaan

hoofdschuddend verder lopen

nooit meer omkijken


Breekt gij dit brood met mij

slapen wij in de Hof van Eden

onder oude olijfbomen en de

sterren, roept de steenuil niet

ongewoon hard deze morgen


Henk Knibbeler maaart 2021

Stuur e-mail mail_outline Afgestoten 


Ik gaf haar de naam zilveren bloem

gewond lag haar koude huid

op de te warme stenen, zelfs de zon

spaarde zijn stralen, schoonheid lag


Te sterven, een sculptuur vormend

waar was haar bloeiakker gebleven

dat massief met de witte weiden, de

uitzichten over gebroken landerijen


Schip met steven en grote diepgang

donkeren bergen omhelzen het einde

haar graf zal opgaan in de kiezelstenen

sijpelen zal het water, door muren en

zand, zuiver als het was, oneindig zo..



Henk Knibbeler, maart 2021

Stuur e-mail mail_outline Krassende kroontjespen 

Jaren vijftig werd er geschreven

met een krassende kroontjespen

De juf, met dot en overdreven

klokrok, was dus de baas over hen


Die met bril en inktlap in de bank

zo goed als kwaad hun regels schreven

spattend op handen, nog altijd rank

die juf was schizo en er in gebleven


Ó wee, als je niet met rechterhand

de pen bediende, maar het motorisch

deed met die van de verkeerde kant

links dus, dan was haar historisch


Gevormde pinkje helemaal van slag

en legde zij de lat op je kootjes

iets wat hedendaags echt niet meer mag

je kwam dan thuis met rode pootjes


De inktlap en de inktpot, welgeteld

voor nog geen daalder samen, streden

tegen haar en het ongehoorde geweld

kinderen verwoest je niet in verleden


Henk Knibbeler ( reprise )


Stuur e-mail mail_outline Zonder woorden en weerga.. 


In de gang hang je tegen mij aan

voor de spiegel oog je mooier

de zwarte pet verbergt mijn

omhelzing, het landschap lokt


Ons naar buiten, witte bruiden

wuiven uitbundig in de zon

het is stil, zelfs de wind zwijgt

we luisteren naar de lente


Kijk, een roerdomp in paalhouding

is zijn camouflage kwijt in het riet

wat aangeslagen ligt onze polder

te schitteren in het ochtendlicht

 

Jij draagt mijn liefde, helder straalt

het heelal, we luisteren naar de

roep van ganzen, verkleinen ons hart

maken ruimte voor het ademloze


Henk Knibbeler, maart 2021

Foto Roerdomp in paalhouding.




Stuur e-mail mail_outline Over de Grutto.. en meer. ( Limosa limosa ( L. ) voor de kenners) 


Hij danst uitbundig op en over de wijfjes

geen gras is hem te hoog, te nat, er

bloeien pinksterbloemen, vlinders zijn

verzot op deze roze tapijten in de beemden


Voor mij uit dansen oranjetip en langs

de bosrand zwerven rouwmantels tussen

het jonge eikengroen, er sterft nog niets

je hoort het knisperen, dat ongrijpbare


Van het dronken zijn, van verliefd zijn op

alles wat vliegt, wat kruipt, zich onstuimig

door de takken en graslanden voortplant

we vinden een bankje, bijen zoenen onder


Ons de paardebloemen, de avond valt aan

tijd voor een gesprek met jou en de zon

wat mensen zo beweegt als ze samen gaan

waarom jij de veiligheid van het kijken naar


Mij zo overweldigend en gepassioneerd in

gebaren weet om te zetten, je lange armen

reiken waar woorden al bijna vergeten zijn

je vraagt naar mijn vulpen, naar de handstand


Als ik schrijf, linkshandig en toch zo sierlijk

die ene beweging, dat bewust gekozen woord

zou enige bescheidenheid mij kunnen helpen

het pad stijgt hoger en hoger als we opstaan


Geen Grutto’s meer tegen een rode horizon

ieder op een uitgesleten spoor, daartussen

heel veel groen door twee armen verbonden

boven ons roepende zenuwachtige Grutto's


Henk Knibbeler 2021 C.


Stuur e-mail mail_outline Mijn raam 


Mijn raam is glashelder en ijzersterk

zelfs een dichter praat er soms over

ik kijk naar de kerktoren, de wolken

naar de duiven in glijvlucht en tover


Mijn raam is soms net een schilderij

vol dimensies en bewegende beelden

mevrouw met het hondje en jongelui

die in het voorbijgaan zich verveelden


Geen sanseveria’s op de vensterbank

of gehaakte gordijnen voor het licht

nee, de sterren mogen binnen kijken

mijn raam is gratis voor ieder gezicht


Mijn raam staat soms wel even open

dan stroomt wind doorheen mijn huis

stof dwarrelt dan langs zonnestralen

glipt naar buiten als verzameld pluis


Kijk, een putter daalt op de kaardenbol

de klok laat zijn wijzers elven kerven

ik zie zwart door het glasheldere raam

ja, mensen blijven ook steeds sterven


Henk Knibbeler  


Stuur e-mail mail_outline Oh winter en hijgend hert.. 


Vrieskoude verraad haar aanwezigheid

ik zie ze niet, maar de adem stijgt hoog

veel koolzuurgas danst in het zonlicht

sneeuw knarst en patrijzen drukken zich


Het aangezicht van koning winter prijkt

op de bomen en paaltjes in het weiland

ongemoeid smelt de zon zijn kroon neer

een haas zoekt dekking, het rammelt al


Oh winter, je speelt onder nul met zuurstof

hijgend staat een hert in de luwte, wikt

en weegt zijn pad over het witte weiland

sporen stempelen zijn afkomst in de sneeuw


De vrieskoude zorgt voor onverwacht bezoek

Koperwieken dalen in groepjes op oude bessen

hun rode flanken en witte borst schitteren in

de winterzon, een buizerd kijkt op afstand toe



Henk Knibbeler, 11 februari 2021  

foto;  Koperwiek




 


  


Stuur e-mail mail_outline Hartgespan      


Hoge bomen vangen wind

er achter de knotwilgen

waar een steenuil woont

coulissen markeren grenzen


Ik bloos en schrijf zinnen

uit mijn gehavende hart

het lekt een klein beetje

geen tranen, levensvocht


Het duurt een tijdje alvorens

ik haar weer zie en voel

winters zijn schaars, iedere

ontmoeting telt voor jaren..


Henk

Fotografie  Polder bij Sint Jan in Eremo Oost Vlaanderen.

Stuur e-mail mail_outline In het stinsen voorjaarsbos 


Wit en geel op zachte klei

vochtig wellend barende aarde

in het stinsen voorjaarsbos,

vlakbij mij en jou..


januari is nogal schraal

In weelde en tere uitdossing,

gevoed door water en mineraal

dwingen ze zich naar boven toe.


Geuren werken nauwelijks

de zon is nog te zwak

pioniers van de lente, jong genot

door hoge ogen vastgelegd 


langs de smalle paadjes, bloeien

rijk langs de wandelpaden

ja, overwoekeren ons met gemak 

en jij knielt bij een lenteklokje.. 


Henk Knibbeler, januari 2021.

Stuur e-mail mail_outline Duw je langs madeliefjes.. 

Als ik weer thuis ben

dan kom ik je opzoeken

en dan drinken we thee

met een biscuitje erbij.


Ik wacht niet te lang,

want ik wil je graag zien

en lekker even bijpraten

over zus en zo, over zij.


Dan ga ik met je wandelen

en duw je langs madeliefjes,

stop ze in je haar en lach

tegen je, daar laat ik het bij.


Henk Knibbeler, januari 2021
https://www.youtube.com/watch?v=6-oHBkikDBg


Stuur e-mail mail_outline Niets is wat het lijkt 

De oude vrouw was weer uit bed gevallen

ze lag op de grond toen ik binnenkwam

doodstil was het in haar kleine ziekenhuis

De geur van pis en aangebrande melk in


Haar keuken stond vol met oud brood, de

afwas was dagenlang niet meer gedaan

waar was de hulp, de poetsvrouw, de arts

even werd het mij teveel, hoezo corona en


hoezo aandacht voor elkaar, confuus tilde

ik haar op en ze huilde van de pijn, op bed

krijgen was een kracht voor nodig, lucht en 

vers water, haar handen even vasthouden


De telefoon bleef maar bellen, ze namen niet

op vanwege coronamaatregelen en spreek

maar in, we bellen u terug!! 

Ze belden niet meer, ik ruimde alles op, deed


haar bed opschonen en kamde het haar, er

verscheen een glimlach, ze dronk haar glas

en nog een washandje over haar gezicht en

even zitten naast het bed, ze knikte weer. de


tranen opgedroogd en ik nam zachtjes afscheid

toen ze in slaap viel, morgen weer een dag om

te verzorgen, gewoon even als mens bij mens

zijn, en er even met iemand over kunnen praten


Henk Knibbeler, 21 januari 2021 

- thuis gekomen zette ik muziek op en dacht aan mijn muze..

luister stil  naar:  https://www.youtube.com/watch?v=oUFJJNQGwhk

  




 


Stuur e-mail mail_outline ijsvogelke 

Ik heb u gezocht mijn vriend

langs steile kanten op de kreek

wilgentakken en weidepalen leeg

water rimpelloos wachtend


Och arme, de strenge vorst

ontnam u het schoonspringen

stekelbaarsjes zaten vast in het

ijs en keken met glazige ogen


Maar het zonneke lachte en brak

het prille voorjaar, mijn geduld

beloond mee een gracieuze duik

kleuren spetterden, water opende


Nog een keerke, nog een keerke

en ja, het eerste visje na de vorst

valavond trekt strepen, het fluistert

zachtjes van de nacht, van donkerte


Henk Knibbeler 2021


Stuur e-mail mail_outline Goudvink 


Ik zoek in de vroege ochtenden 

Paden en laantjes tussen de mist

De bomen luisteren, wiegen zacht

Dat geluid, het nasale fluittoontje


Waar kun je beter helen dan hier

Jezelf reinigen en de knop vinden

Resetten hoeft niet alles te wissen

Wat overblijft is het verschil zien


En boven mij alweer dat fluitje wat

Plotseling daalt tussen takken vol

Korstmossen en mij vragend aankijkt

Vraagt om een foto, de schoonheid


Vroeger al met vogelaars samen dan

Spraken wij over dit gouden moment

Verzamelden wij wensen, keken uit

Luisterde geduldig naar de Goudvink


Henk Knibbeler, 12 januari 2021


Stuur e-mail mail_outline Geroezemoes 


Er komt geluid aan, vanaf het land

patrijzen scheren in straffe formatie

over het pas geschoren maïsveld

het voelt koud en kil, huizen branden


Weids geurt mijn land naar de stront

knotwilgen penselen nog met twijgen

aan de overkant van de kreek klinkt

een lied wat door de mist is verwekt


Mensen gaan met een brood onder

hun arm bij de slager binnen, staan

beurtelings te knikken, kletsen over

hun doden, kiezen ieder zijns weegs


Er komt geluid aan vanaf de Schelde

stemmen omringen kreken en sloten

voren leggen zich om in stilte, luister..

wat ben ik klein hier te mogen zijn


Deze dagen zijn te grijs en te eenzaam

een Koereiger staat te verkleumen in

het lage weiland onder mij, mijn dorp

ligt te dommelen, een patrijzenslag ver


Henk Knibbeler, januari 2021.   

https://www.youtube.com/watch?v=MzDRMFa8DKE&list=RDMzDRMFa8DKE&start_radio=1


Stuur e-mail mail_outline Een rode Geranium 


Het oude jaar is op sterven na dood

we hebben maanden samen doorleefd

tot aan deze dag, handen zijn al koud

tranen bevriezen achter haar ogen


We eten bloemkoolschotel met puree

zoeken naar woorden voor we slikken

en de rode wijn wordt steeds zachter

maar de kilte van afscheid is voelbaar


Volle maan scheurt zich door de wolken

een dubbelleven splijt haar, vastgelopen

in minderwaardigheid en schaamte want

poetsvrouw zijn kijken anderen op neer


Het voorbije jaar bracht mij twee keer in

Verlegenheid en in een intens verdriet

haar tuin die ik niet ken wacht op vingers

die toveren met bloemen, groenten, fruit


Dit oude jaar vergaat in onschuld, in stilte

ik gaf haar een rode Geranium in volle bloei

daar zit mijn liefde in verborgen, de pijn

maar ook kracht die zij nodig zal hebben..



Henk Knibbeler, 31 december 2020


Stuur e-mail mail_outline Oude vogels 


Zelden zie je nog oude vogels vliegen

met hun poten op de rug en bek open

ze zijn er wel maar leven verscholen in

eeuwenoude huisjes, tussen spouwen


Waar muizen en ratten hun buren zijn

en de jonge vogels hoog in de bomen

stiekem de honden bespieden, haarfijn

voelen hoe ze een nest kunnen maken


Oude vogels zingen nog zelden, gezapig

bevolken zij de buurt, roddelen met elkaar

over de eksters en pikken overal graantjes

mee, zijn hees van het geroep in hun wijk


Het jaar verstrijkt, vuurwerk knalt merg en

been uit elkaar, oudjes sidderen in hun bed

Oude vogels zwijgen liever, poetsen hun veren

hebben schoon genoeg van nesten bouwen..



Henk Knibbeler, 29 december 2020



 






Stuur e-mail mail_outline Stilzwijgende Kerst 


Enkele tonen hoger

met een warm oor 

ga ik slapen

je ruist als de zee

zo vlakbij


De woorden die

ik je hoorde zeggen

hebben daar

even uitgerust


Geen duin verstuift

helm geselt

de wolken

je verlangende blik


Siert het contrast

van niet weten

stille verborgenheid

en stappen vooruit..


Henk Knibbeler 25 december 2020


Stuur e-mail mail_outline Nachtkoren 


De aren spreken 

wiegen zwaar

een licht gekraak

houdt mij wakker


Blond zwerft in mij

als de velduil

passeert, de maan


Nog meer coulissen

maakt en schaduwen

doodt in mijn armen



Henk Knibbeler  ( Uit ' Vruchtvlees ' 2020 )


Stuur e-mail mail_outline Paesaggio con Natale a Toscane 


Pijnbomen omringen het ovale plein 

van Lucca, een samenzijn met jou

hier is als een aanslag op mijn piano

nocturne no.5, Op.15 nr 1, F.Chopin

en verhaalt over onze geliefde streek


Gelataria’s serveren de heerlijkste koffie

en dolces, we nemen de trein naar

Siena, kijken onze ogen uit naar elkaar

en het landschap, terwijl ik in een tunnel

stiekem in je knie knijp, jij kantelt, lacht


Cipressen staan als kaarsen in de heuvels

onze wandeling langs Casa Minnestrone

wordt vergezeld door de hop, wij verbazen

ons om zijn prachtige vlinderachtige vlucht

en kuif, een kerstgroet vanaf veilige afstand


Klokken galmen door het dal, alsof engelen

strooien met gaven van gouden wensen

het licht kleurt hier altijd enigszins oranje

ristorante ‘creatore di pomodoro’ brengt

ons tussen de geneugten van het leven


Wij praten over onze wandeling, jouw hand

zo dicht bij mij op tafel licht, een rilling

voel en in mijn diepste gevoelens terugkeer

portobello’s, chianti en kaarslicht smelten

op onze tongen, het landschap slaapt reeds..


Henk Knibbeler   ( reprise 2020 )    


Stuur e-mail mail_outline Heksenbezems 


Ze hebben zich weer blootgegeven 

na de laatste heftige herfststorm

takken kaal schors in schilfers aan

stam ik zie weer die typische vorm


Die bosjes in de takken als bezem

aan het eind bijeengekropen heks

zwaaiend in de wind langs de maan

schimmels die verlekkerd zijn op sex


Loop je langs de berken in het bos

kijk omhoog en ontmasker jezelf

daar hangen ze slinks in groepjes

vegen de bomen schoon als vanzelf


Maar pas op want al die hekserij

zorgt voor dromen en rare spinsels

de natuur blijft ons altijd verrassen

je zult zien het zijn geen verzinsels



Henk Knibbeler, december 2020


Stuur e-mail mail_outline Dood tussen het bestek.. 


Je koffie wordt koud werd nog 

gezegd maar hij hoorde niets

meer, hij was al in slaap gevallen

tussen de borden en het bestek


De handen voorover op tafel en

een sigarettenpeuk er tussenin

het gesprek ging door men dacht

aan een korte onderbreking maar


Langzaam werd het gezicht blauw

en steeg een kilte op van zijn vel

die de meute overviel als de mist

op een vroege morgen boven de


Velden waar kieviten doorheen

proberen te vallen als de zon maar

door wil breken, hardnekkig kan

verzet soms zijn in het doodgaan


Bloed stolt tussen geroezemoes

waar rook en bier het leven meer

kleur geven, geen tijd is voor onzin

de lach immer overheerst ook al is


Dit lichaam nu stilgevallen want

na een korte pauze zit men er de

volgende dag weer, zijn de stoelen

iets dichter tegen elkaar geschoven


Henk Knibbeler,   ( Uit de bundel Vruchtvlees 2020 )

Stuur e-mail mail_outline Ik schrijf je blauw 


Ik schrijf bijna niet meer met de vulpen 

in mijn linkerhand.

Toetsen zijn mijn handschrift geworden

voor linker- en rechterhand tegelijk.

Dat had ik met de duurste vulpen nooit

voor elkaar gekregen.


Toch mis ik mijn letters in blauw en in

onherkenbare lussen, het geknoei met

zinnen, terwijl ik over jou schrijf, de

avonden aan elkaar, ontelbare avonden

mijn vingertoppen blauw..



Henk Knibbeler, november 2020

Zie ook de rubriek foto aan de muur met dit gedicht.


Stuur e-mail mail_outline Zonder de regen 


Er ligt een maanlandschap op mij te wachten

Als ik voor de zoveelste keer in de Hedwige

Mijn sporen in de klei vereeuwig, kaalslag tot

De horizon waartussen de laatste populieren


Het is Belgendag. Godzijdank zijn ze niet hier

Maar in de schrale polders lopen er honderden

In groepjes te zoeken naar een gezellig moment

Kloppen op de deur van het gesloten café zoals


Belgen zijn als hun eigen land op slot zit, droog

Maar hun drang om buiten te zijn pintjes pakken

En garnaalkroketten of mosselen eten, goesting

Hebben die niet verzadigd kan worden met friet


Voor mij een groepje voorbijtrekkende ganzen

Ze gaan het Verdronken land van Saeftinghe in

Waar het gras nog groen is, geen kale gronden

Hun poten er niet in wegzakken na een regenbui


Op de zeedijk ontwaar ik het Sieperdaschor en

De vloedarm die is afgesloten door een dam kan

Geen eb en vloed meer brengen naar steltlopers

Die je vanuit de Kijkhut kon aanschouwen, dood


Ik wou dat het ging regenen, wekenlang en dat het

Schor verzuipt, de vogels kunnen zwemmen en die

Belgen vanuit de Kijkhut met hun kijkers richting

Doel kunnen kijken en containerkranen, dat alleen



Henk Knibbeler, 14 november 2020       

Stuur e-mail mail_outline Conformisme 


Uiteindelijk neigde zij daartoe 

Nadat inmiddels de poort naar

De nieuwe wereld wagenwijd

Was opengezet


Alle verworvenheden deden er

Niet meer toe, zij negeerde de

Discussie om tot een breed

Maatschappelijk draagvlak te


Komen, het schip al uitgevaren

Met mantelmeeuwen aan zij

En een kolkende Noordzee onder

Haar blies hoog van de toren


Dit land verzuipt, geen gras is

Veilig voor de koppen die er net

Onder liggen, ik huiver bij het

Zien van alweer een microfoon


De nieuwe haring zwemt al dunner

In de hofvijver, een vrouw met

Twee kinderen kijkt naar de walm

Van kokketerende kamerleden..



Henk Knibbeler, oktober 2020



Stuur e-mail mail_outline Regenvrouwen in Antwerpen 


In Antwerpen regent het water 

op blote vrouwen

druppels schitteren even in het

schamele zonlicht, de kraaien

bevolken de toppen van torenhoge

eiken, ze verzamelen zich


Grijs dringt zich op, het brons

klinkt door het park, zingt zachtjes

over de uitspattingen van handen

die tepels hebben gevormd, lijven

waar nu water in een kuiltje blijft

staan, bijna een goddelijk vocht


Drie vrouwen dragen een kap, kletsen

richting de vijver waar een nymfe

languit in de regen ligt te zonnen

haar huid en taille zacht en slank als

een heerlijke omarming, een kussen

van de kunst, ik kijk nog eens om


Zie de regen grijnzen tussen oude

beuken, de sneeuwbessen wuiven in

de oude wind, tot aan een oude vrouw

met handtasje, ze staat een beetje scheef

gemaakt in de vijftiger jaren, de regen

loopt als een rivier in haar schoot


Er rent een meisje door het bos

ze loopt naar de bronzen zon op haar

voetstuk, wat maar niet los wil komen

wijds haar armen spreidend, kletsnat

in haar open schoentjes, dan vind ik het

welletjes, druip af het kasteeltje in, neem

een warme choco bij een droge vrouw


Henk Knibbeler ( oktober 2020 uit 'Vruchtvlees' )

Foto :  Bloedweizwammetjes ook wel Blotebillenzwammetjes genoemd!


Stuur e-mail mail_outline Resolutie 


Hoe groot is ons scheidend vermogen

als we een object fotograferen, dus niet

het aantal pixels, maar jij als fotograaf

kun je altijd alles wel scherp blijven zien?


Henk Knibbeler, 23 oktober 2020

Coronapijn.. 

Mager ben je, vel over been, gehavend ook

dat verdomde virus slaapt ook bij je in bed

hoor niets anders dan ruisende herinneringen

om je heen plastic en slangen, handen vol zorg


Ga nog niet weg alsjeblieft, blijf nog even bij me

Ik laat je jas hier aan de kapstok hangen, er zit

een zakdoek in je linker zak en een mondkapje 

Zo mager ben je, tranen vallen recht naar beneden


Oh mijn lief ik heb een bos bloemen, mandje bottels 

en een foto van je hond voor het raam gezet, de

rozen heb ik thuis gelaten voor als je terug komt 

en het jaar weer opnieuw mag beginnen zonder pijn 


Hoor, de muziek danst door de kamer op jouw tonen

die onmiskenbare schoonheid van ons hartgespan

ga nog niet weg alsjeblieft, adem, adem, luister met

mij naar de onophoudelijke roep van de Bosuilen..


Henk Knibbeler

10 oktober 2020

https://www.youtube.com/watch?v=YH7_QToufbI


Stuur e-mail mail_outline In de luwte.. 


Er was behoefte om even uit de wind

naar hem te luisteren, het suizen van

geroezemoes op straat daar te laten

kaarslicht wappert voor kleurige beelden

en boven in de toren slaat de klok die


Ver over de dorpen hoorbaar is, de stem

van stilte, van bezinning en in mijn hart

een intens verlangen, niet benoembaar

om mij heen lege banken, geurend naar


Boenwas, alsof ik de jaren vijftig ruik

het beklijft, alles wordt bijna klassiek in

dit huis van God, het licht danst op het

klatergoud, zonnebloemen vermolmen


Er was behoefte om even uit de wind

mijn hart te luchten en diep te zuchten

kracht geeft hoop en hoop doet leven

clichématig ga ik terug in geroezemoes



Henk Knibbeler    oktober 2020 


Stuur e-mail mail_outline De Stadsdichter 

Het spijt mij zeer beste dichter in spé

Je schrijft en dicht de gaten met niks

Over molens, kerken, het zit je niet mee

Ook de social media geeft je geen clicks


De stad snakt naar poëzie uit het hart

meer zinnen met inhoud en denkpatronen

Het hoeft geen rijm te zijn, maar taal

Die diepgang raakt en logische opbouw


Je spuugt de woorden op het papier uit

Als er maar iets van de streek in staat

Het advertentieblaadje lacht in zijn vuistje

Zelfs een kind in groep 8 schrijft hoger


Het spijt mij beste Stadsdichter in spé

Geknossel met woorden, begin opnieuw

De burgerij leest , stop met Stadsdichten

Zet ze op je raam, de regen poetst wel! 


Henk Knibbeler, oktober 2020


 



 


Stuur e-mail mail_outline Harvest moon 


Het tentdoek lekt een beetje

gehurkt zitten wij tussen de stokken

met mens erger je niet en een lamp

die onze gezichten verwarmd, jij net

als een kleine eskimo onder het witte

tentdoek in een prachtige pose


Het gaat regenen, de druppels vallen

om ons heen, alsof een vel strak

getrokken wordt spant de tent zich op

wij luisteren met pionnen in de hand

en weten niet wie er aan zet zal zijn


Elk kastanjebos ruikt naar badschuim

er is geritsel tussen het oude loof

kiemt er soms een affodil of steelt de

egel wat uit ons verwaterde melkpannetje

er slaat niets aan, ramen staan in onze ogen

maar we staren alleen maar en vragen


niets aan elkaar, zetten geel op blauw

en gaan liggen, dicht tegen elkaar aan

het doek transpireert op de naden, lekt

een weinig terwijl de nacht zich laat horen

onder mijn rug ligt nog een dobbelsteen

ik tel tot zes, luister met jou naar geluk


Henk Knibbeler   ( Uit Zomerspread 2020 C ) 

Muziek,  Neil Young  https://www.youtube.com/watch?v=n2MtEsrcTTs

Foto  Harvest Moon,  




Stuur e-mail mail_outline Colchicum autumnale L. 


Het loof rijpt al in het voorjaar 

met in de schoot een doosvrucht

bij Ell (L) in het Heykersbroek staan

in een vochtig grasland honderden

exemplaren de hele zomer zonder

bloemen te wachten op de herfst


Een zweem van lichtval en gele

dansende populierenblaadjes komen

bij elkaar in een poel, wij verpozen

aan de waterrand, voelen zacht in

het mos, praten met de waterwilgen


Zij ruisen niet, zij zingen het land op

en de herfsttijloos staat in lila, trots

op hoge poten, met duizenden in bloei

wuivend in de wind, onder de bijen

die aarzelend hun laatste weken slijten


Vroeger stond hier het kasteeltje van Ell

niets is meer over van de oude oprit

het bakhuisje en de koperen deurbel

ja, de lila bloemen zijn gebleven, zij

luiden ons naar de stilte, in schoonheid


Henk Knibbeler,   ( reprise op verzoek )

 muziek https://www.youtube.com/watch?v=WYT-TZRMnSY ; MoodyBlues

Foto  Herfsttijloos in volle bloei..

Stuur e-mail mail_outline Herfst in haar handen 


Alleen de vroege ochtenden  

geven mij nog vers zonlicht

zij slaapt nog ergens terwijl

de regen al begint te suizen


Regen spreekt ook, luister maar

praat met de oude beukenbomen

 de paddenstoelen en de vogels

ook zij schuilen dicht bij elkaar


Mijn pad is te kort, dus schrijf ik

zijdezacht waren haar voeten

de wijn geurde naar jasmijn

wij proefden de blauwe druifjes


Wat zou ik zonder haar, nooit

eenzaam en teveel alleen zijn, zij

mijn liefde, mijn muze, mijn leven

de herfst begint in haar handen..



Henk Knibbeler 2020    

De Letterzetter 


De Sparrenbossen lijk wel in een overgang 

Hun schors schilfert af het regent naalden

Ik zie kaalheid, sterven van hele percelen

Sparren zijn immers altijd erg vriendelijk


Schorskevers zijn met duizenden gearriveerd

Priemen dwars door de schors heen en larven

Vreten zich vol door het cambium, ze drukken

Zich een ongeluk, het zetsel als hiëroglyfen


Lijkend maakt een enorm gangenstelsel om de

Boom die geen sapstroom, zeg maar voeding op

Rantsoen zet en de Sparren gaan dood, massaal

De boswachters zijn in rep en roer, Fijnspar


Is de meest smakelijke voor het kevertje en

De boomsterfte neemt toe, ook de Grove den is

In trek en de Lariks of Lork ook. Natuurbos

En productiebos is een beleidsvorm, dat zorgt


Voor enerzijds afwisselende loof- en dennenhout

En anderzijds voor monotone naaldbossen en

Door de droogte zijn die nu de klos, dood zal

Overal te zien zijn, en weer wint het klimaat


In zijn nieuwe gedaante, de mens verliest het

Maar is dwars en stimuleert de economie, groei

En geld, maar spit de natuur om waar niets meer

Van overblijft dan schrale vlaktes en woestijn.


Henk Knibbeler, september 2020

Foto : Dode Fijnsparren aangetast door de Letterzetter


Stuur e-mail mail_outline Monstrans 

Opeens werd ik wakker, badend in zweet

- dat ding op het altaar, met die hostie

achter glas en dan meneer pastoor, - die

zichzelf verhief, men noemde het ‘ het Lof ’

wij, als kinderen van acht jaar op zondag

rond half drie in de kerk, buiten dertig graden


Het woord monstrans was al monsterachtig

zo’n stom ding waardoor je Jezus kon zien

ja, wij waren achterlijk, wij geloofden nog

in een God die zo af en toe een ooievaar de

kerk liet binnenvliegen en iets in de doopfont

dropte, later bleek het een doofpot te zijn..


En die pastoor droeg een zwarte jurk met

welgeteld honderd - dertien knoopjes die

hij razend snel kon lospeuteren na het Lof

een borreltje nam en nog een en nog een

om daarna neer te zijgen in de zondagse zetel

met een kind van acht jaar op zijn knieën


Buiten was het licht fel, pijnigde mijn ogen

die toch al prikten, ik wilde naar moeder, snel

langs de aardbeienakker, de frambozengaard

waar ik altijd even stopte, op zondag nooit..

met ranja, rietje en biscuitje, zat ik trillend

naast haar, zwijgend, bang, in een poepbroek


De klootzak, het serpent, meneer de pastoor

die mij met de monstrans over God vertelde

godverdomme, ja, vloeken mocht wèl van hèm

zijn grafsteen ligt bedolven onder mos en blad

als het regent hoor ik de druppels nog kaatsen..


Henk Knibbeler, ( Reprise 2020 sept. )

Foto : R.K kerk in Antwerpen met de doopfont.


Stuur e-mail mail_outline Na de regen.. 


Zong de merel zachtjes een deuntje

in de vergelende berkenboom, stond

het zandpad in de karrensporen vol

met water, dus liepen wij op de rug

en wat hoger over de heide, sluiers

verse regen hingen als herfstgordijnen

over het landschap, de bosrand brak


Wij telden het geweizwammetje, de

berkenzwam, de braakrussula, het

eekhoorntjesbrood, de aardappelbovist

een groepje vliegenzwammen, sommige

nog veilig opgeborgen in het velum en

andere uitbundig zwaaiend met hun hoed

vooral de grote parasolzwam riep ons..


Hoezo somber, hoezo depri, kijk kinderen

met grote ogen, regenpak, laarzen en

vragende open mond houden zij een spiegeltje

onder de paddenstoelen en dan.., dan

begint hun sprookjeswereld te leven, ze

roepen naar elkaar om de mooiste soorten


We dansen samen in een heksenkring, onder

een oude beuk spreken we over kabouter

spillebeen.. ssstt, luisteren of hij misschien

niet onder die krulzoom zit te gluren, de

handjes gaan in elkaar, de herfst en regen

spelen krijgertje met de zon, zij genieten..


De onstuimige wind nam de sporen mee en

is even verderop stil in het gras gaan liggen


Henk Knibbeler september 2020



Stuur e-mail mail_outline Snobisme 


Nee, dat gelaat glom teveel 

terwijl botox tot net onder

haar kraagje reikte, zag ik

aan haar oude armen hoeveel

was zij nooit had opgehangen


Tijdens een praatje verkrampte

haar mond, werden de woorden

nog valser, liet ze zowaar een

ordinaire scheet en liep weg


Op haar hoge hakken, de nacht

tegemoet, dat was wel charmant

onder die lantaarnpaal toen ze

zich even omdraaide in het licht ..



Henk Knibbeler, 2020 juli.


Stuur e-mail mail_outline De spiegel in de spiegel 


Ik heb gewacht tot de zon zijn 

laatste bruiden onder hem vandaan

joeg, kleuren van zacht rood in

donkerpaars boven mij overdreven

groepjes jonge boerenzwaluwen

nog even een schimmenspel speelden

tegen het laatste donkerblauw


Ik heb gewacht tot jij zou komen

met op de achtergrond de muziek

van Arvo Pärt, Spiegel im spiegel

alles naar binnen gekeerd, houvast

van de stilte, zomersterfte in mineur

Alsof engelen boven mij in groepjes

van de ene berg naar de andere

de nacht tegemoet vlogen, witte

stipjes fonkelden op dit late tijdspad


Ik heb gewacht op jou, de stoel

was vrij, mijn hand lang al op de

leuning, het kippenvel reeds overeind

en de piano volgde mij, sprak van

herhaalde magere noten, sloeg snaren

in gestaag tempo aan, onophoudelijk

zweefde jij door mijn oude lichaam


Henk Knibbeler, ( reprise 3 september 2020 )

Bij de muziek van Arvo Pärt, https://www.youtube.com/watch?v=TJ6Mzvh3XCc


Zomerwind 


De oostenwind wikt 

en weegt 

is te hooi en te gras

op bezoek

jaagt op de hitte

- zinderend spel -

van warme golven

wuivende riethalmen

kraaien liggen open

en bloot met vleugels

bek en poten gespreid

op het koude gras

zij staat 's avonds in

haar deuropening

leunend op de rollator

zuchtend sterft

de wind in haar armen



Henk Knibbeler

 

Domies Toen en de wind 


Als ik in het stille Groninger landschap de

wind met me meekrijg, de bomen en

struiken zoals kastanje, meidoorn en populier

zie blozen. Alsof Ede Staal met de


Poedersuikerbus heeft gestrooid, zijn

geest nog rondwaart in de sloten, bruidskleed

overvloedige paardenbloemenvelden. dan

is daar Pieterburen, waar Jonkers de kerk


Bouwden. kniel ik voor het Haarlems

klokkenspel, pluk de kruiden, snuif

aan de triomfantelijke trossen seringen

die alles parfumeren. En weer is de wind


Mijn enige metgezel, slinger ik door

de kruidentuin en luister naar kikkers.

Daar is de thee, geuren sterven op het gras

en de Clematis bolt zich op tegen de muur.


Er roepen nog meer kerkjes op terpen, Ezinge,

Breede, zij allen staan verweerd op

de wind, hoor het zingen op het land.

Het zilveren gras wat buigt, kop tegen staart.


Mijn gesprek is aldoor luider, zwaluwen 

scheren langs de lieflijke dijken, ik zie de wind

ademhalen, dan weer roepen tegen mij. God

kust deze stilte, God beroert mijn uitzichten.


Henk Knibbeler.  

Foto;  Wierdendorp Ezinge Groningen.


Stuur e-mail mail_outline Haar lege stoel bij maanlicht 


Haar stoel stond er altijd onder de appelboom

tussen het hoge gras, dichtbij de stam en met

het gezicht naar de volle maan, dan kon ze zien

hoe de nacht in elkaar werd geschoven, hoorde

ze anderen spreken uit hun slaap, kwam de uil


Door het licht voorbij in stille slag en verbond

zij zich met de korrelgrootte van het schaarse

licht, zo werden zomeravonden stuk gesneden

in duizenden beelden, werd haar aarde rijker


Op de achtergrond klonk het vioolconcert op.53

van Antonin Dvorák, hemelse klanken droegen

haar, de maan deed niets, scheen en maakte

dat lange schaduwen uiteen vielen op het boek


Wat al in de vijfendertigste druk ongelezen bij

bladzijde dertien op haar schoot verkleurd lag

nee, zij voelde de maankracht, miste vader en

haar kinderen, wankelde van ster naar ster, sprak


Over dichters, droeg zichzelf voor en danste dan

onder de arm van een verdwaalde fee de nacht in

nu is de stoel leeg, kijkt nog steeds naar de maan

en het gras komt steeds meer door de zitting heen



Henk Knibbeler, aug.2020  ( voor M. )


Muziek van Dvorak , vioolconcert Opus 53.

https://www.youtube.com/watch?v=9rAd0-pTuU8&t=479s


Stuur e-mail mail_outline Wit licht ( Madammen mee nen bontjas!! ) 


Bij het ter perse gaan

van de nachtvorst

huilde de moervos de

ochtend leeg


Haar vacht viel uiteen

alle panorama's werden

gewist, de strik zweeg


Henk Knibbeler, ( Lettre de deuill ) 

https://www.youtube.com/watch?v=okn8WEuBH0k

Stuur e-mail mail_outline Hostie 


Kapelaan Riemslag sloeg een kruis

ik zei tegen hem in de godsdienstles

dat ik Jezus had doodgebeten

maar niet expres, hij was zo lekker

plakte aan mijn gehemelte

en met mijn tong rolde ik hem op


Toen beging ik een doodzonde, stil

zat ik te bidden, wel tien weesgegroetjes

op mijn blote knieën in de kerkbank

Fons lachte mij uit, vroeg of ik nog een

bazooka kauwgom in mijn mond had

en zomaar, ineens


Slikte ik Jezus door, voelde hem zakken

en dacht, dat is zijn lichaam, zijn bloed

nu ga ik dood, komt de pastoor mij straffen

ga ik naar het vagevuur

en daarna naar de hel, naar de duivel

steeds moest ik denken aan de kachel


Thuis, daar poften we beukennootjes op

en dat was heet, gloeiend heet

Kapelaan Riemslag verliet onze klas, zette

zijn hoed op en buiten op het speelplein

stond hij heel hard te lachen tegen de Juf


Ik schreef de oefening van Hoop en wist

dat Jezus nooit meer tussen mijn tanden

terecht zou komen, kneep in mijn piemel

moest plassen, waar bleef die juf nu weer!!


Henk Knibbeler, augustus 2020

Een gedicht vol humor, maar wel echt gebeurd in die overdreven katholieke overheersing waar wij als kinderen werden gebruikt en ook misbruikt. Toch waren er ook leuke gebeurtenissen op school, vandaar dit gedicht.

Stuur e-mail mail_outline Groeizaam 


Het is zo mooi om jou te zien  

even maar op een momentje

wanneer je loopt, kijkt en lacht

als onbestaanbaar niet bestaat


Ik knip een oog naar dahlia's  

en vorm een vuist van liefde

alles is soms een beetje wazig

het kunnen ook de tranen zijn


Het is zo mooi om jou te zien

die tred en zuivere schoonheid

weet je, iedere dag opent weer

mijn hart in vleugjes heimwee


Twijfels en een stil verlangen

maken dat ik nog schrijven kan

koester jouw ogen in taal die

zachter is dan verdraagzaamheid



Henk Knibbeler, zomer 2020

Stuur e-mail mail_outline Het sneeuwde lichtjes om haar.. 


Grijs en strak stond de lucht boven ons 

die ochtend, aan de randen van de akkers

lag en beetje sneeuw, berkenbosjes

verschilferde van schors, een enkele

verslapen kraai kraste zich over het land


Zij was opgebaard in het midden van haar

uitgesproken wens, eenvoudig en houdbaar

nog op deze vroege morgen, te midden van

de stilte, de wuivende bossen om haar heen


Ik keek naar het gezicht, streek met mijn

wijsvinger over haar voorhoofd, neus en

mond, zo de contouren volgend van mijn

moeder, van wat zij mij nog wilde zeggen


Wit in wit, dood geverfde oude kamille in

haar handen, een hoge toon van de muziek

trok als een laken over haar, sereen en

aanhoudend koud klonken stemmen in


Dit huis waar wij waren, zij hield van Preisner

Requiem, stofte de stilte, ontsteeg zichzelf

haar lichaam ademde nog, de huid verkruimelde

och, mijn moederlief, laat mij door je haren


Strijken, de groeven in je huid eigen maken

en kijken naar je, verdriet om je schoonheid

hebben, je woorden, je zalving, Agnus Dei

zingen voor je tot diep in de oude bossen


Stijg maar, ga maar hoog, ik omhels je om

je mooie handschrift, mijn vuile broeken, de

boze pastoor, de melkfles half leeg en dat

onvergetelijke verhaaltje steeds, ga nu maar..


Ik luister naar je muziek en herhaal, herhaal

de schoonheid, zo mooi, mooi mens, zo mooi


------------------------------------------------------------

Henk Knibbeler  

Gedicht geschreven na de dood van mijn moeder en tot op de dag van vandaag vele duizenden keren op herdenkingen, crematies en begrafenissen gespeeld of zelfs voorgedragen. Op verzoek van vele trouwe lezers plaats ik het nog een keer op mijn website. De muziek kunt u beluisteren via Youtube. Veel dank aan alle lezers, reacties en gelegenheden waarop mijn gedicht is voorgedragen.

Muziek van Zbigniew Preisner, Requiem for a friend.

https://www.youtube.com/watch?v=L_k_RLRfzAU&t=1063s

Geduldig landschap 


Ik spijker de luiken met roestige nagels
vast aan het uitzicht op de bonte kust
duinen woekeren tegen het vaste land aan
lamsoor en zeekraal staan schaars te bloeien
smalle paden verdelen de aandacht in duigen

Spoelt de zee zich gulzig in de schorren
tussen donkere luchten, wakkere schapen in
wolvenvacht voelen de zoute wind, vleugels
van de velduil met ogen als was de zon erin
verdronken, dit land zuigt thans aan het leven

Mijn uitzicht verdampt tussen laaghangende mist
er doemen gedaanten op uit pollen en veen
zij spreken de nacht toe uit oude gedichten,
werk van De Genestet, groots en potsierlijk met

Krullen van liefde, tranen van goud en aardse
bemoeienissen over de dood en haar achterban, ja
dit is nieuwe proza, zo schrijft een geest op
een lei met vulpen, zo leest men uitgedoofde inkt


Henk Knibbeler, juli 2020 

Stuur e-mail mail_outline Tintel mij.. 


Daar waar je hand zit

ben ik ook steeds bij

zakken zijn gauw vol

als er twee handen zijn


Grijpen in elkaars hart

en tintelen het centrum


Een blik van jou is genoeg

om kippenvel van te krijgen



Henk Knibbeler juli 2020

Stuur e-mail mail_outline Kruipruimte 


Ga nog even niet dood 

blijf 

want het zal stil zijn

te stil

Ik weet wel dat lachen 

je vergaat

dat je door het glas al

licht verwelkt

Maar ga nog even niet 

blijf

het klinkt zo zelfzuchtig

als pijn

de dood komt vergezellen

Ik rondjes dool om jou 

te zeggen

dat ik godverdomme van

je hou

ga nog even niet dood


Henk Knibbeler, juli 2020

Stuur e-mail mail_outline De witte dame van de nacht 


Ontzield liggen veldmuizen 

verzameld in braakballen

kaken en schedels gekraakt

de maan was getuige

slechts met een eenvoudige sikkel

scheen een streepje licht

op het verdict, de nacht blaakt


Langs gevels en graven

scheert geruisloos de dame

het wit weerkaatst op de dood

de landing is precies, oogjes schreeuwen

kort spiest een nagel

het hart, wat bloedt, is ontbloot


De ochtend kriekt, strepen oranje

verbleken de morgen, het landschap

komt los van de blauwe nacht

rietpluimen buigen, mensen bewegen

de dame schuilt boven de koeien

op stal, zoals verwacht..


Henk Knibbeler juli 2020

Stuur e-mail mail_outline Celtic fields, een eetgewoonte.. 


Er groeide huttentut in

de bronstijd, men wist

nog niet dat wij er mogelijk

biodiesel van zouden maken


Die Romeinen legden raatakkers

aan, waar duivenboon en spelt

ook werden gezaaid

dat waren de echte kruidenakkers


Spiegelklokje sprak toen nog

weliswaar tot de verbeelding 

men sliep met lief en al in het

strijdveld, voerde elkaar liefde


Granen, mager van stuk, zacht

ook emmertarwe en pluimgierst

werden gretig als vechtvoer gegeten

van huttentut maakte men bezems


Wij eten brinta en stofzuigen zelfs

ons gazon, daarna gaan we slapen

gevleugeld stijgen wij tegen de wind

en beter weten tot boven het maaiveld


Henk Knibbeler. 29 juni 2020


Ik schreef dit gedicht in 2009 en kreeg van lezers gisteren het verzoek het hier nog eens te publiceren, omdat het nog zo actueel is en aansluit bij de column van gisteren. Dank lezers, hierbij inclusief enkele reacties. 


Reacties

Naam: jan haak 

Datum: 11 jun. 2009

Bericht: Prachtig tijdsperspectief -door natuurminnende ogen bekeken... 

Naam: elze   

Datum: 24 apr. 2009

Bericht: Wat een woorden Henk, fantastische akkers waren dat.   

Naam: lydia wubbenhorst 

Datum: 24 apr. 2009

Bericht: Jammer dat je het nu digitaal gepubliceerd hebt! Het had met stip mee kunnen doen in Komrij's Nationale Gedichtenwedstrijd!

Naam: Manuel Van den Fonteyne 

Datum: 24 apr. 2009

Bericht: Magnifiek. Hoe je de kunde verstaat termen uit de natuur te verweven in een dicht over de mens en zijn geheime kantjes. 

Naam: Ingrid 

Datum: 24 apr. 2009

Bericht: Mooi, huttentut en al die fraaie termen die je gebruikt van de gewassen, je slot is erg sterk in dit gedicht. 

Naam: windwhisper 

Datum: 24 apr. 2009

Bericht: Grandioos, die blik terug we kunnen nog heel veel leren. 



Stuur e-mail mail_outline Zonneleen 


Bij binnenkomst kijk ik diep 

de lange hoge gang in

klapdeuren met prachtige

vazen vol rozen in matglas

zuigen wind langs mij heen

overal staan stapels

met boeken

met blikken

met papieren

met oude kranten

met hondenvoer

met kleding


Ik kom bij de grote kamer

waar ik ze zie zitten

de stoel is er een uit de tijd

waarin oma zaliger zo lekker

kon zitten bij het vuur, met

haar breiwerk op schoot


Ze knikt minzaam

ze spreekt als de oudheid

ze wenkt mij bij haar

en fronst de wenkbrauwen

in korte zilveren draadjes

omhoog ..


Er valt een ongewone stilte

alsof het licht zich terug wil

trekken, boeken spreken gaan

en ik mij nauwelijks durf te

bewegen omdat ik waarschijnlijk

het authentieke dan

tekort doe


Bij het naar buitengaan kijk ik diep

de lange hoge boslaan in ..


Henk Knibbeler  ( reprise ) 


Stuur e-mail mail_outline Zomerrogge 


Als ik nu eens over het roggeveld raas 

naar de zwarte huizen en het licht, als

ik onderweg mijn vleugels voel trillen

en jou halverwege in het hooggeboren

veld slapend tegenkom, dan klinkt een 

lied hoog aan de hemel, kroppen wolken

aan de horizon omhoog, val ik op jou..


Zie de eenzaamheid vertrekken, dans jij

op je tenen het prachtige zomers ballet

juich met de aren in bewust verlangen

naar de vrijheid, weet dat ik je liefheb..


Als ik nu eens een eiland vrij kan maken

waar wij een zomer lang cirkels trekken

jij in mij, ik in jou, vogels als onze adem

wapperend als een scarf langs de maan


Henk Knibbeler, 23 juni 2020


Stuur e-mail mail_outline Mijn raam 


Mijn raam is glashelder en ijzersterk 

zelfs een dichter praat er soms over

ik kijk naar de kerktoren, de wolken

naar de duiven in glijvlucht en tover


Mijn raam is soms net een schilderij

vol dimensie en bewegende beelden

mevrouw met het hondje en jongelui

die in het voorbijgaan zich vervelen


Geen sanseveria’s op de vensterbank

maar haar orchideeën voor het licht

nee, de sterren mogen binnen kijken

mijn raam is gratis voor ieder gezicht


Mijn raam staat soms wel even open

dan stroomt wind doorheen mijn huis

stof dwarrelt dan langs zonnestralen

glipt naar buiten als verzameld pluis


Kijk, putters zwerven door mijn tuin

de klok laat zijn wijzers elven kerven

ik zie zwart door het glasheldere raam

ja, mensen blijven ook steeds sterven


Henk Knibbeler 21 juni 2020 



Stuur e-mail mail_outline Verpauperd dorp 


Zoveel zotheid verzadigd de dijken

bomen verdringen zich boven mijn hoofd

hier knielt men nog bij oude graven

hangt poëzie aan het verroeste hek

dit dorp is verworden tot een toneel


De doden zitten rechtop in hun graven

met maskers op, een uil knapt erop af

als de klok slaat bewegen de stenen

spreekt de wind uit de polder in delen

en zo duurt de gekte nog even voort..


Het Hooghuis is versiert met Clematissen

muren waar Rubens nog tegenaan heeft gestaan

vergaat langzaam onder druk van teloorgang

kunst is zelden zo uit dorpelingen gerukt

de weg naar Kieldrecht trekt zijn strepen


Waar zonlicht het beton nog bleker maakt

weidse akkers bol staan van het pootgoed

een oude man stopt en vraagt naar het dorp

ik wijs en zeg niets, hij vervaagt in de verte

zoals warme lucht in deze tijd dansen kan..



© 2020 Henk Knibbeler Alle rechten voorbehouden.

Foto : Doel, waar kunst nog een oogje in het zeil houdt!!




Stuur e-mail mail_outline Volterra Toscane.. 


Rondom keek ik over de rode daken

naar het strogele landschap, de terra

die hier en daar aan de oppervlakte

zijn afkomst prijsgaf, hoge ijle cipressen

welke oude karrensporen verslingerden


Nee, ik verloor haar niet uit het oog

toen ze aandachtig naar een kunstenaar

stond te kijken die uit albast een kop

aan het snijden was, de witte schilfers

sneeuwden om zijn voeten, zij en haar


Rode hoed met wit randje en die mooie

man aan haar zijde, achter hen vlogen

huiszwaluwen tegen strakblauwe lucht

verder was het stil en warm, erg warm

wij zochten verkoeling in elkaars handen


Dartelden door de smalle straatjes tot

aan een gélateria waar we een gélato à

limoen op onze tong lieten smelten, jij

had opeens lippen van hemelse vruchten

ogen die hier in dit licht zo uiteen spatte


In de koele kerk knielden wij voor moeder

- kaarsjes branden hier langer dan elders -

het glas in lood sprak mee, tekende en

omlijnde ons samenzijn, jij danste voor mij

uit het oude plein op, wierp je rode hoed..


Henk Knibbeler, reprise 11 juni 2020.

Voor een dierbaar iemand die af en toe nu graag dingen ophaalt omdat ze er erg slecht aan toe is en dan helen herinneringen uit een ver verleden soms een beetje!


Stuur e-mail mail_outline Ornithologie 


Mijn zoon was elf jaar, hij droeg

knalgele schoenen, spijkerbroek

sterke gel in zijn jonge puberhaar

het praten viel hem moeilijk, de

mobieltjes waren meer in trek

tot we bij een sloot kwamen

waar een dode snoek te kijk lag

het ijsvogeltje een stekelbaarsje

mee omhoog vloog en zwaaide

met open mond bewonderden wij

vandaag is hij zesentwintig geworden


Henk Knibbeler, 7 juni 2020



Stuur e-mail mail_outline Rode kool met appeltjes 


Bij binnenkomst hing er een rode lucht 

in haar keuken, een geur van appelen

verspreidde zich als een mantel over de

plavuizen, sloeg de klok aan en viel stil


Het jagende huilen van de zomerwind

bracht mij bij haar aan het vuur, omhoog

kijkend kuste zij mijn wang en roerde

onverstoorbaar in haar grote pan, likkend


Aan de houten lepel en af en toe enkele

appelstukjes toevoegend met kruidnagelen

viel ons gesprek in een rustend samenzijn

uiteen, knoopten we flarden aan elkaar van


Oude dagen en moeders, van dagen waarop

het licht nauwelijks lachte, de kerkklok zweeg

en geen dode zich buiten durfde te tonen

haar grijze haar golfde nog steeds, rustig


Vielen haar handen op tafel, als lepels, die

jaren achtereen kelen hadden gevoed, mij

ertoe dwongen vandaag samen het bord leeg

te eten in uren van elkanders samenzijn..


Henk Knibbeler juni 2020 

Foto;  Rodekoolzwammen oftewel de Amethistzwam.

Stuur e-mail mail_outline Het hooggeboren koren 


Lief, waar moet ik je zoeken

in de wolken, in de hoge bomen

op de oude grond, vertel mij

hoeveel lanen moet ik nog

ben je naar de kust gegaan

zijn je sporen nog zichtbaar in


De natte duinen, spreek maar

gil maar, maar niet tegen de wind

ik kan je anders niet horen, je

adem waait als witte mist voorbij

het reizen duurt nu al te lang

zelfs wind raast op de koele maan


Lief, ik heb je lief, waar ben je

de uren gaan dood, de tijd sterft

in dagen die er niet meer zijn,

of lig je soms nog in het koren,

het hooggeboren koren in blond

met korenbloemen in je haar, ik


Spreek tegen de nieuwe zomer aan

het geel is al zichtbaar, je licht

is al veranderd in een bloemjurk

vossen jammeren, uilen verzamelen

op het land spelen de hazen zich

in hun leger, ook zij moeten zoeken


Henk Knibbeler, juni 2020 .

Luister en kijk naar  https://www.youtube.com/watch?v=ewjw3wlVttQ



Stuur e-mail mail_outline Mooi ben je, ja heel mooi! 


Je bent zo mooi, ja mooi..

zo mooi ben je, mooi, ja mooi,

je haar en je ogen, je handen

en je voeten, mooi, ja mooi,

niet te vergeten je oren, je

neus en je hals, ja mooi, mooi

is je pols zonder horloge, je

lichaam, je benen, ja mooi, mooi

zoveel moois ben je, je nagels

en je tenen, je mooie lippen

met die lelijke lippenstift, mooi

ben je, ja mooi, je borsten en

je dijen, ik zak langzaam af, ja

mooi, mooi ben je, je venusheuvel

is mooi, ja mooi, je knieën en je

enkels, mooi zijn ze, ja mooi

het is allemaal mooi van jou, mooi

ben je in je lijf, in je hoofd

en mooi in je geest, ik ga nu maar

naar binnen toe, ja mooi, heel mooi is

je tong en je hart, mooi, heel mooi

is je iris, ja mooi, ik kijk je aan

en zelfs dat is mooi, dat is mooi

laat het maar allemaal mooi, ja mooi ..


Schrijver: Henk Knibbeler, 7 feb. 2009 

Gedicht geschreven als podiumgedicht uit de tijd dat ik op de podia stond in de zomers en door deze voordracht het luisterend publiek in een vrolijke stemming bracht.   

Enkele reacties op deze inzending:

Naam: Tjoke 

Bericht: Mooi, doet qua stijl aan Herman Gorter denken, ...'Zie, ik hou van je, ik vin je zo lief en zo licht'... 

Nam: Roland Hainje 

Emailadres: r.hainjegmail.com 

Bericht: wat is de liefde...mooi!

zoals Elke heeft gereageerd:Kostelijk geschreven!

Naam: elke hazelhoff 

Datum: 7 feb. 2009

Emailadres: e.r.reesink.hazelhoffhotmail.com

Bericht: Kostelijk geschreven, in alle eenvoud ook eigenlijk. Ik zou het ook wel willen horen, geeft je vleugels!

Naam: Rosalie 

Emailadres: hymantomsn.com 

Bericht: Heerlijk podiumgedicht, zo mooi, alles is mooi en wat een mooie woorden, dank je dichter!

Naam: Ingrid 

Datum: 7 feb. 2009

Emailadres: apiferahotmail.com

Bericht: hahaha, ik heb gelachen om dit vrolijke liefdesgedicht van je, alles zit er in en wat ik het mooiste vind is mooi, dit moet je voordragen komende vrijdag, gewoon mooi!

Naam: hebus 

Emailadres: wietewuitenskynet.be 

Bericht: helemaal niet storend, de vele moois. neen, ze blijven het mooi vinden.

Naam: annabel 

Emailadres: justformeplanet.nl 

Bericht: Mooi opwindend mooi!


Stuur e-mail mail_outline Scharlakenrode hoedje 


Zij had een hoedje gekocht, iets 

waar ze al zo lang naar verlangde

etalages waren al leeg gekeken

stiekem deurklinken al vastgepakt


Ik wist het want ze droeg een jurk

die dag. 's morgens had ik nog naar

haar mooie benen gekeken toen ze

hem aandeed en parmantig wegliep


Die tred en haar lichaam zo sierlijk

bewegend, een sprookje op benen

om je vingers bij af te likken, zelfbewust

maar met oog voor detail en finesse


Het hoedje had een bonte rand van

witte bloemen met in het midden nog

meer kleinere bloempjes, een compositie

die bijna samensmolt met haar lokken


Ze was als een bloeiende Gelderse roos

oh, daar kun je zo lang van genieten

want de prachtige scharlakenrode bessen

glinsteren zo mooi in de lage herfstzon..


Henk Knibbeler,  24 mei 2020  


Stuur e-mail mail_outline Zomerspelt 


Als ik nu eens over de speltakker raas

naar de zwarte huizen en het licht, als

ik onderweg mijn vleugels voel trillen

en jou halverwege in het hooggeboren

veld slapend tegenkom, dan klinkt een

lied hoog aan de hemel, kroppen wolken

aan de horizon omhoog, val ik op jou..


Zie de eenzaamheid vertrekken, dans jij

op je tenen het prachtige zomers ballet

juich met de aren in getemd verlangen

naar de vrijheid, weet dat ik je liefheb


Als ik nu eens een eiland vrij kan maken

waar wij een zomer lang cirkels trekken

jij in mij, ik in jou, vogels als onze adem

wapperend als een voile langs de maan gaan

het speltbrood in onze handen samensmelt



Henk Knibbeler    21 mei 2020   muzegedicht.

Foto Zomerspeltakker.


Stuur e-mail mail_outline Hemelgeitje 


Dauwdruppels verwelkomen mijn sokken 

wanneer de zon door de ochtend breekt.

Ik heb me uit mijn tent laten lokken

naar het paradijs waarbij alles verbleekt.


Wakker word je vanzelf als de vos vol

en recht in je gezicht kijkt, velen

kennen dit niet, liggen nog in hun hol

terwijl ik vier grote jongen zie spelen.


Mijn aandacht gaat naar blauwe luchten

ik hoor werkelijk een echt hemelgeitje

het mekkeren tijdens hoge vluchten

zoek en ga liggen in het blauwe weitje.


Daar gaat ie weer omhoog, het hemels geitje

intussen kriebelt een spaanse ruiter mijn rug

en vibreert de lucht weer, wat een meidje

blauwgras verarmd, ik kom hier weer terug!


Henk Knibbeler, mei 2019 De Blikken bij Groede.

Foto ; het Hemelgeitje oftewel De Watersnip, een prachtige moerasvogel, zo schuw en tijdens de balts hoog in de lucht maakt hij via de staartveren en de luchttrillingen van de luchtstroom daardoorheen het mekkerende geluid. Met duizelingwekkende snelheid gaat dat heel lang door.

Bekijk bijgaand filmpje van Vara Vroege Vogels maar eens..

https://www.bnnvara.nl/vroegevogels/artikelen/mysterieuze-baltsvlucht-van-de-watersnip?utm_source=20200515-vroegevogels-nb-vrij&utm_medium=email&utm_campaign=Vroege%20Vogels&utm_content=Vroege%20Vogels


Stuur e-mail mail_outline De tijd staat op onze gezichten geschreven.. 

Le temps s'ecrit sur ton visage


Zo ik even opnieuw met haar mocht zijn

nog jong en ver terug in de tijd, verliefd

en dartel, teer zoals zij was, zo onschuldig

dansend op de dagen, hemels in mijn armen


Jaren zijn voorbijgegaan en nog zijn we samen

weliswaar in andere tijden, rijper en met slijt

 zij met kraaiepootjes nog altijd zo charmant

gaf mij soms cadeautjes met foto's gevuld of


Een klaargemaakte maaltijd in een schaaltje

waarvan ik bijna het glas bij zou opeten 

woorden springen uit mijn ogen, ze leest ze uit

altijd heel adrem,  soms kortaf maar wel oprecht


Op een dag in het park dansten wij onze oude wals

haar gezicht tegen het mijne, mijn ogen verbaasd

ik zag ons spelen in het gras, haar zoenen en armen

hielden mij vast, we konden niet stoppen, geen haast..

nanana-nanana.


Henk Knibbeler 14 mei 2020.   Voor mijn Muze..


Geïnspireerd door een chanson van Yves Duteil, zie de film en muziek die hierbij hoort. 

https://www.youtube.com/watch?v=YPl0xRo8gQw


  


Stuur e-mail mail_outline Lentebrief.. 


Er blaast een roze wolk over je heen

in een ongewone pose, dit land

gaat stormenderhand kopje onder

walst het groen in je oren en

legt eieren zo groot als die van

een winterkoninkje in je zachte haar


Ik zoen je tijdens onze wandeling

werp een verse tak voor mij uit

en nog een en nog een, samen

maken we er een nieuw nest van, met

een dak erop, hoog boven in een

oude statige linde, in de vork van


Een dikke tak, daar zwaaien wij dan

over de toppen heen en liggen naast

elkaar, beminnen ons hart en uitzicht

wiekend vrijen we de dagen stuk

O, die wind, die malse wind wuift

het blauw en grijs naar de horizon


Ik stuur je een brief, een lentebrief

mijn land, jouw land, ons land, ik

noem je naam en hou van jou, altijd,

neem mij, roep mij, bel me, dans dan

stormenderhand naar het oude strand

in cirkels, groot en klein, dicht tegen mij


Henk Knibbeler 12 mei 2020

Foto : lentelicht en romantiek.


Stuur e-mail mail_outline Lenteliefde.. 


Gisteren sprak ik met de zon 

over de groenwordende lente

de kreek spiegelde mij voor

zonder beloftes, het riet wuifde


De aarde scheurt al her en der

laag kiest een patrijs zijn landing

nu al kijk ik naar de pioenrozen

ontluikt ook al de boerenjasmijn


En jij schildert je huis vol liefde

maakt alles schoon, kijkt in kastjes

je tuin warmt zich aan je handen

overal zaad, gedachten die kiemen..


Henk, 10 mei 2020 




Stuur e-mail mail_outline C'est le ton, qui fait la musique.. 


Vandaag is een zon net zo blauw 

als woorden geheven uit een glas

wijn, zaaien liefde vooruit, ik draag je

als mijn ingehouden woorden op

een dienblaadje van echt zilver ...


Want mijn dichterschap groeit te

hard tegen de onwaarschijnlijkheid

der dingen..,

ik vloei leeg en ben kwetsbaar in

een rijk hart, ik weet het, jij ook!


Soms is stilte je enige liedje, zingt 

c’est le ton, qui fait la musique..ou?


Henk Knibbeler, 7 mei 2020. Voor mijn Muze..

Foto:  Twee jonge Kluten op veilige afgstand voedselzoekend op het wad!


Stuur e-mail mail_outline Spingaren.. 


Ik vergeet je niet, want een ooglach

van jou is nog nooit geëvenaard

als jij binnenkwam stak er een wind

op, zo zacht en heilzaam, zo bedaard


Brak het glas en wrong je in mij, ik

lag met jouw voeten in een spagaat

we dronken de wijn uit oude kruiken

en aten vingers van elkanders gelaat


Ik vergeet je niet, spijbel de uren en

schrijf mijn letters in een houten muur

heb je de tred van jezelf zien dansen

wapperend haar zo vlakbij het vuur?


Dat ben jij, meisje uit die bloemenstraat

muurtjes en water, lantaarns en plein

nooit meer zal ik je nagels voelen, je

mooie huid en ogen, je lippen ragfijn..



Henk Knibbeler, mei 2020   

Foto - Braakman-Noord  Tijgerspin. ( zie rubriek vlinders libellen en spinnen voor grote foto!


Stuur e-mail mail_outline In het gras.. 


Kom, ga maar mee 

dan toon ik je groen

duizenden sprietjes

allemaal even trots


Ze wiegen in de wind

zwaaien om je heen

ga maar liggen, voel

hoe zacht, hoe fris


Leg je hoofd dan opzij

kijk, hoor ze praten

tegen elkaar, vlijen

kriebelen in je haar


Kom, ga maar mee

dan dansen we groen

rijgen door de aartjes

met onze witte handen


Henk Knibbeler,  5 mei 2020  

Stuur e-mail mail_outline Sachsenhausen Berlijn, de walging.. 


‘ Arbeit macht frei ’ voor ik door de poort 

de hel tegemoet loop, barakken van binnen

bekijk vol afgebladderde zwarte wanden

dragend de geur van verkoold mensenvlees


mensen, mensen, mensen, mensen


Er was eens een slager in Sachsenhausen

die als hobby het fileren van lichamen had

welke van tevoren onderzocht waren op

unieke ziekten, hersenen, die als je ze

een beetje verbouwde mensen plotseling

in dieren veranderden, in beesten, beesten


beesten, beesten, beesten, beesten , beesten


Ik walg van de koelcellen waar het vlees

werd bewaard om later aan spiesen omhoog

getrokken te worden en afgevoerd naar

de ovens, men was gek op rook van mensen


mensen, mensen, mensen, mensen 


Praat mij niet over allang voorbij, praat

vandaag niet teveel, houd de mond even

stil als je respect hebt voor mensen, mensen

van toen, van de verschrikkingen, van nu


Stilte, stilte, stilte, stilte, stilte, stilte

Stilte, stilte, stilte,stilte,stilte,stilte... 


Henk  Knibbeler, geschreven na een bezoek aan  Concentratiekamp Sachsenhausen.

Opgedragen aan mijn moeder die zo begaan was met de oorlogslachtoffers.


Stuur e-mail mail_outline Slaaptrein 


Vanmorgen werd ik wakker zonder je handen

het nestje waar je altijd zo lekker in wegkroop

mijn bed schudde zich uit, kussens bolden op

en het licht brak in stukken tegen de gordijnen


De radio sprak over dodenherdenking vandaag

die Duitsers met hun pispotten op de kop, hakken

klik klak op de koude tegels, en jij was er niet meer

rechtop in bed zocht ik naar je zachte huid en lippen


Voorbij reed de trein met koffers en oude lichamen

kinderen schots en scheef kermend tussen hun ouders

ik zag jou niet meer mijn lief, werd wanhopig en bang

er klonken schoten, bomen ritselden boven mijn hoofd


Mag je een beetje bidden als je haar bent kwijtgeraakt

zou dit keer die trein misschien achteruit komen rijden

de deuren open gaan en jij in het volle licht de sprong 

naar je geluk wagen, je gezicht in mijn handen gevouwen


Henk Knibbeler,    voor mijn Muze   4 mei 2020




 


Stuur e-mail mail_outline Lentekiemen in mijn hart.. 


Er komen nieuwe knoppen in de orchideeën voor mijn raam

Wekenlang dacht ik, ze gaan dood, alsof alles dood moest

Geen geluid, geen gebaren, shit en een onrustig gevoel

Het hart staakte opeens, die bliksemschicht maakte mij bang


De uren leken jaren, woorden van vrienden en familie suste

Ik was even ergens anders in een zwart gat met een lange gang

Stilletjes zag ik lichtjes dansen heel voorzichtig en fragiel

Mijn hemel, hoe diep was die slaap en hoe dicht was ik bij haar


Misschien mocht het wel niet, maar ik kon geen weerstand bieden

Aan haar plotselinge aanwezigheid, aan haar Muze, haar handen

De zee ruist en de duinen zwaaien, het zand schuurt in ons

Zij leest mij door dik en dun, de avond lang, stuurt gouden regels


Dan komt Walsoorden voorbij, mijn uitzicht op het grote wad

Zeekraal en lamsoor pluk ik graag om met een visje te koken

Geen hartzeer meer, geen verstoppingen, maar helderheid en zij

De orchideeën zullen weldra bloeien, een hele mooie zomer lang..


Henk Knibbeler, 1 mei 2020. Voor mijn Muze..

Stuur e-mail mail_outline Keizemiekes.. 


Dicht aan huis dwarrelen ze al rond 

in ‘t geel en zwart, bollekes mee

hun frakske bonte veren, drukdoende

achter in den hof vieren de spruiten


Hun laatste weken tot de eerste vorst

de wind blaast anders, meer in vlagen

kuist zachtjes de stuifzwammekes leeg

zachte plofjes zorgen voor bruine ophef


Een regendruppel valt als een kassei

op oude bloeiaren van een orchidee

en bij Fonske springen de balsemienen

tot over de kreek, alles lijkt op toer


Bij het graf gaat hij vooruit mee een

paarse chrysant voor zijn ma, zijn blik

ligt verborgen tussen de blommen, we

wandelen om haar heen, kunnen niet


Dichterbij geraken, wolken vergrijpen

zich aan onze gezichten als hij op mijn

knie zit en wij zingen voor haar, kijk

ziet ge ze gaan pa, kijzemiekes, daar..


Schrijver: Rieg, ( pseudoniem van Henk Knibbeler) 14 sep. 2008 en reprise op 29 april 2020. Opnieuw een gedicht uit de vogelkes serie in Vlaanderen op veler verzoek.

Keizemiekes zijn Koolmezen. 


Reacties op deze inzending: 


Naam: marcus neuborg

Datum: 16 sep. 2008

Emailadres: neverending23live.nl

Bericht: dat is echt wel goed.


Naam: Gerhard Burgers

Datum: 14 sep. 2008

Emailadres: rotsplateauyahoo.com

Bericht: Een heel mooi (Vlaams?) gedicht!

poëzie van hoog niveau.


IJsvogelke 


Ik heb u gezocht mijn vriend 

langs steile kanten op de kreek

wilgentakken en weipalen leeg

water rimpelloos wachtend


Och arme, de strenge vorst

ontnam u het schoonspringen

stekelbaarsjes zaten vast in het

ijs en keken met glazige ogen


Maar het zonneke lachte en brak

het prille voorjaar, mijn geduld

beloont mee een gracieuze duik

kleuren spetterden, water opende


Nog een keerke, nog een keerke

en ja, het eerste visje na de vorst

deemstering valt in, het fluistert

zachtjes van de nacht, van donkerte


Uit mijn Vlaamse periode toen ik als pseudoniem de naam 'Rieg' droeg.  Nog een oud gedicht over een veugelke, maar wat nog steeds actueel is en de IJsveugelkes het heel goed doen momenteel! 

Schrijver: Rieg, 30 jan. 2009  Reprise Henk Knibbeler 28 april 2020.


Er zijn 4 reacties op deze inzending: 

Naam: Brinkie 

Datum: 10 apr. 2010

Bericht: Je schrijft werkelijk prachtig Rieg, wat jammer dat je al een tijdje niet geschreven hebt.

Naam: jandeb 

Datum: 31 jan. 2009

Emailadres: jandebskynet.be

Bericht: weer een parelke Rieg!

Naam: A. Kers 

Datum: 30 jan. 2009

Bericht: Ik ben onder de indruk van uw werk, de mooie en warme zinnen, de stijl en uw kennis van de natuur. Kan ik ergens een bundeluitgave vinden?

Naam: Katrien 

Datum: 30 jan. 2009

Bericht: wat een pracht beschrijft ge hier, zoveel geduld, ik weet 't zunne, 'het fluistert zachtjes van de nacht', wat een prachtzin, merciekes!


Dank aan jullie lezers met liefde voor de fijne reacties.  

Henk



Stuur e-mail mail_outline Het Ploegdrijverke.. 


Seffens als het voorjaar klinkt

in kragen van riet en dotters

hoort ge hem zingen en ziet ge

hem staan boven de stengels

zijn witte borst in het blauw


Maakt u bekanst bijzichtig, hij

lokt u van verre als ge u ogen

open doet wanneer fietsend door

het Meetjesland langs ons kreken

dit parelke zich aan u wil tonen


Kijkt nen keer, wie schildert dat

zo schoon op zijn borst en schijnt

als de maan in de nacht, jazeker

het maanvogelke zingt in de mei


Om twee uur ’s nachts en blinkt

van verre, zijn wijveke is van slag

en wacht in de donkerte op zijn

liefdesvlucht, op nog meer kleur


Een Ploegdrijverke is een Witte kwikstaart en in Vlaanderen ook wel in de volksmond een Ploegdrijverke wordt genoemd.

Henk Knibbeler, april  reprise 2020. ( Gedicht uit mijn Vlaamse periode in Antwerpen en Leuven, serie over de veugelkes..)




                    


Wit huisje.. 


Zij had een wit huisje gekocht vlakbij 

de Hedwig, onder de rook van Doel

zo een met knotwilgenrijen eromheen

van wel een halve eeuw met schreeuwende

basten en open wonden waar eenden

in verpoosden, bitterzoet tot bloei kwam


Daar schreef zij haar zinnenprikkelende

teksten, voor het raam, op een oude

schrijfmachine, met zicht op de dahlia’s

en seringen, op het gehoor van de leeuwerik

die zich onvermoeibaar parachuteerde

tot grote hoogte, inspiratie uit een polder


Vergaard in maanden achtereen in haar witte

huisje, haar roman bladerde zichzelf open


Want onder haar handen zat de boosheid

een polderduivel en een zwarte geit die

samen in een kleine kerk de liefde bedreven

voor het aanschijn van een geschilderd beeld

daarna in een zelf gegraven poel verdronken


Buiten tikte de bundel kattekruid het raam

Zomers broeiden voorbij, luchten stapelden

eb en vloed, stilte sprak haar in de moestuin

nee, zo had niemand haar nog nooit gezien

met het script onder haar arm ging ze heen


Uitgever en boekbinder bonden het verhaal

stapels verwelkten, recensies prezen haar hoog 

tussen de knotwilgen scheen haar wit huisje

postelein op de aanrecht, de kat in het raam


Henk Knibbeler, 20 april 2020


Stuur e-mail mail_outline Poldergebroed.. 


Welke dans kunnen we nog maken 

nu het water binnenkort over de klei

de Hedwig zal overstromen, welke

wandeling kunnen we nog maken, nu

mijn favoriete einder zal verdrinken


De Zulte-asters bloeien alsof ze weten

waar de spade de grond in zal gaan

populieren zwaaien met hun oude armen

moeizaam de winter in, mensen gaan


Gebukt voor hun paarden uit, opnieuw

snakt men naar water, naar macht en

solt men met de natuur en het landschap

welke dans kunnen we nog maken..


Rond het vuur op het brandend water

zullen we de elfen aanroepen, of heeft

de duivel zijn ondoorgrondelijke listen

al verstopt in de dossiers van de politici


Er steekt een storm op, de saeftinghe

roept, vlakbij ging zij ook al ten onder

en kijk hoe de jonge kluten en plevieren

spelen, soms ook naar de Hedwig vliegen


Henk Knibbeler  

Foto zicht op het verdronken land van Saefthinge.  


Stuur e-mail mail_outline Aanraken.. 


Ik kan, mag jou niet aanraken

tel iedere centimeter van je af

ook van beneden naar boven

ik mag jou niet aanraken, ik kan


je haar niet even voelen, ogen

niet even strelen, handen wrijven

waar ben je toch, waarom zo stil

we mogen toch praten, lachen..


elkaar vergeven en liefhebben 

zwaaien mag ook, een dansje op

één vierkante meter voor jou

ik kan je niet missen op afstand


Ik kan en mag je niet even zoenen

je lippen over mijn hart laten gaan

zie je lopen in de verte met je hondje

soms even omkijkend, stil blijven staan..


Ja, ik ben er nog en aanraken mag!




Henk Knibbeler,© 17 april 2020 


Foto: Cuba 2014 Havana




 

Stuur e-mail mail_outline Zomernachtsdroom 


Zomer, zwoele zomer maak mijn droom

bezorg mij hooi en een bloeiende hei

wolkenluchten als we liggen, loom

naast elkaar in de sloot en zielsvrij


Bekommer je niet om de rijpe bessen

laat ze vallen, er zijn er genoeg

ik dans in je warmte, dorsten lessen

samen met haar in een donkere kroeg


Zomer, maak mij sterk met je dromen

vertel in je grootheid mooie dingen

als we 's avonds het strand afkomen

de maan verdrinken, de zee bezingen


Bezoek ook een markt en boerentuinen

gooi je zomerwater over de rozen heen

droom, droom, geef teunisbloem duin

maar laat haar bij mij en nooit alleen...


Henk Knibbeler, 15 april 2020 




Het Korhoen en Pasen.. 


Zijn schaarste is zijn grootste goed 

slechts enkele exemplaren zijn over

in zorgvuldig bewaarde terreinen en

zelfs daar dreigt een definitief einde


Het Korhoen vloog over het weidehek

boeren hooiden, zomerwind wuifde

even keken ze op, het blauw-witte en

zijn rode oortjes schitterden in vlucht


Bij het avondeten sprak men van geluk

de geur van het land en de vogel ontdaan

Bliksem sloeg tegen het water, het hoen

onder struikheide in eeuwig vechttenue..


Henk knibbeler, 12 april, Corona Pasen 2020

Fijne Paasdagen, foto , baltsende Korhoenders


Stuur e-mail mail_outline Paasorchis 

Nog is het licht te koud van de zon

de bodem begint al te scheuren

en rozetten kondigen de plant aan

hommels en wolzwevers verkennen


Ik wacht op de warme zompige dagen

om met jou te velde te trekken, samen

op de knieën te gaan tussen het moois

wat ons beiden op apengapen laat gaan


Het wuiven van jouw armen langs aren

je ogen ieder detail opnemen en je lippen

de te lange droogte weer laten verdrinken

de dagen oneindig je liefde laten begaan..


Henk Knibbeler 11 april 2020

Foto : Bosorchis ( Dactylorhiza fuchsii ) bij Absdale Z-VL.




Stuur e-mail mail_outline Avondwake 


Het licht kermt zich, klieft als

jong geladen hout

merels houden het uit tot

de gevels bijna zwart zien


Mijn raam wijst westwaarts

jij bent te ver van mij

geen huid knaagt de lente zo

aan, onvoltooid zingt zij..


Henk Knibbeler, 10 april 2020


Stuur e-mail mail_outline Vrouwenmantel 


Tover maar niet met mijn pink 

tenzij jij er een andere kleur

aan wilt geven, samen met je

lach, maak maar een wandeling


Langs de nieuwe weilanden en

juich met de jonge vogels die

de ereprijs en madeliefjes bijna


Doen verbleken, proef de liefde

dans in de eerlijkheid van jezelf

en schreeuw je verlangens uit..


Henk Knibbeler, april 2020

Stuur e-mail mail_outline De dood voorbij.. 


We leven tussen de doden in deze tijd

maart was een afschuwelijke maand

er is afstand tussen ons, er is argwaan

de dood ligt op iedere hoek van de straat


We missen onze naasten, onze geliefden

praten er liever niet over, want de dood

luistert mee, één niesbui dreunt lang na

zelfs kerkklokken luiden bijna niet meer


mijn dorp is een oase van rust geworden

de stilte bekruipt je, geen oma's te zien

snel loopt men met hond rond de vijver

de bakker knikt tja en de slager zegt nè..


Nu lig ik zelf in het ziekenhuis, quarantaine

niemand hoort je, weten het misschien niet

ik hoor de doden doodgaan, de muren kermen

mijn hart gebarsten, maar vecht voor het leven


We zullen doorgaan hoor ik, ja we gaan door

mijn deur zal hij overslaan, de dood voorbij...


Henk,  Ziekenhuis ZorgSaam 3 april 2020.   

 





Stuur e-mail mail_outline Blokkade 

Blokkade


In mijn slaap hoor ik kleine geluidjes

ze klinken hoopvol, licht melancholisch

komen vanuit een wanhopig hart

vertellen mij over haar kleine handen


Het is donker en koud, oh toch lievelief

ik voel je adem en hoor je denken met

je handen in het haar, stilgevallen pijn

blokkeer mij niet, beschimp mij niet, leef


Leef en laat de dingen zoals ze zijn, liefde

kleurt je hart, dat kleine hart met milde toon


ik vecht, probeer het virus te overwinnen 

in mijn slaap en daarnaast jou beminnen..


Henk, april 2020


 

Stuur e-mail mail_outline Coronakraantje sterft, alle zuurstof is op.. 

..De ochtend leek rustig te beginnen, er scheen een waterig zonnetje en op de weide tegenover het huis speelden een paar eekhoorntjes krijgertje met elkaar. Kraantje sliep nog, maar wel erg lang en ik maakte mij ongerust. Begon met het ontbijt en zette haar schaal met fruit en gedroogde visjes alvast klaar. Op de radio het ochtendnieuws met slechte berichten, alweer 104 doden gisteren en heel veel opnames. 

Er kwam een klagerig geluid de trap af, iets wat ik niet gewend was van Kraantje. Het werd steeds luider en klonk wanhopig. Ik rende de trap op naar boven en stormde de slaapkamer binnen.., nee hè, nee, hè, Kraantje bewoog niet meer, lag languit op haar favoriete scarve met bloemen. Haar ogen stonden dof, de snavel strak en stijf, Kraantje was dood!!

Stukje uit het sprookje 'De trek van Coronakraantje'..

Het hele verhaal lezen? Stuur een emailtje en je krijgt het toegezonden met de foto's van Kraantje. 

Geluid van overvliegende Kraanvogels ;

https://www.youtube.com/watch?v=_-zX523fLtc




Stuur e-mail mail_outline Haar scarve.. 


Als de witte piano

in mijn rugzak

en jij in het vuur

konden spelen


Je haar zwierend

tegen mijn ogen

weet ik dat liefde

op zak rijkdom is ..


Haar scarve omhelst

haar eenzaamheid

bedekt haar ogen

vol tranen en gemis


Henk Knibbeler, maart 2020

ZONDER JOU!!

https://www.youtube.com/watch?v=x5k9ZdhCHUA&list=RDx5k9ZdhHUA&start_radio=1C


Witte donderdag in rouw.. 


Breekt gij dit brood met mij 

in stukken vandaag

drinkt gij uit deze kelk

de wijn opdat het licht nog

één keer fel doorbreekt


Kruipt het kind op knietjes

door de straat zonder eten

spreekt de vader niet meer

uit jammerlijke schaamte

zijn ogen te moeten sluiten


Doen wij na het horen van

alweer een aanslag, mensen

verminkt, aan stukken gereten

bloed vergoten, weer gewoon

de dagen open en dicht


zingt de zanglijster vroeger

dan ooit, is er niet heel veel

waar wij in momenten bij stilstaan

hoofdschuddend verder lopen

nooit meer omkijken


Breekt gij dit brood met mij

slapen wij in de Hof van Eden

onder oude olijfbomen en de

sterren, roept de steenuil niet

ongewoon hard deze morgen


Henk Knibbeler, 25 maart 2020

Foto : Boomkikkertje veilig in mijn handen..


 

Linnaeus 

Ze kwam met het water uit de zee 

uit de golven die hoog opzwiepten

jagers verdreven naar waterbogen

in haar hand het boek van Linnaeus

met namen als Vanellus vanellus,

Agrostemma ghitago en Orchis morio


Het strand voor haar lag te baden

in kleine geluidjes, in plasjes die

achtergebleven waren vol garnalen

en losgeslagen krabbepootjes 


Zij wenkte naar het duin waar zeewind 

onder haar armen en winde in het haar

tussen de helm en zeedistels bladerde

het boek zich een baan door de flora


Ik spotte een paar drieteenstrandlopers

en zag een witte vlag boven het duin

er was geen beeld, wel geluid, de zee

had haar genomen, het boek was leeg


Henk Knibbeler, 8 maart 2020

Voor mijn muze


Stuur e-mail mail_outline Vogelwind.. 


De wind kwam vanochtend met de dood 

het land invallen, onstuimig en briesend

met wilde vlagen geselend over gewassen

een zeis vol wolken voor oogverblindende

zonnestralen, mijn land oogste lichte herfst


witte was stak scherp af bij de donkere

opbollende luchten, waaide hoog op, stak

lege armen en benen in een keurslijf waar

de dode straks in zou verblijven, gekloofd

hout trok zich samen tot draagbaar verlies


Ik zie een fietser in zwart pak voorbijgaan

zijn broek waait achter hem aan, het stuur

blinkt verkeerd en de bomen wuiven nauwelijks

in de goede richting, aan welke zijde zou

Het graf straks beter liggen, kraaien stuiven


In formatie aan hem voorbij, de wind raast

adem uit, zij draagt een scarve in zwarte zijde

verlaat het huis aan gene zijde waar een golf

van droefheid haar handen vult, waar onmacht

meedrijft naar de horizon, het land verlaten


Henk Knibbeler, 6 maart 2020  (voor een dierbare liefde ).



Stuur e-mail mail_outline Afgestoten 


Ik gaf haar de naam zilveren bloem 

gewond lag haar koude huid

op de te warme stenen, zelfs de zon

spaarde zijn stralen, schoonheid lag

te sterven, een sculptuur vormend


Waar was haar bloeiakker gebleven

dat massief met de witte weiden, de

uitzichten over gebroken landerijen

schip met steven en grote diepgang


Donkere bergen omhelzen het einde

haar graf zal opgaan in de kiezelstenen

sijpelen zal het water, door muren en

zand, zuiver als het was, oneindig zo..


Henk Knibbeler, februari 2020

Foto : Hondskruid, Anacamptis pyramidalis  ( wilde orchidee )


Stuur e-mail mail_outline Stormenderhand 


Ik ben het uitwaaien nog lang niet verleerd

ook de beelden die dreigen om te vallen staan

nog stevig op hun sokkel, zij verstenen verder

buitendijks bloeit reeds het eerste Klein hoefblad


Binnendijks gaat een koets aan mij voorbij, hoeven

dansen in een ritme en klikklakken op het asfalt

het is schering en inslag als Patrijzen mij verrassen

onzichtbaar verdwijnen tussen de wintertarwe


Even verder passeren wilerenners voorbij de wind

ik hoor ze in vervormde woorden, met gezwinde

spoed verdwijnen ze tussen de rijen populieren in


Het uitwaaien neemt angstaanjagende vormen aan

fluitende Smienten op de kreek sterven in de wind

wortels kraken in de klei, windkracht breekt mijn haar



Henk Knibbeler, 9 februari 2020   





 


Stuur e-mail mail_outline Kamerlinde..bloeiend en Kamerlinde in rouw.. 

Kamerlinde


Zelfs een speld valt 

zonder hooi, raakt zoek

in de vroege lente

tussen jong grut, liefde


Jij woont in mijn hoofd

tussen wat gevonden is

in zalig gevoel, ik stoei

met een keukenrolkoker


Die past om mijn naakte huid

trots als een papoea

lach en dans ik

je kamerlinde rond


Kamerlinde in rouw


Na bijna een jaar is de krimp

een feit, het dansen rond zijn

robuuste vorm, het aanraken

van bladeren niet meer gewoon


In de kamer klinkt een hymne

er hangt een voelbaar afscheid

knarsetandend spreekt mijn maag

maar durft niks te zeggen als


Zij binnenkomt, als een zomerfee

dwarrelt zij rond de laatste avond

zonder elkaar, zonder een kus of

het moet op een stil sterven lijken


De linde zal weer verplaatst worden

vlakbij het oude raam, in de zon

zij zal met fluwelen hand zijn bladeren

plukken en wrijven tot een ander.. 


Henk  ( reprise, januari 2020 )

Luister naar https://www.youtube.com/watch?v=kmWCAvCRJ1o&list=PLY76EsQUSSPCm7EpFk53laMgUtD0AHx6K&index=19&t=0s


Stuur e-mail mail_outline Vliegbeelden 


Ik heb altijd al willen vliegen, hoog boven de aarde 

loskomen van vaste grond, de trekkracht van water

kijken waar jij loopt, waar jij de was hebt hangen

rivieren meanderen naar een uitgang, een delta


Vogels lopen over het water, zij durven op te stijgen

zwenken majestueus in het zonlicht, geruisloos gaan

zij de avondgloed tegemoet, slapen in Gods handen

ik heb altijd al willen vliegen, hoog boven de aarde


Beneden zwaait een oud vrouwtje in haar moestuintje

ik zie ze praten, maar hoor ze niet, haar armen hoog

de dag daalt neer, vleugels slaan waterdruppels uit

een zwaan en een zwaan en een zwaan lachen haar toe


Ik heb altijd al willen vliegen, hoog boven de aarde ..


Henk


Foto : Canadese gans slaat zijn vleugels uit en een Nijlgans kijkt toe.



Stuur e-mail mail_outline Vos Krapuelle de Zotte.. 


De geestigaard kijkt ietwat meewarig

naar het vroege daglicht, zwermen

met verse ganzen trekken het land op

zijn witte baard droogt in de zilte wind


Het hol is verlaten, kop – over – kloten

is moervos Snodaert gisteren vertrokken

haar welpen verlieten reeds eerder de

veste, alle speelgerei hangt in de bramen


Stilte, alleen aangesproken door suizen

van een constante zeewind, schilderde

een geheimzinnige sfeer, meer nog een

grafstemming, zelfs de klei lijkt grijzer


Krapuelle de Zotte overdenkt zijn plan

afspraak bij kiekenskot op Hontseinde

‘ awel spreekt hij, ‘ ze zullen verschieten

die sappige kiekens’, pluimen maken mij


Zot, een duivel, als ik bloed proef moet

alles dood, slechts één kieken vreet ik op’

kom, we zijn ermee weg en hij rent met

rechte staart gezwind den preiakker over


Ik blijf, weet dat binnen luttele minuten

belleboomkes zullen verkleuren van bloem

ieverans een kerkklok zal luiden en madam

Himst ten Berge haar graf zal ineenzakken


Henk,  ( Reprise januari 2020  Vlaamse uitgave

Foto:  Vos in een strik door stropers gezet.


Stuur e-mail mail_outline Een arm en hand omhoog.. 

Uit de ochtendnevel komen 

de vage koeien, samen

met het geluid van

half-uitgewiste stemmen,


Die afgelopen nacht zijn

verdronken, op mij af,

zij brengen het verhaal over

een vrouw die warme tranen

op haar arm liet vallen,

bevend een blik gadesloeg


Die al te lang bevroren was

kleuren als pasteltinten

van de mooiste bloemen, die

heerlijk gingen ruiken,

een geur van jasmijn en melisse


In mijn jas verstopte 

en als een moeder

nog even omkeek en knikte

daarna weer verdween met haar

arm hoog boven het hoofd

richting ondergaande zon


Henk, december 2019

Leise rieselt der Schnee.. 

Twinkelingen in haar ogen, lichtjes 

doen haar glimlachen, ze schuifelt

naar binnen, koopt een kerststol

en worstenbroodjes -'doe er maar zes'-

het sneeuwt weer, stapje voor stapje

zoekt ze naar houvast, bang om te vallen


Een man ondersteunt haar bij de zebra

haar mantel gaat op in een warme huid

takken boven haar strooien met stof

groepen kolganzen roepen een V- groet


Ik zie haar gaan op afstand, de kerst in

de dagen dat heimwee zich weer aandient

op momenten dat de stilte overheerst

het jaar verloren gaat in een nieuwe adem


Er klinken liederen hoog in het ijs en

sterren stralen, haar handen kruisen

het kerstbrood geurt de stemmen zuiver

minzaam knikt zij en berust in de vrede


Eerste kerstdag twinkelt de zon op 't wit

ze schuifelt naar het raam en voelt hoe

de stilte kerst heeft gebracht, mooi mens

'Leise rieselt der Schnee' klinkt zachtjes ..


Henk, 21 december 2019 


Stuur e-mail mail_outline Het hooggeboren koren.. 


Lief, waar moet ik je zoeken 

in de wolken, in de hoge bomen

op de oude grond, vertel mij

hoeveel lanen moet ik nog

ben je naar de kust gegaan

zijn je sporen nog zichtbaar in


De natte duinen, spreek maar

gil maar, maar niet tegen de wind

ik kan je anders niet horen, je

adem waait als witte mist voorbij

het reizen duurt nu al te lang

zelfs koper klinkt in de koele maan


Lief, ik heb je lief, waar ben je

de uren gaan dood, de tijd sterft

in dagen die er niet meer zijn,

of lig je soms nog in het koren,

het hooggeboren koren in blond

met korenbloemen in je haar, ik


Spreek tegen de oude zomer aan

het grijs is al zichtbaar, je licht

is al veranderd in een winterkleed

vossen jammeren, uilen verzamelen

en op het land spelen de hazen zich

in hun leger, ook zij moeten zoeken



Henk Knibbeler, december 2019


Stuur e-mail mail_outline Harde wind.. 


ik verschiet als ze voorbij gaat 

op haar velo, tegen wind

haar rok waait omhoog, hoe

schoon haar benen, die zwarte

panty in het licht van 'n regenbui


Daar komt er nog een, ook mee

haar rok omhoog, als een ballon

stijgt ze in mijn ogen, ze steken

straf en als vliegende vissen gaan

zij over de brug de polder in, alleen


Tegen wind, ik ben jaloers, kerdju

zie de jonge twijgen zweten aan

de sleedoorn, het gras ligt al plat

tegen den dijk, nog onbevlekt alleen

scheert een aardhommel langs mij


Die mooie meiden gaan op in akkers

waar de wintergerst nog toekijkt

en de wind kuist waar hij wil zijn,

kust zachtjes de lente in de lellekes

van kalfverliefdes op weg naar school


Henk  ( december 2019 )   Foto; Een Plooirokje op een dijk.. 


Romance in deux.. 


Kijken en wachten op alles rondom jou

woorden strelen de muur en verdampen

soms lijkt chemie wel een utopie te zijn

voetstappen op fluweel een verademing


Zo kijk ik uit op de blauwe winterhemel

de zon verblind mijn uitzicht en ogen

je lacht, je streelt en zingt een beleving

er schijnt volop licht in de oude kamer


Dit zijn bij jou was antiek, was warm als

mahoniehout, klonk niet hol, geurde

naar lentestof, naar zaad, naar je huid

deze dag gaat niet open maar verwarmt


Ons fysieke opgaan, de passie en tranen

waar moet ik nog zoenen, waar is nog plaats

als je terugloopt naar de keuken, de

ceintuur van je kamerjas met je meeslepend..


Henk ( reprise, november 2019 )


Luister eens zei ze, stillekes zijn.. 


Soms schrijft een gedicht zichzelf neer

doordat de beleving waarin je bent

komen te verkeren de woorden spreekt

van de waarneming, zo ook bij haar..


want als ze in mijn handen knijpt en 

vragend kijkt of het zo wel hard genoeg

is, dan lachend loslaat en weer wegkijkt 

zie ik haar ouderdom in schaamte, kan


Ze geen potten meer breken en dialogen

met mij voeren zoals vroeger, dat vroeger

waarin alles beter was, alles echter ook

de melk echter, sla malser, brood verser


Baden wij samen ’s avonds bij de radio

als de rest al in bed lag en zij strijkte, het

ijzer heen en weer schoof over molton

haar zakdoek onder het pofmouwtje stak


Nu zit ik bij haar, alsof ze glas in lood is

ieder stukje kleuriger dan ooit, breekbaar

verhalen we, verblijden de dag in oogjes

naar elkaar, ze is toch mooier dan toen


Luister eens, stillekes zijn, hoor de vogels

zijn de zwaluwen al terug, nog dezelfde als

vorige zomer en als het Pasen is kom je

dan weer, dan gaan we toch naar buiten hè.


Henk Knibbeler, ( reprise, november 2019 )





Stuur e-mail mail_outline Je bent zo mooi, ja mooi.. 


Je bent zo mooi, ja mooi..

Zo mooi ben je, mooi, ja mooi,

je haar en je ogen, je handen

en je voeten, mooi, ja mooi,

niet te vergeten je oren, je

neus en je hals, ja mooi, mooi

is je pols zonder horloge, je

lichaam, je benen, ja mooi, mooi

zoveel moois ben je, je nagels

en je tenen, je mooie lippen

zonder lelijke lippenstift, mooi

ben je, ja mooi, je borsten en

je dijen, ik zak langzaam af, ja

mooi, mooi ben je, je venusheuvel

is mooi, ja mooi, je knieën en je

enkels, mooi zijn ze, ja mooi

het is allemaal mooi van jou, mooi

ben je in je lijf en in je hoofd

mooi in je geest, ik ga nu maar

naar binnen toe, ja mooi, heel mooi is

je tong en je hart, mooi, heel mooi

is je iris, ja mooi, ik kijk je aan

en zelfs dat is mooi, dat is zo mooi

laat het maar allemaal mooi, ja mooi

zijn, net als het houden van jou, mooi


Henk, november 2019 ( podiumgedicht slamsessie ) 

Luister naar; Nuit van Frederiks, Goldman Jones 

https://www.youtube.com/watch?v=fqoMv1s1yh4&list=PLY76EsQUSSPBAgbI3ANSAY8uHLOImU9ZF&index=2&t=0s

Stuur e-mail mail_outline De wind  


Hoor het gehuil van de wind

door kieren en gaten gaan

onzichtbaar met zoveel armen

net als zij wervelend in mij


Nooit heb ik de wind verslagen

die kracht kan geen mens aan

als bladeren op reis gaan naar

hun verleden, zie ik haar gaan


Die handen omhelzen, kneden

mijn huid en wassen mijn ogen

de wind is getuige, legt zich neer

wij ademen liefde, tranen drogen


Henk, november 2019     



  



Stuur e-mail mail_outline Over de Grutto en meer.. 


Limosa limosa ( L. ) voor de kenners

danst uitbundig op en over de wijfjes

geen gras is hem te hoog, te nat, er

bloeien pinksterbloemen, vlinders zijn


Verzot op deze roze tapijten in de beemden

voor mij uit dansen oranjetip en langs

de bosrand zwerven rouwmantels tussen

het jonge eikengroen, er sterft nog niets


Je hoort het knisperen, dat ongrijpbare

van het dronken zijn, van verliefd zijn op

alles wat vliegt, wat kruipt, zich onstuimig

door de takken en graslanden voortplant


We vinden een bankje, bijen zoenen onder

ons de paardenbloemen, de avond valt aan

tijd voor een gesprek met jou en de zon

wat mensen zo beweegt als ze samen gaan


Waarom jij de veiligheid van het kijken naar

mij zo overweldigend en gepassioneerd in

gebaren weet om te zetten, je lange armen

reiken waar woorden al bijna vergeten zijn


Je vraagt naar mijn vulpen, naar de handstand

als ik schrijf, linkshandig en toch zo sierlijk

die ene beweging, dat bewust gekozen woord

zou enige bescheidenheid mij kunnen helpen


Het pad stijgt hoger en hoger als we opstaan

geen Grutto’s meer tegen een rode horizon

ieder op een uitgesleten spoor, daartussen

heel veel groen en twee armen verzot op elkaar


Henk Knibbeler  ( reprise nov. 2019 )  Luister naar de CD van Simply red Home 

https://www.youtube.com/watch?v=VPwXgSlgpHE&list=PLZ30cIKwAg75QmbRdSD3KtllwssKVCpci

foto; een groep Rosse Grutto"s


Stuur e-mail mail_outline Gesprek met de Vos ( Vlaamse versie ) 


Boven op ’t duin zit hem te kijken 

statig en fier, bitteke roestig

zijn kop in de wind, wapperende

pluimstaart, bijkans een oude graaf


Hij ziet mij, ruikt mij, maakt mij

kwetsbaar en klein, bekanst bang

doorheen de duindoorns en bramen

ga ik op hem af, voel iets machtigs


Voor mij, beef en worstel met vragen

een klein konijntje springt voor mij

amai, nog een en nog, het duin ijlt

voor zich uit, deemstering valt snel


Kijk, kijk, ge bent daar al’ , spreekt

de Vos, terwijl ik in zijn ogen kijk

slierten rottend vlees tussen tanden

zie hangen, vliegen ogen markeren


‘Ja, we hadden een afspraak hier, dus

hier ben ik ’, spreek ik terug. ‘ hm,

jullie mensen maken mijn wereld klein

en kapot ’, overal trap ik in glas en blik


‘ Wij eten uit het zand, rauw vlees en

hart, bloed om de zenuwen te voeden

ge zijt schepsels, ‘ zwijgt, ik spreek nu,

waar is u waardigheid, u hoger wezen? ’


Ik heb goesting om hem te omhelzen

‘ waar wilt ge nog over spreken, ’ zegt

het maar zenne, ‘ blijf ik bij u vannacht

hier onder de duindoornen en bottels,’


‘ Hoe ruikt gij, laat mij eens likken’, kunt

ge de kou weerstaan of zal ik u warmen

‘ spreken wij de nacht stuk over mensen

terwijl de maan wat licht zal bijsteken ’


Stillekes wuif ik in mijn hart, die nacht

de zotte morgen daarop volgend, gaan wij

samen over het strand, hij kijkt op, ik neer

er zijn geen velden en ook geen einder


Dit is een prozagedicht, een fabel. Maar een fabel die gaat over een dier waarmee ik iets heb in de natuur. De Vos is vogelvrij en jagers drijven het dier in een onmogelijke situatie en doden hem en velen daarna. Hij pakt een fazant, een Patrijs en een Haas. De Hazen zijn er bijna niet meer, maar dat is niet de schuld van de Vos, maar van de jagers, de knallers! 

De Vos Rynaert, symbool van de Gemeente Hulst zal alleen  nog door de fabel blijven bestaan, zelf is hij in geen velden of wegen meer te zien..

Henk Knibbeler





Rode rozen met een bevroren randje.. 


Ik zie haar voorbijgaan in de ochtend

hoog op haar voeten, korte tred, fier

op weg naar het werk, poetsen

bij mensen die het zelf niet meer kunnen


Ze praat met hen, keuvelt met ze

zeemt intussen de ramen en zuigt

de vloeren, verschoont de bedden

neemt stof af en poetst het toilet 


Ik zie ze gaan voorbij de rozentuin

van Mevrouw Goudveil en ze stopte

rozen hangen over, rode parfumeren

dan gaat ze weer, haar tas bungelend


Een paar dagen later viel de nachtvorst

in en overal vielen bladeren, het strooide

vol liefde in de straat, warmte gloedvol

als een aura om haar heen naar het werk


Die dag besloot ik om haar te verrassen

kocht een bos met mooie rode rozen en

zette ze in een vaas met lauw water totdat

de winteravond viel,  ze voorbij zag lopen


Het vroor alweer en ze was al een eindje

toen ik haar tenslotte inhaalde en ze de

rode rozen gaf, ze knikte minzaam en zei

wat lief, "ze hebben een bevroren randje.".


Voor haar raam stond Mevrouw Goudveil

en lachte, knikte en stak haar hand op

zij was in trans, keek mij aan en glimlachte

met de bos rozen op haar arm verdween ze weer, de koude avond in

nog even, even.. 



Henk, november 2019  ( kleine schrijfsels ) 




Stuur e-mail mail_outline Madeliefjes huilen.. 


Als de dagen zoals nu 

af en toe even wegwuiven

in het grijs, kraaien

groepjes vormen op het land

langs het water scharrelen


Als de dagen zoals nu

dichterbij de winter

kruipen, boomtoppen

kaler wuiven in de winterzon

tegen de bosrand

liefde onmisbaar is


Kan elk moment die winter

verharden, blijft het

jonge groen nog beklemmend

ver weg, madeliefjes huilen..


Henk, november 2019. (kleine schrijfsels)

Stuur e-mail mail_outline Lichtbundel 


Je omhelzing is het niet 

zelfs niet de spreiding

van je stralende liefde

in geen van je armen ga

ik verloren, in het weten


Verblijf ik in je zomertuin

lees ik oude boeken in

je ogen en vertak seringen

van paars naar sneeuwwit

zoals seizoenen voorbij gaan



Henk, november2019 (kleine schrijfsels)   

Stuur e-mail mail_outline Onbereikbaar.. 


Ik weet dat ze onbereikbaar is voor mij

Maar er is altijd een maar waarom

Het doet pijn omdat ik haar voel

De gedachten lees die ze niet zegt


De chemie zorgt voor een cohesie

Welke soms onuitstaanbaar verlangen

Oproept, zelden heb ik dit meegemaakt

Haar harmonie siert, eenvoud beklijfd


Juist dat vangt mijn denken, mijn ziel

Zo onrustig en vecht met het respect

We flirten met ogen en lippen op afstand

Wat is er geworden van ons en zij zoekt


De warmte en aandacht is de roes voorbij

Ik dwaal af mag dit niet zeggen, heb

Nog immer een bevestiging ontvangen en

Ik weet dat ze onbereikbaar is voor mij..



Henk, november 2019       ( kleine schrijfsels )   

Stuur e-mail mail_outline De poetsvrouwe.. 


Ze komt altijd naar binnen met haar glimlach

brilletje soms wat aangeslagen van de koude

het praatje gaat over de dingen van alledag

haar werktijd is beperkt, maar we praten


Over dingen die ons aangaan en bewegen

ze komt leergierig over, eet van mijn lippen

ik voel haar blijdschap weer bij me te zijn

dan stoor ik niet meer, ze gaat aan de slag


Ze is als een libelle zo vlug en wendbaar, het

stof verdwijnt als sneeuw voor de zon, zeem

en poetsdoeken fladderen door het huis, soms

een vraag of ik even kan komen helpen samen


Tillen wij aan veel liefde die onderhuids verstopt  

even tegen elkaar of een korte omhelzing raakt

woorden spreken boekdelen, vol verwachtingen

ze gaat altijd weer naar buiten met een glimlach..


Henk, november 2019  ( kleine dingskes )  

De foto is de Platbuiklibelle, een vrouwtje.


Stuur e-mail mail_outline Nachtkoren 


De aren spreken 

wiegen zwaar

een licht gekraak

houdt mij wakker


Blond zwerft in mij

als de velduil

passeert, de maan


Nog meer coulissen 

maakt en schaduw

doodt in mijn armen


Henk, november 2019  ( Kleine schrijfsels )


Stuur e-mail mail_outline Van de koele avonden..  


Kom mijn kind, kom en huil

mijn handen zijn iets ruwer

ik til je wat hoger de lucht in

maar schenk je dezelfde liefde


Over het naar bed toebrengen

het vastpakken van je doekje

vertellen over de vos en het

kleine konijntje, zijn streken


Kom mijn kind, spreek met mij

in de uren van het grote missen

de taaie nachten, de oude uil

samen verzacht ons alleen zijn


Zie de vogels gaan over het land

hun vleugels dragen je tranen

en licht zal het worden, morgen

wanneer we weer gaan wandelen



Henk, november 2019


Stuur e-mail mail_outline Dondersteen.. 

 

Hij is stilgevallen

spreekt niet meer

ieder woord en gebaar

moet ik thans raden


Een overzijde juicht 

nog zachtjes uit oud gras

steeds zijn er zwermen


Grijze zwaluwen, te oud

om weg te gaan

stenigt hij mijn gelaat


Henk, nov. 2019


Stuur e-mail mail_outline Hubkes 


Begin november waren van die dagen dat 

het grijze in de lucht niet weg wilde gaan

allerzielen, allerheiligen en Sint - Hubertusdag

waren dagen waarop vooral de chrysanten


Met hun geur en kleur de graven bevolkten

ook werd er stilgestaan bij de jacht, - aan het

hert ontkomen -, de fazant in wilde vlucht en

de patrijs schichtig in flarden uiteen vallend


Vol lood dat fragiele verenpakje, het hoefijzer

op de borst en toch een kleurrijk palet zijnde

wij aten kleine broodjes, hubkes geheten, met

anijs erin of een enkel krentje, gezegend door


Meneer pastoor met van dat heilige water en

daardoor kregen wij nooit hondsdolheid, want

ja, een vos was dichtbij en als je gebeten werd

dan kreeg je zweren, je kon er zelfs aan dood


Gaandeweg werd de traditie teruggebracht naar 

een klein deel van de mensen die nog geloofden

in de heilzame waterdruppels van meneer pastoor

thans liggen de hubkes weer bij de bakkers op


De toonbank, ongewijd, maar net zo lekker, een 

vierkant broodje, wat als je het nog niet wist, in

het teken staat van de opening op drie november

van het jachtseizoen, leve de hagelkorrels, leve


de herinnering aan de tijd dat geloof nog mystiek

was, dat wij in de jaren zestig bij het graf van

onze vader stonden met een hubke in de hand en

ik het liefst had dat hij weer mee naar huis ging..



Henk, november 2019 reprise.

Stuur e-mail mail_outline Het grijze voorbij 


Er is niets van overgave, het licht

deelt bundels uit, gratis..

warmte kruist door de avond van

de dag en uitbundigheid laait op


Ik ga slapen met een zachte stem 

preludeer op een vrolijke winter

vlokken dansen door de nacht, op

het raam ijsbloemen groeiend naar


Een patroon wat door een tocht langs

sponningen zeldzame soorten vormt

er is weer beweging, blijdschap laat 

zich lezen, die stem omhels ik nog en


Meer, hoe mooi kan Vlaanderen zijn

in taal, landschap en vooral in haar..


Henk, november 2019



Brief aan een geliefde 


Zo schreef ik jou onlangs nog 

over de novemberdagen van toen

het gezeur over mist, grijze lucht

en keelpijn kwam ik iedere morgen


Tegen in de gangen van gisteren

het klakken van de hoge hakken

op de donker gepolijste vloeren

ontlokte mij altijd weer een omzien


Naar hoe zij daar ging in het licht

mooi bleek nog te weinig grijpbaar

zelfs sneeuw op de rand van haar

bontkraagje bleef liggen, zichtbare


Adem schreef zich leeg in de lucht

ja, die allinea over de naderende

winter heb ik maar geschrapt, zodra

ik je weer zie praten we verder over

moeder en de ziekte van tante Riet


Henk, Reprise oktober 2019

Stuur e-mail mail_outline Een blijvende herinnering.. 


Laag over laag, huid over huid

schroeien de uren de nacht in

wat afgelopen dag als voorval

aan ons voorbijging was lichte


Verbazing, slaap hield ons stil

de wind kroop ongenadig onder

deuren en loeide zoals ooit de

potkachel klepperde op het zeil


Er kwamen stralen maneschijn

tot in het bed, schaduwen zijn

soms net vogelbekdieren, maar

dan met blauwe en gele veren


We spraken met de letters van

ons hoeslaken, plukten klaprozen

op een zachte bodem van lucht

terwijl kastelen als sneeuw voor


De opkomende zon verdwenen

laag zonder laag, huid zonder huid

zagen hoe de zondag verscheen

omhelsden bijeen gedroomd geluk ..



Henk, oktober 2019 reprise,

Foto: Kleine beukenbladmycena


Stuur e-mail mail_outline De witte dagen.. 

Nu ik weer terug patiënt ben

de witte lakens deel met mijzelf 

het uitzicht op de stad verregend

wacht ik op een forse ingreep..


Dit keer spelen de zenuwen door

dit doorgaans taaie lichaam heen

zusters lopen haastig heen en weer

 met infusen en meters, voorbereid


Op morgenochtend half 8, de tijd is

mijn toeverlaat, tikt onverbiddelijk

en net zo lang ik het einde bereikt heb

in mijn witte lakens, hoop te slapen...



Henk, 16 oktober 2019  

Foto: Ziekenhuiskorstzwam.





 


Langs Zeekraal en Engels gras 

Langs Zeekraal en Engels gras


Goesting om vandaag den dag eens 

anders te beleven, ik nodig u uit om

mee te wandelen langs de slikken van

het Zwin, de vele ganzen en steltlopers


Trek een dikke frak aan, sjaal en muts

op uwen kop, kijker mee, goed humeur

en ene lach, want vogels hebben dat graag

kniel tussen het schor neer bij de zeekraal


En proef het zoute, ook nog een toefke

zoutmelde en lamsoor en u vegetarisch

maal is compleet, hoort ge het ruisen van

de zee, ziet het spelen van de duinpannen


Ze bewegen echt zunne en dan efkes verder

staat de ijzeren haas boven op het duin

daarachter Knokke en rechts ziet ge Cadzand

zoveel beelden, zoveel schoons en rust


Een hele grote groep plevieren kantelt in

het zonneke, wolken van vleugels die afsteken

tegen de horizon, terwijl de straatjes mee

stapelluchten liggen te wachten op zee, zie maar


Oude staken van de zeeaster staan als witte

paters in het ijs wat op de kanten van de geulen

heeft weten aan te kleven, een prachtig beeld

daar gaan twee grote zilverreigers, gelijk


Engelen zweven ze laag over de geul, strekken

hun poten vooruit en landen gracieus tussen

de scholeksters, amai het zwart en wit samen

vreugde stijgt, tijd om de luwte op te zoeken


Tussen engels gras en ganzenkeutels, luisteren

naar de zee en zwijgen, de wind zegt u genoeg

praat u hart uiteen!



Uit mijn Vlaamse periode.

De dodendraad, een prozastuk. 

De dodendraad, een prozastuk.


- het Volk werd gescheiden in 1914 -

Van Cadzand tot voorbij Vaals konden mensen

de grens niet meer over, er stond 2000 volt

op de draad, het nieuws verspreidde zich

als een mare door het hele land, de Duitsers

bezetten dorpen en steden, vorderden alles wat

arme mensen nodig hadden om te leven


-zo vertelde mijn grootvader mij op een 

zondagmorgen nadat we naar de kerk in 

Hengstdijk waren geweest, het was 1962-


Er stond water op zijn lippen, de timmerman 

die hij was en werkte op de Zeeuwse Kauter

ook wel Nieuw-Namen genoemd, de zandhoop

van Vlaanderen waar wieten en wuiten

samen met zogenaamde 'ontuchtmensen'

in arremoede leefden in kleine huisjes of

oms zelfs in gegraven holen nog, vertelde hij.. 


Ward was een echte wieten, een onnozelaar 

zei grootvader, deed de straatverlichting 's avonds

aan en als wij in de vroege morgen op het werk

verschenen klom hij met zijn ladder omhoog

om alles weer te doven, men had geen stroom

dan was er een andere troeten, ofwel dommerik


Lippens, de sjampetter al ter plekke om lakens 

uit te delen, huiver en ontzag beklemde iedereen

men leefde van vis, ving garnalen in de Schelde 

trapte platvis in de ijskelder van het verdronken

land van Saeftinghe, kroop met zwarte handen

onder de doeken op een bed gevuld met kaf, goh


Wat vertelde hij toch mooi, grootvader, voor zich

uitkijkend naar buiten, een boek was hij voor mij

– sommige namen kwam ik later nog eens tegen - 

zijn duim, wijs – en middelvinger had hij niet meer 

was dat ook van de dode draad Opa, vroeg ik hem

hij lachte, nee manneke, dat dicht ik jou morgen toe

maar luister nen keer en hij boog voorover met zijn

armen op zijn knieën, de handen ineengevouwen;

als de maan zich voegt tussen de wolken en krabt 

in de zee, dan buigen de bomen nog eeuwen mee

dit land, onmetelijk, vergroeid met klei en klaver

brengt de boer in extase, hij slaapt in zijn haver..


Bij Heikant op de grens naar Stekene en in het Clingse bos net buiten het dorp zijn dode draden opgericht als herdenking, zeer de moeite waard om deze eens te bezoeken! Op de foto de opstelling in Clinge van de dodendraad op dezelfde plaats waar de oorspronkelijke dodendraad stond met 2000 volt spanning erop!! Zie ook bij rubriek landschappen voor een grote foto.


Henk Knibbeler, september 2019.



Stuur e-mail mail_outline Van Zuidzande naar St.Kruis 

Van Zuidzande naar St.Kruis


Hoe staat gij, schaars gekleed 

te wapperen op d' oude zeedijk

leunend op een straffe wind

uw dijen omhelsd met flarden 


Er keren groepen zwanen terug

van de grote kreek nabij

zij buigen in hun verenpak

gracieus valt wit op grijs en zij


mijn achterland verpietert snel 

sterft in lagen blad en loof

ik wuif u toe mee mijnen klak*

als gij verblijft in deez herfstkloof


Och lief dorp, omringd door klei

een hymne zingt om al u daken

oktober doet de peperbusse* luiden

tot ver in 't land waar kreken kraken



Henk, reprise 2019 september.

Stuur e-mail mail_outline Geselecteerd voor het Theater- en Kunstfestival In het AFAS Live theater te Amsterdam. 

Vanmorgen kwam er een delegatie van het Leger des Heils onverwachts met een geweldige boodschap.

Ik ben door de jury die in Dordrecht afgelopen maand het Theater- en Kunstfestival beoordeelde, geselecteerd om in september a.s op te treden in het AFAS theater te Amsterdam voor het landelijke Theater en kunstfestival.

Wat een verrassing, met prachtige bloemen en een mooi affiche met de felicitatie. Ik ben er heel blij mee en ook trots om op dat grote podium te staan in september.   

Kijk op de website van Het leger des heils voor alle informatie en de onderste link toont jullie de video die is gemaakt toen de delegatie bij mij op bezoek kwam en mij de gouden enveloppe overhanfigde.

https://www.legerdesheils.nl/agenda/5288?time=1568465986

https://public.3.basecamp.com/p/ih9SmgzeFdiR7pEKHRcRfDCd ;



 




Stuur e-mail mail_outline Zachte wind door Siena .. 

Hoor de vrouwen in kwebbelend koor

bij de fontein, zie de zon geduldig

hun gezichten beschilderen met

voorbijvliegende duivenvluchten


Het plein is als een schelp gelegd 

en waaiert uit tegen de huizen

waarvan de luiken daags sluiten

ik kijk op hen neer vanaf het palazzo


Hoor de oude vrouwen breeduit lachen

ze draaien hun rokken in elkaar

vrijen met hun armen in een boog om

elkanders woordenschat, wenken als


De wind om hen heen speelt met droge

geelrood verkleurde lindeblaadjes en

luifels aan de gevels van gelateria’s

zwaaien boven de zitjes, terra zingt


Uit de muren, herfst huist in mijn hart

hier is het, dat aardse, het gloedvol

geluk met haar in mijn binnenzak, ik

hoor mijn denken open en dicht gaan


Henk                ( Zomerpoëzie reprise )



De maand juni met haar.. 


Het paard roeste vast in zijn weide

fluitenkruid maskeerde zijn manen

terwijl de zonnige dijk ons te ruste nam

haar bloemjurk paste tussen de klaprozen


Zij sprak weer boekdelen over Claus

spreidde ze voor ons uit, zong zoals

alleen zij dat kon over het verdriet van

België, november 1947,” Vlieghe die

wuifde onder de perenboom en wuifde

en wuifde..”


Het einde naderde nu rap, de witte

blouse en bruine ogen veroverde de ratelaar

het stuifmeel van de zegges verdoofde

‘n tijdloos samenzijn tegen het dijklichaam


Onze dialogen rafelden poëzie en liefde

uit elkaar, een moment van rust sliep

in haar armen, de lippen sprakeloos mooi

ik bewonderde die hemelse lach, zo fragiel



Henk, zomergedichten 2019 reprise.




Langs Zeekraal en Engels gras 


Goesting om vandaag den dag eens 

anders te beleven, ik nodig u uit om

mee te wandelen langs de slikken van

het Zwin, de vele ganzen en steltlopers


Trek een dikke frak aan, sjaal en muts

op uwen kop, kijker mee, goed humeur

en ene lach, want vogels hebben dat graag

kniel tussen het schor neer bij de zeekraal


En proef het zoute, ook nog een toefke

zoutmelde en lamsoor en u vegetarisch

maal is compleet, hoort ge het ruisen van

de zee, ziet het spelen van de duinpannen


Ze bewegen echt zunne en dan efkes verder

staat de ijzeren haas boven op het duin

daarachter Knokke en rechts ziet ge Cadzand

zoveel beelden, zoveel schoons en rust


Een hele grote groep plevieren kantelt in

het zonneke, wolken van vleugels die afsteken

tegen de horizon, terwijl de straatjes mee

stapelluchten liggen te wachten op zee, zie maar


Oude staken van de zeeaster staan als witte

paters in het ijs wat op de kanten van de geulen

heeft weten aan te kleven, een prachtig beeld

daar gaan twee grote zilverreigers, gelijk


Engelen zweven ze laag over de geul, strekken

hun poten vooruit en landen gracieus tussen

de scholeksters, amai het zwart en wit samen

vreugde stijgt, tijd om de luwte op te zoeken


Tussen engels gras en ganzenkeutels, luisteren

naar de zee en zwijgen, de wind zegt u genoeg

praat u hart uiteen!



Uit mijn Vlaamse periode.

Terug naar het leem 


Er was eens een kleigroeve, gelegen 

in de bossen rond Dorst. Waar leem

uit de grond komt is de bodem rijk,

rijk aan mineralen en rijk aan de flora.


Mossen pionieren op de verse kanten

die door de graafmachines zijn gegraven.

Ze maken de bodem bouwrijp voor hun

hogere soortgenoten. Het water is troebel.


Nu wandel ik samen met jou door een

stuk historie, een stuk landschap wat nog

steeds de sporen draagt van het oude, van

stilte, waar runderen grazen en de leemput


berust. De mossen samen met grassen en

paddestoelen uitbundig de kleigronden blijven

uitputten, vissen en vogels jubelen.

Ik kijk in een oude leegte, in de zon en je


Hand voelt de nerven en het uitzicht. Alsof

we hier samen met andere wandelaars een

herbeleving doormaken, nu mogen zijn waar

we toen niet mochten, elkaar knikkend en

groetend voorbij lopen.. 


De avond valt over de bleke berken, wolken

drijven als schapen over hun oude weiden. Ik

sta samen met jou op de uitkijk naar de einder

waar zwaluwen slieren tussen het nachtleven



Henk, juli 2019 


Klaprozenweide, een kleine suite.. 


Het mooiste in mij word vandaag geboren 

geen spiegel heb ik nodig om te gaan

terug te kijken naar een ouder bestaan

nee, alle bloesems zijn voor mij even mooi


God is maar even geweest afgelopen nacht

hij zat tegenover mij en bemoeide zich tegen

mij aan, wat was het licht helder van geest

hoe heftig klonk de regen tegen het raam


Alles is vers, alles is nieuw, het leven gaat

mijn hart zoekt warmte in oude holtes

vlinders brengen mij op de klaprozenweide

van spaanse ruiter tot moeraskartelblad


Daar ben jij, wie heeft jou hier gebracht

in zilver, je danst op vilten muiltjes, lacht

terwijl er geen muziekstuk wordt gespeeld

dauwdruppels in je handen, zo onverwacht



Henk, juli 2019.


Stuur e-mail mail_outline In het gras 

In het gras


Kom, ga maar mee 

dan toon ik je groen

duizenden sprietjes

allemaal even trots


Ze wiegen in de wind

zwaaien om je heen

ga maar liggen, voel

hoe zacht, hoe fris


Leg je hoofd dan opzij

kijk, hoor ze praten

tegen elkaar, vlijen

kriebelen in je haar


Kom, ga maar mee

dan dansen we groen

rijgen door de aartjes

met onze witte handen


Henk, maart 2019.


Stuur e-mail mail_outline Geduldig landschap 


Ik spijker de luiken met roestige nagels 

vast aan het uitzicht op de blonde kust

duinen kruipen tegen het vaste land

lamsoor en zeekraal staan schaars in bloei

smalle paden verdelen de aandacht in duigen


Spoelt de zee zich gulzig in de schorren

tussen donkere luchten, wakkere schapen in

wolvenvacht voelen de zoute wind, vleugels

van de velduil met ogen als was de zon erin

verdronken, dit land zuigt thans het leven


mijn uitzicht vervaagd bij laaghangende mist

er doemen gedaanten op uit pollen en veen

zij spreken de nacht toe uit oude gedichten

werk van De Genestet, groots, potsierlijk met


Krullen van liefde, tranen van goud en aardse

bemoeienissen over de dood en haar achterban

dit is nieuwe proza, zo schrijft een geest op

een lei met vulpen, zo leest men uitgedoofde inkt



Henk Knibbeler 2019 maart ( herbenoeming )


Stuur e-mail mail_outline De witte dame van de nacht 


Ontzield liggen veldmuizen 

verzameld in braakballen

kaken en schedels gekraakt

de maan was getuige

slechts met een eenvoudige sikkel

scheen een streepje licht

op het verdict, de nacht blaakt


Langs gevels en graven

scheert geruisloos de dame

het wit weerkaatst op de dood

de landing is precies, oogjes schreeuwen

kort spiest een nagel

het hart, wat bloedt, is ontbloot


De ochtend kriekt, strepen oranje

verblijden de morgen, het landschap

komt los van de blauwe nacht

rietpluimen buigen, mensen bewegen


De witte dame schuilt voldaan

boven de koeien, op stal, zoals verwacht



Henk Knibbeler 2019 februari 23.


Van Hunsel naar Kinrooi B. ( reprise..)   


Houtwallen beschermen de oude akkers  

tegen teveel verstuiving, bomenrijen 

op heuveltjes omgeven door palen

bieden ruimte aan Gelderse roos,


Vogels broeden op de toppen van Vlier, hier

is het stil, waait de wind zachtjes om

de boerderijen, danst de zomer als

een jong veulen door de groene weiden


Op de grens ploegt een oud boer boertje

zijn pas gerooide aardappelakker schoon

als ik stop zwaait hij en wijst naar boven

ja, de luchten zijn fraai, meeuwen schooien


In groepjes achter hem aan, zijn leeftijd

ook, terwijl wij bij Neeritter aan de oever

van de Itterbeek onze verbazing uitspreken

over de bloeiende Rapunzelklokjes, het


Meanderen langs een watermolen en de

nieuwsgierige koeien om antwoord vragen

waar de grens nu precies begint, passeren

wij Napoleonsweg, indachtig Bokkenrijders.


Die hier ooit met zwaard en zwarte hand 

dood en verderf zaaiden, Thorn en de

zusters van ’t Stift zich door de nachten heen

worstelden in gebed, zo mooi dit landschap


En de oude muziek in mijn oren, langs

kapellen en tuinen vol met bloeiende dahlia’s

te Kinrooi proeven wij kriekenbier en elkaar

spreken uit elkanders mond, lachen zomer..



Henk Knibbeler, 31 januari 2019

Een raam in je hart 


Een raam in je hart 

je moet niet met de dood heulen

te pas en te onpas om medelijden

schrijven, jezelf reeds begraven


De dood is niet om bang te maken

zijn kleuren van paars, donkerblauw

en karmijnrood vergezellen ons bij

ieder gesprek, de dood is niet zielig


Een verloren gewaande vriend komt

met een bos bloemen in de lente

kijkt uit over de frisse groene weiden

vanuit mijn raam, bemerkt een schaduw


En voelt de mantel van de dood, hij

wordt niet aangetikt, juicht het leven 

draait zich om en opent zijn hart

de dood vergaat het lachen en sterft



Henk 31 januari 2019. 


Fries wildevrouw 


Ik kwam haar zomaar tegen

Een uit echt Fries hout gesneden

Stuurs, gek op mannen en ook

Nog zeer hulpvaardig en haar taal

Redelijk machtig, beetje boers maar

Dat maakte haar ook plaatselijk geiiefd


De kunst was haar niet vreemd. Ze scharrelde

Wat leuk werk bij elkaar en hielp doodzieken.


Ineens was ze weg zonder reden. Ja koppig 

En met weinig woorden. Och, nee het was 

Geen liefde, het waren 6 weken aan een lijntje...


Henk Knibbeler, Lavaux 


Stuur e-mail mail_outline Oh regen 

Oh regen


Val maar op mijn aarde

Voedt de bodem met

Je transparante bloed

Spoel de straten en sleep


Alles in je stromen mee

Ook mijn tranen die in

Het niets zullen oplossen

In zich mijn heimwee dragen


Kom je ooit in een onderzoek

Verkleurde cellen tegen

Zeg dan tegen haar hoezeer

Mijn liefde lang heeft geleefd


Laat je kraan wat harder lopen

Douche je met het liefdeswater

Het liefdeswater op haar huid

Parfumeer haar voor het leven


Oh regen, blijf vallen, verzuur 

Opdat ook het veen ervan afweet

Na jaren doordrenken tot dit uur..



Henk Knibbeler© 2 december 2018

Luister naar https://www.youtube.com/watch?v=OhGjQ6cMVz0

                    https://www.youtube.com/watch?v=_7hpeywrpD8

                    Songs van Wende Snijders.


Vader 


Vader was slechts 38 jaar toen hij stierf

vandaag precies 95 jaar geleden werd

hij geboren en tot 1961 was hij mijn steun

ineens was het afgelopen, ik was hem kwijt


Vaders zijn je hele leven een inspiratiebron

ze verdwijnen nooit uit je gedachten, altijd

zijn ze wel ergens op de achtergrond aanwezig

maar vandaag prominent, zijn verjaardagsdag


Dan sta ik stil bij bij onze leuke dingen die we deden

hoe ik mee mocht naar de fabriek op zaterdag, lekkere

worstenbroodjes kreeg en op zondag mee naar de

hoogmis en daarna bitterballen eten in bij zijn vrienden.


Och, het is zoveel en ik mis hem nog hoor af en toe, nu

praat ik met hem en vertel over van alles, nieuwe vrienden

veel mooie natuur en mooie momenten. 95 jaar is niet niks

maar hij mocht het niet beleven, deze herinnering doet dat wel



Henk., 8 oktober 2018

 

Monoloog 1. ( bij de Vliegenzwam ) 


De avond schetst een ruwe dag na 

Flarden wolkenstraten schuiven over

Mij heen, ik zie purper en oranje

De restanten van de zon gaan onder


Daar sta ik, heel alleen in de stilte

Overal dansende muggen, een enkele snip

De bosrand filmt de dag na, ruist

In mijn hart, schors van berken breekt


Een vliegenzwam knikt minzaam, ik ga

Zitten op het mos en vertel, praat

Trek intussen polletjes gras uit de grond

De avond krimpt ineen, koude stijgt op


Ik moet gaan, morgen meer, dag vriend

Ja, ik weet het, zij is in de buurt

Een nachtzwaluw scheert over mij heen

Ze wacht op mijn woorden, tot de morgen

....

...

..

.

HenkKnibbeler©28 september 2018

Gaandeweg naar Vlierzele, een ode aan Pajottenland 


Over slingerwegen en door een landschap 

wat gelijkenissen heeft met Limburg, heuvels

en vergezichten tussen oude hoeves en

leegstaande huizen, puin en kastanjebomen

frietkotten te over en tussen de lintdorpen

relaxsalons waar de hoeren uit Polen buiten

de stoep staan te vegen, wachtend op een

passant die net een half uur naar een kerkje

heeft zitten turen in zijn auto op een lange

zogeheten Napoleonsweg en nu zijn muts

wel eens af wil doen voor een paar eurocenten


Waar ben ik, waar de boulangier nog versere

pistolets bakt en zijn koeken kruidiger dan 

het bier smaken wat door de straatgoten loopt

ja, want hier ruikt ge het leven, smaakt de hesp

beter dan een frikandel bij Tedje Mayoveel, is

de dorst anders en spreekt men met meer klank


Ook vogels dragen precies andere veerpakken

een merel ziet wit - zwart en een vlaamse gaai

is brutaler, maar tegelijk mooier, voller op kleur

schijt meestal paars tegen de vlaggende was

aan de draad, wit wat afsteekt tegen het groen

van alweer een dijk vol populieren, voorover

gebogen, kruimels voor de mussen, gier voor het

volk waar zelfs een dichter van moet kotsen als

de pastoor in zijn zwarte toog de straat oversteekt

en dan, dan luiden de klokken, splijt alle Vlaams

knielt men op de bankskes voor Sjefke van Rosa


Waar ben ik, amai, in een verdronken land waar God

nooit slaapt, maar vrouwen op zijn mooist zijn

veel mooier dan de veren van een poelepetaone

naadloos de liefde bedrijven in een bed vol rozen

zichzelf verwennen met een koffietje en glimlach

met de fiets gaandeweg naar Vlierzele terug rijden



HenkKnibbeler©23september2018

Stuur e-mail mail_outline Een kartelrandje 


Rood met witte stippen 

geeft de herfst aanzien

och, kabouter spillebeen

bestaat nog steeds, kijk


Maar als kinderen knielen

en het deurtje zoeken

de schoorsteen en dan

opeens een blaadje landt


Tussen de witte poepjes

mooi opgekruld, gekarteld

en roerloos ligt te pronken

de oogjes knipperen, lachen


Rood met witte stippen

staat er weer en als de wind

het wil, het blaadje neemt

dan ' krak zei de paddenstoel '


Henk Knibbeler, 13 september 2018

ijzerhard.  


Ik ben niet van deze zachte aarde weg te slaan

zonder vulpen, griffel, potje inkt en mijn ezel

   - het liefst in koningsblauw en okergeel -

hoe kun je de geur van herfst in de steek laten

gele kanten van bosrand en humuslaag waar we

in de zomer onder oude eiken de liefde bedreven


Aan hun lot overlaten en nu geen eikels rapen

te gek is de kardinaalsmuts in dat roze met die

oranje pitten er middenin, wie kent ze eigenlijk?

och, het is mij om het even hoe de zon zich weer

laat zakken in de zee, de vloed schorren overmant


Schoonheid schuilt in de schaduw van jaargetijden

ik zag en nam waar, vele details werden woorden

mensen vervreemden van elkaar, vochten zich vrij

leven met de gedachte van onsterfelijkheid, zijn

bezig handen en voeten los te maken van zichzelf


mooie herfst, schoonheid van een prachtige vrouw

haar ijdelheid valt neer met een hart van morgen

lach en charmante loop doen de ogen glinsteren,

zeg nu eerlijk, welke kleuren verwarmen het meest

jij toch in je imitatie bontkraagje gedoken in mij..



HenkKnibbeler©september 2018


Stuur e-mail mail_outline De trek van  de ljippen.. 


Deze dag door de pijn heen

Verzacht als jij weer even

Aanklopt, alsof je in mij woont.

Het ruisen van de bomen en

De trek van groepen ljippen wijst op verandering


De wolkenluchten die ik zie

Zijn al eerder bij jou geweest

Ze dragen een gouden randje

Wuiven beurtelings jouw liefde


Deze dag door de pijn heen

Is draagbaar, wat een geluk

Nog kan ik jou niet voelen, we

Sparen samen, sprokkelen in

Het donker nog naar vlinders..



HenkKnibbeler,© 8 september 2018

Stuur e-mail mail_outline De zwarte dialogen II  


Het paard roestte vast in zijn weide 

fluitenkruid maskeerde zijn manen

terwijl de zonnige dijk ons te ruste nam

jij sprak weer boekdelen over Claus

spreidde ze voor ons uit, zong zoals

alleen jij dat kon over het verdriet van

België, november 1947,” Vlieghe die

wuifde onder de perenboom en wuifde

en wuifde..”


De zomer naderde nu rap, je zwarte

blouse met kant veroverde de ratelaar

het stuifmeel van de zeggen verdoofde

‘n tijdloos samenzijn tegen het dijklichaam

onze dialogen rafelden poëzie en kunst

uit elkaar, een moment van rust sliep

in jouw armen, je lippen sprakeloos


Konden we maar regels uit elkaar schrijven


Ik bewonderde je hemelse lach, zo fragiel

als je, tegenover mij, gebarend over het

witte licht praatte en het zwarte paard in

teugels gehesen, de einder tegemoet reed

dan brak er iets in mij, ontnam een machtig

onvermoed bestaan het verlangen naar je

vooral die rietstengel in je mond raakte mij



HenkKnibbeler,© 4 september 2018


Stuur e-mail mail_outline De zwarte dialogen.. 


Wij zitten in het grote raam met uitzicht 

op de vallei van Castelnuovo di Garfagnana

waar pioenrozen als drachtige vrouwen

in elkaar vallen, praten met gezichten

waar vragen op getekend staan, brengen

vingertoppen naar elkaar toe en spreken


Dan in de vorm van een oud gedicht


Een veer van een raaf splijt tussen het

ruwe marmer, zwart is met ons in kledij

tijd om het spel te spelen van het spreken

in een contrastrijke context, waarover wij

nooit iets hebben gecomponeerd, jouw

viool strijkt volkomen tegendraads een


Gebroken ochtend tot ongekende opspraak


Jij zegt het ene, ik denk en zeg het andere

wij willen even geen wielewaal horen zingen

de geur van lavendel tussen vlinders laten

zwart steekt sterk af bij je lach, ik lees je

maar jij kunt mijn woorden niet goed zien

hoort het zuchten van de deur achter mij


Galnoot 

Nee, niet zoals ge wel zult denken; 

zwartgalligheid van jonge walnoten

kan tot schrijven leiden van uitgebreide

- op sterk absorberend kladblokpapier-

volzinnen, die dichtlopen in de aanzet

vanzelf gaan de lezer zijn ogen wijd open

zijn wij zichtbaar tussen de witte papierkes


En zij leest dit hoog in het land, waar de

uitzichten op vooruitzichten lijken in eigen taal

waar de kievitten zich verzamelen en bijna

naar de grens met België vertrekken..



Henk Knibbeler © 1 september 2018


Bij terugkomst.. 


Bij terugkomst leek mijn land veranderd

alles was strogeel, het rook naar oogsten

koeien vermagerd, kippen met slordige veren

nergens een paddenstoel, laat staan zwaluwen


In de kreek dreven dode vissen, een reiger

kon bijna niet meer opvliegen, overvloed van..

vreemd als je rondkijkt in je omgeving

alsof het landschap is opgeschoven, herfstachtig


Mijn camera zoekt naar opvallende zaken, spots

nog geen biefstukzwam of parasolzwammen

een oude man fietst over het zandpad  voorbij

roept iets van, alles is dor en  de vogels zingen niet


Ik weet dat we veranderen, dat niets hetzelfde blijft

dat er altijd om ons heen mensen verdwijnen, vluchtig

maar ook dat er weer nieuwe op komen dagen

dagen die gevuld worden met herinneringen van gisteren




HenkKnibbeler,© augustus 2018

 

 




Spetter 


Het water spat om haar heen

overal kristallen in de lucht

van blauw tot purper en geel

de zon lacht op haar lippen


Ze wenkt en lacht, roept liefde

geen duik was zo verfrissend

in haar armen en lange haar

spetters, jong en fel omringen


haar borsten, zoenen haar lippen

verlegen kijkt ze voor zich uit

ik weet niet waar dat meertje ligt

en haar onvermoede bestaan..







Henk Knibbeler,© januari 2019

 

 


Stuur e-mail mail_outline Looking for the summer 


Droom even weg in de zinderende hitte 

luister naar Chris Rea en hoor de melodie

Het zomerhuisje is omringd met liefde

akkers worden bedrijvig omgeploegd en


overal maken vlinders en bijen een dansje

Kijk naar de Franse veldwesp, wat een beauty

zo apart en opvliegend met haar lange poten

of de Kleine vos op een Gele ganzenbloem


de zomer buitelt over haar hoogte, de kreek

Zalft haar oevers met donsveertjes van liefde

zwanen met hun jongen baden in het wit

op de randen staan oude granen zoals Dreps

en ook Slaapbollen wakkeren de zomer aan


En zij staart haar ogen uit, maakt heerlijke thee

Looking for the summer, lacht en zwerft door

mijn huid. I can hear youre heartbeat galmt

door de serre, een Glazenmaker danst rondjes



Luister en kijk in maximaal scherm naar

https://www.youtube.com/watch?v=A8a6kHQN9BA




Henk Knibbeler.C.juli 2018

Stuur e-mail mail_outline Beelden uit de zee 


Ik zag een witte piano staan

op het strand, net voorbij de

vloedlijn..

dichterbij was hoorbaar hoe


zorgvuldig partituur bewoog

verderop kwam zij uit het zand

met rood gewaad om zich heen

haar blote voeten verborgen


zich beurtelings in de zeewind

het zwarte haar spartelde hoog

boven het klavier, ik luisterde

samen met het ritme van golven


naar een verwaaide polonaise

duinen bedolven hun doornen

de muziek zweefde over helm

en aardsterren, ik keek verdwaasd


hoe haar vingers dansten, hoe

ze hier was geraakt langs slikken

en graven van oude vissersboten

zoveel gezichten legde zij bloot


vreemde namen klonken het land in

waar de hazen zich ingroeven voor

komende winter, dorpjes stillekes

onder het vallend blad bedolven


hun grijze gezichten uit steen houwen

ik ben blij, de melodie verdwijnt

langzaam in de nacht, de zee zwijgt

en de maan valt met zijn geel licht


op haar naakte voeten, onvoorstelbaar



Henk Knibbeler juli 2018


Stuur e-mail mail_outline Zuiddorpe zonder lindenblaadjes.. 


In het vroege ochtendlicht ontwaakt het dorp

ik hoor een viool uit een raam klinken, scherp

worden akkoorden aangesneden, de ochtend

doorklieft en duiven, mussen zij blijven nog stil


Ik passeer het huisje van de vrouw die met penseel

en palet de abstractie van haar denken vastlegt

van een oude liefde die dertig jaar ouder was en

al vele jaren haar heeft moeten verlaten, indachtig


hangt zij nog steeds aan die man, ze weigert een

zoen van een vreemdeling, hangt aan het verleden

en penseelt haar ziektes weg die ze na zijn dood

heeft opgelopen, haar leven is een en al abstractie


Pogingen om dichterbij te komen lukt amper iemand

haar angsten om te falen en haar onkreukbaarheid

maakt mensen kopschuw, het dorp is haar metafoor

nooit zal zij liefde waarderen, alleen van haar penselen  


De viool speelt Max Bruch in G-Minor Op.26 en over

de straat dwarrelen de lindenblaadjes, dansend op de 

tonen. Een vrouw naast mij knikt minzaam en fluistert

in mijn oor, herkenbaar, ze knijpt zachtjes in mijn arm 



Henk Knibbeler, juli 21 2018



  



De zotte zomer 


Oh mijn lieveke wat ben je mooi

wat dans je in mijn schaduw

Uw voetekes zo klein, ge lacht

tegen het water, ge spettert geluk


Ik volg U naar het zandkasteel

kijk in U kamer en beklim de toren

Heel de dag straalt U gezichtje

de zomer vol, die zotte zomer


We dansen op de golven en ik

zwier U over haar hoge kammen

Oh zomer blijf nog maar effekes

hij slaapt in mijn armen, zo lief



Henk, juli 2018. 



 

Stuur e-mail mail_outline  Le temps qui reste.. 


Ik wil teveel zeggen, kan mijn woorden niet goed kwijt

Er gebeuren dingen, mijn lichaam is onrustig 

De dagen gaan te traag, ik zou wel willen rennen

Eet van alles, drink te weinig en slaap te kort


Wat gebeurd er toch, de hazen lopen niet meer

ze slapen in het droge gras en ik stuntel overal overheen

huilen mag toch ook geloof ik, of hoe zeg je dat

als er een enorme drang naar haar is die aan blijft dringen


De seizoenen wuiven voorbij, deze zomer ken ik haar

van een halve foto, van enkele woorden, maar zoveel

wat mijn hart tart, wat mijn gevoelens pijnigt, ik weet het

ook liefde doet pijn, maar je houdt het niet tegen, het komt


en het landschap om haar heen sluit langzaam om ons 

ik schreeuw, laat morgen die dag maar komen, dat wat we

afgesproken hebben doen en elkaar bewonderen, luisteren

en elkaars handen voelen, ogen strelen en een beetje huilen


Ik luister naar Serge Reggiani, Le Temps qui reste, zo mooi

onophoudelijk speel ik dat schitterende lied zo vol passie

vol hoop en verdriet, maar kom op, omhels mij maar en laat

mij je hart voelen voor altijd, verdrinken in je zachte adem


Henk©5 juli 2018


Luister naar

https://www.youtube.com/watch?v=Pp9nCNy04So&list=PLoBK9cXxsLlmHaqCfB_yY0yx5Q45zrVnc


 

 


Stuur e-mail mail_outline In alle eenvoud.. 


Jaren gingen voorbij, ik leefde

Reisde heel de wereld rond

Nooit was er een moment dat

Ik dacht aan haar vriendschap


Ik kende haar niet, tot voor kort

En dat zelfs virtueel, half beeld

Bescheidenheid siert haar, kort

Van stof en vooral verkennend


Een dichter zoekt naar beelden

Evenals de fotograaf. Zij is kunst

Voor mij, ongezien het mooiste

In al die jaren in eenvoud zo lief


Nu schrijf ik mijn nieuwe bundel

Vol met werk uit mijn bestaan

Het klinkt gek maar de laatste

weken laat ik haar in mij begaan


Voel de synergie en openheid

De tijd zal ons wel ergens duiden

Als ik door het dorp Zuiddorpe

Fiets dan gaan de klokken luiden


Knisperen de lindeblaadjes stuk

Ben ik blij met dit warme geluk..



©Henk Knibbeler, 4 juli 2018


Van Zuiddorpe naar Boekhoute 


Hoe staat zij, schaars gekleed

te wapperen op d'oude zeedijk

leunend op een straffe wind

haar dijen omhelsd met flarden


Er keren groepen zwanen terug

van de grote kreek nabij

zij buigen in hun verenpak

gracieus valt wit op grijs en zij


Het achterland verpietert snel

sterft in lagen blad en loof

ik wuif haar toe mee mijnen klak

als zij verblijft in zomerloof


Och lief dorp, omringd door vlas

een hymne zingt om al u daken

Ik zie haar gaan, de kunst omhanden

nooit gedacht dat ze mij zou raken  



Henk Knibbeler, 25 juni 2018 

Zomerkoelte 


Er zijn van die dagen dat het koud is om je hart 

dat je elkaar een mantel wilt geven en samen

op een bankje onder de kersenboom wilt zitten

en elkaars handen vasthoudt.


Er zijn van die dagen dat ik verdrietig ben

omdat ik niet weet waar jij bent, wat je doet

de koude om mij heen slaat en jou mis.

Er zijn van die dagen dat ik je kwijt ben


Jij ergens in dat verlaten landschap eenzaam

en alleen bent. Ja, van die dagen zijn er af en toe

om dit 10 keer te lezen en even stil bij te staan

zo'n dag als vandaag!




Henk Knibbeler, mei 2018

Stuur e-mail mail_outline Kruisbestuiving 


Vandaag viel er honing op de daken 

de zoete geur van de Japanse kers

doofde stemmen in het voorportaal

het was een komen en gaan van handen


Zij duwden het opgetrommelde geluk

in een kruiwagen voor zich uit

vooral veel witte bloesems zweefden

met de vogels mee als een lint door


De fragiele zonnestralen, stapels met

opgespaarde boeken werden naar buiten

gedragen, een eerste liefde verdrong

zich door het scheefhangende tuinhek


En ik weet nog wanneer de Jasmijn ging

bloeien, dan stond Maria het hoogst

dartelden er altijd zweefvliegen langs

slurpten aan de honing en brak de lente


Zoveel woorden in de tuin van moeder

brachten ons bij elkaar, het tafeltje met

verwelkte tulpen met uitzicht op de vijver

haar blijdschap, haar handen in de schoot




Henk Knibbeler, maart 2018.

Stuur e-mail mail_outline Theetuin uit duizenden.. 


Nu we aan het rondtrekken waren langs onze 

oude rivieren kwam na de Maas dan nu de Waal

aan bod, een magere rivier met beddingen en

strandjes waar kinderen spelen, paarden jagen


Op hol geslagen veulens, staarten als wimpels

in het verrukkelijke blauw de loef afstaken

van de blaarkoppen, fietsers geruisloos

glijdend door het landschap een zoom tegen


De dijken vormden, Millinger Waard kwamen

We terecht, dorpjes als Kekerdom en Tolkamer

liggen er te kijk tegen de dijken, uitgeholde

oude populieren zijn rijk gevuld met humus


En Klaverzuring gelardeerd met fraaie mossen

we nemen de blauwe route, glijden over klei

Worden gadegeslagen door een boerenzwaluw

ja, ze zijn er dus, we lachen en proeven lente


Hier in de stilte hoor je de Fitis en Tjiftjaf

er klinken bootgeluiden vanaf de rivier, alsof

We naar een onbekende reis toe lopen, maar al

snel struinen we door de Gelderse Poort, waar


Kuddes Galloway runderen en wilde Konikpaarden

ons pad kruisen, jij rust even tegen mijn zijde

en dan komen we bij de Millinger theetuin aan

ik zou bijna gedacht hebben de geurende thee


Van lokale kruiden geroken te hebben, maar er

is veel meer te zien, we praten honderd uit, jij

Geeft mij een kleine rode roos uit de rozenvijver

en schrijft het duizendste gedicht hier voor mij


Neer, ja dat mag zegt ze en koestert het zonlicht

in prachtig blauw geglazuurde tegels, vlinders en

vogels omhelzen ons, dank je wel lieve lezers al die jaren..




Henk Knibbeler, april 2018

Stuur e-mail mail_outline Zo zondag 


Weer zomertijd 

met een lange arm

naar het avondlicht

Genieten na het eten


Nog even gauw kijken

voor het donker

we tellen de uren op

tot in de hoge zomer


Slapen onder de maan

lepeltje lepeltje op de heide



Henk 25 maart 2018



Spektakelgroen 


Het groen in de beukenhagen 

lichtgroen wat de linden siert

hard groen ratelt met populieren

de kaarsen op de rode kastanje


Geen lucifer is nodig, ze bloeien

dag en nacht, parfumeren straten

en pleinen, maken doorkijkjes

weer spannend, wolliger en ronder


Wij gaan door holle wegen, met

sporen van löss tot onder de tafel

het landschap wordt kleiner, komt

dichterbij en laat zich omhelzen


Een regenbui kleeft aan je haren

alles verdrinkt in je warme gelaat

de dotters, de zinkviooltjes dansen

het groen, het geel, ja het bestaat..



Henk Knibbeler, maart 2018


Stuur e-mail mail_outline Dans met een glazen madam 


Mager geel licht verstrooid

in lucht rook door het café

gezapige lieden hangen met

buikjes voorover aan de bar


Een oude saxofoon speelt

vlekken in mijn slechte ogen

aan een tafeltje zie ik haar

onrustig spelen met een viltje


In de linkerhand en een glas

met rode port in de andere

dansend op de oude muziek

zweef ik naar haar handen toe


En kus haar zomaar op de adem

ze kijkt als een glazen dame

die me zo zou willen ruilen

voor het glas als vertier


Scherven schitteren op de vloer

hebben elkaar goed vast

swingen en lachen onze tanden

bloot zoals iedere zondagmorgen



Henk Knibbeler, maart 2018

Verhalen uit een landschap 


Bij het avondeten sprak men af om 

langs de Tungelroysebeek in het gras

te gaan liggen, er was weinig stroming

en de zomer doofde een lome dag op

het land waar geelgors in verdwaalde


Stemmen galmden over het bleke water

terwijl stuifmeel de oppervlakte bepoederde

overal gonsden bijen, hingen populieren

tegen elkaar en strooiden met sluiklicht


Hun schaduwen vooruit, de beek boog

licht richting Swartbroek, het dorpje wat

tegen potstalakkers lag te walmen, die

het landleven als een lied tussen de rijk

bloemende bermen vlocht


Ik zwierf hier jaren en uren rond met een

verrekijker en flora, knielde voor grijskruid

en akkerviooltje, minutieus registrerend de

rijkdom van dit kleine land achter Weert


Op de zandgrond ploegde een boertje diep

voorovergebogen zijn resterende jaren omver

uit de lucht vielen te hooi en te gras vogels

als wulp en tureluur op de schots en scheef

staande paaltjes in het land


Er was kleinschaligheid om mij heen, er was

een evenwicht tussen mens en natuur, de

ecologie voelde als een gezonde groene weide

Wandel maar mee, de Pelmersheideweg af


Aanschouw het coulissenlandschap en de vele

poelen, luister naar de stilte, naar het zand

wat tegen boomvoeten waait, wandel met

mij mee en vraag maar, vraag waar koningsvaren

staat en pluk een grashalm, voel de sporen

onder je voeten van eeuwenoude paden


Rust dan in de berm, gebruik je armen om mij

je vreugde uit te leggen, tot aan het avondeten



Henk Knibbeler 2018 herbewerking.

Herbewerking voor Stichting Limburgs Landschap

Stuur e-mail mail_outline Meiboom 


Je bent, jullie zijn vandaag

wel even dichtbij geweest

ik herinner mij het lentefeest

onder de kersenboom, dans..


Ook het plein in Siena, waar

we op die hoek gelato aten

korte flitsen, gemarkeerd in

onze levens, mooie momenten


Nu zijn we gelukkig in andere

tuinen, drinken nieuwe wijn

uit oude glazen, het moet gezegd

niets verliezen we in het heden




Henk 2018.


Stuur e-mail mail_outline Mistroostige plekken 


Ze bestaan nog die desolate paden

dwars door een verlaten landschap

met oude telefoonpalen, eksters

wazige kerktorens op een zondag


Alsof de mist daar is blijven wonen

voorgoed, boeren niet meer ploegen

dat weggetje waar wij dikwijls fietsten

als het kleine hoefblad massaal bloeide


Jij mij plaagde en tegen mijn stuur sprak

wij in spagaat in het gras vielen samen

het uitzicht minder mistig werd, schoner

een vogel op d'n draad stiekem meekeek



HenkKnibbeler, januari 2018

foto bij Prosperedorp vlakbij Doel. 

Bundel  "Blij dat je hier bent"

Stuur e-mail mail_outline Gesprek met een foto.. 


En steeds worden woorden 

aan de klok opgehangen

stijgen wolken hoger dan blauw

zoek ik in beelden en boeken


Wat rest zijn de herinneringen

en mijn armoede jou te missen

hoe trots sleep ik het zwart - wit

Welk een negatief ontwikkeld 


langs het schrepele licht wat winter

wordt genoemd, kijk in de leegte

Of er misschien een antwoord

hangt aan de wand, een foto


zonder warmte die mij aanstaart

Waartegen geen kruid is opgewassen

regels wegkwijnen en steeds meer

woorden in vraagtekens veranderen


HenkKnibbeler januari 2018 Bundel “ Blij dat je hier bent

Lieveke in de nacht 


Als het nacht is roept mijn schrijfgerei

breekt de stilte ieverans in het heelal

gedachten die alleen de dichter kent

laten radertjes draaien, beelden klotsen


Tegen mijnen binnenkop, onrust zet zich

vast en de letterkes vliegen in de ronde

De maan zwijgt stillekes, ligt op zijn gat

wiegt op het zwarte scherm en er krijst


Een verdwaalde meeuw in de donkerte

dan schrijf ik de letters uit de lucht, hou

van haar en van haar, lach om haar en

om haar, peins dat ik effekes bij haar sliep


Plots komt er een klein liedeke bij mij af

pak mijn gitaar en zoek de zjuste tonen

- och mijn lieveke, gij bent zo schoon

ik kom vannacht, ik kom vannacht


Och mijn lieveke, gij bent zo schoon

weet dat ge op mij hebt gewacht –

Maar de regels verdwijnen weer, gelijk

de droom spatten zij uiteen, verkrampen


Onder het geweld van mijn schrijfijver

en de morgen, de zotte morgen komt op

mee een gouden randje, een tas thee

dan hoor ik geluidjes en schouwschijterkes


Hoor, het luidt over de dood, de kwartels

roepen al uit het land, zij gaan mij vooruit

weten waar de wegskes hun kronkels bij

het voorbijsteken lichtelijk omhoog voeren

mijn geest kruipt in elkaar met zwarte hand



Muziek van Zjef Vanuytsel gebruikt als mijn nachtelijke inspiratiebron.

https://www.youtube.com/watch?v=uXl8b4t916A


HenkKnibbeler januari 2018

Vogelwind 


De wind kwam vanochtend met de dood

het land invallen, onstuimig en briesend

met wilde vlagen geselend over gewassen

een zeis vol wolken voor oogverblindende


Zonnestralen, mijn land oogste lichte herfst

Witte was stak scherp af bij de donkere

opbollende luchten, waaide hoog op, stak

lege armen en benen in een keurslijf waar


De dode straks in zou verblijven, gekloofd

hout trok zich samen tot draagbaar verlies

Ik zie een fietser in zwart pak voorbijgaan

zijn broek waait achter hem aan, het stuur


Blinkt verkeerd en de bomen wuiven nauwelijks

in de goede richting, aan welke zijde zou

het graf straks beter liggen, kraaien stuiven

In formatie aan hem voorbij, de wind raast


Adem uit, zij draagt een scarve in zwarte kant

verlaat het huis aan gene zijde waar een golf

van droefheid haar handen vult, waar onmacht

meedrijft naar de horizon, het land verlaten




HenkKnibbeler januari 2018


Stuur e-mail mail_outline Ik ben blij dat je hier bent...in Zoutelande 


Kom, geef mij je armen en ga mee naar het water

luister naar het ruisen van de zee, zie de meeuwen

ga zitten in het rulle zand en kijk naar de horizon

hoor de muziek opstaan uit de schuimende golven


Een heel strand voor ons alleen, wuivende duinen

en we dansen weer, draaien cirkels en zijn zo blij

In Zoutelande, het strand in Zoutelande, zomerliefde

Jouw silhouet als lange schaduw voor mij , stralend


Ik ben blij dat je hier bent, jij bij mij in Zoutelande

de dans veranderd in een krijgertje spelen met elkaar

Jij rent als een hinde voor mij uit naar het water

ik ben blij dat je hier bent, ik ben blij dat je hier bent


Jaren zat je in mij verborgen, was ik zoekende, verlegen

om je liefde te vragen, om je huid te proeven, het zout

ik ben blij dat je hier bent in Zoutelande, ik pak je vast

en langs de zeereep vallen wij neer, je benen op de mijne


Ik ben blij dat je hier bent, mijn muze, ik ben blij dat je hier bent

in Zoutelande, in Zeeland, langs onze kust, in Zoutelande




HenkKnibbeler, januari 2018


Gedicht geschreven na inspiratie van het lied Zoutelande van Blof

Luister ernaar als je dit gaat lezen en dans mee in gedachten 

https://www.youtube.com/watch?v=N0OLEgc-Glk

Stuur e-mail mail_outline Kamerlinde 


Zelfs een speld valt 

zonder hooi, raakt zoek

in de vroege lente

tussen jong grut, liefde


Jij woont in mijn hoofd

tussen wat gevonden is

in zalig gevoel, ik stoei

met een keukenrolkoker


Die past om mijn naakte huid

trots als een papoea

lach en dans ik

je kamerlinde rond





HenkKnibbeler, januari 20018


Windkracht negen 


De wind is op bezoek vandaag 

Onstuimig en hard schuurt hij

Langs alles wat stof bevat

Neemt het mee, maakt wolken


Ik zie een vrouwtje gaan

Zij is bijna als een zeilboot

Haar rok staat bol, ze wankelt

Op de golven van de storm


Een jongetje kantelt op zijn fiets

Snotpin onder zijn neus, tranen

Knie kapot hulpeloos vragend

Aan de wind of hij wilt gaan liggen


De wind is op bezoek, wij razen ook

Zo dikwijls, buiten adem en nemen

Te weinig stof mee, wij vervuilen

Onze aarde, zijn zelden onstuimig



Henk Knibbeler, januari 2018.

  

De Nieuwjaaarsheks 


Na het ontploffen van een vat zuurkool

in de oudejaarsnacht bij boer Verminnen

hingen de slierten overal in de bomen

als serpentines te bungelen, een steenuil


Draaide schichtig zijn ronde kop rond

toen op het hek bij de mestvaalt een zwart

kleed wapperde en een bezem gevuld met 

sterrenstof bewoog, de uil verwisselde van

poot en zag een witte gedaante met grote

kromme neus, lange vingers en uitpuilende

ogen op de bezem klimmen, haar sandalen

hadden sporen die ze als sjeesraketten gebruikte


Als een speer steeg ze op en krijste de hele

omgeving bij elkaar, riep leuzen over de

boerderijen uit en spuugde vlammende letters

uit, vraagtekens, vissenstaarten en ogen van

Kikkers, ze schreef een woord in de grijze lucht


Waar niemand wijs uit kon, zelfs de uil niet

een vos met een vers kippetje in de bek en

niet gauw bang voor enig rondvliegend gespuis

dook in een sloot, witte pluimen knalden omhoog


Maar de heks daalde neer, stak haar bezem in 

een molshoop en riep een onheilspellende kreet


Nog steeds stond de uil hoog op zijn poten..

En zag hoe de heks met haar staf de sterrenstof

in een hol stak, daar ontstond een enorme bal

van vuur en stemmen, ze spraken over nieuwjaar


En omhelsden elkaar, ze zongen liederen over een

nieuw decennium en veranderden in elfjes, fladderden

naar de boerderij en kleurden de hemel in goud

en zilver..

Toen verdween de heks, haar bezem 

veranderde in een knotwilg, de uil droomde verder..




Henk Knibbeler©2017 december 31



Stuur e-mail mail_outline Zij is funky, something about you..  

When they ask me how long i gonna love you

I say forever..


In de avond is zij een dancing queen 

Vraagt mij weer mee naar de dansclub

Zwaait even om mij heen, die armen

Draait rondjes om mijn middel, geurt..


Do it for you love is het thema dit keer

Daryl Hall and John Oates, mij bekend

Klinken uit de speakers, de vloer is leeg

Er komen meer stelletjes, we clicken


Het ritme zweept ons op, zij is gorgeous

Ik grijp haar handen, draai en wentel

Harder de muziek, zweetdruppels kleuren

In de zwoele ruimte is er chemie, de uren


Dansen ons de nacht in, no matter what it takes

No matter what they say, use my intuition

Dan rust zij even uit tegen mij natte lichaam

Time healing, nooit meer laat ik haar gaan


Oh wat een muziek die ons wegsleept in de liefde

Keer op keer, de douche samen, so close

I feel a change in the air, something about you

Leaving me breathless, something about you..



Met dank aan Hall&Oates, speel zeker de CD Do it for you love helemaal!!

https://www.youtube.com/watch?v=__qbxdxp_6c&list=PL47LEjakiFHartR7lNo3VhU1_hiSpEqzu&index=13

https://www.youtube.com/watch?v=HUFU_aH9Gf8&list=PL47LEjakiFHartR7lNo3VhU1_hiSpEqzu&index=6



HenkKnibbeler©december2017


Levensduur 


In de vrieskou worden ze geboren 

waar het vandaan komt weet ik niet

hoe dan ook, de mist is de moeder

maar dan, wie zet het om in verschiet ?


De precisie en vormen zijn zo uniek

alle takjes en blaadjes zijn exact gelijk

uit het niets ontstaan in zoveel pracht

het ontwerp tart mijn ogenschijnlijk bereik


De zon wint uiteindelijk met zijn warmte

breekt dat wat geboren was weer af

weg is het leven van ijskoude wezentjes

ik adem nog, wacht op nieuws, ben bekaf




Henk©december 2017

Winterakkerse gedachten.. 


Het zouden toch de brandganzen moeten zijn 

die afgestoken tegen de dorpen hun vluchten als

soldaten met een helm op en sabel in de aanslag

in formatie aan het grijze landschap verbannen


Waar einders beginnen groeit meestal de hoop, is

het verzamelen de moeite waard, spreken beelden

die je samen deelt door de horizonten heen, valt

een morgen niet slechts zelden open op een plek


Kijk mijn leger daar staan, een uitkijkpost op kop

kreken blinken als ijzige linten tussen roestig riet

als het even kraakt gaat de formatie de lucht in

met volle bepakking, de sabels langs de flanken


In scheervlucht passeren zij mij, stijgen hoog

om snelheid te maken, een V-formatie waardig

klaar om over velden en huizen in haakse bochten

het begin van de winter aan te kondigen, wit door


Groen en licht door donker en dan weer andersom

opdat wij beneden wakker blijven, gaan zaaien in

de bedden, bloemen knuffelen en liefdes erven van

ooit voorspelde leugens, nooit gekende waarheden



henk©knibbeler december 2017


De ontmoeting 


Klapwiekend droog ik mijn handen 

aan de onzichtbaar gulzige lucht

de spiegel zweet nog van het scheren

de rest is de wastafel in gevlucht


Zweterig loop ik mijn rondjes alvast

met een kop koffie in de appelgaard

spreeuwen imiteren het laatste nieuws

angst beklijft mij, tijd ontspaart…


Het park ligt schuin en ik loop scheef

zoek naar jouw sporen en je geur

parmantig blauw danst tussen struiken

ik wend mij af, herken de lichte kleur


Als er nu een fontein zou openbarsten

nam ik je hand en droeg je op armen

kuste je borsten, lippen en geweten

om je daarna weer in mij op te warmen


De winter mag komen, jij bent erbij

neem bladeren, licht en zijde maar mee

het huis ademt jou, vlokken vluchten

als we stil zijn dan horen we de zee…



Henk©december2017


Blauw 


Nu de luchten zo strak blauw zijn 

koolmeesjes met hun jongen op sjouw

mis ik jou

in al dat blauw

het zomerblauw

wat zo mooi afsteekt tegen het groen

het zijn de lome dagen van niets doen

van hangen en kijken

naar vrouwen in het blauw

kinderen in het water

oudjes in de rouw

met al dat blauw bemin ik jou

mieters staat het hoedje op jou

met al dat blauw

vooral dat ene veertje

je bent een schat van een vrouw




Henk, aug.2017

Wederkerig 


Iedere keer weer

Is het weer

Weer het gesprek

Van de dag

Of de nacht


Over en weer

Gaan ervaringen

Weerzien is soms

Meer dan weerachtig




Henk©nov 2017



On Every Street, een dansnacht met haar.. 


Ik wil met je dansen, de hele nacht door

Het zweet op onze gezichten en lijven, je armen

Om mij heen en je ceintuur losjes

Op je jurkje, je voeten op de mijne


Op de muziek van Dire Straits het album

On Every Street, snel en langzaam, helemaal

Kijkend naar elkaar, naar de spotlights

Tot onder de morgen wil ik met je dansen


Je lichaam trilt, je bent een beetje geil

Ik voel je heerlijke huid, dat zachte

De muziek danst ons weg in weer een nummer

We swingen om elkaar, wat ben je een stuk


Ik kan je schrijven zoals ik dat wil schat

Je haar lekker wild, je ogen als Zeeuws blauw

Eindelijk heb ik je gevonden, jij, lief

Ik slaap tegen je oren en je zachte borsten


Maar de nacht is lang, Heavy fuel klinkt

En jij zwiert over de vloer tussen het volk

Ik ben je kwijt, maar je zweetdruppels herken ik

Boven de menigte, het zijn jouw liefdesparels


Die opspatten en onmiskenbaar zijn voor mij

Daar ben je weer en springt op mij, lekker ding

On Every Street maakt onze liefde klinkervast

Je gezicht in mijn handen, je lippen ontembaar



Luister de hele CD On Every Street en dans met mij de hele nacht!

https://www.youtube.com/watch?v=u6aJvz1t0t8&list=RDu6aJvz1t0t8&start_radio=1


Henk©november 2017


Bij de Vogel, een Zeeuws-Vlaamse kreek - prozagedicht. 


Paulus Potter schilderde de knotwilg met koeien

boerenzwaluwen tegen kroppende wolkenluchten

en zwierf met dit beeld door vele gangen. Zo ook

door die van mijn Opa en Oma in Hengstdijk


Tegenover het huis lag een modderpad naar de Vogel

een kreek in Zeeuws-Vlaanderen. Spelend en langs

de boerenstal lopend moest ik door een hek en kwam

op de natte weilanden. Laverend tussen vlaaien


Bereikte ik het water en proefde de brakke grond

Keek naar de knotwilgen en de koeien, zag een soort

schilderij. Toen kon ik dat niet beschrijven, die schoonheid

van het landschap, ik durfde er niet eens over te praten


Riet werd doorsneden door visstoepen, overal kwetterden

karekieten en tegen de zwoele zomerzon klonk de

roep van de koekoek. Kringen in het water trokken mij

ik zag mijn vader, ik greep naar wat er niet meer was


Maar de vreugde van de beleving was overweldigend

Ik aaide de koeien en plukte de korenbloemen gretig

Liep trots naar Oma en vulde haar hart met blauw, zei

dat ik het schilderij had gezien uit de gang, ze glimlachte



Luister bij dit gedicht eens naar 

 https://www.youtube.com/watch?v=x5k9ZdhCHUA



Henk©augustus2017


Bloemen voor de doden 



Het is met de storm dat er weer liefde en vriendschap

binnenwaait, bladeren hun laatste strohalm verliezen

en een rondedansje maken aan de voet van een linde

ik zie haar gaan met een chrysant onder de arm, stil


Ligt de aarde, namen en jaartallen gaan voorbij, stenen

spreken niet, zij geven een houvast aan wat eens was

Steeds harder waait de wind, kromgebogen staan elzen

naar het oosten gericht, hier en daar dwarrelen linten


Maar de zon heeft een afspraak

dat er momenten zijn vandaag

om even te mogen doorbreken


Het licht te laten kaatsen, glans

op het roodbruine weer te geven

onverwachte momenten te koesteren


De lange mantel volgt, haar voile zwaait en vlagt terug

bij het hek staat een oudere man te treuren, zij vraagt


Met de hand op zijn schouder, ik zie het gebeuren terwijl

ik even daarvoor bij mijn vader over moeder heb staan praten



Henk©sept.2017


Geroezemoes 


Er komt geluid aan, vanaf het land 

patrijzen scheren in straffe formatie

over het pas geschoren maïsveld

het voelt koud en kil, huizen branden


Wijds geurt mijn land naar de stront

knotwilgen penselen nog met twijgen

aan de overkant van de rivier klinkt

een lied wat door de mist is verwekt


Mensen gaan met een brood onder

hun arm bij de slager binnen, staan

beurtelings te knikken, kletsen over

hun doden, kiezen ieder zijns weegs


Er komt geluid aan vanaf de zeekant

stemmen omringen kreken en sloten

ijsvlaktes kraken in de stilte, luister..

wat ben ik klein hier te mogen reizen




Henk©oktober2017


Romance in deux 


Kijken en wachten op alles rondom jou

woorden strelen de muur en verdampen

soms lijkt chemie wel een utopie te zijn

voetstappen op fluweel een verademing


Zo hoog kijk ik uit op de donkere stad

regenvlagen vertroebelen het uitzicht

je lacht, je streelt en zingt een beleving

er schijnt nog licht in de oude kamer


Dit zijn bij jou was antiek, was warm als

mahoniehout, klonk niet hol, geurde

naar lentestof, naar zaad, naar je huid

deze dag gaat niet open maar verscheurd


Ons fysieke opgaan, de passie en tranen

waar moet ik nog zoenen, waar is nog plaats

als je terugloopt naar de keuken, de

ceintuur van je kamerjas met je meeslepend




Henk©2017 augustus.


Een roze wolk 


Waar zij gaat

Wil ik ook gaan

Dat schelpenpad

Wat knarst

Net als mijn hoofd


Haar tred die benen

Dat roze ergens

In een vrouw van

Verlangen en lust




Henk©nov.2017






Muze 


Alsof ik je al jaren zocht

tussen koren en luchten

einders liet slapen, vogels

het strand op liet vluchten


Waar jij danste in cirkels

je rok zwierend door zout

mijn woorden, mijn zinnen

door jou gekerfd in hout


Overal hoor ik je zingen

kijk ik mijn ogen naar je uit

schrijf mij, kneed mij, zeg

hoe inkt drenkt in mijn huid


Wees vooral je eigen mooi

lach en zwier, huil mij vast

omhels dat wat waarde kent

zo lief je naam in mij verkast




Henk©september 2017 voor mijn muze.


Spingaren 


Ik vergeet je niet, want een ooglach

van jou is nog nooit geëvenaard

als jij binnenkwam stak er een wind

op, zo zacht en heilzaam, zo bedaard


Brak het glas en wrong je in mij, ik

lag met jouw voeten in een spagaat

we dronken de wijn uit oude kruiken

en aten vingers van elkanders gelaat


Ik vergeet je niet, spijbel de uren en

schrijf mijn letters in een houten muur

heb je de tred van jezelf zien dansen

wapperend haar zo vlakbij het vuur


Dat ben jij, meisje bij de oude olmen

muurtjes en water, lantaarns en plein

nooit meer zal ik je nagels voelen, je

huid en sporen, je lippen ragfijn..



Henk©2017 september


Herfst in haar handen 


Alleen de vroege ochtenden

geven mij nog zonlicht

zij slaapt nog ergens terwijl

de regen begint te suizen


Regen spreekt ook, luister maar

praat met de beukenbladeren

en de paddenstoelen

ook zij schuilen bij elkaar


Mijn pad is kort, kastanjes vallen

honingzoet waren haar handen

de thee geurde naar jasmijn

wij namen geen blad voor de mond


Wat moet ik nog zonder haar, nooit meer

eenzaamheid en alleen zijn

mijn liefde, mijn vrouw van mijn leven

deze herfst begint te ver van je vandaan



Henk©september2017

En als de zomer.. 


En als de zomer..

En als de zomer haar kleuren

laat zien, het T-shirt in geel

met opdruk, " wat ben je blauw "

als de kattenstaarten bloeien


Wederiken jaloers hun geel

in de strijd werpen en hier en daar

een wielwebspin haar kabels

heeft gespannen, juffers van harte


Een lange paringsvlucht maken

gekoppeld de nacht ingaan..

En als de zomer haar kleuren dan

langzaam even dooft om te slapen..



Henk Knibbeler©juli 2017


Langs het vlas 


Het ruist in het vlasveld 

 alsof de bloemen huilen

 een zomer te heet op de klei

 toch zitten er vlasbolletjes


 Zij wiegen in de wind

 maken het veld tot een grote rammelaar

 als ik voorbij ga, zij drogen hun tranen

 wachten op regen


 Een gele kwikstaart vlindert voorbij

 past in het zomerbeeld

 als ik langs het vlas ga

 met mijn enige ziel onder mijn arm



Henk Knibbeler©juni 2017





Domies toen en de wind.. 



Als ik in het stille Groninger landschap de

wind met me meekrijg, de bomen en

struiken zoals kastanje, meidoorn en populier

zie blozen.


Alsof Ede Staal met de

poedersuikerbus heeft gestrooid, zijn

geest nog rondwaart in de sloten, bruidskleed

opgebolde paardenbloemenvelden.


Dan is daar Pieterburen, waar Jonkers de kerk

bouwden. Kniel ik voor het Haarlems

klokkenspel, pluk de kruiden, snuif

aan de triomfantelijke seringentrossen

die alles parfumeren. En weer is de wind

mijn enige metgezel, slinger ik door

de kruidentuin en luister naar kikkers.


Daar is de thee, geuren sterven op het gras

en de Clematis bolt zich op tegen de muur.

Er roepen nog meer kerkjes op terpen, Ezinge,

Breede, zij allen staan verweerd op

de wind, hoor het zingen op het land.

Het zilveren gras wat buigt, kop tegen staart.

Mijn gesprek is aldoor luider, zwaluwen

scheren langs de lieflijke dijken, ik zie de wind ademhalen,


dan weer roepen tegen mij.

God kust deze stilte,



Henk Knibbeler©2017

Naar Appeltern wilde ze graag nog een keertje.. 


 

Het land van Maas en Waal was haar paradijs
Ze zei altijd tegen mij, hier moet je een lief zoeken
Tussen de twee rivieren en dorpjes met Linden
Landerijen waar koeien laven in het zonlicht

Wij reden naar Appeltern, ze had haar flora van Heukels
al op haar schoot liggen, onderweg een Canadese gans
en een Torenvalk, heel veel Fluitenkruid ging als
witte strepen aan ons voorbij, ze vertelde over Appeltern

De thee is er zo lekker en het appelgebak geurt
Naar kaneel, maar de flora zo uniek en voelbaar mooi
Ik liep met haar door de tuinen, langs tranen en bloemtros
van de Gelderse roos, haar flora kende ze van buiten

Kijk een boomblauwtje en dan die Lupinen, Bevertjesgras
Nee zei ze Briza media en ik schikte, lachte naar de libel
Waarna zij op de knieën zittend de Bolderik bewonderde
Gaan we naar de thee terwijl ze mijn hand vastpakte..

 

Het is helder, ik moet dit jaar terug naar Appeltern toe..

 

 

 

Henk Knibbeler©Jan.2017


Van Zuidzande naar Sint Kruis 


Hoe staat gij, schaars gekleed
te wapperen op d'oude zeedijk
leunend op een straffe wind
uw dijen omhelsd met flarden

Er keren groepen zwanen terug
van de grote kreek nabij
zij buigen in hun verenpak
gracieus valt wit op grijs en zij

Mijn achterland verpietert snel
sterft in lagen blad en loof
ik wuif u toe mee mijnen klak*
als gij verblijft in deze winterkloof

Och lief dorp, omringd door klei
een hymne zingt om al u daken
de vroegmis doet 't kerkklokske luiden
tot ver in 't land als kreken kraken..


 
 
 
 
Henk Knibbeler, januari 2017
 
 
* een klak is een pet 
 
 

Verdomse dagen 

 


Gans Meetjesland blinkt
strakskes als de voren
op hun rug zijn gegaan
einders tegenwinds dood
lopen tegen dijklichamen
licht verpaupert in takken 

Ik hou van grijs, met rood
zoals een sjarpe de vrouw
omhelst, haar mantel tot
op de enkels doet vallen
het grijze haar in een knot
ogen spiedend rondgaan

Regensluiers verhangen zich
in de schoot van het land
wanneer de vossen grijnzen
tussen asem van koebeesten
stoefen over hun wijvekes 
dorpen geuren naar elkaar 

Ik blijf van het grijs houden
zie haar voorbijgaan, deftig
lichtelijk schuw van opzij
waar heb ik haar meer gezien
in ’t rood zoals mijn landschap
kuiert, zwaait in vergetelheid

 

 

Henk Knibbeler

 



Theetuin uit duizenden..

 

 

 

nu we aan het rondtrekken waren langs onze
oude rivieren kwam na de Maas dan nu de Waal
aan bod, een magere rivier met beddingen en
strandjes waar kinderen spelen, paarden jagen
op hol geslagen veulens, staarten als wimpels

in het verrukkelijke blauw de loef afstaken
van de blaarkoppen, fietsers geruisloos
glijdend door het landschap een zoom tegen
de dijken vormden, Millinger Waard kwamen

we terecht, dorpjes als Kekerdom en Tolkamer
liggen er te kijk tegen de dijken, uitgeholde
oude populieren zijn rijk gevuld met humus
en Klaverzuring gelardeerd met fraaie mossen

we nemen de blauwe route, glijden over klei
worden gadegeslagen door een Boerenzwaluw
ja, ze zijn er dus, we lachen en proeven lente
hier in de stilte hoor je de Fitis en Tjiftjaf

er klinken bootgeluiden vanaf de rivier, alsof
we naar een onbekende reis toe lopen, maar al
snel struinen we door de Gelderse Poort, waar
kuddes Gallowayrunderen en wilde Konikpaarden
ons pad kruisen, jij rust even tegen mijn zijde

en dan komen we bij de Millinger theetuin aan
ik zou bijna gedacht hebben de geurende thee
van lokale kruiden geroken te hebben, maar er
is veel meer te zien, we praten honderd uit, jij

geeft mij een kleine rode roos uit de rozenvijver
en schrijft het duizendste gedicht hier voor mij
neer, ja dat mag zegt ze en koestert het zonlicht
in prachtig blauw geglazuurde tegels, vlinders en
vogels omhelzen ons, dank je wel lieve lezers..

 

 

 

 

 

 

henk©knibbeler 16 januari 2017


 



 

Herfstsponge


 

Wanneer mijn polders langzaam sterven
in gele tinten, lange schaduwen en licht
De dagen korten, soms in flarden nevel 
leven de bossen, tonen mij hun gezicht

Uren verblinden mij zo in opgetogenheid
ogen te kort, gulzig, zoveel prikkelpracht
paddenstoelen klein en groot, schubbig
leg het vast, leg het vast voor ooit gedacht
..

 

 

 

Henk Knibbeler, oktober 2016

 

 



 

 

Roestvrij..

 

 

Er staat ergens een vertrek te wachten zag ik

in mijn agenda heb ik het niet doorgehaald

de weken zijn een slijtageslag geworden, een

veelvuldig terugdenken aan het smalle paadje

de frambozen, de piano, de tafel en de hond

 

Het huis stond op instorten, de muren zweette

en de vloer gaf splinters af die ik nog meedraag

als spijkers in mijn huid, boete, spijt en tranen

geen antwoorden zijn genoeg, geen escapes meer

 

Deze zomer eindigt vóór het vertrek in een hitte

die over zal gaan in een andere hitte, ver weg

er was iets, er is iets, nog steeds, breekbaar mooi

 

Er zal een beeld zijn daarginds wat zal spreken

het hart een omwenteling doen geven en het goede

in verlangen zal omzetten, vergeving, roestvrij..

 

 

 

 

 

Henk Knibbeler©25augustus 2016

 

 



 

 

Vlaamse gras 1 en 2


 


 

Vlaams gras 1




Bij iedere kerk staat een polleke
te bloeien in de zoute wind, het
is dat pastor in de vroege morgen
druk is met zijn Jezus kind, maar
anders trok hem het ruige gras
aan stukken, zwierde heftig met
het groen en stukken grond, dat
als venijnige madammekes tegen
de kerkmuur vloog, niet bestond




***


Vlaams gras 2


Blonde zegge, driekantige stengel
aartjes hoog, wie zegt dat de soort
niet bestaat is gek
wolkenpartijen zakken in elkaar, de
achtergrond lijkt wel een schilderij
zo zwart maakt het zonlicht de einder
een boom fungeert als koude ziel
van mijn denken, van mijn determinatie


 


 


 

HenkKnibbeler©juni2016

 



Zomerrogge


 


 

Als ik nu eens over het roggeveld raas
naar de zwarte huizen en het licht, als
ik onderweg mijn vleugels voel trillen
en jou halverwege in het hooggeboren
veld slapend tegenkom, dan klinkt een
lied hoog aan de hemel, kroppen wolken
aan de horizon omhoog, val ik op jou..

Zie de eenzaamheid vertrekken, dans jij
op je tenen het prachtige zomers ballet
juich met de aren in getemd verlangen
naar de vrijheid, weet dat ik je liefheb

Als ik nu eens een eiland vrij kan maken
waar wij een zomer lang cirkels trekken
jij in mij, ik in jou, vogels als onze adem
wapperend als een voile langs de maan gaan


 


 


 

HenkKnibbeler©2016

 

 



 

 

Stormender hand


 

Het is met de storm dat er weer liefde en vriendschap
binnen waait, bladeren hun laatste strohalm verliezen
en een rondedansje maken aan de voet van een linde
ik zie haar gaan met een chrysant onder de arm, stil

Ligt de aarde, namen en jaartallen gaan voorbij, stenen
spreken niet, zij geven een houvast aan wat eens was

Steeds harder waait de wind, kromgebogen staan elzen
naar het oosten gericht, hier en daar dwarrelen linten

Maar de zon heeft een afspraak 
dat er momenten zijn vandaag
om even te mogen doorbreken

Het licht te laten kaatsen, glans
op het roodbruine weer te geven
onverwachte momenten te koesteren

De lange mantel volgt, haar voile zwaait en vlagt terug
bij het hek staat een oudere man te treuren, zij vraagt

Met de hand op zijn schouder, ik zie het gebeuren terwijl
ik even daarvoor bij mijn vader over moeder heb staan praten


 


 


 


 

HenkKnibbeler©juni2016

Stuur e-mail mail_outline  



 

Spelonk


 

Soms valt de zon ineens in hoge zee
ben jij weg, spreekt niet meer, vervalt
oneindig speur ik naar jou gezicht
weet niet of je haar nog voor je ogen

De avond vermoed een ontmoeting
het strand leeg, oude voeten vervagen
vooral het ruisen en de treurige helm
wijzen landinwaarts, waar kan ik je vinden..

Hoe kan ik je meenemen in de nieuwe nacht
bij het vuur, je gezicht en handen dansend
dan weer opkijkend naar een vallende ster
ik weet niet waar de vlammen branden

Achter mij sterft de polder het voorjaar uit
vergezichten zijn gekleurd, dragen maskers
het koren begint al zachtjes te wuiven
als antwoord aan de zee, zou jij dat zijn?


 


 


 


 

HenkKnibbeler©juni2016

 



Haar stoel bij maanlicht


 

Haar stoel stond er altijd onder de appelboom
tussen het hoge gras, dichtbij de stam en met
het gezicht naar de volle maan, dan kon ze zien
hoe de nacht in elkaar werd geschoven, hoorde
ze anderen spreken uit hun slaap, kwam de uil

Door het licht voorbij in stille slag en verbond
zij zich met de korrelgrootte van het schaarse
licht, zo werden zomeravonden stuk gesneden
in duizenden beelden, werd haar aarde rijker

Op de achtergrond klonk het vioolconcert op.53
van Antonin Dvorák, hemelse klanken droegen
haar, de maan deed niets, scheen en maakte
dat lange schaduwen uiteen vielen op het boek

Wat al in de vijfendertigste druk ongelezen bij
bladzijde dertien op haar schoot verkleurd lag
nee, zij voelde de maankracht, miste vader en
haar kinderen, wankelde van ster naar ster, sprak

Over dichters, droeg zichzelf voor en danste dan
onder de arm van een verdwaalde fee de nacht in
nu is de stoel leeg, kijkt nog steeds naar de maan
en het gras komt steeds meer door de zitting heen


 

 

 

henkknibbeler©2016juni

Stuur e-mail mail_outline  

 

Moederke


 

Ik heb in u gewoond
zonder schoenen
een huiske vol water
en schokvrij

Warm, soms achterduims
speelde ik in u
hing aan de touwen
trapte tegen glas

Moederke, mijn heimwee
zij zeggen het niet
uw handen op mij
waren zachter dan gras


 


 

Henk, 2016 ergens in juni

Ver weg in Afrika, waar ik haar weer voelde samen met die andere onbekende moeder van mijn grote liefde, mijn muze, plotseling, zomaar en in hetzelfde huis, wat een weerzien!

 

 

De zwarte dialogen


 

Wij zitten in het grote raam met uitzicht
op de vallei van Castelnuovo di Garfagnana 
waar pioenrozen als drachtige vrouwen
in elkaar vallen, praten met gezichten
waar vragen op getekend staan, brengen
vingertoppen naar elkaar toe en spreken

Dan in de vorm van een oud gedicht

Een veer van een raaf splijt tussen het
ruwe marmer, zwart is met ons in kledij
tijd om het spel te spelen van het spreken
in een contrastrijke context, waarover wij
nooit iets hebben gecomponeerd, jouw
viool strijkt volkomen tegendraads een 

Gebroken ochtend tot ongekende opspraak

Jij zegt het ene, ik denk en zeg het andere
wij willen even geen wielewaal horen zingen
de geur van lavendel tussen vlinders laten
zwart steekt sterk af bij je lach, ik lees je
maar jij kunt mijn woorden niet goed zien
hoort het zuchten van de deur achter me 


 


 

henkknibbeler©15juni 2016


voetnoot

dialogen voeren is een taal uitspreken tussen twee mensen, een poging om iets van jezelf bij die ander neer te leggen in de hoop dat het begrepen wordt.


 

 



 

 

Twee geschenken

 

 

Ik geloof

Dat ik geen groter geschenk

kan ontvangen

Dan door de ander

te worden gezien

Te worden gehoord

Te worden begrepen

en aangeraakt

 

 

Het grootse geschenk

dat ik kan geven is

De ander te zien

Te horen, te begrijpen, aan te raken

Wanneer dat gebeurt

Voel ik

dat er contact is gelegd

 

 

 

 

 

henkknibbeler©juni2016

 


Uit de ochtend..  



Er speelt een piano in het ochtendwoud
de mist hangt tussen oergeluiden
vogels zingen uitbundig hun dageraad
tegemoet, geluiden van mensen hoor ik niet

Het is tijd om te gaan, de week van verwelking
en lijden, van nieuwe krachten en hoop
heeft eenieder ervaren als een levensles
zelfs de priester delfde het graf mee, sprak

woorden die in heel Bwindi hoorbaar waren
ja, je mag rouwen, huilen, het missen liefhebben
wat anderen met hun doodgewone nuchterheid
niet kunnen of willen begrijpen, is een gemis

Het is tijd om te gaan, de week van liefde
heeft dit land weer hoop gegeven en toekomst
zij kunnen verder, er is weer water en een huis
met witte wanden, rein en voelbaar vrij gemaakt

Het oerwoud zingt zichzelf een mooie dag toe
tijd om te gaan, het los te laten en afscheid te nemen
in een omhelzing van hen die ik altijd lief zal hebben
met een lach naar elkaar, op weg naar mijn liefde..







henk©Bwindi Uganda11juni 0.4.20u

 

 


 


Dahlia's in Afrika

 

 

In het bloedhete zand van Uganda

overleven de boerenbloemen niet

knollen die slordig ineen gewrongen

liever de koude grond kiezen van

haar tuin, de tuin met het graspaadje

 

Ik neem even tijd om terug te denken

aan haar woorden, aan haar boodschap

nooit was ik zo nerveus en onzeker

ik mocht niet delen, alles was te heftig

en hier sterven mensen, ik moest gaan

 

De palmen en bananenbomen ruisen

met hun harde en brede bladeren langs

het kerkje waar gezangen klinken tot ver

in het woud, tot waar de olifanten zijn

ik moest sterk zijn, de arm vasthouden

 

Het graf ligt pal naast het afgebrande huisje

dichtbij, opdat na enige tijd een dode

weer schijnt te spreken in de volle maan

overal geluiden klinken van opgetogen wild

ineens schiet mij haar woordje 'ooh' binnen

 

'wat een weekend' en daarna de dahlia's

ik spreek met de priester en met hem alleen

dit kapot gaan, dit gemis en verdriet is

nauwelijks te helen, maar er is altijd hoop

kom terug, kom terug, je hebt mij bij je

 

En we wandelen de lange zandweg in, dan

weer palmen, dan woeste grond en hindes

ik zie kracht en hoop in elkaar opgaan, hij

neemt zijn zoontje op de arm en terwijl er

een klokslag klinkt voel ik zijn hart slaan

 

Haar dahlia's mogen bloeien, jaren achtereen

in bonte kleuren, daar kan iedereen tegen..

 

 

 

Henk, avond 8 juni 23:05u in Bwindy Uganda©

 

Afrika

 

 

Er staat een reis te gebeuren

zoals vele gevuld met koffers

vol zeelucht, geduld en liefde

het delen ervan baart mij zorgen

 

Het laatste contact was niet meer

meer dan een afwijzend gebaar

immers, oorlogen en verwijten

zijn altijd al in dode tranen verdronken

 

Ik weet niet waar zij thans verblijft

alle communicatie is verbroken

soms lijkt het wel of er stiekem

gekeken wordt of we online zijn

 

Maar ik moet gaan, met haar in

mijn hart, met de porseleinkast in

de koffer, heimwee naar de lokken

en een slot op mijn mond, verplicht

 

Kom en zie niet om, ga voor je doel

en help de doden sterven, het leven

weer zichtbaar maken en alles wat

mij verweten wordt bij mijzelf leggen

 

 

 

 

 

henk©ochtend 6 juni 2016  

 


 

Verlegen liefde..


 

 

Als ik je plots voor mij heb dan
trilt mijn wezen schaamteloos
is de aarde net een natte spons
valt er regen over heel mijn huid
ik weet niet hoe je vast te pakken

Denk dat iets misschien niet mag
maar mijn armen willen meer dan
besluiteloos langs mijn lijf hangen
steeds komen die momenten terug
de film is nog nooit zo lang geweest

Jij kijkt omlaag en kruist je voeten
in die wandelschoenen over elkaar heen
voorover ben je onbeschrijfelijk lief
als ik je dan weer in je ogen kijk

dansen onze wimpers naar elkaar
trek ik even aan je zachte lange haar
en hoor een zoetgevooisde stem in
mijn oor jouw hand tegen mij spreken


 


 


 

Henk, mei 2016

 

 

 


 

Eikensla

 

 

Groen zei ze, ik hou van lichtgroen

terwijl haar lange vingers

in haar schoot samengevouwen

een gesprek begonnen

 

Ik raakte in de ban van haar zijn

deze lente begint anders, groener

zoals altijd alles groener is aan

gene zijde, nu bij haar mooie handen

 

Al pratende wandelde wij het groen

tegemoet, de sla hing aan de bomen

slierten van de bloei - aartjes wuifden

zachtjes, wij waren een en al oor..

 

Groen zei ze, ik hou van lichtgroen

haar hand omhoog met een lange vijf

 

Eikensla heb ik nog nooit klaar gemaakt

hoe zou dat zijn met haar groene handen

 

 

 

Mei 2016©hk

 

 


Een dag met de wind


 

 

Opgestoken, voortgaand in vlagen
zuigt zij mij mee vandaag, doorheen
de witte abelen, de ratelpopulieren
langs kerktorens en haantjes
grijpbaar boven het malse koren

Zij rust even uit in een oude eik
zuigt zich vol en waait verwoestend
door de hagen, waar slierende mussen
mij kwetterend belagen, schelden

We naderen de zee waar westenwind
ons toespreekt, vloed komt verder
als het zand bulderend wordt toegesproken
ik wrijf in mijn ogen en open een dialoog

Als we gaan liggen achter de oude dijk
zachtjes zalft zij door mijn haren
plukt klaprozen en zwelt weer aan
er is geen sprake van even omkijken..


 


 


 

Henk©2016

 



 

 

Harde wind

 

 

Ik verschiet als ze voorbij gaat
op haar velo, tegen wind
haar rok waait omhoog, hoe
schoon haar benen, die zwarte
panty in het licht van 'n regenbui

Daar komt er nog een, ook mee
haar rok omhoog, als een ballon
stijgt ze in mijn ogen, ze steken
straf en als vliegende vissen gaan
zij over de brug de polder in, alleen

Tegen wind, ik ben jaloers, kerdju
zie de jonge twijgen zweten aan
de sleedoorn, het gras ligt al plat
tegen den dijk, nog onbevlekt alleen
scheert een aardhommel langs mij

Die mooie meiden gaan op in akkers
waar de wintergerst nog toekijkt
en de wind kuist waar hij wil zijn,
kust zachtjes de lente in hun oren
van kalverliefdes op weg naar school


 


 


 


 

Henk Knibbeler, maart2016


 

Preview uit ' Hart van de kasseien ' 2016 nieuwe dichtbundel

 

 



 

Gymles

 

 

 

Het moeten zware uren

zijn geweest

tussen half een en vier

 

Tussentijds vertwijfeld

met haar gsm spelend

 

Zichzelf verstopt houden

tussen niets doen en

niets verzenden, haar

 

Vinger op de verzendtoets

wat zou ze graag drukken

 

 

 

 

 

 

HenkKnibbeler©maart2016

 


 

 

 

Lofdicht ter ere..


 

De dagen kruipen steeds dichter
bij de dichter, de uren schrijven
zich vol verlichte beelden, tuigen
de woordenboom op, spreken vrij
van wolkenluchten, stuk gespeelde
partituur en verse groentjes op het
aanrecht, die zich niet alleen laten
eten, buiten wacht nog een volle
moestuin, huilt de jonge bladsla 

Maar ik weet waar jou armen zijn
waar ze liggen, hoe je gezicht in
puin is veranderd, in een breekbaar
uitzicht op het zilte land, kermend

Tussen de sabelheften en de meeuw
die strandde tegen de wind in, zijn
kaalgevreten karkas in de coulissen
van de golven smeulend verstijfd

Die dagen komen steeds dichterbij de
dichter, bij het vergelen van je groen
stiltes tegen een witte muur, lakens
wapperend om het oude los te laten


 


 


 


 

henkknibbeler©maart2016

 

Preview uit ' Hart van de kasseien ' 2016 nieuwe dichtbundel

 

 

 

Een bordje Ereprijs ( Veronica chameadrys L.)


 


 

Bij thuiskomst glinstert tussen het groen
een bed met liefelijke bloemetjes
ik buk en kijk en raak verbaasd over de
fragiele kroonblaadjes, het hemelsblauwe
met de donkere adertjes bij het hart

Mijn moeder deed ze weleens door de sla
vroeger, als het Pasen was kregen wij
een bordje ereprijs met een paaseitje erbij
dan zong ze altijd een liedje en keek ik
naar haar ogen, er stonden tranen in..

Ze zei niets, maar keek mij vragend aan
ereprijs werd voor mij een moederbloempje
in haar handen bloeide alles, zelfs leegte
werd gevuld met deze pracht, de doosvrucht
hartvormig, hoe kon het ook anders bij haar

 

 

 

 

Henk Knibbeler©maart 2016


 

 

 

 



 

 

Vroegeling

 

 

 

Waar het pad even langs de gevel

van haar huis loopt richting de beek

staat daar opeens een klein nietig plantje

te bloeien, de Vroegeling ( Erophila verna )

 

Begin maart is altijd al onstuimig geweest

de aarde breekt overal en stuwt de lente

omhoog tussen tegels, op oude muren en

in vergeten hoekjes waar nog hoopjes blad

 

Verzameld liggen te wachten op een windvlaag

het roodborstje prevelt in de oude hazelaar

een oud vrouwtje komt naar buiten en gaat

te voet door het dorp op weg naar de bakker

 

Zij doet al de boodschappen in het kerkdorp

de slager, groenteman, al wat haar belieft

voor haar huis alleen wat gras met aan de

rand tegen een muurtje ook een Vroegeling..

 

 

 

 

 

HenkKnibbeler©maart 2016

 

 



Gravure

 

De morgen brak open

zij aan het raam

als een muze zo mooi

 

Ik moest het zeggen

vandaag zie ik u

voor altijd graag! 

 

 

 

 

Henk Knibbeler©maart 2016

 

 

Affrimatie 



Affrimatie

 

Zij komt thuis in een leeg huis

in een lege kamer zonder geluid

haar lichaam nog transpirerend

van het sporten snakt naar liefde

 

Onder de douche streelt zij haar

zachte huid en borsten, buigt

voorover en huilt zachtjes onder

de warme waterstralen, de dag

 

Breekt als zij weer beneden in

haar zelfgemaakte keuken naar

de post kijkt en in een roes de

mooie uren aan haar voorbij gaan

 

Zij is weer alleen thuis, geraakt

door de waan van alle dag, het gemis

ook al heeft zij dat verstopt en

zou ze liefst vanavond dansen gaan

 

 

 

Henk Knibbeler©maart2016

 


 

 

Stormender hand


 

Het is met de storm dat er weer liefde en vriendschap
binnen waait, bladeren hun laatste strohalm verliezen
en een rondedansje maken aan de voet van een linde
ik zie haar gaan met een chrysant onder de arm, stil

Ligt de aarde, namen en jaartallen gaan voorbij, stenen
spreken niet, zij geven een houvast aan wat eens was

Steeds harder waait de wind, kromgebogen staan elzen
naar het oosten gericht, hier en daar dwarrelen linten

Maar de zon heeft een afspraak 
dat er momenten zijn vandaag
om even te mogen doorbreken

Het licht te laten kaatsen, glans
op het roodbruine weer te geven
onverwachte momenten te koesteren

De lange mantel volgt, haar voile zwaait en vlagt terug
bij het hek staat een oudere man te treuren, zij vraagt

Met de hand op zijn schouder, ik zie het gebeuren terwijl
ik even daarvoor bij mijn vader over moeder heb staan praten


 


 


 

Henk Knibbeler© jan. 2016

 

 


 

 

Post scriptum

 

 

Je gezicht schreef ik bijna voorbij, alsof

jouw afwezigheid in mij tekort schoot

in dit gedicht en dan nog even voor G,.

 

Want terwijl ze zich omdraait en kijkt

om een wenk op te vangen van

wat in haar gedachten mee loopt

struikelt ze en valt in haar verdriet

 

De bramen zijn hels geweest vorige zomer

strengen met doornen pijnigde het hart

 

Vergeef een keer en laat los het oude

kom met je opgeheven hoofd naar hem

omhels en dans met alles wat jij bent

je hart zal opgelucht zijn, je huid stralen

 

Vurige vogels zingen de boomkruinen leeg

zij achtervolgen om bij elkaar te kunnen zijn

kom vlieg, wees niet bevreesd voor koude

of schaamte, open armen doen nooit pijn!

 

 

 

 

Henk Knibbeler©27 februari 2016 

 


 

De lange tuin..

 

 

Als je mij zoekt deze dagen

dan vertoef ik in de tuin

van gedachten waar een vijver

in ligt, rozen nog blozen toen

zachte handen ze plukten

 

Hier en daar bloeien hyacinten

ook de hazelaar loopt al uit

en onder het ijs op de vijver

spartelen jonge salamanders

 

De tuin van gedachten bestaat

de paadjes erdoorheen ruiken

naar geparfumeerd hout, er

komt bijna geen einde aan..

 

Als je mij zoekt deze dagen

dan vertroef ik in haar tuin

stillekes, om afscheid te nemen

het roodborstje te horen prevelen

 

 

 

Henk Knibbeler©febr. 2016  

 


 

 

Op zwart

 

 

Het is zoals het is zei ze

tussen wit en zwart

zag zij geen andere kleuren meer

winters zijn ook contrastrijk

het wit verpand zich tijdelijk

aan substraten van oneindig

 

Ik heb haar gezicht uitgekleed

de oude sporen en groeven

gladgestreken, zij werd als nieuw

geen huid smijt met ouderdom

 

blijft over iets van heimwee

wat wederzijds de harten kleurt

de spanning zodanig opvoert

om van zwart weer naar wit te reizen

 

 

 

 

Henk Knibbeler©21 februari 2016 

 


 

Dans met de glazen dame


 


 

Mager geel licht verstrooid
de rooklucht door het café
gezapige lieden hangen met
buikjes voorover aan de bar

Een oude saxofoon speelt
vlekken in mijn slechte ogen
aan een tafeltje zie ik haar

Onrustig spelen met een viltje
in de linkerhand en een glas
met rode port in de andere

Dansend op de oude muziek
zweef ik naar haar handen toe
en kus haar zomaar op de adem

Ze kijkt als een glazen dame
die me zo zou willen ruilen
voor het glas als vertier

Scherven schitteren op de vloer
hebben elkaar goed vast
swingen en lachen onze tanden

Bloot zoals iedere zondagmorgen


 


 


 

Henk Knibbeler©2016

 

Gedichten

 

 

16 februari en mijn moeder

 

 

Vandaag is moeder jarig

zij viert haar 95 jaar samen

met de winter en de gorzen

ik denk op afstand aan haar

 

Als zij jarig was dan juichte

het huis, joeg een zachte wind

al wuivend door de kamers

was haar keuken in topvorm

 

Want uit de oven geurde de

een na de andere appeltaart

rook de thee zo winters warm

sprak eenieder over haar hast*

 

Euh, enfin en amai zeg, klonken

door de huiskamer, in een kring

met de appeltaart op schoot en

blikken die boekdelen spraken

 

Gonsde het van roddelverhalen

steeds dezelfde lachten hardop

moeder bediende en keek of

iedereen het goed had, zijzelf

 

was niet zo erg jarig, zij droeg

haar verlies extra zwaar die dag

voelde de winterwind en keek in

de keuken naar het roodborstje

 

 

 

*Hast is een gekookte ham in het zout gelegd en een specialiteit van de streek

 

 

Henk Knibbeler©2016 februari  

 


 

Florence, la Luna


 

Zou ik haar vragen
om in het terra
van de dansende
coulissen, geuren

Parfumerend langs
de Arno, mee te gaan
naar Piazzo della Signoria
gevels met witte luiken

Zijden jurken, losjes
en nonchalant over
de schouders, bandjes
zichtbaar, glimlachen

Neergelegd in marmer
waar pioenrozen 
uiteen vallen, de maan
zijn sikkel kwartiert

Zou ik haar vragen
een Gelato al Limon
over mijn lippen te laten
vergaan, zij alleen ja


 


 


 

Henk Knibbeler©februari2016

 

 


 

 

Rondedans


 

Ik wals heel efkes
voorzichtig in de ronde
ze kleeft aan mij
haar voeten staan
op de mijne

We draaien, gans de dag
niet te hard
want we zijn bang
elkaar voor altijd
te verliezen


 


 

Henk Knibbeler©2016

 


Het aanvliegen van de merel..


 


 

Nu stilaan geen sneeuw meer knarst
jij rust op een bank zonder blad
zwarte veren in een waaier voorbijgaan
waarbij ik alleen het stukje geel zie

In een jonge toverhazelaar met open 
takken en versnipperde kroonblaadjes
is het aanvliegen voor een goede landing
zo gracieus, zo harmonieus en precies

De vogel kromt zich, spreidt de pennen
van staart en vleugels, strekt poten
en tenen, zingt de tak toe en grijpt
vast, slingert door zijn gewicht nog

Even over de tak heen en veert terug
staat dan trots recht overeind en kijkt
mij aan, schreeuwt en wipt zijn staart
hoog, waarna een wonderschone strofe

Volgt die ik hier niet op kan schrijven
slechts seconden was de waarneming, jij
wenkte nog dat de thee koud werd, dit
bracht mij in beroering om jou zijn..


 


 

Henk Knibbeler©februari 2016

 


La Brenne


 


 

Er ligt een boek op mij te wachten
ergens tussen duizend meren in..
met zachte hand omgeven, wellicht
bepoederd met pollen van Myosotes
en een vleugje Monet op de cover
 
Vogels en waterjuffers wachten ook
op een terugkeer, de knallen van jagers
die grote vluchten eenden de hemel
in jagen, de schoonheid van de Kwak
gezeten op een tak in verlegen houding
 
Ik hoor Yves Duteil weer, struinend 
met camera en statief door het zware riet
' la grande maison des vacances ' klinkt
in mijn oren, een Ijsvogel lacht mij toe
en ik voel een warme wind dichtbij me
 
Zoveel poses van het licht, Meziers lokt
en in een kleine auberge worden foto's
kritisch bekeken, wat moet er opnieuw..


De avond valt, de hemel kleurt rood, zou
het liefde zijn, ik luister naar dans l'eau
de ses silences, het water danst zachtjes


 


 

Henk Knibbeler©2016 

 

 

 

 

Valavond


 

Ik treur om mijn oude vrienden
heen en weer tussen de takken
de een slaapt, de ander reist
ze zijn allemaal doorgewinterd

 

Soms vliegt er een door de lens
dan vergeet ik te pannen, weg
is de voorgenomen conversatie
het even bijpraten op het gras


Het vallen van een zachte avond

in aarde die steeds roder kleurt
brengt mij bij mijn nieuwe vrienden
ook zij reizen, slapen, gaan dood


 


 


 

Henk Knibbeler©2016

 



 

IJsbloemen op het raam..


 


 

Het vroor keihard in die winter, 1957
moeder had een warme kruik achterin
mijn bed gestopt, gewikkeld in molton
anders zou ik mijn voetjes verbranden

De rest van het bed stond stijf van de
kou, buiten raasde een sneeuwstorm
- het glas veranderde in het maanlicht -
omdat ik toch niet kon slapen van de kou
ademde ik tegen mijn raam en toverde

IJsbloemen tevoorschijn, waaiers van
kristallen, kelken van rozen, takken die
verhaaltjes vertelden en tikten op het
raam, ik stond op mijn tenen, bloemen
blies ik, de mooiste, tot de deur openging

Moeder hurkte naast mij neer en keek, ik
voelde haar warme hand op mijn rug, ze
zei - ' mooi hè jongen ', wat een juweeltjes
vertelde toen het verhaaltje van de ijsfee
tot ik prikkelende ogen kreeg, droomde..

Met mijn voetjes tegen de warme kruik
ze kneep nog in mijn tenen toen ze wegging


 


 


 


 

Henk Knibbeler©2016

 


Vlaams gras 

 



Bij iedere kerk staat een polleke
te bloeien in de zoute wind, het
is dat pastor in de vroege morgen
druk is met zijn Jezus kind, maar
anders trok hem het ruige gras
aan stukken, zwierde heftig met
het groen en stukken grond, dat
als venijnige madammekes tegen
de kerkmuur vloog, niet bestond


Blonde zegge, driekantige stengel
aartjes hoog, wie zegt dat de soort
niet bestaat is gek
wolkenpartijen zakken in elkaar, de
achtergrond lijkt wel een schilderij
zo zwart maakt het zonlicht de einder
een boom fungeert als koude ziel
van mijn denken, van mijn determinatie

 

 

 

 

 

 

 

Henk Knibbeler©2016

 

 

Sneeuwliefde


 

't is den avond 
van teder en zacht, 
van donderdagwolken en 
roepende kievieten op het land, 
van u, van jij en jou..

Met de nacht voorhanden
tussen zuivere zilte wind
en jouw haren, kalmeer ik
praat tegen je huid
leg knopen in het wit

't is den morgen
van dauw en jong gras
van vrijdagliefde, grote ogen
besneeuwde telefoondraden
die ons samen bedekken


 


 


 

Henk Knibbeler©2016

 

Margriet..

 

 

Hé, hallo dag Margriet, 'wat fijn je te zien'
samen met de anderen aan de voet van
de dijk langs de Stierskreek, je schijnt fel
in dat witte jasje en gele hart, je bent echt
een stuk want ik word vrolijk van je wimpers

En af en toe hoor ik je zingen als de zon
zich reflecteert op je kroon, dan wieg je tegen
je buurman aan, ga je schuin met het kopje
en is er geen sprake van verwelken, maar

Wuift het hele Margrietenkoor de polder in
dartelen de dronken hommels met gele poten
om jullie zomerjurken heen, Goddelijke meiden
kijk ik omhoog naar de ratelende populieren

Hé Margriet, wie heeft jou je naam gegeven
of moet ik spreken van 'ongekende schoonheid'?


 


 

 

Henk Knibbeler, zomer 2015 tgv Poëzieweek 2016

 


 

 

Voorbode


 

Het splijt mij, dit grijze onderkomen
van dagen die maar niet sluiten
er is een lichte kentering op komst
de kruidlaag broedt onder het blad
schuchter licht verrijkt het buiten


Eén vroege vlinder waagt een vlucht


Ik zoek in mijn materiaal naar beelden
vindt een plaatje vlakbij de kreek
met duizenden staan daar orchideeën
en op de dijk spiedende populieren
ratelend op de wind, terwijl ik verbleek


Kan de lente niet eerder ontmantelen
evenzo met haar uit wandelen gaan
geduldig landschap wacht op warmte
luisterend naar Spiegel Im Spiegel is
berusten in overgang, in nieuw bestaan






Henk Knibbeler 2016

 



 

De wintermerel

 

 

Zo vroeg nog met een bijna volle maan

serene stilte, zachte wind, fluistering

de dagen lengen alweer, een merel zingt

' blackbird singing in the dead of night '

 

Maar de morgen staat op, huizen roken

ik mis een paar waardevolle mensen

weet niet waar ze zijn, waar ze wonen

en toch zingt de merel aldoor en luider

 

Het vroege licht lijkt wel te ademen

geurt naar humus, naar lichtelijk verval

deze dagen kun je beter maar vluchten

op je knieën, een beetje hoop koesteren

 

De bosrand geurt, sparren snakken naar

sneeuw zodat hun takken een buiging

kunnen maken en bovenin zingt de merel

zijn lied, meewarig en vol overtuiging..

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Henk Knibbeler, 24 december 2015  

 




 

Lavendelliefde


 


 

Als de dagen zoals nu
af en toe even wegwuiven
in het grijs, kraaien
groepjes vormen op het land
achter het water
scharrelen
als de dagen zoals nu
dichterbij de lente
kruipen, boomtoppen
aanzwellen in de winterzon
tegen de bosrand
liefde onmisbaar is

Kan ieder moment de winter
verharden, blijft het
jonge groen nog beklemmend
ver weg, lavendel toch beklijft..


 


 


 


 


 

Henk Knibbeler ©2015, december.

 

 


 

Engelengeduld


 


 

Deze avond tel ik de te zachte tikken van mijn wandklok
cijfers komen door de muren heen, ik tril met de
telefoon in mijn handen, durf niet, deze avond zonder jou
is als een lamgeslagen vogel, een omarming met mijzelf

Een hoop, een huis, vol paperassen en vertrouwen, ligt
te wachten op tafel, jij bent er niet, wel een theaterkaartje
ik dweil met de kraan open, mis je en ben ook opgelucht
weer zal jouw kooklucht aan mijn neus voorbij gaan

Hoe groot mijn vragen ook zijn, hoe ruim onze vriendschap
de muren van mijn huis zal ik behangen, het licht zal zacht zijn..
en de gordijnen zullen af en toe naar binnen wapperen
ik zal slapen tussen de manen van nieuwe nachten

 

 

 

 

Henk Knibbeler, ©december 2015

 


 

Linnaeus


 


 

Ze kwam met het water uit de zee
uit de golven die hoog opzwiepten
jagers verdreven naar waterbogen
in haar hand het boek van Linnaeus
met namen als vanellus vanellus,
agrostemma ghitago en orchis morio

Het strand voor haar lag te baden
in kleine geluidjes, in plasjes die
achtergebleven waren vol garnalen
en losgeslagen krabbepootjes, zij

Wenkte naar het duin met de zeewind
onder haar armen en winde in het haar
tussen de helm en zeedistels bladerde
het boek zich een baan door de flora

Ik spotte een paar drieteenstrandlopers
en zag een witte vlag boven het duin
er was geen beeld, wel geluid, de zee
had haar genomen, het boek was leeg


 


 


 


 

Henk Knibbeler © december 

 

Brief aan een geliefde


 


 

Zo schreef ik jou onlangs nog
over de novemberdagen van toen
het gezeur over mist, grijze lucht
en keelpijn kwam ik iedere morgen
tegen in de gangen van gisteren
het klakken van de hoge hakken
op de donker gepolijste vloeren
ontlokte mij altijd weer een omzien
naar hoe zij daar ging in het licht

Mooi bleek nog te weinig grijpbaar
zelfs sneeuw op de rand van haar
bontkraagje bleef liggen, zichtbare
adem schreef zich leeg in de lucht

Ja, die alinea over de naderende
winter heb ik maar geschrapt, zodra
ik je weer zie praten we verder over
moeder en de ziekte van tante Riet


 


 


 


 


 

Henk Knibbeler, december 2015

 


Speel bij dit gedicht de prachtige muziek van Serge Reggiani
Le temps qui reste, Serge Reggiani

https://youtu.be/8mQiRFgOiWQ

 

 

Het late licht..

 

 

Het late licht laat sporen na
mijn polder zucht in schaduwen
luchten kaatsen het donker 
terug tegen de lage zonnestand

Weldra zullen zware regenbuien
het land overspoelen, kermt een
achtergelaten koe op de dijk
zoeken de bomen steun bij elkaar

 

 

 

 

henk knibbeler nov.2015

 

 

 


 

Kanteling

 

 

Het is inmiddels half september
nog steeds zie ik boerenzwaluwen
boven de kaalgeschoren akkers
jagen op overgebleven zomergezoem

Weldra zal de meute vertrekken
het wintergespuis zijn opwachting
maken, gegak en hoorbare vleugelslag
de horizon vullen, knallende winter

Met vluchtende hazen, fazanten en
ander onschuldig gevederte in paniek
en angst de nachten doorbrengen
onder een maan die hen zacht belicht

Het gras is lauw en laaft zich aan
glinsterende waterkristallen, dronken

gaan mannen te fiets en paard langs
het land van God, hunkeren naar hem




 


 



Henk Knibbeler september 2015

 

 

 

 

Over van Gogh


 

 

Zijn penselen strelen de bonte bloemakker

vooral kleine zonnebloemen springen eruit

meisjesogen glunderen tussen het blauwe

de korenbloemen, het palet kleurt zijn huid


Deze zomer verdrinkt in haar eigen droogte

kreken barsten uiteen, groepjes huismussen

slieren over het boerenerf tussen de gasten

duiven fladderen en koeren, maar intussen


Dansen zijn handen over de schoonheid, tasten

het bloemveld af en maken een compositie

op het doek kleeft de verf die zovelen verraste


Wij maken sier, lachen, zingen, maken ons sterk

in het bloemveld te midden van jeugd en zomer

wat een geluk, we zien van Gogh aan het werk..



 


 Henk Knibbeler, © augustus 2015

Moet je luisteren mijn lief.. 

Moet je luisteren mijn lief..

 

 

Moet je luisteren mijn lief..


 

Ik kom even naast je lopen
je bent zo stil de laatste dagen
is er iets, heb je last van de
warme dagen, ik maak me zorgen

Hoor je mij lief, doet je (h) oorplaatje
het wel ?
weet je, ik hou van je, voel mij
veilig naast jou, je ogen zo mooi

Morgen regent het zei de Buizerd
waar denk je aan, moet de kapper
komen, moeten de mensen ons met
schaar en handen de zomer verlichten

Ik wandel met je mee naar de einder
weet dat je luistert, ik hoor je hart..


 


 

Henk Knibbeler©2014

 

Gedichten

 

 

Het antwoord mijn lief..

 

Het duurde even mijn lief, ik weet het

maar met maren raak ik je niet aan

“ trouwens, zag je de velduil voorbij gaan “

hij knikte minzaam en gleed geruisloos langs

 

Och, die warmte speelt mij zo parten en

als jij zo naar mij kijkt wordt ik verlegen

jij bent zo'n fijne partner, zo hartverwarmend

daar weet ik dan geen raad mee, denk na..

 

En dan dat plastic in mijn oren, het jeukt

terwijl de boer altijd lacht en ons aait

nee, ik ben stil omdat ik jouw hoorspel

beleef als een gejuich en gezang, zo mooi

 

In de avonden kruip je tegen mij aan, dan

hoor ik je soms zachtjes huilen, waait de wind

zachtjes om ons heen en koelt de nacht in

onze vachten, slaapt de polder haar uren weg

 

Ik hoor je, je snoetje nog altijd even schattig

soms praat je in je slaap, dan kijk ik naar je

liggen we onder de populieren en de maan

weet dat ik je altijd hoor, zal zoeken waar ook

van mij mag je ' het houden van ' lang bewaren..

 

 

  

Henk Knibbeler, © augustus 2015 

Lees het gedicht  moet je luisteren mijn lief, Iets verder..

 


 

 

 

Fragment


 

Zij staat in het felle licht
met de ochtend onder haar armen
er volgt een passage die
bundels zonnestralen meesleept
stofdeeltjes dansen achter haar

Even later komt ze terug en legt
haar gezicht op het einde van het bed

Ik pak het boek rupsjenooitgenoeg
lees haar voor over groene blaadjes


 


 

Henk Knibbeler © 2015

 

 

 

 

Interludum


Vroeger zaten de zaden tussen het graan
men mengde zaden van o.a Korenbloem, Spiegelklokje
Wilde ridderspoor, Kleine en Gewone klaproos
en Bolderik door het graan..
men at de giftige zaden van de prachtige Bolderik
en kreeg soms last van buikkramp, duizeligheid en
dacht niet er niet aan dat het in het brood zat!

Er kwam een zuivering van gewassen, thans is de
Bolderik zeldzaam geworden en als je hem ziet, soms
ook in wegbermen waar Gemeenten kruiden zaaien,
dan moet je even stoppen en kijken hoe mooi en
fraai de bloemen zijn, de plant is nu beschermd! 


 

Over de bolderik en mijn grootmoeder

Bolderik, bolderik wat zijt gij een duvelke 
uw kroontje spelt mij heel wat op de mouw
ge beklemt mij en tegelijk zie ik uw tranen
maar verder toont ge geen enkel berouw


O, gij bolderik schoonheid van blomme, zal
ik mij deez avond in andere sferen wanen
bolderik, bolderik, ge zaait in oude wonden
mijn grootmoeder drukte u tegen haar borst


Sneed plakken mik in vroege ochtendstonden
ze lachte de dag in, gaf mij d'n dikste korst
grootvader nam zijn pakske brood en vertrok
naar het werk op zijnen velo als een vorst


 

Maar dikwijls begon de maag op te spelen
en dronk hij zijn thermosfles mee koffie leeg
och arme, de man moest nog uren voortdoen
eenmaal thuis zag hij grootmoe koken en zweeg


 

Henk Knibbeler, 2015

 

 

 

 

 

Na de regen..



Zong de merel zachtjes een deuntje
in de vergelende berkenboom, stond
het zandpad en de karrensporen vol
met water, dus liepen wij op de rug

En wat hoger over de heide, sluiers
verse regen hingen als herfstgordijnen
over het landschap, de bosrand brak

Wij zagen het geweizwammetje, de
berkenzwam, de braakrussula, het
eekhoorntjesbrood, de aardappelbovist
een groepje vliegenzwammen, sommige
nog veilig opgeborgen in het velum en
andere uitbundig zwaaiend met hun hoed
vooral de grote parasolzwam riep ons..

Hoezo somber, hoezo depri, kijk kinderen
met grote ogen, regenpak, laarzen en 
vragende open mond houden zij een spiegeltje
onder de paddenstoelen en dan.., dan
begint hun sprookjeswereld te leven, ze
roepen naar elkaar om de mooiste soorten

We dansen samen in een heksenkring, onder
een oude beuk spreken we over kabouter
spillebeen.. ssstt, luisteren of hij misschien
niet onder die krulzoom zit te gluren, de
handjes gaan op elkaar, de zomer en regen
spelen krijgertje met de zon, zij genieten..

De onstuimige wind nam de sporen mee en
was even verderop stil in het gras gaan liggen

 

 



Henk Knibbeler©2015

 


Langs hoppevelden en staminees


 

Schone uithangborden in Pajottenland
markeren onze tocht, op zoek naar de
geuze en de kriek, vertelsels en liekes
gevels mee varens en muurleeuwenbek

Den subieten Dood, den ouden Spijtigen
Duivel, het Stroblommeke van Papier en
Het Vossegat, hoeveel kriekskes brengen
ons naar den ondergaande zon vandaag

Suuske van Looi geeft een bazenbierke
hangt mee haar borsten op den toog
nen snotteraar vraagt om speelkaarten
kijkt zijn ogen uit als zij zich bukt, zo

Is een echte Pajot, lustig en curieus 
op tijd zijnen geus en wars van colère, wij
zijn ermee weg, aanschouwen het krassen
en patineren van de laatste zonnestralen

Content zijn de mensen onder dit laken
van groen en heuvels, van geuzeverhalen
ik zwaai naar de hoppe, het meiske van vlas
pertang een schoontje, zoekt geen ambras

Salue Pajotten, tot een volgend keerke
zwijgt over de pinten en mijn gratis concert
amai, die pianoforte was nen patattenkist
ik eindig mee rijm, ge hebt u echt nie vergist


 


 

Henk Knibbeler, 2015©

 

Verschroeid Vlaanderen

 

Geel ziet het landschap, geel

en niets anders dan geel, dor

en droog, de klei aan klompen

geregen, de tarwe arm van aar

 

Het zindert boven de vlasakkers

zoveel hitte bijeen in mijn land

koebeesten liggen onder struiken

het gras is te taai, de huid bleek

 

In de middag verdooft zelfs de vis

en hoe zou ik tegen haar alsnog

moeten zeggen, effekes niet schat

terwijl haar armen met wind zwaaien

 

En daar is de stad, straten als vuur

drommen mensen dragen hun zweet

winkel in en winkel uit, amai toch

er sijpelt water door de tunnel, hoe

 

Zou het zijn als een golf ons verzwelgd

is het lopen met haar door dit ultieme

koudefront, klamme handen en zicht

op geel een verademing, tot boven..

 


 

 

Henk Knibbeler, juli 2015

 


 

 

Langs geurende Jasmijn

 

 

Een klein paadje verleidde mij

te gaan naar de oude grafsteen

witte bloemen benevelen alles

om de oude stenen en kruisen

 

Lindebloesems verposen zacht

tussen het gebladerte, een vink

slaat zijn slag, ik hoor de doden

die niet meer zijn in lege graven

 

Een opzij geschoven steen geeft

licht aan een tongvaren, sporen

op de bladeren tonen vooruitgang

geen beenderen klagen meer..

 

Terwijl ik denk aan de Jasmijn in

mijn jonge jaren, voorbij ging aan

parfumerende geuren, stillekes

over de haag boog, ze plukte voor

 

Mijn moeder, wit was haar kleur

en ze kon zo mooi zingen als ze

buiten de was ophing, ik achter de

schuur naar haar luisterde in tranen

 

 

 

 

 

 

 

Henk Knibbeler©2015

 

 

 

 Tandem

 

Vasthouden is het devies

vooral niet loslaten

iedere grasspriet of bloemknop

geeft wel enig houvast

 

De fijne doornharen haken

bij iedere landing, ze zorgen

voor enige zekerheid

je zult er maar onder bungelen

 

En dan gaan ze weer, samen

het luchtruim, de wind, uren

achtereen siert deze tandem

boven het water in knalrood

 

Zij spreken niet van liefde

houden de aarde wel bij elkaar

en zichzelf, net als wij proberen

het beklijft als zij zo hangen

 

Vasthouden is het devies

even loslaten wekt verwijdering

iedere steen, boek of een lach

maakt zoveel verbindingen, vanzelf

 

 

 

 Henk Knibbeler©2015

 


Vlaanderen in blond


 

Koren wuift mij na door de polder
het knikt al overrijp op de grond
in de verte steken knotwilgen af
tegen de hemel in zwart vermomd

Schelpenpaadjes lopen als linten
langs de kreken en akkers zo lief
kruiskruid en zwaluwen zomeren
samen met een krijsende visdief

Vlaanderen waarom ben je zo mooi
en lig je daar lui in het lage land
torentjes spreken, boerderijen zijn
monumenten de kust spoelt mijn hand

Als ik dijken met 'n pintje besprenkel
kinderen op het strand zie spelen
dan weer in het hoge koren verdrink
het vlas is gaan liggen en einders helen

 

 
Henk Knibbeler© 2015

* klik op de foto om het Scheldelandschap te bewonderen

 

'n wit papierke



't is den avond 
van teder en zacht 

van donderdagwolken en 
roepende kievitten op het land, 
van u, van jij en jou..

met de nacht voorhanden
tussen zuivere zilte wind
en jouw haren, kalmeer ik
praat tegen je huid
leg knopen in het wit

't is den morgen
van dauw en jong gras
van vrijdagliefde, grote ogen
bestoven telefoondraden
die ons samen bedekken


 

Henk Knibbeler©2016

 


 

 

Sluitertijd


 

Zie mij als een zaailing, een wimper
aan een stekelige vrucht die ergens
is blijven hangen aan een Jeneverbes
uiteindelijk is gevallen
in hoge zandgrond tussen de heide
daar met een zandhagedis opgroeide

Zie mij als een klein en nietig wezen
wat mag wonen in zijn wereld, even
zingt als de zon schijnt, treurt wanneer
regen het riet striemt, maar opstaat

Als mijn kinderen terug zijn van hun reis
naar de eenzaamheid, tien jaar lang
zie mij met kijker en camera tussen al
het waardevolle wat ik mag overdragen


 


 

Henk Knibbeler©2015

 


Korte wandeling

 

Ik praat met jou in boekdelen

bladzijden gebaren wij vol

jij hangt in mijn rechterarm

luistert naar stille tranen

 

Voor ons een hemeldeken

zwanger boven de horizon

wij verdelen het uiteengaan

in brokstukken vol weemoed

 

 

 

henkknibbeler©mei2015


 

 

 

Vogelwind

 


 

De wind kwam vanochtend met de dood
het land invallen, onstuimig en briesend
met wilde vlagen geselend over gewassen
een zeis vol wolken voor oogverblindende
zonnestralen, mijn land oogste lichte herfst

Witte was stak scherp af bij de donkere
opbollende luchten, waaide hoog op, stak
lege armen en benen in een keurslijf waar
de dode straks in zou verblijven, gekloofd
hout trok zich samen tot draagbaar verlies

Ik zie een fietser in zwart pak voorbijgaan
zijn broek waait achter hem aan, het stuur
blinkt verkeerd en de bomen wuiven nauwelijks
in de goede richting, aan welke zijde zou
het graf straks beter liggen, kraaien stuiven

In formatie aan hem voorbij, de wind raast
adem uit, zij draagt een scarve in zwarte zijde
verlaat het huis aan gene zijde waar een golf
van droefheid haar handen vult, waar onmacht
meedrijft naar de horizon, het land verlaten


 

 Henk Knibbeler © 2015

 

 

Gedichten

 

 

 

      Madame Geneva


 

De zomer hangt al in de lindebomen
lanen zijn verguld met bloesemregens
een enkele dag is er al zwoele armoede
dan gaat ze met haar tas naar de markt
gekleed in een grijs geruite rok en op
halfhoge hakken, grote blauw hoed met
een paar struisvogelveertjes als scherm

voor de zonnestralen, gaat haar ijdelheid
langs voortuintjes en harkende buren
iedereen knikt en kijkt haar na, men leunt
op de schop om haar in de laan te zien
verkleinen, totdat ze opgaat in het groen

Madame Geneva heet ze, is vierentachtig
en een jaar geleden overleed haar man
aan een hartstilstand vlak voor de bakker
zijn winkel, onthutst keek de hele buurt toe
de deftigheid en afstand die men gewend

Was verdween daarna, ze werd menselijker
deelde kersen uit en gaf kleding weg, ja
ze sprak met de schoenmaker en wandelde
met haar hondje door het park, nu gaat ze
alleen zonder hondje door de lange lindelaan

Ze verdwijnt in de horizon van haar verleden
de veertjes dansen mee, van links naar rechts

 

 
Henk Knibbeler©2015

Stuur e-mail mail_outline  

 

 

Lenteklokjes, een drieluik..

 

1

Ieder voorjaar zei ze weer tegen me
heb je vandaag de kermis in de hel gezien
die waterkristallen van ijs
verwarmd door de zon en omgezet in
een prachtige regenboog..

En bloeien de lenteklokjes al, kunnen we
weer eens gaan op een ochtend
haar handen op de schoot, steeds maar
naar buiten kijkend naar de vogeltjes

Ze zullen wel weer uitgebreid zijn
denk je niet..
is morgenochtend een goed moment
terwijl ze haar kopje thee omarmt –


 


 

Henk Knibbeler©2015

 

 

 

- 2


 

Oh, kijk nou eens hoeveel wiegende
klokjes, wel meer als duizend voel ik
en zie je die geelgroene vlekjes op het
prachtig witte klokje, ik ben er stil van

Ik liet haar even staan tussen het witte
op afstand bewonderde ik haar
ze knielde en bekeek, telde de kelkblaadjes
vlakbij haar een roodborstje, nieuwsgierig

En de lente begroette een oud dametje
misschien nog één keer
ze riep, kom we laten ze met rust hier

Het is mooi geweest zo, ik weet het weer - 


 


 


 

Henk Knibbeler©2015

 

 

 

-3



..Nog even de binnenkant goed bekijken
ze had haar flora stiekem meegenomen
die kleine Heukels van de middelbare school
uit 1909 en ze las mij voor, zei, luister goed

Stengel 1, zelden 2 bloemig, 0,10 - 0,25 hoog
samengedrukt, bloemdek wit met aan den
top groene slippen en haar boek klapte dicht

Ik stond versteend en vervuld met blijdschap
wat je tegenwoordig niet meer mag zeggen
en we gingen verder door de stinzentuin, het
was een grote verrukking en ze lachte

Maak jij maar foto's nu, dat is goed voor later
ze gaf haar flora aan mij en ik heb hem
nu in mijn boekenkast staan naast de
nieuwe Heukels, wat een herinnering, wat een sieraad


 


 


 

Henk Knibbeler©2015

 


 


 

 

 

 

 

 


IJsbloemen op het raam..


 

Het vroor keihard in die winter, 1957
moeder had een warme kruik achterin
mijn bed gestopt, gewikkeld in molton
anders zou ik mijn voetjes verbranden


De rest van het bed stond stijf van de
kou, buiten raasde een sneeuwstorm
- het glas veranderde in het maanlicht -
omdat ik toch niet kon slapen van de kou
ademde ik tegen mijn raam en toverde

IJsbloemen tevoorschijn, waaiers van
kristallen, kelken van rozen, takken die
verhaaltjes vertelden en tikten op het
raam, ik stond op mijn tenen, bloemen
blies ik, de mooiste, tot de deur openging

Moeder hurkte naast mij neer en keek, ik
voelde haar warme hand op mijn rug, ze
zei - ' mooi hè jongen ', wat een juweeltjes
vertelde toen het verhaaltje van de ijsfee
tot ik prikkelende ogen kreeg, droomde..

Met mijn voetjes tegen de warme kruik
ze kneep nog in mijn tenen toen ze wegging

 

 

 

 

 

Henk Knibbeler, januari 2015

 


 

 

Van Zuidzande naar St.Kruis


 

Hoe staat gij, schaars gekleed
te wapperen op d' oude zeedijk
leunend op een straffe wind
uw dijen omhelsd met flarden

Er keren groepen zwanen terug
van de grote kreek nabij
zij buigen in hun verenpak
gracieus valt wit op grijs en zij

Mijn achterland verpietert snel
sterft in lagen blad en loof
ik wuif u toe mee mijnen klak*
als gij verblijft in deze winterkloof

Och lief dorp, omringd door klei
een hymne zingt om al u daken
kerst doet het kerkklokske luiden
tot ver in 't land als kreken kraken


 


 

 

 

Henk Knibbeler, januari 2015


 

* een klak is een pet 


 


 


 

 

 

 

 

"The Hounds Of Winter"

 

 

Mercury falling
I rise from my bed,
Collect my thoughts together
I have to hold my head
It seems that she's gone
And somehow I am pinned by


The Hounds of Winter
Howling in the wind
I walk through the day
My coat around my ears
I look for my companion
I have to dry my tears


It seems that she's gone
Leaving me too soon
I'm as dark as December
I'm as cold as the Man in the Moon

I still see her face
As beautiful as day
It's easy to remember
Remember my love that way
All I hear is that lonesome sound
The Hounds of Winter
They follow me down

 

 

 

 

 Lyrics by Sting©

 

 


 

 

 

Oud licht


 

In het arme licht, het gloeiende licht
ligt mijn polder te verdrinken, ze zucht
onder de gratie van gekregen bundels
zonnestralen, ze ruikt naar wintermos

Ziet hoe de hemel zich vergaapt aan 
de snoeren met parels, het vergulde van

Mijn land, hoe de nacht zich opoffert
aan het onweerstaanbare van de morgen

Proef het zout, steek u lach in een schelp
en geniet, kijk, kijk en droom efkens weg

Het mag van mijn polder, zij verwacht u
in al haar schoonheid, in al haar blijdschap


 


 


 

Henk, 31 december 2014

 

 

Frozen moments


 

Nothing compares with 
your blue eyes 
and white skin
even in the quietest moments

Wintertime saves the heart
rises in frozen love
for a while and sometimes
I remembering you..


 


 

henk Knibbeler, december 2014


 

 


 

 

Overgang

 

 

Ik vroeg mij al af waar je was

kon je niet vinden

tussen het oude groen en de

vergelende kantige randjes

 

Overal nieuwsgierige hoedjes

zonder veertjes, maar blij

converserend met de blauwe

maan, spectaculaire liefde..

 

Het dwarrelen van spoorslags

passerende schoonheid, jij

uit je schaduw, ik achter glas

beiden op weg naar overgang

 

 

 

 

 

henk knibbeler©nov.2014

 

 


 

 Moederke

 

 

Vandaag mag ze rusten
voorgoed
omgeven door het witte
zand in het zwarte donker

 

Wij kijken van boven neer
op haar, maar eigenlijk kijkt
zij van boven neer op ons
zij in stilte, wij in het lawaai

 

Van het overige leven zoals
daar zijn de ruzies, haat en
afgunst, jaloezie en ongekende
zucht naar macht en materialisme

 

Vandaag mag ze rusten
mijn moederke
voorgoed
omgeven door het witte zand -

 

 

 

 

 

Henk Knibbeler©7 november 2014

 

 

Het grijze voorbij..

 

 


Er is niets van overgave, het licht
deelt bundels uit, gratis..

Warmte kruist door de avond van
de dag en uitbundigheid laait op
ik ga slapen met een zachte stem
preludeer op een vrolijke winter

Vlokken dansen door de nacht, op
het raam ijsbloemen groeiend naar
een patroon wat door een tocht langs
sponningen zeldzame soorten vormt

Er is weer beweging, blijdschap laat
zich lezen, die stem omhels ik en
meer, hoe mooi kan Vlaanderen zijn
in taal, landschap en vooral in haar..



 

 

Henk Knibbeler©2014 juni

 


 

 

Sierlijk bewogen 


Boven mij hing een wolkensliert die

leek op een ruggengraat met ribben

uitgewaaierd door de avondwind en

tegemoet gevlogen door gierzwaluwen


In het oosten was het al warm, je zag

de opgezwollen lucht de nacht brengen

mijn hoofd zat al in het landschap van

de volgende morgen, wijd en zijd -


Verlangen mensen steeds verse dauw

spreken het liefst met zichzelf over het

komen en gaan van de gegeven hand

die zo zacht de dag een kleur mee geeft


Begrijp je mij of maakt het je benauwd

als ik zeg dat ik je lees vanuit mijn hart

dat teveel woorden te snel rijpen en dan

verkeerd zullen worden uitgelegd wellicht


Of is het zonlicht in je haar al gestorven

en matheid zich meester maakt van zijde

gewikkeld in een rouwmantel die nog net

door een kiertje je ogen laat opengaan…



Henk Knibbeler zomer © 2021


Stuur e-mail



* Invoer verplicht
Website by Folibee